ကြ်န္ေတာ္ဘဝတစ္စိတ္တစ္ေဒသမွာ ရင္ဆိုင္ေတြ႕ႀကံဳခဲ့ရတာေလးေတြ၊ ေနာင္ေတာ္ညီေတာ္ သူငယ္ခ်င္းမ်ားနဲ႔ စစ္သည္အဆင့္အတန္းအားလုံး ထိေတြ႕သိျမင္ခံစားခဲ့သမွ်ေလးေတြကို ေပါင္းစပ္လို႔ ရသတစ္ခုအျဖစ္ ရေစျခင္းငွာအင္တာနက္စာမ်က္ႏွာေလးေပၚတင္ေပးလိုက္တာျဖစ္ပါတယ္

Friday, February 20, 2009

ေမ႔မရေသာ ေန႔စြဲမ်ား

ဘယ္လူးညာလွိမ့္နဲ႔ ညဥ့္နက္က ေတာ္ေတာ္ကို ရွည္လ်ားေနသလိုပဲ။ ဟိုးအေဝးဆီက ဂ်ီေဟာက္သံေတြၾကားေနရတယ္။ ကင္းတဲေတြက ကင္းသမားေတြရဲ႕ အခ်ိန္ျခား တုံးေခါက္သံေတြ ၃/၄ ႀကိမ္ေလာက္ၾကားရတဲ့အထိ အိပ္မေပ်ာ္ေသးဘူး။ ည အခ်ိန္မရွိတဲ့အထိ ဝဘ္ဆိုဒ္ ေတြအၾကားမွာ ကမၻာပတ္ အသစ္အဆန္းေတြ စမ္းသပ္ရင္း သီခ်င္းေတြနားေထာင္ၿပီးး မိုးလင္းခဲ့ရတဲ့ ရုရွရဲ႕ညေတြကို ျပန္သတိရမိသား။ ဗိုလ္ႀကီး ႏိုးၿပီလား ဆိုတဲ့အသံၾကားမွ မိုးစင္စင္လင္းမွန္းသိရေတာ့တယ္။ အိုး ည အိပ္မေပ်ာ္တာနဲ႔ အရင္လိုေတာင္ ေစာေစာမႏိုးမိဘူး။ ေတာေတာင္အရိပ္ ေတာင္ခိုးေတာင္ေငြ႕ေတြ သစ္ခက္ပန္းႏြယ္အနံ႔ေတြက ႏွင္းေတြနဲ႔အၿပိဳင္ ပ်ံ႕လြင့္ေနၾကတယ္။ ေအးျမ လပ္ဆက္တဲ့ မနက္ခင္းေလက မ်က္ႏွာကိုထိခက္လို႔။ တပည့္ေက်ာ္က ေရေအးနဲ႔ေႏြးစပ္ထားတဲ့ ဝါးက်ည္ေတာက္ တစ္ဗူးလာေပးတယ္။ အဲလိုမွ မစပ္ရင္ မ်က္ႏွာသစ္ဖို႔က ေတာ္ေတာ္ခက္ လွပါဘိ။ ကိုယ္လက္သန္႔စင္ ဘုရားဝတ္ျပဳ ေမတၱာပို႔ အမွ်ေတြေဝအၿပီး နဲ႔ တပည့္ေက်ာ္က ထမင္းၾကမ္းေၾကာ္(အိုးပူတိုက္)နဲ႔ ArmyTea ညိဳေဖ်ာ့ေဖ်ာ့ပူပူေလး လာအေပး ကြတ္တိပဲ။ ေရွ႕တန္းေရာက္ခါစက ဒီလၻက္ရည္ကို ေတာ့္ေတာ့္ကို ႀကိဳးစားၿပီး ကိုယ္နဲ႔ fit ျဖစ္ေအာင္ ႀကိဳးစားခဲ့ရတာ။ အခုေတာ့ မနက္လင္းၿပီဆိုတာနဲ႔ ထမင္းေၾကာ္ေတြ၊ ဆန္ျပဳတ္ေတြ မလာခ်င္ေန ArmyTea ပူပူေလးမွ မဆြဲလိုက္ရရင္ ဘယ္လိုမွ လူက ေနလို႔မရသလိုပဲ။ ဟုတ္တယ္ေလ ဒါကလည္း ေရွ႕တန္းေျမ စစ္သားတို႔ရဲ႕ အေလ့အထတစ္ခုလို ျဖစ္ေနၿပီ။

ဗိုလ္ႀကီး တပ္ခြဲကလူေတြ အသင့္ျဖစ္ပါၿပီ ဆိုတဲ့အသံနဲ႔အတူ ဆရာႀကီး သတင္းလာပို႔တာနဲ႔ ကုိယ္တိုင္ equipments ကိုေသခ်ာပတ္ လက္စြဲေတာ္ ေသနက္ေလး ျပန္စစ္ ေက်ာ္ပိုးအိပ္ယူၿပီး တဲအျပင္ထြက္လာခဲ့ေတာ့တယ္။ တပ္ခြဲကို မွာစရာရွိတာမွာလိုက္တယ္။ (သစၥာေမာ္ကြန္း ဇာတ္ကားထဲကသူထူးစံ တျဖစ္လဲ ဗိုလ္ႀကီးေနဦး စတိုင္န႔ဲေပါ့….. ဟဲဟဲ) ခနေနေတာ့ ၄၉ ကဆင္းတဲ့ညီေလး အိုင္အို (Intelligence officer) က အစ္ကိုႀကီး ႀကိဳက္တဲ့အခ်ိန္ထြက္ပါ အားလုံးသတိဝီရိယသြားလာဖို႔ လမ္းမွာ စက္ အဆက္အသြယ္မျပက္ ယူသြားပါလို႔ မွာထားပါတယ္…တဲ့ ေၾသာ ဒါဆို အဘက ညကတည္းက အမိန္႔အျပက္ေပးထားလိုက္တဲ့သေဘာပဲ။ အိုေက ဒါမ်ဳိးက ပိုေကာင္းတယ္။ တပ္ခြဲက သြားေနလာေနၾက ဆရာႀကီးေတြခနစုၿပီး ဘယ္လိုလုပ္ခ်င္ၾကလဲ သူတို႔တစ္ေတြရဲ႕ သေဘာထားကို အရင္ တင္ျပခိုင္းလိုက္တယ္။ အိုေက အေကာင္းဆုံးျဖစ္မယ္ထင္တဲ့ လမ္းေၾကာင္းအစီအစဥ္ကို ေရြးလိုက္တယ္။ ကဲ ဘယ္တပ္စု ပြိဳင့္ ဆိုၿပီး ေရွ႕ေျပးတပ္စု တာဝန္ထုတ္လိုက္ၿပီး အခုပဲထြက္……. ညီေလး အခု ေလးလုံး (xx:00 နာရီ) ထြက္တယ္ ပို႔လိုက္ေတာ့ ကိုတို႔ေတာ့ ဒိုးၿပီကြာ..ဆိုေတာ့အစစအဆင္ေျပေခ်ာေမြ႕ပါေစအစ္ကိုႀကီး ဆုိၿပီး လက္တင္ အေလးျပဳလို႔ က်န္ခဲ့တယ္…senior/junior မ်ားအၾကား ႏႈတ္ဆက္ေနၾက အေလ့အထေလးေတြထဲကတစ္ခုပဲ။

ေခ်ာင္းအေကြ႕နဲ႔ ေတာင္ကုန္းေစာင္းတစ္ခု အေျခေရာက္ေတာ့ ေရွ႕ေျပး ပြိဳင့္က ဆက္မသြားပဲ တန္႔ေနတယ္။ ခနေနေတာ့ ပြိဳင့္ တပ္စိတ္မွဴးျဖစ္တဲ့ ဒုတပ္ၾကပ္ေက်ာ္ဦး ေနာက္ကိုဆင္းလာၿပီး သတင္းပို႔တယ္ အတက္ေကြ႕ေလးကေန ေခြးတစ္ေကာင္ လွစ္ကနဲ ဆင္းေျပးသြားတဲ့အေၾကာင္း ေနာက္ကအဖြဲ႕ေတြကို သတိထားၾကဖို႔ သိပ္ မသကၤာတဲ့ အေၾကာင္း…. အိုေက မင္း အဖဲြ႕ကိုေျပာ ျမင္ၿပီ ေတြ႕ၿပီ ဆိုတာနဲ႔ လက္မေႏွးေစနဲ႔ ပစ္လို႔ တစ္ခါတည္း အမိန္႔အျပတ္ေပးထားလိုက္တယ္။ အဲလို တစ္ခါတည္း အမိန္႔မေပးလို႔ကလည္း မျဖစ္ပါဘူး။ ဒါမွျဖစ္တာနဲ႔ ကိုယ္ဘက္က မခံရဘဲ လက္ဦးမႈ ရႏိုင္မွာကိုး။ ဒီလိုေရွ႕တန္း ေတာေတာင္ထဲမွာ လူကို (အထူးသျဖင့္) စစ္သားကို ျမင္တာနဲ႔ လွစ္ကနဲ ေျပးတတ္တာက ေဒသခံ ရန္သူငေပြးတို႔ လက္သပ္ေမြးထားတဲ့ ေခြးမွလြဲလို႔ တစ္ျခားမရွိ ပါဘူး။ သခင္က လမ္းခုလပ္ လမ္းက်ဥ္းေကြ႕ ေတာင္ကမ္းပါးယံ တစ္ခုခုမွာ က်င္းတူး ေျမရွင္း မိုင္းခင္း မိုင္းေထာင္တာမ်ဳိး ၊ အေျခအေန လမ္းေပၚ တက္ၾကည့္တဲ့အခါမ်ဳိး အဲဒီ ေခြးေတြက သိပ္ကို ပါးနပ္ လိမၼာၾကပါတယ္။ လူန႔ံခံတာမ်ဳိး ကင္းေစာင့္ ကင္းေထာက္တာမ်ဳိးေတြ လုပ္တတ္ ၾကပါတယ္။ တပ္ခြဲကိုခန တန္႔ခိုင္းၿပီး ဆရာႀကီးေတြခနစုလိုက္တယ္။ ကဲ ဆရာႀကီးေတြ ကြ်န္ေတာ့္အထင္ ဒီေတာင္ကုန္းအတက္ကို သိပ္မသကၤာဘူး။ စခန္းက ဘယ္ေလာက္လိုေသးလဲ.. ဆိုေတာ့ ေနာက္ ၁ နာရီေလာက္ဆို သြားေပါင္းရမယ့္ ေတာင္ထိပ္စခန္းကုန္းကို ေရာက္မယ္ဗိုလ္ႀကီး..တဲ့။ ကဲဒါဆို အခု တပ္ခြဲကို ႏွစ္ေၾကာင္းခြဲၿပီး လမ္းကိုဘယ္ညာ ခြ ျဖန္႔ၿပီး တက္မယ္။ ဘယ္လိုသေဘာရၾကလဲ.. ဆိုေတာ့ တစ္ေယာက္က လူအင္အားကို မွ်ပစ္လိုက္ရင္ လုပ္ႏိုင္ကုိင္ႏိုင္တဲ့သူနဲ႔ အေတြ႕အႀကဳံႏုတဲ့သူ၊ လက္နက္ပစ္အားေတြ မမွ် မတ ျဖစ္သြားမွာေတာ့ သတိထားဖို႔လိုေၾကာင္း..ေျပာလာတယ္။

ေနာက္ ၄၅ မိနစ္ေလာက္ဆို သြားေပါင္း ရမယ့္ စခန္းကုန္းကိုေရာက္မယ္ ဗိုလ္ႀကီးတဲ့၊ ေရွ႕ဆို အတက္ေတြၾကည့္ပဲ ေၾကာကလည္းမတ္ၿပီး ရွည္တက္သြားတာ ဗိုလ္ႀကီး အဖြဲ႕ေတြျဖည္းျဖည္းပဲ တက္ႏိုင္ၾကလိမ့္မယ္..တဲ့ သြားေနလာေနၾကျဖစ္တဲ့ ဆရာႀကီးအုန္းျမင့္က ေျပာလာတယ္။ အင္းေပါ့ေလ အဖြဲ႕ေတြမွာ ေက်ာပိုးအိတ္ကိုယ္စီ ေသနက္ကိုယ္စီနဲ႔ အထဲမွာ တစ္ပါတ္စာ ရိကၡာေတြ ပစၥည္းေတြ ခဲယမ္းေတြကိုယ္စီနဲ႔ဆိုေတာ့လည္း အိပဲ့အိပဲ့နဲ႔ တစ္္ခ်ဳိ႕ဆို ေက်ာပိုးျခင္း(ပလိုင္း)ေတြနဲ႔။ ဟုတ္ေတာ့လည္းဟုတ္သား သြားလိုက္လာလိုက္မ်ားလာေတာ့ ေက်ာပိုးအိတ္ေတြက ကိုင္းပ်က္တာကပ်က္ ခ်ိတ္ကြင္းဆက္ျပဳတ္တာကျပဳတ္နဲ႔ ဆိုေတာ့ ေနာက္ပိုင္း စစ္သည္အမ်ားစုက ဝါးနဲ႔ရက္ထားတဲ့ ပလိုင္းရွည္ေမ်ာေမ်ာ ကိုယ္စီနဲ႔ ေက်ာပိုးအိတ္က ကိုင္းကို အဲဒီ ျခင္း၊ပလိုင္းမွာ ေျပာင္းတပ္လိုက္ရုံပဲ အထဲမွာ ေက်ာပိုးအိတ္ထက္ေတာင္ ပိုဝင္ဆန္႔ေသးတယ္။ တေျဖးေျဖးနဲ႔ အတက္ႀကီးက ေမာ့ေမာ့ၿပီးတက္သြားလိုက္တာ အိုး ေလွ်ာက္ရင္းနဲ႔ကို ေမာဟိုက္လာတယ္။ ေရကလည္း ဆာေသး၊ ဆာေပမယ့္လည္း ေရဗူးထဲကေရကို အားပါးတရ မေသာက္ရဲေသးဘူး အတက္ေရာက္မွ ေရကုန္သြားရင္ ဒုကၡ။ ထြက္လိုက္တဲ့ေခြ်းေတြကလည္း တစ္ကိုယ္လုံးနီးပါးရႊဲနစ္လို႔ မ်က္ႏွာမွာ တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္ ဆားေပြးေတြျဖစ္က်န္ရေလာက္တဲ့အထိပဲ။ အတက္ တစ္ဝက္ေလာက္မွာ စစ္ေၾကာင္းက တစ္ခါထပ္တန္႔ေနတာနဲ႔ ေမးမယ္လို႔ စိတ္ကူးတုန္း လက္ဆင့္ကမ္းေျပာလာတယ္၊ ေရွ႕ေစာင္းအတက္ေလးက ငွက္ေပ်ာရုံမွာ ငွက္ေပ်ာဖူးေတြခ်ဳိးခ်င္လို႔…ဆုိပဲ ခူးစရာရွိတာျမန္ျမန္ခူး ေအာက္ေျခ ေျမသားကိုလည္း ေသခ်ာစူးထိုးၿပီးမွ နင္းဖို႔ ထက္မွာလိုက္တယ္။ ငေပြးအက်င့္က ေကာင္းတာမဟုတ္ဘူး၊ အခုလို သီးပင္၊စားပင္အေျခမွာ မိုင္းေတြခင္းထားတတ္တယ္။ ေရဆိပ္တို႔ ဖားငါး ရွာတဲ့ေနရာတို႔ ဆိုလည္း ဒီလိုပဲ။ မခူးေနနဲ႔ လုိ႔ ေျပာရေအာင္လည္း ဒီေတာဒီေတာင္ထဲမွာ အခုလုိမ်ဳိး ငွက္ေပ်ာဖူး ငွက္ေပ်ာပင္တို႔ ေကာက္ေကာက္ညြန္႔ တုိ႔ကိုပဲ အဓိက အသီးအရြက္ဟင္းအျဖစ္ အားထားေနရတာမ်ဳိးရယ္။ ငွက္ေပ်ာဖူးဟင္းခ်ဳိေလးနဲ႔ လည္းထမင္းကေတာ့ စားဝင္တာပဲ။ RU မွာတုန္းကေတာင္ ဒီလိုစားခြင့္ ရခဲ့တာမဟုတ္ဘူး။ ဟုတ္တယ္ေနာ္။

ကဲ ကြ်န္ေတာ္နဲ႔ဆရာႀကီး…..တပ္စု ဘယ္ကသြားမယ္။ က်န္ ဆရာႀကီး….တို႔တပ္စုနဲ႔အကူပစ္က ညာကေန ပမ္း… ပုံမွန္ပဲ တိုးၾက လမ္းဘက္ အတြင္းကို ေသနက္ဦးမလွည့္မိၾကေစနဲ႔….. ဟုတ္တယ္ေလ အဲဒါမွ အခ်င္းခ်င္း အႏၱရာယ္ကင္းမွာကိုး…… တိုးရင္းတိုးရင္းနဲ႔ ေခြ်းက ၿပိဳက္ၿပိဳက္က်လာတယ္။ လမ္းအတိုင္းသြားတာေလာက္ေတာ့ ဘယ္လြယ္မလဲေလ။ ေက်ာေပၚက အေလးအပင္နဲ႔ က်ည္ကပ္ ခဲယမ္းေတြနဲ႔… ေဘး/ဘယ္ညာ အေပၚ/ေအာက္ ၿခံဳႏြယ္ေတြ ဆူးပင္ေတြနဲ႔ တကယ့္ကို မလြယ္ကူတဲ့ အျဖစ္ပါ။ မရွိမဲ့ ရွိမဲ့ ယူနီေဖာင္း ေလးလည္း ဆူးပင္ၿငိလိုက္ ၿခဳံတိုးလိုက္နဲ႔ အစေတြဖြာလန္က်ဲေနၿပီ။ အိုးးးးဟိုး ျခင္ ေတြကလည္း တြယ္ေသး။ ေတာင္ျဖဳတ္ကိုက္တာက အဆိုးဆုံး ျဖစ္မယ္ထင္တာပဲ။ ကိုက္ၿပီးတဲ့ေနရာ အရည္ၾကည္ လိုလို ေသြးလိုလိုထြက္ ေနာက္ေတာ့ အနာျဖစ္ၿပီးက်န္ခဲ့တယ္။ အေပါက္အေပါက္ေလးေတြ မ်ားလာေတာ့ ေပါင္ရင္းမွာ ေမြးသမခုပါေလေရာလား… အဲဒီအခါမွ လမ္းေလွ်ာက္ရ ျပသနာပဲ။ ညည ေတာအုပ္ထူထူေတြ သစ္ႀကီးဝါးႀကီးေတာထဲ စခန္းခ်ရင္ပိုဆိုးေသးတယ္။ ဝါးရြက္သစ္ရြက္အေျခာက္ေတြနဲ႔ မီးခိုးအူေအာင္ လုပ္ၿပီးမွ အိပ္ႏိုင္တာ။ အဲလိုမီးခိုးထြက္ေတာ့ လုံၿခံဳေရးအေနနဲ႔က် မေကာင္းျပန္ဘူး။ ရန္သူကပ္လာမွ လာေပေရာ့ လာရင္တြယ္ၾကရုံေပါ့။ လတ္တေလာ ျဖဳတ္ကိုက္သက္သာဖို႔က အေရးႀကီးတယ္။ ေရစပ္စပ္ ဗြက္ႏြံေတြနင္းရရင္ ေျခသလုံးတစ္ဝက္ေလာက္က နစ္ဝင္သြားသလို ေျခေထာက္ျပန္အႏႈတ္မွာ ကြ်တ္ေတြကပ္ပါရင္ပါလာတတ္တယ္။ အဲဒါမ်ဳိးဆို ေသြးအလွဴျပဳလိုက္ရသလိုပဲ။

ဟာပစ္ပစ္ ဟိုမွာ မင္းအေဖဟိုမွာ ပစ္ဟ ပစ္ ဒုိင္းဒိုင္း ေဖာင္းေဖာင္း… စီကနဲ ေသနက္သံေတြေရာ ကိုယ့္ဆီက ေအာ္သံေတြ ေတာတိုး လႈပ္ရွားသြားသံေတြ ဆူညံထြက္လာတယ္။ တစ္ဖက္က ဘာေသနက္သံမွ ျပန္မၾကားရဘူး လိုက္လိုက္ အာပီေဂ် လႊတ္ကြာ…. ဆိုတာေတြကတစ္မ်ဳိး။ ခ်က္ခ်င္းဆိုသလို စစ္ေၾကာင္းက ရွဲၿပီး အသင့္အေနအထားေတြနဲ႔ ထိုင္ၿပီးေသနက္အသင့္နဲ႔ သစ္ပင္ကြယ္ၿပီး ေနရာယူသူကယူၿပီးသားေတြ ျဖစ္ကုန္တယ္။ ကိုယ္တိုင္ ေရွ႕ပြိဳင့္တပ္စုကို တက္သြားေတာ့မွ ဝါးရုံအေကြ႕လိုေနရာကေန လူရိပ္ ဖ်က္ကနဲေတြ႕လိုက္ရၿပီး ပြိဳင့္ကတစ္ေယာက္နဲ႔ တပ္စိတ္မွဴးက ခ်က္ခ်င္း လွမ္းပစ္တာနဲ႔ လွစ္ကနဲတိုးဝင္ၿပီး လူ ၃ ေယာက္ေလာက္ ထြက္ေျပးသြားတာေတြ႕လိုက္ရေၾကာင္း ၂ ေယာက္က ကာဘိုင္ေသနက္ကိုယ္စီကိုင္ထားၿပီး က်န္တစ္ေယာက္က ပလိုင္းလိုလို ျခင္း တစ္လုံးကို လြယ္ထားေၾကာင္း ပစ္ကြင္းျမင္ကြင္း အရမ္းရႈပ္ေထြးေနတဲ့အတြက္ ေသနက္က်ည္က လိုရာကိုမေရာက္ေၾကာင္း တပ္စု တပ္ၾကပ္ႀကီးျဖစ္တဲ့ ဆရာႀကီးျမသြင္က ရွင္းျပလာပါတယ္။ ခနေနေတာ့ဆရာႀကီးေတြပါ စုလာေတာ့ ဗိုလ္ႀကီးအစီအစဥ္ ေရြးခ်ယ္တာ မွန္သြားတယ္ လမ္းအတုိင္းသြားရင္ ေသခ်ာေပါက္ ဒီေကာင္ေတြ ေခ်ာင္းပစ္တာခံရႏိုင္ေၾကာင္း… လို႔ဆိုလာၾကတယ္။ အစီအစဥ္ မွန္သြားတာထက္ ကိုယ္ကေတာ့ တစ္ေယာက္တစ္ေလနဲ႔ ေသနက္ေလးဘာေလး မရလိုက္တာကို မေက်နပ္သလိုလို ျဖစ္က်န္ခဲ့ပါတယ္။
ဟုတ္တယ္ေလ အဲဒါမွလည္း ကြ်န္ေတာ္တို႔ ရုရွ(RU) ျပန္ေတြလည္း ရန္သူအေလာင္းလက္နက္ေတာ့ ရေအာင္တိုက္ႏိုင္ စြမ္းေဆာင္ ႏိုင္ေသးသလို စစ္ပညာေတြလည္း မေမ့ေသးပါဘူး ဆိုတာ လက္ေတြ႕ သက္ေသျပႏိုင္မွာကိုး…………. ေနာက္တစ္ပြဲေပါ့ေလ….။ (ေနလြမ္းသူ)

Read More...

Thursday, February 19, 2009

ေဆာင္းအကုန္ ေႏြအကူးမွ သခၤါရစိတ္ရူးမ်ား

ျမန္မာျပည္တြင္ ေဖေဖာ္၀ါရီ လလယ္ေက်ာ္သည္နွင့္ ေဆာင္းဥတုက တအိအိကုန္ဆံုးကာ ပူျပင္း ေျခာက္ေသြ႔ ပ်င္းရိဖြယ္ ေႏြဘက္သို႔ ယိမ္းလာၿပီျဖစ္ေသာ္လည္း ကြၽန္ေတာ္တို႔ မွီတင္းေနထိုင္ရာ ဆလပ္တို႔၏ ေျမမွာေတာ့ ယခုအခ်ိန္ထိတိုင္ လမ္းတစ္ေလွ်ာက္တြင္ ေဖြးေဖြးျဖဴေသာ နွင္းခဲႀကီးမ်ားျဖင့္ ပိတ္ဖုံးေနဆဲပင္ ျဖစ္ေလသည္။ အပူခ်ိန္ကေတာ့ အႏႈတ္ ၂၄ ဒီဂရီ စင္တီဂရိတ္မွ အႏႈတ္ ၂ ဒီဂရီ စင္တီဂရိတ္အထိ ျမင့္တက္လာသျဖင့္ အေတာ္ပင္ ေနသာထုိင္သာ ရိွေသးသည္ဟု ဆိုနိုင္ေလသည္။ ဤသို႔ေသာ ကို႔ရိုးကားယား ရာသီဥတု၏ ခြက်က် ေန႔တစ္ေန႔တြင္ ကြၽန္ေတာ္သည္ မရွည္ ရွည္ေအာင္ ဆြဲဆန္႔ေနေသာ ကိုရီးယား ဇာတ္လမ္းတြဲမ်ားကဲ႔သို႔ မၿပီးနိုင္ မစီးနိုင္ ေျဖဆိုေနရေလေသာ စာေမးပြဲမ်ားကို အဆံုးသတ္ ေျဖဆိုခဲ႔ၿပီးေနာက္ စိတ္လက္ေပါ့ပါးစြာျဖင့္ အေဆာင္သို႔ ျပန္လာခဲ႔စဥ္…… ကြၽန္ေတာ္တို႔၏ ေခါင္းကိုင္ဖခင္ (ေဂါ့ဖားသား) အျဖစ္ သတ္မွတ္ျခင္း ခံထားရသူ ကိုဟန္ႀကီး ဆိုသည့္ စီနီယာႀကီးအား အေဆာင္ထိပ္၀တြင္ ခန္႔ခန္႔ႀကီး ေတြ႔လိုက္ရေလတည္း။

အဆိုပါ ကိုဟန္ႀကီးကား အပတ္စဥ္(၄)မွ ေက်ာင္းဆင္းခဲ႔ေသာ စီနီယာ့စီနီယာ၊ စီနီယာ သက္ၾကားအိုႀကီး တစ္ဦး ျဖစ္လွ်က္ ယခုအခ်ိန္ထိတိုင္ ျပည္ျမန္မာသို႔ မျပန္ေသးဘဲ ေရာက္လာသမွ် ဂ်ဴနီယာေလးမ်ားအား ေဗာ့ဒ္ကာ မင္းသားကေလးမ်ား ျဖစ္လာေအာင္ ျပဳစု ပ်ိဳးေထာင္ေပးရန္ အလို႔ငွာ ဆည္၀မွေစာင့္ေနေသာ ဗ်ိဳင္းႀကီးကဲ႔သို႔ စိတ္ရွည္လက္ရွည္ ေစာင့္ေနေလသည့္ ေမာ္စကိုဘိုးဘိုးႀကီးတစ္ဦး ျဖစ္ေလသည္။ သူကား ကြၽန္ေတာ္တို႔၏ ခ်စ္စြာေသာ စီနီယာႀကီး တစ္ဦးျဖစ္သည့္ အားေလ်ာ္စြာ “ မေကာင္းျမစ္တာ ေကာင္းရာညႊန္လက္ ” ဆိုသည့္ စီနီယာတို႔၏ ၀တၱရားအတိုင္း မည္သည့္အရက္ကေတာ့ အရသာေကာင္းသည္ ေသာက္သင့္သည္၊ မည္သည့္ အရက္ကေတာ့ ေခါင္းကိုက္တတ္သည္ မေသာက္သင့္၊ စသည္ျဖင့္ အစဥ္လမ္းညႊန္ေနသူ ေဂါ့ဖားသားႀကီး တစ္ေယာက္ေပတည္း။ ယခုလည္း စာေမးပြဲေျဖၿပီး ျပန္လာေသာ ကြၽန္ေတာ့္အား ေဗာ့ဒ္ကာပုလင္း နွစ္လံုးျပဴးႀကီးကို ကိုင္လွ်က္ မ်က္နွာႀကီး ၿပံဳးၿဖီးၿဖီးျဖင့္ အေဆာင္ထိပ္၀တြင္ ေစာင့္ေနေလၿပီ။ “ စီနီယာပါလွ်င္ ေသရြာပင္ သြား၀ံ႔သည္ ” ဟူေသာ စစ္သားတို႔၏ ဆိုရိုးစကားအတိုင္း ကြၽန္ေတာ္လည္း ကိုဟန္ႀကီးနွင့္အတူ ခရီးနွင္ရန္အလို႔ငွာ အေဆာင္ေပၚသုိ႔ ေျပးတက္လွ်က္ ဖန္ခြက္မ်ားကို ကပ်ာကယာ ေဆးရေခ်ေတာ့သည္ တမံု႔။

“ေနညိုလွ်င္ ေလၿပိဳသည္” ဟူေသာ ယမကာလုလင္တို႔၏ ဆိုရိုးစကားရိွေသာ္လည္း ကြၽန္ေတာ္တို႔မွာ ညိုစရာ ေနမရိွေသာ ေဒသရပ္၀န္းတြင္ ေရာက္ေနၾကသူမ်ားပီပီ နွင္းခဲတို႔ ေ၀သီေနသည့္ ေမာ္စကိုညေနခ်မ္း အခ်ိန္တြင္ ေဗာ့ဒ္ကာခြက္ ကိုယ္စီကိုင္ဆြဲလွ်က္ “အေမျမင္လွ်င္ ရင္က်ိဳးၿပီး၊ အေဖျမင္လွ်င္ ေဆာင့္ကန္ခ်င္မည့္” စတိုင္ကို အမိအရ ဆုပ္ကိုင္ကာ ခပ္မိန္႔မိန္႔ ရိွေနေလေတာ့သည္ တကား။ ကိုဟန္ႀကီးနွင့္အတူ ေဗာ့ဒ္ကာစုပ္ရင္းမွ သူ၏ ဒႆန၊ သူ၏ သခၤါရ စိတ္ရူးမ်ားကို သက္ႀကီးစကား သက္ငယ္ၾကား မွတ္သားရေလသျဖင့္ ခ်စ္ေဆြမ်ားလည္း ခံစားနိုင္ရန္ အလို႔ငွာ အရင္းအတိုင္း ေဖာက္သည္ခ်လိုက္ရပါသတည္း ….။

ေဗာ့ဒ္ကာတမ္းခ်င္း
ပုလင္းေတြက ရီ(ေရ)မရ
ေခါင္းကလည္း ငိုက္စိုက္က်….။
ေသာက္ေတာ့လည္း ထပ္မရ
၀ုိင္းကလည္း ထမရ
စိတ္မွာေတာ့ ေသာက္မ၀....။
လည္ေခ်ာင္းထဲ လက္ညႈိး
အတင္းထိုး အန္ခ်
ေဟာ … ဆက္ေသာက္ေတာ့ ေသာက္မ၀…။ (ကိုဟန္ႀကီး)


ကိုဥာဏ္(စက္မႈ)သို႔
လည္ေခ်ာင္းမွနာ ရင္တြင္းလႈိက္ပူ
ေရငတ္မဆံုး လူကနုံး၍
စစ္ရႈံးအသြင္ ငါမေနခ်င္ေသာေၾကာင့္ ….
ညေနပံုမွန္ မနက္တန္ျပန္
လက္က်န္ျပန္ရွင္း ေရာဂါကင္းသည္
ဤခံယူခ်က္ လက္၀ယ္စြဲလွ်က္
ထိုစစ္တလင္း ငါျပန္ခင္းမည္ …
ကိုဥာဏ္ သာဓုေခၚေစေသာ္၀္ ….။ (ကိုဟန္ႀကီး)

ဤသို႔ဤပံုျဖင့္ ကြၽန္ေတာ္သည္ ကိုဟန္ႀကီးနွင့္အတူ သံုးရက္ခန္႔ဆက္တိုက္ ေဗာ့ဒ္ကာအိုင္အတြင္း သက္ဆင္း ကူးခတ္ေနဆဲခဏ၀ယ္ မိတ္ေဆြႀကီးေအာင္မွဴးသည္ သူ၏ ဂ်ီေတာ့ ကာစတန္မက္ေဆ့ခ်္ ေဘာက္ထဲတြင္ ေအာက္ပါကဗ်ာကို တင္ထားလွ်က္ ကြၽန္ေတာ့္အား ပမာမခန္႔ ျပဳေနသည္ကို ေတြ႔လိုက္ရေလသည္…။

ကိုဥာဏ္(စက္မႈ)အား ခ်ယ္မႈန္းျခင္း
မီစီေက်ာင္းက ကိုရင္ဥာဏ္
ပ်ိဳပ်ိဳအိုအို အကုန္ႀကံ
လူနဲ႔လိုက္ကာ ေလလံုးထြား
သက္မြန္ျမင့္နဲ႔ တစ္ရြာတည္းသား။
ေဗာ့ဒ္ကာပုလင္း ျမင္ပါရင္
သေရမ်ားပင္ တသြင္သြင္
အစားစံုကို အစံုစား
ျမင္ရသူမွာ ရတက္ပြား…။ (ေအာင္မွဴး)

မိတ္ေဆြႀကီး ေအာင္မွဴးကား မေသေသး။ အသက္ငင္ေနဆဲခဏ၀ယ္ ကြၽန္ေတာ့္အား အထက္ပါ ကဗ်ာျဖင့္ စိန္ေခၚေနေလသည္။ ေအာင္မွဴး၏ ကဗ်ာကား ကြၽန္ေတာ့္ကို ခ်ယ္မႈန္းျခင္းနွင့္ မတူ၊ ေခ်မႈန္းျခင္းနွင့္သာ တူေနေပေတာ့သည္ဟု စိတ္ထဲတြင္ ေတြးလိုက္မိပါသည္။ ေအာင္မွဴးကား ပြဲလန္႔တုန္း ဖ်ာခင္း ရံုသာမက မီးပ်က္တုန္း ဖိနပ္ပါ လဲစီးသြားမည္ဟူေသာ လူစားမ်ိဳးေပတည္း။ လစ္ၿပီဆိုသည္နွင့္ ၀င္တြယ္ေလၿပီ။ ထို႔ေၾကာင့္ ကြၽန္ေတာ္လည္း သူ႔အား အလုပ္ရႈပ္ေပးမွ ျဖစ္ေတာ့မည္ဟု သေဘာပိုက္လွ်က္ ကဗ်ာအတင္းစပ္ခိုင္းေလရာ ေအာင္မွဴးလည္း မေနသာေတာ့ပဲ သူ၏ ေဆာင္းအကုန္ ေႏြအကူးမွ စိတ္ရူးမ်ားကို ေအာက္ပါအတိုင္း ေရးခ်ေပးရေလေတာ့သျဖင့္ ခ်စ္ေဆြမ်ားလည္း ခံစားနိုင္ေစရန္ အလို႔ငွာ တင္ေပးလိုက္ရပါသတည္း။

ေမ႔မရတဲ႔ အနာေဟာင္း
ခ်စ္သူရဲ႕ စက္ဘီးျခင္းထဲ
ထိုးစိုက္ခဲ့တဲ့ ႏွင္းဆီနီတပြင့္လို
တခ်ိန္မွာ ေၾကြလြင့္ရမယ့္ ကိုယ့္အျဖစ္
အဲဒီအခ်ိန္ကတည္းက
နည္းနည္းေလာက္ျဖစ္ျဖစ္ ရိပ္မိသင့္တယ္။

ေမွာင္ေနရင္ ည၊ လင္းျမရင္ ေန႔
အသက္ရွင္ေနသမွ်
အသက္႐ႈေနရတာကလြဲရင္ ငါ၊
ငါ႔ဒါဏ္ရာေတြ အနာေဖး မတတ္ေသးသေရြ႕
နင္ရယ္...
နင္စီးခဲ့တဲ့ စက္ဘီးအစိမ္းေလးရယ္...
ေမ့မရဘူးကြယ္။

ေမွာင္ေနရင္ ည၊ လင္းျမရင္ ေန႔
အသက္ရွင္ေနသမွ်
အသက္႐ႈေနရတာကလြဲရင္ ငါ၊
ငါ႔ဒါဏ္ရာေတြ အနာေဖး မတတ္ေသးသေရြ႕
နင္ရယ္...
နင္ဝတ္တတ္တဲ့ အာကာထြန္းေဘာင္းဘီတိုေလးရယ္...
ေမ့မရဘူးကြယ္။

ျဖစ္ႏိုင္မယ္ဆိုရင္....
လြန္ခဲ့တဲ့ ဆယ္စုႏွစ္မ်ားကလို၊
အ႐ုဏ္ဦး ေဆာင္းအရိပ္
နင္ လွမ္းလာမယ့္ လမ္းထိပ္မွာ
ငါ.... တိတ္တိတ္ေလး
ေစာင့္ေနပါရေစ..။

ျမဴႏွင္းတုိ႔ လင္းျမဖူးတဲ့
တရံေရာအခါက
ေဟမႏၱ နံနက္ခင္းတုိ႔အေၾကာင္း
စာမ်က္ႏွာေတြ ေဟာင္းသြားလည္း
ေညာင္ရမး္လမ္းပဲ
သိေနမယ္။ (ေအာင္မွဴး)

(ေဆာင္းအကုန္ ေႏြအကူး ေလရူးမ်ား တိုက္ခတ္တတ္ေသာ အခါသမယတြင္ ေပၚေပါက္လာေပေသာ ကြၽန္ေတာ့္ေဘာ္ဒါတို႔၏ သခၤါရ စိတ္ရူးမ်ားကို ခ်စ္ေဆြမ်ားထံ လက္ဆင့္ကမ္းျခင္းသာ ျဖစ္ပါသည္။ လိုအပ္ခ်က္ တစ္စံုတစ္ရာ ရိွခဲ႔ပါက နားလည္ေပးၾကပါရန္ ေတာင္းပန္အပ္ပါသည္။ ဤပို႔စ္၏ ထူးျခားမႈတစ္ခု အေနျဖင့္ အထက္ပါ “ေမ႔မရတ႔ဲအနာေဟာင္း” ကဗ်ာကို ဖတ္ရႈၿပီးေနာက္ မိတ္ေဆြႀကီးေအာင္မွဴး၏ ေကာင္မေလးက သူ အာကာထြန္းေဘာင္းဘီတို ၀တ္ေလ႔ရိွသည္ကို အရွက္မရိွ၊ ျမင္ေအာင္ ၾကည့္သြားရံုသာမက လူသိေအာင္ ေဖာ္ေကာင္လုပ္ရပါမည္လားဟု ဆိုကာ ေခ်ာ့မရေအာင္ စိတ္ေကာက္ေနေလသျဖင့္ ေအာင္မွဴးမွာ လဒႀကီးကဲ႔သို႔ မႈိင္ေတြေနရွာသည္ဟု အတြင္းသတင္းမ်ား ၾကားသိရျခင္း ျဖစ္ပါေၾကာင္း …..။) ကိုဥာဏ္(စက္မႈ)

Read More...