ကြ်န္ေတာ္ဘဝတစ္စိတ္တစ္ေဒသမွာ ရင္ဆိုင္ေတြ႕ႀကံဳခဲ့ရတာေလးေတြ၊ ေနာင္ေတာ္ညီေတာ္ သူငယ္ခ်င္းမ်ားနဲ႔ စစ္သည္အဆင့္အတန္းအားလုံး ထိေတြ႕သိျမင္ခံစားခဲ့သမွ်ေလးေတြကို ေပါင္းစပ္လို႔ ရသတစ္ခုအျဖစ္ ရေစျခင္းငွာအင္တာနက္စာမ်က္ႏွာေလးေပၚတင္ေပးလိုက္တာျဖစ္ပါတယ္

Wednesday, February 20, 2008

မေသရင္ ေနပါေစေတာ့

ေမာေလာစခန္း ကိုေခတၱသြားေရာက္ပူးေပါင္းပါ ဆိုတဲ့ တပ္မမွဴးရဲ႕ အမိန္႔အရ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ စစ္ေၾကာင္း(၁) ဗိုလ္မွဴးေအာင္တင္မိုး ဦးစီး တပ္ခြဲ(၁)ခြဲ နဲ႔ ဝန္ေဆာင္ထိန္း တပ္ခြဲကတပ္စု (၂)စု ေဘာ္စဲခိုတပ္မ စခန္းကုန္းရဲ႕ ေတာင္ဘက္စူးစူးေလာက္မွာရွိတဲ့ ကြ်န္ေတာ္တို႔တပ္ရဲ႕ စစ္ေၾကာင္း(၂)ကိုတိုးႀကီး(ဗကတိုးျမင့္ေက်ာ္)ဦးစီး စခန္းထိုင္ေနတဲ့ ေမာေလာ စခန္းႀကီး ဘက္ကိုထြက္ခဲ့ၾကပါတယ္။

အမွန္အတိုင္းဝန္ခံရရင္ေတာ့ အခုလိုမိုးတြင္း ေန႔တိုင္း မိုးရြာေနတဲ့အခ်ိန္မ်ဳိးမွာ တဲနဲ႔ယာနဲ႔ အေျခတက်ေန ေနရတဲ့အေနအထားကေန ဘယ္ကိုမွ လွဳပ္ရွားခရီး မသြားခ်င္ၾကတာအမွန္ပါ။ ထုံးစံမဟုတ္တဲ့အခ်ိန္ ထမင္းစားခ်ိန္နီးမွ ကပ္ၿပီး ထြက္ခဲ့ၾကပါတယ္။ ထြက္ကတည္းက မိုးကတစ္ေဖ်ာက္ေဖ်ာက္စိုစိုစိစိနဲ႔ပါ။ လမ္းက စခန္းကုန္းငယ္ေလးေတြကိုပါ မွာစရာရွိတာမွာ ရန္သူ႕လွဳပ္ရွားမွဳ သတင္းခ်ျပ ဆက္ထြက္ ၾကပါတယ္။ တစ္ေယာက္နဲ႔ တစ္ေယာက္ အနဲဆုံး ေျခလွမ္း ၂၀ ခြာေလွ်ာက္ၾကဖို႔ထြက္ ကတည္းကတဖြဖြ မွားထားရပါတယ္။ဆြဲမိုင္းန႔ဲ ၿခံဳခိုတိုက္တာမ်ဳိးျဖစ္လာတဲ့အခါၾက လူစုၿပံဳေနရင္ အကုန္ေလွ်ာ မွာေလ။ခြါၿပီးေလွ်ာက္ေတာ့ အကယ္၍ ဆြဲမိုင္းအဆြဲခံရတယ္ ထားဦး ၁ ေယာက္တစ္ေလပဲထိႏိုင္မွာမို႕လို႕ပါ။ ဒီေလာက္မွာတာကို တစ္ေယာက္ဖိနပ္ တစ္ေယက္တက္နင္းမိေအာင္အထိ ပူးရင္ပူသြားတတ္တာမ်ဳိးပါ။ နႏၵေအာင္တို႔လည္း ေက်ာပိုးအိပ္ကိုယ္စီနဲ႔။ မယူလို႔ကမျဖစ္ဘူး ဟိုေရာက္မွ ေျမပုံညႊန္းခ်ေပးၿပီး ဘယ္ကိုသြားပါ ရွင္းပါလင္းပါဆိုရင္ ဘာမွမပါလာရင္ဒုကၡ။

ဒီေတာ့ မျဖစ္မေနအသုံးအေဆာင္ေလးေတြ အဝတ္စားအႏြမ္းေလးအပိုတစ္စုံ ဝါက်င့္က်င့္ေရာက္ယူနီေဖာင္းေလးအပိုတစ္စုံနဲ႔ ဘႀကီးဘုန္းႀကီးအေဆာင္၊ အေမ့ထမီ ထက္ဆင္ႀကိဳးကအစ ထည့္ယူလာတယ္ေလ။(စိတ္ခ် ေကာင္မေလး ဓါတ္ပုံေတာ့မပါ ပါဘူးဗ်..အဟဲ) မိုးကလည္းတဖြဲဖြဲနဲ႔ ရႊဲနစ္ေအာင္ရြာပါတယ္။ လူေတြလည္း တဘုန္းဘုန္း ေခ်ာ္လဲက်ပါတယ္။ မိုးကာစ ကိုၿခံဳထား ေပမယ့္ၾကာေတာ့လည္းတစ္ကိုယ္လုံးကေတာ့ ၾကြက္စုတ္ျဖစ္ေနပါတယ္။မိုးသံ ေခ်ာင္းေရက်သံအျပင္ လမ္းေဘးဘယ္ညာကိုလည္း မ်က္စိကစားသတိထားေနပါတယ္။ငေပြးကေျပာရတာမဟုတ္ဘူးေလ။ ေျမႀကီးကို နင္းတာ ေအာက္ကိုၾကည့္တာမ်ဳိးေတာ့ မလုပ္ႏိုင္ေတာ့ပါဘူး ေရေတြစီး ဗြက္ေတြထေနတဲ့ ဒီေျမသားမွာ ေခ်ာ္ၿပီး မလဲေအာင္သတိထားေနရခ်ိန္မွာ နင္းမိုင္း(ေျမျမွဳပ္မိုင္း)ကေတာ့ ကမၼသကာ လို႕ပဲသေဘာထားသြားေနၾကရ တာပါ။တကယ္တမ္းတိုက္မယ္ဆို ရန္သူက အလစ္မွာ ေဘးကေနဒုတ္နဲ႔ဝင္ရုိက္သြားရင္ေတာင္ခံရမယ့္အေန အထားပါ။ ကိုယ့္မိုးကာေပၚကို ေရက်သံနဲ႔ အေပၚကမိုးက်သံ သစ္ပင္ဝါးပင္ႀကီးေတြေပၚေရက်သံေတြကေရာေထြး ဆူညံေနပါတယ္။ ေျခေထာက္ကဖိနပ္အေပၚေျခအိပ္နဲ႔ ေဘာင္းဘီလြတ္ေနတဲ့ ေနရာကိုလည္း လက္ကစမ္းရတာ အေမာပါ။ကြ်တ္က အသားကုန္တြယ္တယ္။အခုလိုမိုးစိုစိုနဲ႔ ေရစီးေၾကာင္းငယ္ ေခ်ာင္းငယ္ ေခ်ာင္းႀကီးကိုျဖတ္ၿပီ ဆိုတာနဲ႔ေျခသလုံးမွာ ၂ ေကာင္ေလာက္ ကေတာ့ကပ္ပါလာၿပီးသားပါ။ယားလို႔လက္ကစမ္းလိုက္မွာ အလားလား သေကာင့္သားက ေဖာင္းၾကြဝဖီးေနၿပီေလ။ခြါခ်လိုက္တာနဲ႔အဲဒီေနရာအေပါက္ေလးကေန ေသြးကမနားတမ္းယိုစီး ထြက္တာကအဆိုးဆုံးပါ။တကယ့္ကိုေသြးအားနဲေစပါတယ္။ကြ်တ္ သတၱဝါေပးတဲ့ ေဝဒနာက အဲဒီမွာတင္မၿပီးေသး ပါဘူးအခန္႕မသင့္ရင္ ယားနာလိုမ်ဳိးအနာျဖစ္က်န္ခဲ့ေစတယ္။

အထူးသျဖင့္ရဲေဘာ္ေတြ ကုပ္ရင္းကုပ္ရင္းနဲ႔ အနာ ရင္းေျခေထာက္ေယာင္တဲ့အထိ ျဖစ္ၾကပါတယ္။ ေန႔လည္ ၁ တစ္နာထိုးေလာက္မွာေတာ့ ဆာေလာင္မွဳကိုမရပ္ တန္႕ႏိုင္ၾကေတာ့တာနဲ႔အညီ စစ္ေၾကာင္းကိုခနတန္႕ ဒီအတိုင္း ေဘးမထြက္ဘဲ ထမင္းစားမယ္။ နာရီဝက္ရမယ္ ဆိုတာနဲ႔ နႏၵေအာင္တို႔လည္း ေက်ာပိုးအိပ္ကိုေရစီးေၾကာင္း လြတ္ရာေလးမွာခ်လို႔ ဖင္ခုထိုင္ရင္းတပည့္ေက်ာ္ ျပင္ေပးတာကိုေစာင့္ေနမိပါတယ္။ တပည့္ေက်ာ္က ပန္းကန္ျပားေလးကို မိုးရြာခံလို႔ေဆးၿပီးထမင္းဟင္းထည့္ၿပီး ေပးလာပါတယ္။ ဇြန္းကဘယ္မွာထည့္မွန္းမသိေတာ့တာနဲ႔ ေဘးကသစ္ပင္သစ္ခက္ေတြကို လက္နဲ႔မိတ္ဆက္ၿပီး လက္ေဆးလိုက္ေတာ့ သန္႕ရွင္းသြားပါတယ္။ ျမစ္ျပဳတ္သုပ္၊အသားတုကို ငရုပ္သီးမွဳိတက္ ေလးနဲ႔ ေရာေၾကာ္ထား တဲ့ဟင္းက ဆာေနေတာ့လည္း စားလို႕ေကာင္းေနပါတယ္။ ပန္းကန္ထဲကို မိုးေရက်ေနတာကို ၿခံဳထားတဲ့ မိုးကာနဲ႔ ကြယ္ထားေပမယ့္ ေခါင္းခန ငုံ႕လိုက္တိုင္း ေဆာင္းထားတဲ့ ဦးထုပ္ကေနမိုးေရေတြက ေရခြက္နဲ႔ ေလာင္းထည့္သလို တစြက္စြက္က်ေနေတာ့ထမင္းဟင္းေတြကိုလက္ကအုပ္လို႔ေရစစ္စစ္ခ် ရတာက အလုပ္ တစ္ခုပါ။ဟင္းခ်ဳိတို႔အေရေသာက္ဟင္းပါမွထမင္းၿမိန္တဲ့နႏၵေအာင္တုိ႕အတြက္ကေတာ့ထမင္းမိုးေရဆန္းေလးက ေတာ္ေတာ္အဆင္ေျပေနသား။ဆရာႀကီးတစ္ေယာက္ကသခြားသီးလိုပုံစံ အသီးေလးေတြလာေပးတယ္။ ဟုတ္ေကာဟုတ္လို႕လားဗ် လို႔ေမးေတာ့ ေကာင္းတယ္ ဗိုလ္ႀကီးရ ဆိုတာနဲ႔ ေအး စားမယ္ဗ်ာ မာလကီးယားေတာ့လည္း တစ္ေပ်ာ္ႀကီးေပါ့...လို႔...

ေရေသာက္ၿပီး ေက်ာပိုးအိပ္ေကာက္လြယ္ ေျခသလုံးမွာ ကြ်တ္ရွိ မရွိၾကည့္ရင္း ေနာက္ကို ဆက္ေျပာသြား အသင့္ျပင္ထားေတာ့လို႔ မွာၿပီး ခါးဆန္႔လိုက္ခ်ိန္မွာ နင္းထားတဲ့ ညာေျခ ေထာက္ေအာက္ကေန ေဖာင္း ကနဲ ကပ္(အစပ်ဳိးယမ္းပိုင္း Detonator)ေပါက္ကြဲသံ မီးခိုးနဲ႔ေညွာ္နံ႔က သင္းထြက္လာပါတယ္။ အနားက စစ္သည္ေတြလည္း Alarm ျဖစ္သြားၾကၿပီး ခ်က္ခ်င္းပဲ မိုင္းရွာစူးနဲ႔ ေဖၚလိုက္ ပါတယ္။ အားလားလား ေသခ်ာတာေပါ့ ။နႏၵေအာင္ တစ္ေယာက္ မိုင္း ခလုပ္ကိုတက္နင္းမိတာပါ။မိုးေရေၾကာင့္ ေျမသားေပ်ာ့ၿပီး အစပ်ဳိးယမ္းပိုင္း ေပါက္ကြဲၿပီး ဆက္ထားတဲ့ ပင္မမိုင္းကို မီးမကူးႏိုင္ေတာ့ဘူး။ လစ္ပိုပုလင္း နီညိဳေရာင္ လိုမ်ဳိးထဲကို ယမ္းေပ်ာ့(တပ္အေခၚ ဇီးယိုယမ္း)ထည့္လို႔ မိုင္းအျဖစ္ဖန္တီးထားတဲ့ ကရင္ငေပြးတို႔ရဲ႕ လက္လုပ္ေဒသႏၱရမိုင္းတစ္လုံးပါ။ စစ္ေၾကာင္းမွဴးေရာက္လာေတာ့ မိုးရြာေနတာပဲ မင္းကံေကာင္းတယ္ေပါ့ကြာ တဲ့ ..ေသခ်ာတာေပါ့ ဗိုလ္မွဴးရာ မဟုတ္ရင္ နႏၵေအာင္ တို႔ ရန္ကုန္ မဂၤလာဒုံ ကိုဒိုးရၿပီ။ ကြ်န္ေတာ္က မိုင္းကို ေအာင္လိုက္ေစခ်င္တာဗ်ာ အဲဒါမွ ဒီထဲက ျမန္ျမန္ထြက္ရမွာ ဆိုေတာ့ ......း ပါလား ..ေခြးသားတဲ့... ကြ်န္ေတာ့္ကို ေကာင္းခ်ီးေပးသြားပါတယ္။ စစ္သည္တစ္ခ်ဳိ႕ကေတာ့ ဗိုလ္ႀကီးကို ဘုရားကယ္တာပဲ တဲ့ ဗိုလ္ႀကီး ဘယ္ေတာ့မွ မိုင္းေၾကာင့္ေတာ့ အသက္မေသေတာ့ဘူး ... ဆိုပဲ..... စိတ္ထဲကေတာ့ ျပန္ေျပာလိုက္မိပါတယ္ မေသရင္လည္း ေနပါ့ေစေတာ့ဗ်ာ...လို႔ ကြ်န္ေတာ့္ အတြက္ကေတာ့ ဘဝရဲ႕ ဒိုင္ယာရီထဲ မွာ အမွတ္တရ ေန႕စြဲတစ္ခုတိုးခဲ့ၿပီေပါ့ေလ...........
ေနလြမ္းသူ

Read More...

Tuesday, February 12, 2008

ေတာထဲေတာင္ထဲက City FM နားေထာင္ခဲ့ရဖူးတဲ့ ေန႔တစ္ေန႔

ကာလက ကြ်န္ေတာ္တို႔တပ္ ေဘာ္စဲခိုမွာ တပ္မအရံတပ္အျဖစ္ေနရတုန္းကအခ်ိန္ပါ။ တပ္မအရံတပ္ဆိုတာက တပ္မဌာနခ်ဳပ္ဝန္းက်င္က စခန္းကုန္းေတြကိုရိကၡာပို႔ေပးတာမ်ဳိး ေဆးရုံတက္၊မိုင္းထိလူနာမ်ား၊သင္တန္းတက္ ျပန္ရမယ့္သူမ်ားကို စစ္ေၾကာင္းစုဖြဲ႕လို႔ သြားႀကိဳ/ပို႔လုပ္ေပးရတာပါ။တစ္ခါတစ္ခါမွာေတာ့ အင္အားနည္းလို႔ လုံၿခံဳေရးစိုးရိမ္ရတဲ့ စခန္းကုန္းေတြဆီကိုသြားလို႔ ခနတာပူးေပါင္းျခင္း၊လွဳပ္ရွားျခင္းမ်ားလုပ္ေပးရတာမ်ဳိးလည္းရွိ ပါတယ္။

အခုလည္း ပလက္ခိုစခန္းႀကီးဘက္ကိုသြားဖို႔အတြက္ ေရာက္ျပန္သေဘာမ်ဳိး သြားမွာျဖစ္လို႔ ဘာ ဝန္စလြယ္ ေက်ာပိုးအိပ္မွမပါဘဲ ေသနက္၊Equipments နဲ႔ Light dress သေဘာမ်ဳိးနဲ႔ည (၁၀း၀၀)အသင့္ပါ။ ၁၀မိနစ္ေလာက္ၾကာေတာ့ line up ထုိးတယ္။လေရာင္ဝိုးတဝါးကိုအားျပဳသြားမွာျဖစ္တဲ့အျပင္ မိမိတို႔အတြက္ ပထမဆုံးခရီး(အေရွ႕ဘက္ကကို)ျဖစ္လို႔ Junior ျဖစ္တဲ့ နႏၵေအာင္တပ္ခြဲက ေနာက္ပိတ္ကလိုက္ပါတဲ့... လမ္းမွာ တစ္ဘုံးဘုံးနဲ႔ ခနခနေခ်ာ္လည္းၾကပါတယ္။

ဖိုးသားကေတာ့ စထြက္ကတည္းက သမၺဳေဒၶ တရစပ္ရြတ္ မိမိစစ္သည္ ရန္သူ အားလုံးကိုေမတၱာပို႔လို႔ လိုက္ပါလာခဲ့တာေလ။အေမကေျပာတယ္ အေခါက္ေရ ၁၀၀၀ ထိ ျပည့္ေအာင္ရြတ္ေပး ငါ့သား..တဲ့။ စမ္းတဝါးဝါးသြားၾကရတာျဖစ္လို႔ ခရီးကမတြင္ပါဘူး။ ဗ်ေကၠာကြင္းႀကီးကို ျဖတ္ ေနတဲ့အခ်ိန္မွာ ကိုင္းပင္ေတြၾကားက ရွဴးရွဴးရွားရွား အသံေတြၾကားလို႔ ေသခ်ာၾကည့္ေတာ့ လား ..လား...ကြ်ဲေတြ အိပ္ေနၾကတာ။ မနက္ (၂း၁၅)ေလာက္မွာ ေညာင္ပင္ကုန္းစခန္းဘက္က တုံးေခါက္သံၾကားရေတာ့ စိတ္ထဲမွာ နဲနဲေတာ့ေအးသြားပါတယ္။အခုလည္းသြားေနရင္းက ဘယ္ေတာ့မ်ား နင္းမိုင္းကြဲသံ ဂ်ိမ္း ဆိုတာၾကားရမလဲလို႔ စိတ္က တစ္မမနဲ႔ပါ။ေနာက္မွ ကြ်န္ေတာ့္ Seniorတပ္ခြဲမွဴး တစ္ေယာက္ျဖစ္တဲ့ကိုေဇာ္ႏိုင္ဝင္း ေျပာျပလို႔သိရ တဲ့အသိတစ္ခုက "မွတ္ထားညီေလး အခုလို ဒီေကာင္ေတြရဲ႕ကြ်ဲအုပ္ေတြ ရွိေနတဲ့ ေနရာ လမ္းေၾကာင္းေနရာ တစ္ေလွ်ာက္မွာ ဘယ္ေတာ့မွ မိုင္းမရွိဘူး နင္းမိမွာ မပူနဲ႔.... ေအး...ဆြဲမိုင္းေတာ့ ကိုယ္လည္း တာဝန္မယူဘူး" တဲ့ ဆိုလို တာကေတာ့ နင္းမိုင္း ေထာင္ခဲ့ရင္ ငေပြးမ်ားက သူတို႔ရဲ႕ကြ်ဲေတြ ထိမွာစိုးလို႔ပါ တျဖည္းျဖည္းတိုးရင္းတိုးရင္း မနက္(၃)နာရီမွာ ေညာင္ပင္ကုန္းစခန္းကို စဝင္ပါတယ္။

စခန္းကလူေတြက ေတာင္ကုန္းထိပ္မွာ စခန္းနဲ႔ေနၾက တာပါ။ကုန္းအေျခမွာ တဲေတြထိုးထား ၿခံစည္းရိုးစနစ္တက်ကာရံထားပါတယ္။သူတို႔ေတြက ေအာက္ကိုဆင္းၿပီး မီးဖိုေတြဖိုထားေပးၿပီး ေရေႏြးၾကမ္းနဲ႔ လၻက္ရည္ခ်ဳိ က်ဲက်ဲ(ထုံးစံအတိုင္း တပ္မေတာ္ေရွ႕တန္း အခ်ဳိေျခာက္က မွဳိနဲ႔ေလးသင္းေနပါတယ္)တိုက္ၿပီးႀကိဳပါတယ္။ခနေနေတာ့ဆက္ထြက္ ေခ်ာ္ရင္းလဲရင္း ေဘးဘယ္ညာကို သတိ ထားရင္းဆက္တက္လာၾကတာ....မနက္(၄)နာရီခြဲေလာက္မွာ ဂ်ိမ္း.... ဆိုတဲ့ အသံေရွ႕နားကၾကားလိုက္ရပါ ေတာ့တယ္.. ခနတန္႔သြားၾက အသံေတြ ထြက္လာၾကတယ္..ေသခ်ာတယ္ ကိုယ့္လူ တစ္ေယာက္ေတာ့ မိုင္းနင္း လိုက္ၿပီဆိုတာ။တပ္စု ၂ စုကိုေဘးဘယ္ညာေသခ်ာၾကည့္ထားဖို႔မွာရင္းေရွ႕ကိုတိုးသြားၾကည့္လိုက္ေတာ့ ေရွ႕က ပြဳိင့္တပ္ခြဲရဲ႕ေနာက္ပိတ္တပ္စုကစက္လက္သမားဒုတပ္ၾကပ္ေအးႏိုင္ နင္းမိတာပါ။ ေသြးညီွနံ႔ကတန္းရပါတယ္။ ေဝလီေဝလင္းမွာ ေတာ္ေတာ္ေတာ့ အလုပ္ရွဳပ္သြားတာ အမွန္ပါ။စစ္ေၾကာင္းမွဴးဆုံးျဖတ္ခ်က္နဲ႔အတူ ပလက္ခို စခန္းကိုအျမန္ဆုံးေရာက္ေအာင္ ဆက္သြားဖို႔ခ်က္ခ်င္းလုပ္ၾကပါတယ္။အသံၾကားေနရတာနဲ႔ စခန္းကလူေတြက စခန္းေရွ႕ ထြက္လာႀကိဳေစာင့္ေနၾကပါတယ္။အႏၱရာယ္ေတာ့မ်ားပါတယ္။အဲဒါမ်ဳိးက တပ္ခ်င္းမွားၿပီး ပစ္တတ္ၾက တာမ်ဳိးျဖစ္တတ္လို႔ပါ။ ဒါမ်ဳိးကလည္းျဖစ္တတ္ပါတယ္.

(၁၅)မိနစ္ေလာက္သြားလိုက္တာနဲ႔ စခန္းႀကီးကိုေရာက္ပါတယ္ စခန္းနဲ႔မနီးမေဝးေရာက္ခါနီးမွ ကိုယ့္လူတစ္ေယာက္ မိုင္းထိခဲ့ရၿပီေလ....ေတာင္ထိပ္ရာသီဥတုက ေတာ္ေတာ့္ကိုဆိုးရြားတာ အခုမွ လက္ေတြ႕ႀကံဳရပါတယ္။စစ္ေၾကာင္းမွဴး(ဗိုလ္မွဴး)ဦးစီး ထိုင္တဲ့စခန္းႀကီးျဖစ္တာနဲ႔အညီ ေတာ္ေတာ္ႀကီးကိုႀကီးတာေတြ႕ရတယ္ေလ။ထမင္းၾကမ္းေတြေၾကာ္၊ေရေႏြးၾကမ္း၊ ႏို႔ေဖ်ာ္ (အခ်ဳိေျခာက္ေခြ်တာတဲ့အခါမ်ဳိးမွာႏို႔ဆီနဲ႔သၾကားနဲ႔ပဲေဖ်ာ္တဲ့လၻက္ရည္ေပါ့)ေတြစီစဥ္လို႔ ဧည့္ခံၾကရွာ ပါတယ္။တပည့္ေတြကေတာ့ေတာက္တစ္ေခါက္ေခါက္နဲ႔ျဖစ္ကုန္ၾကၿပီေလ။ စခန္းေရာက္ခါနီးမွ ကိုယ့္ရဲေဘာ္တစ္ ေယာက္ေျခတစ္ဖက္ေပးလိုက္ရတဲ့အျဖစ္ လူနာအတြက္ ေမာ္ဖိန္းထိုးေဆးနဲ႔တစ္ျခားေဆးေတြကို ဟိုးဘက္က ယြန္းစလင္းဗ်ဴဟာလက္ေအာက္ခံ တပ္ခြဲတစ္ခြဲက လာပို႔ေပးပါတယ္။တပ္မဌာနခ်ဳပ္က မနက္(၉)နာရီအသင့္ျပင္ ထြက္ႏုိင္ေအာင္ လုပ္ထားပါဆိုတာနဲ႔တပည့္ေတြကိုခနအိပ္ခိုင္းထားလိုက္ေတာ့ ကိုယ့္ဆရာေတြက ေသနက္ေတြ ခြလို႔ ဖက္လို႔ အိပ္ေပ်ာ္ကုန္ၾကၿပီ...၃ ရက္ဆက္တိုက္မနားတမ္းလွဳပ္ရွား ထြက္ထားၾကရတာ တစ္ညလုံးလည္း မအိပ္ရေသးဘူးေလ....နႏၵေဇာ္တို႔တစ္ေတြကေတာ့ ေရဒီယိုတစ္လုံးနဲ႔အလုပ္ရွဳပ္ေနၾကတာ။မရွုပ္လို႔ရမလား၊ ၾကားဖူးေနတာၾကာၿပီအခုမွ ေရာက္ရတဲ့ ဒီ ပလက္ခိုေတာင္ထိပ္စခန္းက ရန္ကုန္က City FM မိတယ္ဆိုၿပီးေျပာ ၾကတာေလ.... ဝါယာႀကဳိးေလး (၁)ကိုက္ေလာက္ အင္တင္နာတိုင္ထိပ္ကိုထပ္ဆက္၊ ေထာင္ေပးလိုက္ၿပီး လုိင္း ဖမ္းလိုက္တာနဲ႔ ...အားလားလား ...တယ္ဟုတ္သြားပါလား....။

စိုင္းစိုင္း ဟုေခၚသည္ဆိုတဲ့ စီးရီးစ္ ေၾကာ္ျငာတာ ကစၾကားရၿပီေလ ကြ်န္ေတာ့္ညီေလး တစ္ေယာက္ကေျပာလာပါတယ္... ဘာေခြေတြအသစ္ထြက္၊ဘာေတြျဖစ္ ကုန္ၿပီလဲ မသိဘူးေနာ္.. ရန္ကုန္ကိုေတာင္သတိရလာၿပီ အစ္ကိုႀကီးရာ..တဲ့ ဟုတ္ပါတယ္ေလ City FM ကအသံ ေလးေတြစၾကားလိုက္မိတာနဲ႔ နႏၵေဇာ္ တစ္ေယာက္ပါ ခ်က္ခ်င္းဆိုသလို ရန္ကုန္ေရာက္သြားသလိုခံစားလိုက္ရ လို႔ပါ...ေၾသာ္အခုခ်ိန္မွာခု CityFM နားေထာင္ေနရတဲ့ ရန္ကုန္ကလူေတြနဲ႔ ဒို႔ေတြနဲ႔ ဒီ Frequency Modulation ေအာက္မွာအတူတူၾကားေန ရတာခ်င္းတူေပမယ့္ ရင္ဆိုင္ႀကံဳေတြ႕ေနရတာေတြက ေတာ္ေတာ့္ကိုျခားနားသြား ပါလားလို႔..
မိုင္းစနင္းမိခါစတုန္းက ေျခေခ်ာင္းေလးေတြ ျပတ္ထြက္လို႔ေျချဖားေရွ႕ပိုင္းေလာက္တာ ဆိုးဆိုးဝါးဝါးျဖစ္ခဲ့တဲ့ ဆရာေအးႏိုင္တစ္ေယာက္ အခုေျခက်င္းဝတ္ကစျဖတ္လိုက္ရၿပီး ေျခတုပါတပ္ၿပီးသြားၿပီ ဆိုတဲ့သတင္းကို ဆက္သြယ္ေရးစက္ႀကီးကေနတဆင့္ေနာက္တန္းက လွမ္းေျပာပါတယ္ဆိုတဲ့သတင္းကို စစ္ေၾကာင္းမွဴး၊တပ္ခြဲမွဴး အရာရွိေတြစုၿပီးမနက္စာ စားေနခ်ိန္မွာ လာသတင္းပို႔လာပါတယ္။ကြ်န္ေတာ္တို႔တစ္ေတြတစ္ေယာက္မ်က္ႏွာကို တစ္ေယာက္ၾကည့္ျဖစ္လိုက္ၾကပါတယ္။ခနတာစကားဝိုင္းတိတ္ဆိတ္သြားမွဳကို ကြ်န္ေတာ့္စကားသံကၿဖိဳခြင္း ထြက္ၾကသြားၿပီးခ်ိန္မွာေတာ့ အစ္ကိုႀကီးကိုေဇာ္ႏိုင္ဝင္း တစ္ေယာက္ မ်က္ရည္စီးက်လာတာပါေတာ့တယ္။

အဲဒီေန႔က မိုင္းကြဲမယ့္ေနရာမေရာက္ခင္က ဆရာေအးႏိုင္တစ္ေယာက္လမ္းေဘးကိုလွည့္ၿပီး အေပါ့သြားတာနဲ႔ ဗိုလ္ႀကီးေအာင္ႏိုင္ဝင္းက ေက်ာ္တက္သြားတာကို ဆရာေအးႏုိင္ တစ္ေယာက္ စက္လက္ႀကီးကိုထမ္းလို႔အေျပး တစ္ပိုင္းလိုက္လာၿပီး ဗိုလ္ႀကီး တပည့္ေနာက္ကပဲ စိတ္ခ်လက္ခ်လိုက္စမ္းပါ လို႔ေျပာၿပီး ေရွ႕ကိုေက်ာ္အတက္မွာ မိုင္းကိုတက္နင္းမိေတာ့တာေလ မိုင္းကလမ္းေပၚတည့္တည့္မွာေထာင္းထားမဟုတ္ခဲ့ပါဘူး... ထမင္းဝိုင္းမွာ နႏၵေအာင္ တစ္ေယာက္ေျပာလိုက္တဲ့စကားက "ကရင္ေတာထဲေတာင္ထဲမွာ ကြ်န္ေတာ္တို႔ တစ္ေတြ City FM ဆိုတာကို ဆရာေအးႏိုင္ရဲ႕ ေျခေထာက္တစ္ဖက္ရင္းၿပီး နားေထာင္မိလိုက္ၾကသလိုႀကီးပဲ ဗိုလ္မွဴးရာ......." လို႔
ေနလြမ္းသူ

Read More...

Friday, February 8, 2008

အခိုက္အတန္႔ေလးမ်ား

MSc ျပန္တက္ရမယ့္ စစ္ေဆးက အစ္ကို(ဗ်ဴဟာက ေဆးဗိုလ္ႀကီး)နဲ႔ မိုင္းထိလူနာထမ္း ၂ ထမ္းကို မူသဲရြာ(မူသဲဗ်ဴဟာ) ဘက္ကေန ကြ်န္ေတာ္တို႔တပ္ စစ္ေၾကာင္း ၁ က လက္ရွိ စခန္းခ်ေနရာ ပဒါးေခ်ာင္းနားက ၁၆ မိုင္စခန္းထိလာပို႔ပါတယ္။အဲဒါကိုကြ်န္ေတာ္တို႔ စစ္ေၾကာင္း ၂ ကလက္ဆင့္ကမ္းလို႔ ဟိုးအေနာက္ တပခတပ္ စခန္းထိုင္တဲ့ကပၸါယ္စခန္း ကိုထပ္ပို႔ရမယ္ေလ။ အဲဒီကေနမွ ေက်ာက္ႀကီးဗ်ဴဟာကိုဆက္ပို႔ၾကမွာပါ။ မနက္စာကို ၁၀း၃၀ ေလာက္မွာအၿပီးစားလို႔ ေက်ာပိုးအိပ္မပါ ေသနက္၊equipments နဲ႔ပဲ နႏၵေအာင္တပ္ခြဲက point စထြက္ပါတယ္။ ေအာင္မင္းေက်ာ္ ကုန္း(သူတို႔ေတြ ဆြဲမိုင္းနဲ႔က်ခဲ့တဲ့ကုန္း)ကျဖတ္ေတာ့ ယမ္းနံ႔ ေညွာ္နဲ႔ ညွီစို႔စို႔အနံ႔ေတြကရေနဆဲပဲ။

ပြဳိင့္ကခန တန္႔ေနတာနဲ႔ တစ္ေယာက္စီ ဆက္ ဆက္ေမးလိုက္ေတာ့ ေခြး ၁ ေကာင္ေတြ႕လိုက္လို႔ ေသခ်ာရွင္းေနတာတဲ့။ေခြးေတြ႕တာပဲ ဘာဆန္းလို႔လဲ လို႔ထင္စရာရွိမယ္။ ဒါေပမယ့္ ဒီေတာထဲေတာင္ထဲမွာေတာ့ထူးဆန္း ပါတယ္၊ ဒါ ငေပြးလာေခ်ာင္းရင္းနဲ႔သူတုိ႔ေခြးပါ ပါလာတာပါ။ ခနတန္႔တုန္း ကြ်န္ေတာ့္တပ္ခြဲ ဆက္သြယ္ေရးစက္ကိုင္ ဆရာႀကီးအုန္းျမင့္က မို္င္းကြဲၿပီး မြစာႀကဲေနတဲ့ေနရာကို စူးနဲ႔ လိုက္ဆြရင္း ဝါယာႀကိဳးအပိုင္းအျပက္ေတြကို ယူေနပါတယ္။ ဝါယာႀကိဳးက ဖိနပ္ခ်ဳပ္မလား၊ ေက်ာပိုးျခင္းကို ခ်ဳပ္မလား(ေက်ာပိုးအိပ္ေတြကၾကာေတာ့ ကိုင္းပ်က္တာနဲ႔ ဝါးနဲ႔ျခင္း၊ပလိုင္း ရက္ၿပီးထည့္လြယ္ၾကတာပါ) ေရဒီယို အင္တင္နာႀကိဳးလုပ္မလား.. အသုံးတည့္တယ္ေလ။ ေနာက္ေတာ့ဓါးထုပ္ၿပီးေသခ်ာၾကည့္ၿပီးမွ ကြ်န္ေတာ့္ကို ေခၚပါတယ္။သြားၾကည့္ေတာ့ အားလားလား... မကြဲဘဲက်န္ေနတဲ့ မိုင္းတစ္လုံးပါ။ ပုံစံကကြ်န္ေတာ္တို႔နဲ႔မရင္းနီးပါဘူး။ (ေနာက္မွသိရတာက)ခုန္ပ်ံရွပ္ကြဲမိုင္းပါ။ အရြယ္က အခ်င္း ၅ လက္မေလာက္ သံျဖဴေရာင္ ပူလီဘီးလုံးပုံ အျမင့္ ၆ လက္မေလာက္ရွိ Foreign Made(SOC) သူက ဓါတ္ခဲ(ဝါယာေရွာ့) တို႔လိုက္တာနဲ႔ ခ်က္ခ်င္းမကြဲပါဘူး အစပ်ဳိးယမ္းပိုင္းေပါက္တာနဲ႔ ေျမျပင္ကေနအေပၚကို ၄ ေပေလာက္ကို ၾကြတက္သြားၿပီးမွ ေလေပၚမွာထပ္ဆင့္(စက္ဝိုင္းပုံ)ပတ္လည္ကြဲပါတယ္။ တစ္ျခားမိုင္းေတြအရင္ကြဲၿပီး သူ႔ကို ဆက္တဲ့ဝါယာေတြကျပက္ေတာက္ကုန္လို႔သူက အတိုင္းသားေျမသားဖြဖြထဲမွာက်န္ေနခဲ့တာေလ။ မိုင္းဆိုတာမ်ဳိးကလည္း အစပ်ဳိးယမ္းပိုင္းကို မီးမကူးလို႔ကေတာ့ သူမဟုတ္တဲ့အတိုင္းပဲေနတတ္ၾကတာမ်ားတာကိုး။


ဒီလိုနဲ႔ကပၸါယ္စခန္းကိုေရာက္ၾကပါတယ္။ေအးေဆးနားၿပီးလႊဲစရာရွိတာေတြလႊဲေပးလိုက္ပါတယ္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔အဖြဲ႕ေတြလည္းေစ်းဆိုင္တန္းမွာဟင္းခ်က္စရာေလး စားစရာေလးေတြ၊ ေဆးျပင္းမွဳန္႔တို႔၊ အုဌ္တြင္းက ၾကယ္နီေဆးလိပ္တို႔ဝယ္ၾကပါတယ္။ ေက်ာက္ႀကီးဝန္းက်င္ ရြာေတြကေစ်းဆိုင္ေလးေတြေဆာက္လို႔ ဆိုင္ေလးေတြနဲ႔ ေစ်းေရာင္းၾကတာပါ။ ေကာ္ဖီမစ္တို႔ အေအးတို႔လည္းရပါတယ္။ခနေနေတာ့ ပုသိုင္းေမႊး မုတ္ဆိပ္ေမႊႊးေတြနဲ႔ ကာဘိုင္ ထမ္းၿပီး ဗိုလ္မွဴးၿငိမ္းခ်မ္း(ယခင္က စစ္တကၠသိုလ္ နည္းျပ-ကြ်န္ေတာ္တို႔ ဆရာ)ေရာက္လာၿပီး ႏွဳတ္ဆက္ပါတယ္။သတင္းတစ္ခ်ဳိ႕ပါေျပာျပပါတယ္။

သံဘိုဘက္ကေန သစ္ေခါက္ခြာ ထြက္လာတဲ့ ရြာသား သား ၃ ေယာက္စခန္းကို သတင္းပို႔ၿပီး အေရွ႕ဘက္ဆီထြက္သြားတာ ၂ ေယာက္ကို ငေပြးလာဖမ္းသြားပါတယ္ က်န္ ၁ ေယာက္က သစ္ပင္ေပၚမွာ အသံမထြက္ဘဲ ၾကည့္ေနေတာ့ ေပ်ာက္က်ား ေဘာင္းဘီဝတ္ ၁ ေယာက္၊ ေဘာင္းဘီအတိုပုံစံ နဲ႔ ၃ ေယာက္ ေသနက္ ၂ လက္ကိုင္ထားပါတယ္တဲ့။ အဲဒါနဲ႔ သံဘို(ေက်ာက္ႀကီး)ဘက္ကို မျပန္ရဲေတာ့ဘဲ ေအာက္ေစ်းတန္းမွာပဲ ကပ္ေနေနတဲ့ ကာယကံရွင္ရြာသားကို ေမးၾကည့္ေတာ့ ကရင္ငေပြးေတြ ျဖစ္ေၾကာင္း ရြာသားကို ဘာလို႔ဖမ္းရတာလဲေမးေတာ့ ေဆာင္းအကုန္ ေတာင္ယာသစ္ ခုတ္ဖို႔ အတြက္ ဖမ္းတာျဖစ္ ႏိုင္ေၾကာင္း၊ ဟိုးအရင္ကလည္းအဲလိုမ်ဳိးအဖမ္းခံရသူေတြ ေတာင္ယာ အသစ္ အတြက္ သစ္ပင္ေတြခုပ္လွဲ သစ္ျမစ္ေတြ တူးလို႔ လုပ္ကြက္ၿပီးမွ မ်က္ႏွာကို အဝတ္နဲ႔ စီးၿပီး ျပန္လႊတ္ေပး တာမ်ဳိးရွိေၾကာင္း သစ္လုံးကာ အခ်ဳပ္လိုမ်ဳိးတြင္ ထားၿပီး မိုးလင္းက မိုးခ်ဳပ္ ေတာင္ယာမနားတမ္း ခုပ္ ရွင္းရေၾကာင္း ထမင္းနဲနဲ ဆား နဲ႔ ငပိ နဲနဲထည့္ေပးတာကိုပဲ ေန႔တိုင္း ေကြ်းေၾကာင္း ေျပာျပ ပါတယ္။ အခုေတာ့သူလည္း ဒီအဖြဲ႕ေတြနဲ႔ပဲသံဘို၊ ေက်ာက္ႀကီးကို ျပန္လိုက္ခ်င္ေၾကာင္းေျပာပါတယ္။ ခနအၾကာေတာ့ အေနာက္ဖက္ဆီကေန ေဖာင္း..ဂ်ဳိင္း .. ဆိုတဲ့ အသံၾကားရပါတယ္။ ဗိုလ္မွဴးၿငိမ္းခ်မ္း မ်က္ႏွာကိုၾကည့္ေတာ့ ငါ့ေကာင္ေတြဘက္ကပါတဲ့....ဆရာက Broken style နဲ႔ ေအးေဆးေျပာလာပါတယ္။ သိပ္မၾကာ ပါဘူး မိနစ္၂၀ ေလာက္ၾကာေတာ့ စစ္ကားထဲက သူပုန္ေတြလို ပုံစံေတြနဲ႔ တပခ စစ္သားမ်ားဝင္လာပါတယ္။လွဳပ္ရွား(သို႔)ေပ်ာက္က်ားတပ္ခြဲ ဒီအဖြဲ႕ေတြကို လက္ဆင့္ကမ္း ဆက္ပို႔မယ့္အဖြဲ႕ပါ။ တပ္ခြဲမွဴးဆိုသူလာမွ ေသခ်ာ ၾကည့္ေတာ့ နႏၵေအာင္တို႔ တစ္ပါတ္စဥ္ထဲ နဖူးေပၚမွာ ေလယဥ္ကြင္းေဖာက္ထားတဲ့ ေျပာင္ႀကီး(nick name) ျဖစ္ေနတာကိုး... ၂ ေယက္သား ဝမ္းသားအားရ ေပြ႕ဖက္ႏွဳတ္ဆက္ ျဖစ္ပါတယ္။

ခနနားၾကတုန္း ခနက အသံက ဘာလဲေမးၾကည့္ေတာ့ ေအး မသကၤာလို႕ ပစ္ရွင္း ရွင္းလာတဲ့ .. အမ္.. ဘာပစ္တာလည္းေမးေတာ့ MA-10ပစ္ထည့္လိုက္တာ..တဲ့။ အငယ္ကက်ည္ ေခြ်တာရေပါ့ကြာ..တဲ့(အမ္ေအ ၁၀ ဆိုတာက ပုခုံးထမ္းဒုံးပစ္ေလာင္ခ်ာ-RPG ကိုေခၚတာပါ) ငါကဒီစခန္းနဲ႔သံဘို(ေက်ာက္ႀကီးဗ်ဴဟာ)အၾကားမွာလူနဲနဲေလးနဲ႔ လွဳပ္ရွား ေနရတာေလ တဲ့။ သင္တန္းေလး ဘာေလးမတက္ဘူးလားေမးေတာ့ ေတာ္ပါၿပီကြာတဲ့ မဟာ(MSc,MA)ေတြ ျပန္ေခၚကတည္းက စိတ္ဓါတ္က်ဆင္းျခင္းမ်ားစြာနဲ႔ ေနလိုက္ေတာ့တာ...တဲ့။မင္းေနရာကေရာ ေအးေဆးလားဆိုေတာ့ မေအးေဆး ေနမလားကြာ .. သူတို႔ ရြာပုန္းသား(အနီးအနားမွာမရွိဘဲ မထင္မွတ္တဲ့ ေတာေတာင္ထဲမွာ ၄-၅-၁၀ အိမ္ေလာက္နဲ႔ ရြာလုပ္ထားတာပါ) မိန္းမေတြ ေက်ာက္ႀကီးဘက္ကိုေစ်းဝယ္ တက္တဲ့အခါ ငါ့ ဧရိယာထဲကပဲ ေပၚတင္ျဖတ္သြားေနၾကတာ၊ ငါတို႔လည္း ဘာမွမလုပ္ဘူးေလ...ေအး ဓါတ္ခဲေတာ့ သယ္ခြင့္ မျပဳဘူး..တဲ့ အဲဒါနဲ႔ ကြ်န္ေတာ္ကလည္း ဟ ေအးေပါ့ဟ လဒရ သူတို႔ကိုဓါတ္ခဲ သယ္ခြင့္တာ ျပဳလို႔ကေတာ့ မင္း ကိုယ့္နားထင္ကို ဒီဟာေလးတာ ေတ့ျဖဳတ္လိုက္ ဆိုၿပီး ေနာက္မိပါတယ္။(ဒီေဒသမွာ ငေပြး မိုင္းေထာင္တဲ့အခါ ဓါတ္ခဲက အသက္ပါ) ရြာပုန္းေတြ ရွိတဲ့ဘက္ ေတာင္ယာခင္းရွိတဲ့ဘက္ ေတာထဲကို မိမိလူမ်ား သြားခြင့္မျပဳပါဘူး။သြားလည္း မသြားၾကပါဘူး။ ေတာင္ယာစိုက္ခင္းကို ကြ်ဲ ႏြားမဝင္ ႏိုင္ေအာင္ သစ္ေခ်ာင္း ဝါးလုံးမ်ားတန္း ကာထားပါတယ္ လူေတာ့အလြယ္တကူ ေက်ာ္ဝင္ဝင္ ငုံ႔ဝင္ဝင္ရတဲ့ အေနအထားပါ.. ဒါေပမယ့္ ၇၅ % ကေတာ့ မိုင္း ကားထားပါတယ္ .. အခုလာပို႔တဲ့ လူနာထမ္း ၂ ထမ္းမွာ စကားေျပာႏိုင္တဲ့ တစ္ေယာက္က ေတာၾကက္ေထာင္ဖို႔ သြားရင္း ေတာင္ယာအဟာင္း ဘက္ကို သီးပင္ စားပင္ရွိ မရွိသြားၾကည့္ စည္းရိုးနား အေရာက္မွာ မိုင္းနင္းမိပါတယ္.. စျဖစ္ေတာ့ ေျခဖဝါးေတြ ဖြာထြက္ကုန္ပါတယ္ အခုေတာ့ တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ ဒီေန႔ေရာက္တဲ့အထိ ေျခသလုံးက ျဖတ္ထားရၿပီး ပတ္တီး အထပ္ထပ္ စည္းထားတာပါ။ သူ႔နားကျဖတ္သြားတာနဲ႔ အနံ႔ေတြေတာင္ထြက္ေနပါတယ္။ အတူတူ ခရီးဆက္ထြက္ရမယ့္ ေဆးဗိုလ္ႀကီးက သူတို႔ေတြကိုအားေပးလို႔ တစ္မ်ဳိး ေဆးတိုက္လို႔တစ္ဖုံ ျပဳစုလုိ႔ေခ်ာ့ေမာ့လို႔။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ကေတာ့ ဖုန္းနံပါတ္ေရးေပးၿပီး ဘယ္သူ႔ကိုေတာ့ ဘာေျပာေပးပါ၊ ဒီစာကိုထည့္ေပးပါ ဘာညာ မွာစရာေလးေတြကို က်ည္လြတ္ေျမကို ျပန္ေတာ့မယ့္ အစ္ကို ကိုေသခ်ာထပ္မွာၾကပါတယ္။ ေနာက္ၿပီးေတာ့ အစ္ကိုႀကီးေရ Attention ေတြအားလုံးကင္းလြတ္ၿပီး ရန္ကုန္ေျမကို ေခ်ခ်မိတာနဲ႔ ေရႊတိဂုံဘုရားႀကီးမွာ ညီေလးတို႔တစ္ေတြအားလုံး ေအးခ်မ္းစြာနဲ႔ ဒီေနရာႀကီးက အျမန္ဆုံးျပန္ရဖို႔ ဆုေတာင္းေပးဖို႔ မေမ့ပါနဲ႔ဗ်ာ.......လို႔ နာရီပိုင္းအတြင္းမွာ အစ္ကိုႀကီးတို႔ထိေတြ႕ခြင့္ရေတာ့မယ့္ေနရာနဲ႔ ဒီေနရာဒီေဒသ အေျခအေနခ်င္းက လုံးဝကို ကြာျခားသြားေတာ့မွာေလ....သိပ္မၾကာေတာ့တဲ့ အခိုက္အတန္႔ေလးမွာေပါ့ ... တကယ္ကိုမၾကာေတာ့ပါဘူး .....
ေနလြမ္းသူ

Read More...