ကြ်န္ေတာ္ဘဝတစ္စိတ္တစ္ေဒသမွာ ရင္ဆိုင္ေတြ႕ႀကံဳခဲ့ရတာေလးေတြ၊ ေနာင္ေတာ္ညီေတာ္ သူငယ္ခ်င္းမ်ားနဲ႔ စစ္သည္အဆင့္အတန္းအားလုံး ထိေတြ႕သိျမင္ခံစားခဲ့သမွ်ေလးေတြကို ေပါင္းစပ္လို႔ ရသတစ္ခုအျဖစ္ ရေစျခင္းငွာအင္တာနက္စာမ်က္ႏွာေလးေပၚတင္ေပးလိုက္တာျဖစ္ပါတယ္

Friday, February 20, 2009

ေမ႔မရေသာ ေန႔စြဲမ်ား

ဘယ္လူးညာလွိမ့္နဲ႔ ညဥ့္နက္က ေတာ္ေတာ္ကို ရွည္လ်ားေနသလိုပဲ။ ဟိုးအေဝးဆီက ဂ်ီေဟာက္သံေတြၾကားေနရတယ္။ ကင္းတဲေတြက ကင္းသမားေတြရဲ႕ အခ်ိန္ျခား တုံးေခါက္သံေတြ ၃/၄ ႀကိမ္ေလာက္ၾကားရတဲ့အထိ အိပ္မေပ်ာ္ေသးဘူး။ ည အခ်ိန္မရွိတဲ့အထိ ဝဘ္ဆိုဒ္ ေတြအၾကားမွာ ကမၻာပတ္ အသစ္အဆန္းေတြ စမ္းသပ္ရင္း သီခ်င္းေတြနားေထာင္ၿပီးး မိုးလင္းခဲ့ရတဲ့ ရုရွရဲ႕ညေတြကို ျပန္သတိရမိသား။ ဗိုလ္ႀကီး ႏိုးၿပီလား ဆိုတဲ့အသံၾကားမွ မိုးစင္စင္လင္းမွန္းသိရေတာ့တယ္။ အိုး ည အိပ္မေပ်ာ္တာနဲ႔ အရင္လိုေတာင္ ေစာေစာမႏိုးမိဘူး။ ေတာေတာင္အရိပ္ ေတာင္ခိုးေတာင္ေငြ႕ေတြ သစ္ခက္ပန္းႏြယ္အနံ႔ေတြက ႏွင္းေတြနဲ႔အၿပိဳင္ ပ်ံ႕လြင့္ေနၾကတယ္။ ေအးျမ လပ္ဆက္တဲ့ မနက္ခင္းေလက မ်က္ႏွာကိုထိခက္လို႔။ တပည့္ေက်ာ္က ေရေအးနဲ႔ေႏြးစပ္ထားတဲ့ ဝါးက်ည္ေတာက္ တစ္ဗူးလာေပးတယ္။ အဲလိုမွ မစပ္ရင္ မ်က္ႏွာသစ္ဖို႔က ေတာ္ေတာ္ခက္ လွပါဘိ။ ကိုယ္လက္သန္႔စင္ ဘုရားဝတ္ျပဳ ေမတၱာပို႔ အမွ်ေတြေဝအၿပီး နဲ႔ တပည့္ေက်ာ္က ထမင္းၾကမ္းေၾကာ္(အိုးပူတိုက္)နဲ႔ ArmyTea ညိဳေဖ်ာ့ေဖ်ာ့ပူပူေလး လာအေပး ကြတ္တိပဲ။ ေရွ႕တန္းေရာက္ခါစက ဒီလၻက္ရည္ကို ေတာ့္ေတာ့္ကို ႀကိဳးစားၿပီး ကိုယ္နဲ႔ fit ျဖစ္ေအာင္ ႀကိဳးစားခဲ့ရတာ။ အခုေတာ့ မနက္လင္းၿပီဆိုတာနဲ႔ ထမင္းေၾကာ္ေတြ၊ ဆန္ျပဳတ္ေတြ မလာခ်င္ေန ArmyTea ပူပူေလးမွ မဆြဲလိုက္ရရင္ ဘယ္လိုမွ လူက ေနလို႔မရသလိုပဲ။ ဟုတ္တယ္ေလ ဒါကလည္း ေရွ႕တန္းေျမ စစ္သားတို႔ရဲ႕ အေလ့အထတစ္ခုလို ျဖစ္ေနၿပီ။

ဗိုလ္ႀကီး တပ္ခြဲကလူေတြ အသင့္ျဖစ္ပါၿပီ ဆိုတဲ့အသံနဲ႔အတူ ဆရာႀကီး သတင္းလာပို႔တာနဲ႔ ကုိယ္တိုင္ equipments ကိုေသခ်ာပတ္ လက္စြဲေတာ္ ေသနက္ေလး ျပန္စစ္ ေက်ာ္ပိုးအိပ္ယူၿပီး တဲအျပင္ထြက္လာခဲ့ေတာ့တယ္။ တပ္ခြဲကို မွာစရာရွိတာမွာလိုက္တယ္။ (သစၥာေမာ္ကြန္း ဇာတ္ကားထဲကသူထူးစံ တျဖစ္လဲ ဗိုလ္ႀကီးေနဦး စတိုင္န႔ဲေပါ့….. ဟဲဟဲ) ခနေနေတာ့ ၄၉ ကဆင္းတဲ့ညီေလး အိုင္အို (Intelligence officer) က အစ္ကိုႀကီး ႀကိဳက္တဲ့အခ်ိန္ထြက္ပါ အားလုံးသတိဝီရိယသြားလာဖို႔ လမ္းမွာ စက္ အဆက္အသြယ္မျပက္ ယူသြားပါလို႔ မွာထားပါတယ္…တဲ့ ေၾသာ ဒါဆို အဘက ညကတည္းက အမိန္႔အျပက္ေပးထားလိုက္တဲ့သေဘာပဲ။ အိုေက ဒါမ်ဳိးက ပိုေကာင္းတယ္။ တပ္ခြဲက သြားေနလာေနၾက ဆရာႀကီးေတြခနစုၿပီး ဘယ္လိုလုပ္ခ်င္ၾကလဲ သူတို႔တစ္ေတြရဲ႕ သေဘာထားကို အရင္ တင္ျပခိုင္းလိုက္တယ္။ အိုေက အေကာင္းဆုံးျဖစ္မယ္ထင္တဲ့ လမ္းေၾကာင္းအစီအစဥ္ကို ေရြးလိုက္တယ္။ ကဲ ဘယ္တပ္စု ပြိဳင့္ ဆိုၿပီး ေရွ႕ေျပးတပ္စု တာဝန္ထုတ္လိုက္ၿပီး အခုပဲထြက္……. ညီေလး အခု ေလးလုံး (xx:00 နာရီ) ထြက္တယ္ ပို႔လိုက္ေတာ့ ကိုတို႔ေတာ့ ဒိုးၿပီကြာ..ဆိုေတာ့အစစအဆင္ေျပေခ်ာေမြ႕ပါေစအစ္ကိုႀကီး ဆုိၿပီး လက္တင္ အေလးျပဳလို႔ က်န္ခဲ့တယ္…senior/junior မ်ားအၾကား ႏႈတ္ဆက္ေနၾက အေလ့အထေလးေတြထဲကတစ္ခုပဲ။

ေခ်ာင္းအေကြ႕နဲ႔ ေတာင္ကုန္းေစာင္းတစ္ခု အေျခေရာက္ေတာ့ ေရွ႕ေျပး ပြိဳင့္က ဆက္မသြားပဲ တန္႔ေနတယ္။ ခနေနေတာ့ ပြိဳင့္ တပ္စိတ္မွဴးျဖစ္တဲ့ ဒုတပ္ၾကပ္ေက်ာ္ဦး ေနာက္ကိုဆင္းလာၿပီး သတင္းပို႔တယ္ အတက္ေကြ႕ေလးကေန ေခြးတစ္ေကာင္ လွစ္ကနဲ ဆင္းေျပးသြားတဲ့အေၾကာင္း ေနာက္ကအဖြဲ႕ေတြကို သတိထားၾကဖို႔ သိပ္ မသကၤာတဲ့ အေၾကာင္း…. အိုေက မင္း အဖဲြ႕ကိုေျပာ ျမင္ၿပီ ေတြ႕ၿပီ ဆိုတာနဲ႔ လက္မေႏွးေစနဲ႔ ပစ္လို႔ တစ္ခါတည္း အမိန္႔အျပတ္ေပးထားလိုက္တယ္။ အဲလို တစ္ခါတည္း အမိန္႔မေပးလို႔ကလည္း မျဖစ္ပါဘူး။ ဒါမွျဖစ္တာနဲ႔ ကိုယ္ဘက္က မခံရဘဲ လက္ဦးမႈ ရႏိုင္မွာကိုး။ ဒီလိုေရွ႕တန္း ေတာေတာင္ထဲမွာ လူကို (အထူးသျဖင့္) စစ္သားကို ျမင္တာနဲ႔ လွစ္ကနဲ ေျပးတတ္တာက ေဒသခံ ရန္သူငေပြးတို႔ လက္သပ္ေမြးထားတဲ့ ေခြးမွလြဲလို႔ တစ္ျခားမရွိ ပါဘူး။ သခင္က လမ္းခုလပ္ လမ္းက်ဥ္းေကြ႕ ေတာင္ကမ္းပါးယံ တစ္ခုခုမွာ က်င္းတူး ေျမရွင္း မိုင္းခင္း မိုင္းေထာင္တာမ်ဳိး ၊ အေျခအေန လမ္းေပၚ တက္ၾကည့္တဲ့အခါမ်ဳိး အဲဒီ ေခြးေတြက သိပ္ကို ပါးနပ္ လိမၼာၾကပါတယ္။ လူန႔ံခံတာမ်ဳိး ကင္းေစာင့္ ကင္းေထာက္တာမ်ဳိးေတြ လုပ္တတ္ ၾကပါတယ္။ တပ္ခြဲကိုခန တန္႔ခိုင္းၿပီး ဆရာႀကီးေတြခနစုလိုက္တယ္။ ကဲ ဆရာႀကီးေတြ ကြ်န္ေတာ့္အထင္ ဒီေတာင္ကုန္းအတက္ကို သိပ္မသကၤာဘူး။ စခန္းက ဘယ္ေလာက္လိုေသးလဲ.. ဆိုေတာ့ ေနာက္ ၁ နာရီေလာက္ဆို သြားေပါင္းရမယ့္ ေတာင္ထိပ္စခန္းကုန္းကို ေရာက္မယ္ဗိုလ္ႀကီး..တဲ့။ ကဲဒါဆို အခု တပ္ခြဲကို ႏွစ္ေၾကာင္းခြဲၿပီး လမ္းကိုဘယ္ညာ ခြ ျဖန္႔ၿပီး တက္မယ္။ ဘယ္လိုသေဘာရၾကလဲ.. ဆိုေတာ့ တစ္ေယာက္က လူအင္အားကို မွ်ပစ္လိုက္ရင္ လုပ္ႏိုင္ကုိင္ႏိုင္တဲ့သူနဲ႔ အေတြ႕အႀကဳံႏုတဲ့သူ၊ လက္နက္ပစ္အားေတြ မမွ် မတ ျဖစ္သြားမွာေတာ့ သတိထားဖို႔လိုေၾကာင္း..ေျပာလာတယ္။

ေနာက္ ၄၅ မိနစ္ေလာက္ဆို သြားေပါင္း ရမယ့္ စခန္းကုန္းကိုေရာက္မယ္ ဗိုလ္ႀကီးတဲ့၊ ေရွ႕ဆို အတက္ေတြၾကည့္ပဲ ေၾကာကလည္းမတ္ၿပီး ရွည္တက္သြားတာ ဗိုလ္ႀကီး အဖြဲ႕ေတြျဖည္းျဖည္းပဲ တက္ႏိုင္ၾကလိမ့္မယ္..တဲ့ သြားေနလာေနၾကျဖစ္တဲ့ ဆရာႀကီးအုန္းျမင့္က ေျပာလာတယ္။ အင္းေပါ့ေလ အဖြဲ႕ေတြမွာ ေက်ာပိုးအိတ္ကိုယ္စီ ေသနက္ကိုယ္စီနဲ႔ အထဲမွာ တစ္ပါတ္စာ ရိကၡာေတြ ပစၥည္းေတြ ခဲယမ္းေတြကိုယ္စီနဲ႔ဆိုေတာ့လည္း အိပဲ့အိပဲ့နဲ႔ တစ္္ခ်ဳိ႕ဆို ေက်ာပိုးျခင္း(ပလိုင္း)ေတြနဲ႔။ ဟုတ္ေတာ့လည္းဟုတ္သား သြားလိုက္လာလိုက္မ်ားလာေတာ့ ေက်ာပိုးအိတ္ေတြက ကိုင္းပ်က္တာကပ်က္ ခ်ိတ္ကြင္းဆက္ျပဳတ္တာကျပဳတ္နဲ႔ ဆိုေတာ့ ေနာက္ပိုင္း စစ္သည္အမ်ားစုက ဝါးနဲ႔ရက္ထားတဲ့ ပလိုင္းရွည္ေမ်ာေမ်ာ ကိုယ္စီနဲ႔ ေက်ာပိုးအိတ္က ကိုင္းကို အဲဒီ ျခင္း၊ပလိုင္းမွာ ေျပာင္းတပ္လိုက္ရုံပဲ အထဲမွာ ေက်ာပိုးအိတ္ထက္ေတာင္ ပိုဝင္ဆန္႔ေသးတယ္။ တေျဖးေျဖးနဲ႔ အတက္ႀကီးက ေမာ့ေမာ့ၿပီးတက္သြားလိုက္တာ အိုး ေလွ်ာက္ရင္းနဲ႔ကို ေမာဟိုက္လာတယ္။ ေရကလည္း ဆာေသး၊ ဆာေပမယ့္လည္း ေရဗူးထဲကေရကို အားပါးတရ မေသာက္ရဲေသးဘူး အတက္ေရာက္မွ ေရကုန္သြားရင္ ဒုကၡ။ ထြက္လိုက္တဲ့ေခြ်းေတြကလည္း တစ္ကိုယ္လုံးနီးပါးရႊဲနစ္လို႔ မ်က္ႏွာမွာ တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္ ဆားေပြးေတြျဖစ္က်န္ရေလာက္တဲ့အထိပဲ။ အတက္ တစ္ဝက္ေလာက္မွာ စစ္ေၾကာင္းက တစ္ခါထပ္တန္႔ေနတာနဲ႔ ေမးမယ္လို႔ စိတ္ကူးတုန္း လက္ဆင့္ကမ္းေျပာလာတယ္၊ ေရွ႕ေစာင္းအတက္ေလးက ငွက္ေပ်ာရုံမွာ ငွက္ေပ်ာဖူးေတြခ်ဳိးခ်င္လို႔…ဆုိပဲ ခူးစရာရွိတာျမန္ျမန္ခူး ေအာက္ေျခ ေျမသားကိုလည္း ေသခ်ာစူးထိုးၿပီးမွ နင္းဖို႔ ထက္မွာလိုက္တယ္။ ငေပြးအက်င့္က ေကာင္းတာမဟုတ္ဘူး၊ အခုလို သီးပင္၊စားပင္အေျခမွာ မိုင္းေတြခင္းထားတတ္တယ္။ ေရဆိပ္တို႔ ဖားငါး ရွာတဲ့ေနရာတို႔ ဆိုလည္း ဒီလိုပဲ။ မခူးေနနဲ႔ လုိ႔ ေျပာရေအာင္လည္း ဒီေတာဒီေတာင္ထဲမွာ အခုလုိမ်ဳိး ငွက္ေပ်ာဖူး ငွက္ေပ်ာပင္တို႔ ေကာက္ေကာက္ညြန္႔ တုိ႔ကိုပဲ အဓိက အသီးအရြက္ဟင္းအျဖစ္ အားထားေနရတာမ်ဳိးရယ္။ ငွက္ေပ်ာဖူးဟင္းခ်ဳိေလးနဲ႔ လည္းထမင္းကေတာ့ စားဝင္တာပဲ။ RU မွာတုန္းကေတာင္ ဒီလိုစားခြင့္ ရခဲ့တာမဟုတ္ဘူး။ ဟုတ္တယ္ေနာ္။

ကဲ ကြ်န္ေတာ္နဲ႔ဆရာႀကီး…..တပ္စု ဘယ္ကသြားမယ္။ က်န္ ဆရာႀကီး….တို႔တပ္စုနဲ႔အကူပစ္က ညာကေန ပမ္း… ပုံမွန္ပဲ တိုးၾက လမ္းဘက္ အတြင္းကို ေသနက္ဦးမလွည့္မိၾကေစနဲ႔….. ဟုတ္တယ္ေလ အဲဒါမွ အခ်င္းခ်င္း အႏၱရာယ္ကင္းမွာကိုး…… တိုးရင္းတိုးရင္းနဲ႔ ေခြ်းက ၿပိဳက္ၿပိဳက္က်လာတယ္။ လမ္းအတိုင္းသြားတာေလာက္ေတာ့ ဘယ္လြယ္မလဲေလ။ ေက်ာေပၚက အေလးအပင္နဲ႔ က်ည္ကပ္ ခဲယမ္းေတြနဲ႔… ေဘး/ဘယ္ညာ အေပၚ/ေအာက္ ၿခံဳႏြယ္ေတြ ဆူးပင္ေတြနဲ႔ တကယ့္ကို မလြယ္ကူတဲ့ အျဖစ္ပါ။ မရွိမဲ့ ရွိမဲ့ ယူနီေဖာင္း ေလးလည္း ဆူးပင္ၿငိလိုက္ ၿခဳံတိုးလိုက္နဲ႔ အစေတြဖြာလန္က်ဲေနၿပီ။ အိုးးးးဟိုး ျခင္ ေတြကလည္း တြယ္ေသး။ ေတာင္ျဖဳတ္ကိုက္တာက အဆိုးဆုံး ျဖစ္မယ္ထင္တာပဲ။ ကိုက္ၿပီးတဲ့ေနရာ အရည္ၾကည္ လိုလို ေသြးလိုလိုထြက္ ေနာက္ေတာ့ အနာျဖစ္ၿပီးက်န္ခဲ့တယ္။ အေပါက္အေပါက္ေလးေတြ မ်ားလာေတာ့ ေပါင္ရင္းမွာ ေမြးသမခုပါေလေရာလား… အဲဒီအခါမွ လမ္းေလွ်ာက္ရ ျပသနာပဲ။ ညည ေတာအုပ္ထူထူေတြ သစ္ႀကီးဝါးႀကီးေတာထဲ စခန္းခ်ရင္ပိုဆိုးေသးတယ္။ ဝါးရြက္သစ္ရြက္အေျခာက္ေတြနဲ႔ မီးခိုးအူေအာင္ လုပ္ၿပီးမွ အိပ္ႏိုင္တာ။ အဲလိုမီးခိုးထြက္ေတာ့ လုံၿခံဳေရးအေနနဲ႔က် မေကာင္းျပန္ဘူး။ ရန္သူကပ္လာမွ လာေပေရာ့ လာရင္တြယ္ၾကရုံေပါ့။ လတ္တေလာ ျဖဳတ္ကိုက္သက္သာဖို႔က အေရးႀကီးတယ္။ ေရစပ္စပ္ ဗြက္ႏြံေတြနင္းရရင္ ေျခသလုံးတစ္ဝက္ေလာက္က နစ္ဝင္သြားသလို ေျခေထာက္ျပန္အႏႈတ္မွာ ကြ်တ္ေတြကပ္ပါရင္ပါလာတတ္တယ္။ အဲဒါမ်ဳိးဆို ေသြးအလွဴျပဳလိုက္ရသလိုပဲ။

ဟာပစ္ပစ္ ဟိုမွာ မင္းအေဖဟိုမွာ ပစ္ဟ ပစ္ ဒုိင္းဒိုင္း ေဖာင္းေဖာင္း… စီကနဲ ေသနက္သံေတြေရာ ကိုယ့္ဆီက ေအာ္သံေတြ ေတာတိုး လႈပ္ရွားသြားသံေတြ ဆူညံထြက္လာတယ္။ တစ္ဖက္က ဘာေသနက္သံမွ ျပန္မၾကားရဘူး လိုက္လိုက္ အာပီေဂ် လႊတ္ကြာ…. ဆိုတာေတြကတစ္မ်ဳိး။ ခ်က္ခ်င္းဆိုသလို စစ္ေၾကာင္းက ရွဲၿပီး အသင့္အေနအထားေတြနဲ႔ ထိုင္ၿပီးေသနက္အသင့္နဲ႔ သစ္ပင္ကြယ္ၿပီး ေနရာယူသူကယူၿပီးသားေတြ ျဖစ္ကုန္တယ္။ ကိုယ္တိုင္ ေရွ႕ပြိဳင့္တပ္စုကို တက္သြားေတာ့မွ ဝါးရုံအေကြ႕လိုေနရာကေန လူရိပ္ ဖ်က္ကနဲေတြ႕လိုက္ရၿပီး ပြိဳင့္ကတစ္ေယာက္နဲ႔ တပ္စိတ္မွဴးက ခ်က္ခ်င္း လွမ္းပစ္တာနဲ႔ လွစ္ကနဲတိုးဝင္ၿပီး လူ ၃ ေယာက္ေလာက္ ထြက္ေျပးသြားတာေတြ႕လိုက္ရေၾကာင္း ၂ ေယာက္က ကာဘိုင္ေသနက္ကိုယ္စီကိုင္ထားၿပီး က်န္တစ္ေယာက္က ပလိုင္းလိုလို ျခင္း တစ္လုံးကို လြယ္ထားေၾကာင္း ပစ္ကြင္းျမင္ကြင္း အရမ္းရႈပ္ေထြးေနတဲ့အတြက္ ေသနက္က်ည္က လိုရာကိုမေရာက္ေၾကာင္း တပ္စု တပ္ၾကပ္ႀကီးျဖစ္တဲ့ ဆရာႀကီးျမသြင္က ရွင္းျပလာပါတယ္။ ခနေနေတာ့ဆရာႀကီးေတြပါ စုလာေတာ့ ဗိုလ္ႀကီးအစီအစဥ္ ေရြးခ်ယ္တာ မွန္သြားတယ္ လမ္းအတုိင္းသြားရင္ ေသခ်ာေပါက္ ဒီေကာင္ေတြ ေခ်ာင္းပစ္တာခံရႏိုင္ေၾကာင္း… လို႔ဆိုလာၾကတယ္။ အစီအစဥ္ မွန္သြားတာထက္ ကိုယ္ကေတာ့ တစ္ေယာက္တစ္ေလနဲ႔ ေသနက္ေလးဘာေလး မရလိုက္တာကို မေက်နပ္သလိုလို ျဖစ္က်န္ခဲ့ပါတယ္။
ဟုတ္တယ္ေလ အဲဒါမွလည္း ကြ်န္ေတာ္တို႔ ရုရွ(RU) ျပန္ေတြလည္း ရန္သူအေလာင္းလက္နက္ေတာ့ ရေအာင္တိုက္ႏိုင္ စြမ္းေဆာင္ ႏိုင္ေသးသလို စစ္ပညာေတြလည္း မေမ့ေသးပါဘူး ဆိုတာ လက္ေတြ႕ သက္ေသျပႏိုင္မွာကိုး…………. ေနာက္တစ္ပြဲေပါ့ေလ….။ (ေနလြမ္းသူ)

10 comments:

ကိုရင္ညိန္း said...

အစ္ကိုႀကီးေရ...
အစ္ကိုႀကီး ဘေလာ့ဂ္ေရာက္တာနဲ႔ အိပ္မက္ထဲက တန္းၿပီး လန္႔ႏိုးေတာ့တာပဲ ။ Army Tea ပူပူေလး ကိုလည္း အေတာ္ သတိရ တယ္ဗ်ာ ။ ေနာက္ၿပီး လက္စြဲေတာ္ Para ေလး ။ အခ်စ္ဆံုးေလး ။ ေနာက္ ငွက္ေျပာအူဟင္း ။ ပိႏၷဲသီးဟင္း (ေရွ႕တန္း အေခၚ ၀က္သားေပါ့ဗ်ာ အေဟးေဟး ) ၊ ေနာက္ ေကာက္ေကာက္ညႊန္႔ .. အင္း .. တကယ့္ဘ၀ေတြ ... ။ ေက်ာင္းက အျပန္ ဗိုက္ဆာရင္
McDonalds တို႔ KFC တို႔ အတိတ္ေမ့ၿပီး ၀င္၀င္ေနတာ ေလ ။ အေဟးေဟး ။ ေက်ာင္းလြယ္အိတ္ ဆို Brand ေလးမွ ကိုင္ခ်င္တာ ။ ေရွ႕တန္းက ႀကိမ္ပလိုင္းေတာ့ လြမ္း သား အစ္ကိုရာ ။ အဲဒါႀကီးနဲ႔သာဆို ေက်ာင္းကို ခုတင္ ေတာင္ယူ သြားလို႔ရမွာ :P အေဟးေဟး
တူဇီးရိုး(2.0) ေလး ႏွေျမာ မေနနဲ႔ အစ္ကိုႀကီး ။ ခ်သာ၀တ္ ။ ဆူၿငိေတာ့ သက္သာမွာပဲ ။

႐ုရွားျပန္ လည္း စစ္ပညာ မေမ့ေသးပါဘူးဆိုၿပီး ေနာက္တစ္ပြဲ မႏြဲခ်င္နဲ႔ဦး ... သတိထား အစ္ကိုႀကီး
ကၽြန္ေတာ္တို႔ ျပန္လာေတာ့မွ အဆင္ေျပရင္ ရိပ္သာမွာ ေဗာ့ဒကာ ေလးနဲ႔၀ိုင္းဖြဲ႔ ၾကတာေပါ့ဗ်ာ ။ ေလာေလာ ဆယ္ ေတာ့ အစ္ကိုႀကီး ေရွ႕တန္းမွာ အႏၱရယ္ကင္းၿပီး ေနာက္တန္းမွာလည္း သက္မြန္ျမင့္လို႔ ဆရာမေလးနဲ႔ ေတြ႔ပါေစလို႔ ဆုေတာင္းေပးလိုက္တယ္ဗ်ာ ။ ေလးစားလ်က္

မီးငယ္ said...

အစ္ကိုေရ..စာလာဖတ္သြားတယ္...
စာမေရးတာၾကာေတာ႔ စာေတြက သိပ္ပီးအသက္မ၀င္ေတာ႔ သလိုပဲ..
ဘေလာ႔ကိုလည္း ကိုဥာဏ္တစ္ေယာက္တည္းနဲ႔ ပစ္မထားနဲ႔ဦး...
ဘာေတြလုပ္ေနလဲဆိုတာ...သိေနတယ္... :D

Anonymous said...

ဟိုးမွာ ပစ္ပစ္

ဘာလဲေတာ့မသိဘူး
း)

Unknown said...

TWS

သတိရေနပါတယ္..အားလံုးအဆင္ေၿပ
ပါေစ..ဘေလာ႔ေလးကိုအၿမဲအားေပးေန
ပါတယ္..စာေတြအၿမဲမၿပတ္ေရးနိုင္ပါေစ..

Anonymous said...

i uesd to do like that 20 years ago.Now,thats enought.whatever i do,i will do just for my life.i m not crazy.

မသက္ဇင္ said...

ရသ ေကာင္းေလးတပုဒ္ပါပဲ-
အစစအရာရာ အဆင္ေျပပါေစ--

Anonymous said...

အေတြ႕အၾကံဳေတြအမ်ားၾကီးထဲက တစ္ခုကို တင္ျပသြားတာဆိုေတာ့လည္း ေနာက္ထပ္လည္း ရွိေသးမယ္လို႕ ေမွ်ာ္လင့္ျခင္းၾကီးစြာျဖင့္ ေစာင့္ေမွ်ာ္ေနေၾကာင္း သတင္းပို႕ပါသည္။

mgnge said...

ေရာက္ရွိေၾကာင္းပါဗ်ာ..။
အကို ၾကီး စာကုိဖတ္ရင္းနဲ ့ ရုရွ မလာခင္ ကရင္ျပည္ နယ္
ကတိုင္တိ ဗ်ဳ ဟာကုန္းမွာ ထိုင္တုန္း ဆရာၾကီး ေတြ ခ်က္ ေၾကြးတဲ ့ သေဘာၤသီးဟင္းေလးေတာင္ သတိရလိုက္ ေသး
ဗ်ာ..။ အဲ့တုန္ း ကေတာ့ အုိးဘ၇န္ဒီ ေလးနဲ ့ဆုိေတာ့ ျငိမ့္
ေနတာပဲ...။
လြမ္းပါ့ဗ်ာ..။

ၾကိဳးမဲ့စြန္ said...

ဘေလာ့ပိုင္ရွင္ကုိဥာဏ္နဲ႔ေနလြမ္းသူေရ..တစ္ခုေလာက္ေတာ့ခြင့္ျပဳဗ်ာ...ကၽြန္ေတာ္ၾကိဳးမဲ့စြန္ဆိုတဲ့နာမည္ေလးကခံစားမွဳေလးနဲ႔တိုက္ဆိုင္ေနလို႔႔

Anonymous said...

တစ္ကယ္မခံစားႏိုင္ေတာ့လုိ႕ေရးလိုက္တာပါ။
စစ္သားဆိုတာအထက္ကေပးတဲ့အမိန္႕ကိုနာခံရမွာဘဲ၊
ေစရာသြားရမွာဘဲဆိုတာ၊နားလည္ထားေပမယ့္၊
တစ္ခ်ိဳ႕ဟာေတြက်ေတာ့လူၾကီးေတြကိုဘယ္လို
နားလည္ရမွန္းမသိေတာ့ဘူးဗ်။
ရွရွားမွာပညာေတြအမ်ားၾကီးသင္လာျပီးေတာ့မွ၊တတ္
ကၽြမ္းလာတဲ့ပညာရပ္ေတြကို၊တုိင္းျပည္အတြက္အက်ိဳး
ရွိေအာင္အသုံးခ်ခြင့္ရမယ့္၊ေနရာတစ္ခုမွာ၊ဘာေၾကာင့္
မ်ားအလုပ္လုပ္ခြင့္မရွိရတာလဲဗ်ာ။
ေ့ရွတန္းထြက္ျပီး၊ငေပြးေတြနဲ႕ပစ္တာခတ္တာေလာက္
လုပ္ဖို႕ကေတာ့၊ဒီလိုအဆင့္ျမင့္တဲ့ပညာေတြထပ္ျပီး
သင္စရာမလိုပါဘူး။ေက်ာင္းေတာ္ၾကီးက၊သင္ၾကား
ပို႕ခ်ခ်က္ေတြက၊လိုအပ္တာထက္ေတာင္ပိုေနေသး
တယ္။

အဆင့္ျမင့္ပညာေတြကိုတတ္ေျမာက္ဖုိ႕အတြက္တပ္မ
ေတာ္သားတစ္ေယာက္ရဲ႕ေပးဆပ္ခဲ့ရတဲ့အခ်ိန္ေတြ၊
ႏိုင္ငံေတာ္က၊အကုန္အက်ခံထားရတဲ့ႏိုင္ငံျခားေငြ
ေတြအတြက္၊ႏွေျမာစရာၾကီးျဖစ္မေနဘူးလား။

ငေပြးတစ္ေထာင္နဲ႕ရွရွားျပန္စစ္ဗိုလ္တစ္ေယာက္
ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့၊အလဲအလွယ္မလုပ္ႏိုင္ဘူးဗ်ာ။
ကိုေနေရ၊အစစအရာရာသတိထားပါ။ကၽြန္ေတာ့္
နာမည္ရင္းမထည့္ေပးႏိုင္တာေတာ့၊နားလည္
ေပးလိမ့္မယ္လို႕ထင္ပါတယ္။