ကြ်န္ေတာ္ဘဝတစ္စိတ္တစ္ေဒသမွာ ရင္ဆိုင္ေတြ႕ႀကံဳခဲ့ရတာေလးေတြ၊ ေနာင္ေတာ္ညီေတာ္ သူငယ္ခ်င္းမ်ားနဲ႔ စစ္သည္အဆင့္အတန္းအားလုံး ထိေတြ႕သိျမင္ခံစားခဲ့သမွ်ေလးေတြကို ေပါင္းစပ္လို႔ ရသတစ္ခုအျဖစ္ ရေစျခင္းငွာအင္တာနက္စာမ်က္ႏွာေလးေပၚတင္ေပးလိုက္တာျဖစ္ပါတယ္

Friday, December 26, 2008

ေလးနွစ္တာ အလြမ္း ….


နွင္းခဲေတြ တျဖဳန္းျဖဳန္း ေၾကြက်ေနေသာ ဒီဇင္ဘာလ၏ ညတစ္ညတြင္ ကြၽန္ေတာ္သည္ ဇာေခ်ာ့ ( ႏႈတ္ေျဖ ) စာေမးပြဲ ေအာင္ျမင္ေၾကာင္း လက္မွတ္ထိုးေပးရန္ ရိွသည္ကို ထိုးမေပးေသးဘဲ အမ်ိဳးမ်ိဳး အိုက္တင္ခံေနသည့္ ဆရာအား ေအာင္ျမင္စြာ စည္းရုံးကာ လက္မွတ္ထိုးေစခဲ႔ၿပီးေနာက္ စိတ္လက္ေပါ့ပါးစြာျဖင့္ အေဆာင္သို႔ ျပန္ေရာက္လာခဲ႔ကာ ဂ်ီေတာ့ ေပၚသို႔ ခဏတက္မိေလစဥ္ ….. မိတ္ေဆြႀကီး ေအာင္မွဴးအား မိစာၦႀကီးတစ္ေကာင္ အလား ငုတ္တုပ္ႀကီး ေတြ႔လိုက္ရေလသည္။ ေအာင္မွဴးကား မေသေသး။ အသက္ငင္ေနရုံသာ ရိွေသးသည္ ျဖစ္ရကား သူ၏ ဂ်ီေတာ့ ကာစတန္ မက္ေဆ့ခ်္ ေဘာက္ထဲတြင္ ေအာက္ပါ အူေၾကာင္ေၾကာင္ ကဗ်ာကို တင္ထားလွ်က္ ေငါင္စင္းစင္း ရိွေနေလသည္ -

ဒီဇင္ဘာ ( ၂၄ )
ပဲကိတ္ တစ္ကိုက္၊
ေကာ္ဖီ တစ္ႀကိဳက္၊
လန္ဒန္ တစ္ရႈိက္နဲ႔
ငါးနွစ္စာ စာမ်က္နွာေတြ
ရင္မွာ တည္ေနၿမဲ
ေက်ာင္းေတာ္ေရ …. ။ ( ေအာင္မွဴး )

“ ဟလို မစၥတာ ေအာင္မွဴး၊ ေမာင္ရင္ မေသေသးဘူးလား ” ဟု လွမ္းရ်္ ႏႈတ္ဆက္လိုက္မိရာ ေအာင္မွဴးက ငွက္ဆိုးထိုးသံႀကီးျဖင့္ “ မင့္ကို ေစာင့္ေနတာ ” ဟု ျပန္ေျပာေလသျဖင့္ “ အို .. ဘာအတြက္တုန္း ကိုေအာင္မွဴးရ၊ ေသဖို႔ဆိုရင္ေတာ့ ျမန္ျမန္သာ ေသလိုက္ပါ၊ ေစာင့္မေနပါနဲ႔ ” ဟု ေနာက္လိုက္မိေလသည္။ သူကား မသိလွ်င္ လူအလြန္ရိွန္သည့္ ( သိလွ်င္ေတာ့ ေခြးကေတာင္ မေလးစားသည့္ ) အသံတည္ႀကီးျဖင့္ “ ေနာက္မေနနဲ႔ ေမာင္ရင္၊ ဒီေန႔ ဘာေန႔လဲ သိလား ” ဟု ခပ္ထန္ထန္ ေမးေလသျဖင့္ “ အဂၤါနွင့္ ဗုဒၶဟူးၾကားက ဗုဒ္တရီွးပါ ” ဟု ျပန္ေျဖလိုက္ရေလသည္။ “ အဲဒါကို ေမးတာ မဟုတ္ဘူး ၊ မနက္ျဖန္ ဒီဇင္ဘာ ( ၂၄ )မွာ က်ေရာက္မယ့္ ငါတို႔ရဲ႔ ေက်ာင္းဆင္းပြဲ ေလးနွစ္ျပည့္ အတြက္ အမွတ္တရ ေမာင္ရင္ ဘာေရးထားၿပီးၿပီလဲ လို႔ ေမးတာ ” ဟု ျပန္ေကာ ေလသျဖင့္ ကြၽန္ေတာ္လည္း သူေျပာမွသာ သတိရသည္ ျဖစ္ရကား ဘာမွ ေရးမထားပါ ဟု ရိုးသားစြာ ၀န္ခံလိုက္ရေလသည္။ မိတ္ေဆြႀကီး ေအာင္မွဴးကား လြန္စြာ ေဒါေဖာင္းေနဟန္ ရိွလွ်က္ သူငယ္တန္း ေက်ာင္းသားေလးအား ေက်ာင္းအုပ္ဆရာႀကီးက ေခၚယူႀကိမ္းေမာင္းေနသည့္ သဖြယ္ ကြၽန္ေတာ္အား အမ်ိဳးမ်ိဳး ႀကိမ္းေမာင္း အျပစ္တင္ေပေတာ့သည္။ ကြၽန္ေတာ္ကား သူႀကိမ္းေမာင္းသမွ် စကားအားလံုးကို မမွတ္မိေတာ့ ေသာ္လည္း အဓိကအခ်က္ မွတ္မိသမွ် ေရးျပရလွ်င္ ကြၽန္ေတာ္သည္ ဘေလာ့စာမ်က္နွာေပၚသို႔ ေယာင္ေပေပ တက္လွ်က္ စာရိုက္ဆရာ ( ကေလာင္ကိုင္ၿပီး ေရးေသာ စာေရးဆရာမဟုတ္ဘဲ၊ ကီးဘုတ္ကို ရိုက္ၿပီး ေရးျခင္းကို ဆိုလိုဟန္ ရိွသည္ ) လုပ္ေနပါလွ်က္ ကိုယ့္ေက်ာင္းဆင္းပြဲ ေလးနွစ္ျပည့္ အမွတ္တရ အျဖစ္ တစ္ခုခုေတာ့ ေရးသင့္ပါေၾကာင္း၊ ယခုလို မ်က္နွာလြဲခဲပစ္ ေနသည္မွာ အင္တိတ္( Intake ) ကို သစၥာေဖာက္ရာ ေရာက္ေနပါေၾကာင္း၊ သူပင္လွ်င္ အထက္ေဖာ္ျပပါ ကဗ်ာကို ေရးဖြဲ႔ၿပီး ျဖစ္ပါေၾကာင္း၊ သို႔ျဖစ္ပါ၍ ပို႔စ္ တစ္ခု အျမန္ေရးေစလိုပါေၾကာင္း စသည္ျဖင့္ စစ္ခံုရုံးတြင္ တရားစီရင္ေနေသာ တရားသူႀကီးတစ္ဦး စတိုင္ဖမ္းလွ်က္ ကြၽန္ေတာ့္အား အမိန္႔ေပးသြားျခင္းပင္ ျဖစ္ေပေတာ့သတည္း။

မိတ္ေဆြႀကီးေအာင္မွဴးနွင့္ စကား အခ်ီအခ် ေျပာၿပီးသည္၏ ေနာက္တြင္ ကြၽန္ေတာ္၏ စိတ္အစဥ္တို႔သည္ လြန္ေလၿပီးေသာ အတိတ္ဆီသို႔ ျပန္ေရာက္သြားေလေတာ့သည္။ လြန္ခဲ႔ေသာ ၉ နွစ္ခန္႔၏ ေဖေဖာ္၀ါရီ ၂၀ ရက္ေန႔တြင္ ကြၽန္ေတာ္တို႔သည္ အရပ္သားဘ၀မွ စစ္သားဘ၀သို႔ စတင္ ကူးေျပာင္းခဲ႔ၾကေလသည္။ ေက်ာင္းသို႔ ေရာက္ရိွသတင္းပို႔ၿပီးသည္နွင့္ ပထမဆံုးေတြ႔ႀကံဳရသည္ကား ဆံပင္ညွပ္ျခင္းေပတည္း။ အျပင္အရပ္သား ေက်ာင္းသားဘ၀တုန္းက မွန္ေရွ႔တြင္ တသသလုပ္ခဲ႔ၾကသည့္ ဆံပင္ေလးမ်ားသည္ လက္ေမာင္းတြင္ သံုးရစ္ တပ္ထားေသာ ဆံပင္ညွပ္ဆရာတပ္ၾကပ္ႀကီးမ်ား၏ လက္ခ်က္ေၾကာင့္ ေၾကြက် ေျမခကုန္ရေလသည္။ ထိုစဥ္က ကြၽန္ေတာ္တို႔သည္ စစ္တပ္ ရာထူး အေခၚအေ၀ၚတုိ႔နွင့္ မရင္းနီွးေသးေသာအခ်ိန္ျဖစ္ရာ တပ္ၾကပ္ႀကီးကို ဆရာႀကီးဟု ေခၚရေကာင္းမွန္း မသိေသးသည္ျဖစ္ရကား “ ဦးေလးႀကီး ကြၽန္ေတာ့္ကို ထံုခ်ိဳင္းေကေလး ညွပ္ေပးပါ၊ ကြၽန္ေတာ့္ကို စည္သူလြင္ေကေလး လုပ္ေနာ္၊ ကြၽန္ေတာ့္ အလယ္ခြဲေလး မပ်က္ေစနဲ႔ေနာ္ ” စသည္ျဖင့္ ေျပာခဲ႔ၾကသည္ကို အမွတ္ရမိေလသည္။ ထိုဆရာႀကီးတို႔ကား ကြၽန္ေတာ္တို႔ေျပာသမွ်ကို ခပ္ၿပံဳးၿပံဳး နားေထာင္လွ်က္ “ ဟာ .. စိတ္ခ် ျဖစ္ေစရမယ္ ” ဟု အာမဘေႏၵခံၿပီးေနာက္ အပတ္စဥ္တစ္ခုလံုးကို ညွပ္ခ်လိုက္ၾကသည္ကား ေရွ႔တစ္လက္မ ေနာက္ေျပာင္ ဟု ေခၚသည့္ ဖက္စ္ရီးယားေကမ်ားသာတည္း။ ဘ၀ တစ္သက္တာတြင္ တစ္ခါမွ ေခါင္းေပၚမေရာက္ခဲ႔ဖူးသည့္ ထိုဆံပင္ေက ပံုစံ အသစ္စက္စက္တို႔ေၾကာင့္ နဂိုကမွ ခပ္ေျပာင္ေျပာင္ ရိွေနသည့္ ကြၽန္ေတာ္တို႔၏ ရုပ္ရည္ ရူပကာမ်ားသည္ ကာတြန္းရုပ္ေတြ၊ ဟာသရုပ္ေတြ ျဖစ္ကုန္ရေခ်သည္ တမုံ႔။

က်န္းမာေရးဆိုင္ရာ စစ္ေဆးမႈအဖံုဖံုကို လြန္စြာလွပၾကကုန္ေသာ စစ္သူနာျပဳမေလးမ်ား၏ ေရွ႔ေမွာက္တြင္ လည္းေကာင္း၊ ဆူသံဆဲသံ တညံညံျဖင့္ လြန္စြာ သိမ္ေမြ႔ၾကကုန္ေသာ စစ္စတားႀကီးမ်ား၏ ေရွ႔ေမွာက္တြင္ လည္းေကာင္း၊ ဒိုးကနဲ ေဒါက္ကနဲ ဇိုးကနဲ ဇက္ကနဲျဖင့္ လြန္စြာ အကိုင္အတြယ္ နူးညံ႔လွကုန္ေသာ အာရ္မီ ေဒါက္တာႀကီးမ်ား၏ လက္ထဲတြင္လည္းေကာင္း အရွက္ကုန္ေအာင္ အစစ္ခံၾကရၿပီးသည္၏ ေနာက္တြင္ ကြၽန္ေတာ္တို႔ ေရွ႔တစ္လက္မ ေနာက္ေျပာင္ေလးမ်ားသည္ ပုဆိုးနွင့္ အက်ၤီကို စြန္႔ပယ္လွ်က္ အိုဂ်ီေခၚ လြန္စြာ နူးညံ႔လွသည့္ ဇင္စဖ်င္ၾကမ္း စစ္ေဘာင္းဘီ၊ စစ္အက်ီတို႔ကို စတင္ဆင္ျမန္းခဲ႔ၾကရေလသတည္း။ ထိုစဥ္အခါက ကြၽန္ေတာ္တို႔ တစ္ဦးနွင့္ တစ္ဦး စေနာက္ၾကသည္ကား “ ေနာက္ေျပာင္ျခင္း သည္းခံပါ ” ဟူလို။ ကြၽန္ေတာ္တို႔၏ လက္ဦးဆရာကား မည္းေသာ အသား၊ က်ဲေသာသြားနွင့္ ၀ဖိုင့္ေသာ ခႏၶာကိုယ္ပိုင္ရွင္ ဆရာခင္ေအာင္ ေခၚ တပ္ႀကပ္ခင္ေအာင္ ျဖစ္ေလသည္။ ဆရာခင္ကား မ်က္နွာထားကို ထာ၀စဥ္ ခပ္တင္းတင္းထားလွ်က္ လမ္းမေတာ္ဖိုးတုပ္ စတုိင္ ဖမ္းေနသူတစ္ေယာက္တည္း။ သူ၏ အျပစ္ရွာေနေသာ မ်က္လံုးျပဴးႀကီးမ်ား ေအာက္၀ယ္ ကြၽန္ေတာ္တို႔သည္ ကြၽမ္းထိုးလိုက္၊ ဖားခုန္လိုက္ျဖင့္ ရိွေနခဲ႔ရေလသည္။ ကြၽန္ေတာ္တို႔အား စစ္တပ္နွင့္ စတင္မိတ္ဆက္ေပးခဲ႔သူ လက္ဦးဆရာျဖစ္ရာ ကြၽန္ေတာ္တို႔႔တေတြ ဘယ္ေသာအခါမွ် မေမ႔နိုင္ေပ။ ဆရာခင္ကား အမိန္႔ကို တိက်စြာနာခံတတ္သူ စစ္သည္ေတာ္ေကာင္းတစ္ဦး ပီသစြာပင္ ကြၽန္ေတာ္တို႔ တပည့္ဗိုလ္ေလာင္းမ်ားအား မခိုမကပ္ ျပင္းထန္စြာ ေလ့က်င့္သင္ၾကားေပးခဲ႔သူ ဆရာေကာင္းတစ္ဦးသာ ျဖစ္ပါေတာ့သည္။ ေနာက္ထပ္ မေမ႔နိုင္သူ ဆရာတစ္ဦးကား ကြၽန္ေတာ္တို႔ အပတ္စဥ္၏ တာ၀န္ခံအရာရိွ ဗိုလ္ႀကီး ေအးခိုင္ ျဖစ္ပါသည္။ သူ႔တြင္ အံၾသဖြယ္ေကာင္းေသာ မွတ္ဥာဏ္ရိွလွ်က္ ယခုအထိ ကြၽန္ေတာ္တို႔ တစ္ေယာက္ခ်င္းစီကို မွတ္မိေနေလသည္။ သူသည္ တရုတ္စစ္ပညာရွင္ႀကီး စုန္ဇု အေၾကာင္းကို အၿမဲလိုလို ေျပာျပေလ့ရိွသျဖင့္ ကြၽန္ေတာ္တို႔က သူ႔ကြယ္ရာတြင္ စုန္ဇုဟု နာမည္ေျပာင္ ေခၚၾက၏။ သူတို႔ကား စစ္ေက်ာင္းမွ ဆရာေကာင္းမ်ား ပီသစြာ ကြၽန္ေတာ္တို႔ တပည့္ဗိုလ္ေလာင္းမ်ားအား တစ္စက္မွ ခိုကပ္မေနေစဘဲ ပညာကုန္ သင္ၾကားေပးခဲ႔သူမ်ား ျဖစ္ေလသည္။

ဗိုလ္ေလာင္း အေဆာင္အေယာင္အပ္နွင္းပြဲ ေခၚ ေဒါက္တင္ပြဲမတိုင္မီအထိ သံုးလတာကာလသည္ စစ္ပညာ အေျခခံ ေလ့က်င့္ေရး (under training) ကာလျဖစ္ေပရာ ထိုသံုးလအတြင္း ကြၽန္ေတာ္တို႔သည္ အဆိုပါ ဆရာသမားနွစ္ေယာက္၏ လက္တြင္းသို႔ သက္ဆင္းေနရလွ်က္ တပ္ျပင္ထြက္ခြင့္ မရိွ၊ မိဘ ေဆြမ်ိဳး ခ်စ္သူ ရည္းစားမ်ားနွင့္ ဆက္သြယ္ခြင့္မရိွ၊ အျပင္မွ မုန္႔ပဲသေရစာ ၀ယ္စားခြင့္မရိွ ဟူေသာ မရိွသံုးပါးနွင့္ မိတ္ဆက္ ေနၾကရကုန္ေလသည္။ ကြၽန္ေတာ္တို႔သည္ ထိုဆရာနွစ္ဦးကိုသာ နာမည္ေျပာင္ေပးၾကသည္ မဟုတ္ဘဲ စစ္ေရးျပ သင္သည့္ ဆရာႀကီးမ်ားကို နာမည္ေျပာင္ အမ်ိဳးမ်ိဳးေပးထားၾကေလသည္။ ဥပမာအားျဖင့္ အသံက်ယ္က်ုယ္ စူးစူးျဖင့္ စစ္ေရးျပ သင္ေလ့ရိွသူ၊ အရပ္ပုသေလာက္ လြန္စြာ အရစ္သန္လွသူ တပ္ၾကပ္ၾကီး သန္းေငြ ကို ပုရစ္၊ ရခိုင္သံ၀ဲ၀ဲျဖင့္ စကားေျပာတတ္သူ အရာခံဗိုလ္ ဆရာႀကီး ေရႊသာျဖဴ အား ရခိုင္ႀကီး စသည္ ျဖင့္ သူတို႔ ကြယ္ရာတြင္ နာမည္ေျပာင္ မ်ိဳးစုံ ေခၚေ၀ၚတတ္ၾကေလသည္။ အဆိုပါ ဆရာႀကီးတို႔ကား ကြၽန္ေတာ္တို႔ တေတြ ဗိုလ္ေလာင္းဘ၀တြင္ တစ္စက္ကေလးမွ အေလွ်ာ့မေပးပဲ ေပါင္ၾကား ေခြၽးယိုသည္အထိ စစ္ပညာကို ေလ့က်င့္သင္ၾကားေပးခဲ႔ၿပီးေနာက္ ကြၽန္ေတာ္တို႔တေတြ ေက်ာင္းဆင္း၍ အရာရိွမ်ား ျဖစ္လာၾကေသာအခါ သူတို႔သင္ၾကားေပးခဲ႔သည့္ တပည့္ ဗိုလ္ႀကီးမ်ားအား ေျခစံုရပ္ကာ သတိမတ္ေနေအာင္ ဆြဲလွ်က္ အေလးျပဳခဲ႔ ၾကသူမ်ားျဖစ္ေလရာ ထိုကဲ႔သို႔ေသာ အာစရိယႀကီးတို႔အား မည္သည့္အခါတြင္ ေမ႔နိုင္အံ႔နည္း။ ဆရာပုရစ္ကား စစ္ေရးျပ သင္ၿပီဆိုလွ်င္ “ ဆရာႀကီးကေတာ့ တစ္ျပားမွ မေလွ်ာ့ဘူး၊ တစ္ျပားမွ မေလွ်ာ့ဘူး ” ဟူေသာ သူ႔လက္သံုးစကားကို တြင္တြင္သံုးေလသည္။ ဆရာစားမခ်န္၊ ပညာကုန္သင္ေပးမည္ဟု ဆိုလိုေၾကာင္း သိေသာ္ လည္း ကြၽန္ေတာ္ကား လွ်ာအၿငိမ္မေနနိုင္သူ ျဖစ္ေလရာ သူ႔စကား ေနာက္ကေန လိုက္ၿပီး “ ဒိုဘီဖိုး အေၾကြးေတြကိုလား ဆရာႀကီး ” ဟု ေနာက္ေျပာင္မိသျဖင့္ စစ္ေရးျပကြင္းႀကီးကို ပတ္၍ ဂြၽမ္းထိုးေနခဲ႔ရ ဖူးေလသတည္း။

ထိုစဥ္ကာလက ဘ၀အေမာမ်ားကို မိတ္ေဆြႀကီး ေအာင္မွဴးကား သူ၀ါသနာပါရာ ျဖစ္ေသာ ေအာက္ပါ ကဗ်ာျဖင့္ သရုပ္ေဖာ္၏။ ခံစားၾကည့္ၾကပါကုန္ -
ဗိုလ္ေလာင္းတပ္ရင္း သင္ပုန္းႀကီးဖတ္စာ
နံနက္ခ်ိန္ခါ ေတးသံသာ
ဆရာခင္ရဲ႔ ခရာသံပါ၊
တန္းစီကာ PTေျပး
ဘယ္ညာ၊ဘယ္ညာ သူေအာ္ေပး။

PTအျပန္မွာ စားရိပ္သာ
ေပ်ာ့တူးမနပ္ ထမင္းေၾကာ္ပါ၊
ငံုးဥလိုလို ထိုၾကက္ဥ
တေန႔တာအတြက္ အားအင္စု။

စစ္ေရးျပ နဲ႔ ဗ်ဴဟာမွာ
ပုရစ္ေလးသန္းေငြ အသံစြာ၊
စြန္ဇု လာရင္သတိထား
အပတ္ႀကီးေျပးဖုိ႔ ေျခေထာက္ေတြယား။

ညစာၾကည့္ခ်ိန္ မီးပ်က္ေသာ္
ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ေတြ အလြန္ေပ်ာ္၊
အိပ္ခ်င္မူးတူး ကင္းသမား
ကေယာင္ကတမ္းနဲ႔ စကားဝွက္မွား။

ဂ်ီသရီး(G 3)တလက္ ငါးပိႆာ
အေမ့သားေမာင္ မမႈ႔ပါ၊
ေသနတ္ထမ္းၿပီး ဓါတ္ပံု႐ိုက္
ခ်စ္သူေလးက ဘဝင္ေတြခိုက္
ကိုဥာဏ့္ခမွ်ာ လက္ေတြကိုက္။ ………….(ေအာင္မွဴး)

( မိတ္ေဆြႀကီး ေအာင္မွဴးကား နွယ္နွယ္ရရ မဟုတ္။ မ်ိဳးနွင့္ ရိုးနွင့္ လာသူျဖစ္ေခ်၏။ သူ႔အဘိုးက ကမာၻစစ္ျပန္ စစ္သားေဟာင္းႀကီး ျဖစ္သည္ ဆို၏။ မက္ဆိုပိုေတးမီးယား စစ္ေျမျပင္ ဆိုလား၊ ရိုေမးနီးယား စစ္ေျမျပင္ ဆိုလား မသိ၊ မဟာမိတ္တပ္ဖြဲ႔မ်ားနွင့္ အတူ တိုက္ပြဲ၀င္ခဲ႔သူ စစ္ျပန္ႀကီးျဖစ္ေလသည္။ ထိုအဘိုးျဖစ္သူမွာ မည္မွ် စြန္႔စားခဲ႔သည္ေတာ့ မသိ။ ေျမးျဖစ္သူ ေအာင္မွဴးကား အဘိုး၏ စစ္သားဂုဏ္ကို လြန္စြာ ေစာင့္ထိန္းသူတည္း။ ရႈေလာ့။ ဗိုလ္ေလာင္းဘ၀က သူတာ၀န္ယူသည္မွာ ဗိုလ္ေလာင္း တပ္ခြဲတပ္ၾကပ္ႀကီး ဟူသည့္ (CQ) ဟူေသာ ရာထူးကိုသာ ျဖစ္ေလသည္။ ထို CQ တာ၀န္ယူသည့္ ဗိုလ္ေလာင္းသည္ တပ္ခြဲ၏ စားေရး၊ ေသာက္ေရးမ်ားကို သာ ႀကီးၾကပ္ရလွ်က္ PT ေျပးစရာမလို၊ တန္းစီစရာ မလို ဟူေသာ အခြင့္အေရးကို ပိုင္ဆိုင္ေလရာ ဗိုလ္ေလာင္းတိုင္း မက္ေမာၾကေသာ ရာထူးေပတည္း။ မိတ္ေဆြႀကီး ေအာင္မွဴးကား ငါးနွစ္တာ ကာလပတ္လံုး ထိုရာထူးေပၚတြင္ ၿမဲၿမဲႀကီး ခြထိုင္လွ်က္ ေက်ာင္းဆင္းခဲ႔သူ ျဖစ္ေလသည္။ စာေရးဆရာ အၾကည္ေတာ္၏ ဇာတ္ေကာင္ နွင့္ လြန္စြာတူသည့္ သူ၏ ရုပ္ရည္ရူပါမွာလည္း ထိုစဥ္ကတည္းက စ၍ စားရိပ္သာက ေကြၽးေသာ ၾကက္ဥပံု ထြက္လာခဲ႔သည္မွာ ယေန႔ အထိတိုင္ ျဖစ္ေလေတာ့သတည္း။ ဤကား စကားခ်ပ္ )

ဗိုလ္ေလာင္းဘ၀ အမွတ္တရမ်ားကို ေရးမည္ဆိုလွ်င္ ဗိုလ္ေလာင္းတပ္ရင္း၏ မင္းသမီးမ်ားကို ခ်န္လွပ္ ထားခဲ႔၍ မျဖစ္ေပ။ ဟယ္ .. ဗိုလ္ေလာင္းတပ္ရင္းမွာ မင္းသမီးေတြလည္း ရိွသလားဟဲ႔ ဟု အံ႔ၾသမသြားၾကေစလိုပါ။ အ၀တ္အစား ေလွ်ာ္ဖြပ္ၿပီး ဒိုဘီလာပို႔သူ ဆရာႀကီးမ်ား၏ သမီးမ်ား၊ ေဆာက္လုပ္ဆဲ ဗိုလ္ေလာင္း အေဆာင္မ်ား တြင္ အလုပ္လုပ္ေနသူ ပန္းရံမေလးမ်ား၊ ညေနဘက္နွင့္ စေန တနဂၤေႏြ ေန႔မ်ားတြင္ ေစ်းလာေရာင္းေသာ ေစ်းသည္မေလးမ်ား စသည္တို႔သည္ မိန္းမ လြန္စြာ ရွားပါးလွေသာ ဗိုလ္ေလာင္းတပ္ရင္းတြင္ မင္းသမီးမ်ား ျဖစ္ေနၾကေလသတည္း။ နာမည္ေျပာင္ လြန္စြာေပးတတ္ကုန္ေသာ ဗိုလ္ေလာင္းမ်ား၏ စက္ကြင္းတြင္ ထိုသူငယ္မေလးမ်ားသည္လည္း မလြတ္။ နာမည္အမ်ိဳးမ်ိဳး ရၾကကုန္ေလသည္။ ဗိုလ္ေလာင္းတို႔၏ နာမည္ေပးေကာင္းမႈေၾကာင့္ မဆလာသယ္သူ ပန္းရံမေလးမ်ားသည္ပင္ ပန္းရံေဒ၀ီ၊ မဆလာေကသီ စသည္တို႔ ျဖစ္ၾကကုန္ေလသည္။ ဆရာႀကီးေက်ာ္တင့္၏သမီး ဒိုဘီသည္ မည္းၾကဳပ္ၾကဳပ္ေလးသည္လည္း သက္မြန္တင့္ဟု ကင္မြန္းတပ္ ခံရေပ၏။ ေစ်းသည္မေလးမ်ားမွာလည္း နာမည္ကိုယ္စီနွင့္။ ခုနွစ္မိုင္ေအးခ်မ္းေမ ၊ နိုက္ဂ်ီးရီးယား သက္မြန္ျမင့္၊ ဆယ္မိုင္ဂႏၱ၀င္ ဆိုတာမ်ိဳးေတြေတာင္ ပါလိုက္ေသးသည္။ ေၾသာ္ ….. တတ္လည္း တတ္နိုင္ၾကပါေပ႔။ မိတ္ေဆြႀကီး ေအာင္မွဴးကား ပန္းရံေဒ၀ီမ်ားကို စပိုက္ဂဲလ္မ်ားဟု နာမည္ေပးျပန္၏။ သူကလည္း ေခသူမဟုတ္။ ညေနဘက္ ေရခ်ိဳးဆင္းခ်ိန္ဆိုလွ်င္ ေလးထပ္ အေဆာင္မ်ားေပၚက အဆိုပါ မဆလာသယ္ေနသူ စပိုက္ဂဲလ္ေလးမ်ား ျမင္သာေအာင္ သူ႔လက္ဖ်ံရိုးနွစ္ေခ်ာင္းကို ဗလအတင္း ညွစ္ညွစ္ျပ ေနတတ္ေပရာ တခါေသာ္ ကြၽန္ေတာ္နွင့္ပင္ ပက္ပင္းတိုး ခဲ႔ဖူးေလသတည္း။

တစ္ခ်ိန္ေသာအခါက ဤသို႔ေသာ ကိုးရို႔ကားယား ရယ္စရာ ေမာစရာမ်ား ျပည့္လွ်မ္းလွ်က္ အပူအပင္ အေၾကာင့္ၾကမဲ႔စြာ ပညာသင္ၾကားခဲ႔ရေသာ အခ်ိန္မ်ားကို တစ္ခါတစ္ရံေတာ့ လြမ္းမိေလသည္။ ထိုစဥ္ကေတာ့ လြန္စြာ စိတ္ညစ္ညူးဖြယ္ ေကာင္းလွခ်ည့့္ဟု ထင္မွတ္ခဲ႔ရေသာ္လည္း ယခုေတာ့ ထိုအခ်ိန္မ်ားသည္ အစားျပန္ မရေတာ့ေသာ လြမ္းေမာဖြယ္ အတိတ္က အရိပ္တို႔ ျဖစ္ကုန္ေလၿပီ။ ေၾသာ္ … ဘာလိုလိုနွင့္ ထိုသို႔ေသာ ဘ၀ အရယ္အေမာေလးမ်ားနွင့္ ခြဲခြာခဲ႔ရသည္မွာ ေလးနွစ္ေတာင္ရိွခဲ႔ပါၿပီေကာ …..။

Read More...

Monday, December 15, 2008

ဆန္႕က်င္ေျပာင္းလဲသြားေသာ ေဒသရပ္ဝန္း

ဗိုလ္ႀကီး အဘေခၚေနတယ္…. ဆရာႀကီးတစ္ေယာက္လာေျပာတာနဲ႔ ေသခ်ာလို႔လား ကြ်န္ေတာ္ တစ္ေယာက္ထဲပဲလား တစ္ျခားတပ္ခြဲမွဴးေတြေရာ မပါဘူးလား..ဆုိေတာ့ ဟုတ္တယ္ မပါဘူး ဗုိလ္ႀကီး တစ္ေယာက္ထဲပဲေခၚခိုင္းလိုက္တာ…ဆိုတာနဲ႔ ဟုတ္ၿပီေလ အခုပဲလိုက္လာခဲ့မယ္ …ေပါ့။ ေျပာၿပီးတာနဲ႔ Equipment ကို ေသခ်ာခ်ပ္ခ်ပ္ရပ္ရပ္ျဖစ္ေအာင္ ခါးပတ္ျပန္ပတ္ လက္စြဲေတာ္ ပစၥတိုိေလးထည့္လို႔ တပ္ရင္းမွဴးတဲ ရွိရာဘက္ကိုထြက္လာခဲ့တယ္။ ေရာက္တာနဲ႔ အေလးျပဳၿပီး တဲထဲဝင္တာနဲ႔ ေအး လာကြာ ကိုယ့္ညီကို ဘာလို႔ေခၚတာလဲဆိုေတာ့ မေန႔က ဗ်ဴဟာ အစည္းအေဝးမွာ ကိုယ့္ကိုညႊန္ၾကားလာခဲ့တာ တစ္ခုရွိတယ္။ ဒီ ဗ်ဴဟာလက္ေအာက္ခံ နယ္ေျမ အဆုံးျဖစ္တဲ့ အရိုးေတာင္စခန္းကို တပ္ခဲြတစ္ခြဲလႊတ္ဖို႔ ….. အဲဒါ ကိုယ့္ဆီမွာ စနစ္က်က်ေသေသ သပ္သပ္လုပ္ကိုင္တဲ့ တပ္ခြဲမွဴး လူငယ္ဆိုလို႔ မင္းတစ္ေယာက္ပဲ ရွိတာ။ မလႊတ္ခ်င္ေပမယ့္ အခုလို ညႊန္ၾကားခ်က္တစ္ခုအေနနဲ႔ လုပ္ရၿပီဆိုေတာ့လည္း မတတ္ႏိုင္ဘူးေပ့ါ ညီေလးရာ။ ဒီေတာ့ ေမာနင္းေစာေစာ ဒီကေနထြက္ႏိုင္ေအာင္လုပ္ အေလးအပင္န႔ဲ တစ္ျခားပစၥည္းေတြထိန္းဖို႔ လမ္း သိပ္မေလွ်ာက္ႏိုင္တဲ့ ဆရာႀကီးတစ္ေယာက္ စစ္သည္တစ္ေယာက္ ထားခဲ့လိုက္ေပါ့။ ရိကၡာကို ဟို စခန္းမွာထုတ္လိုက္။ ဟိုေရာက္တာနဲ႔ ပုံမွန္ဆက္သြယ္မႈယူ။ သီးျခားညႊန္ၾကားခ်က္ကို ဟိုေရာက္မွ ကိုယ္ ဒီကေနထပ္ေျပာမယ္။ ဘာမရွင္းတာရွိလဲ… ဟုတ္ မရွိပါဘူး တစ္ခုေတာ့ေမးခ်င္ပါတယ္ အဘ.. ဆိုေတာ့ ေအး ေမးပါ.. ကြ်န္ေတာ့္တပ္ခြဲ အမ်ားဆုံးဘယ္ေလာက္ ဟိုမွာ ၾကာႏိုင္မလဲ … ဆိုေတာ့ အလြန္ဆုံးၾကာမွ …….. ဒီေလာက္ေပါ့ကြာ(လက္ေထာင္ျပပါတယ္)။

အေလးျပဳၿပီး တပ္ရင္းမွဴးရဲ႕တဲကေန ဗိုလ္ႀကီးေဝလင္းစိုးတစ္ေယာက္ျပန္ထြက္လာခဲ့တယ္။ စခန္းကုန္းတစ္ခုလုံး ေရခပ္၊ထင္းသယ္ေနသူေတြ ဝါးခုတ္ဝါးသယ္ေနသူေတြ ဝါးငုပ္ဝါးခြ်န္ေတြ ခြ်န္တဲ့သူေတြကခြ်န္လို႔ တစ္ေယာက္မွအားမေနၾကတာေတြ႕ရတယ္။ ဟုတ္ေတာ့လည္းဟုတ္သား ဒီဇင္ဘာလဲထဲကို ခ်ဥ္းနင္းဝင္ေရာက္လာၿပီဆိုတာနဲ႔ ပြင့္လင္းရာသီသတ္မွတ္ၿပီပဲ။ စခန္းကုန္းေတြ ၿခံစည္းရိုးေတြျပင္ ဝါးငုတ္ဝါးခြ်န္ေတြအသစ္ျပန္ခင္းၿပီ။ ရန္သူလႈပ္ရွားမႈလည္း ရွိလာတတ္ၿပီ။ ဝန္းက်င္တစ္ခြင္လည္း ျမဴမႈံေတြဆိုင္းတဲ့အခါဆိုင္း၊ ေနေရာင္ေဖ်ာ့ေဖ်ာ့လင္းတဲ့အခါလင္းလို႔…….. ဟိုးအေဝးေတြကေန တစ္ခါတစ္ခါ ေတာေကာင္ႀကီးေတြေအာ္သံၾကားရတတ္တယ္။ စခန္းကုန္းနဲ႔ သိပ္မလွမ္းမကမ္းေတာင္ေစာင္းလွ်ိဳထဲက ေမ်ာက္အုပ္ေတြဆူညံသံလည္းၾကားရတတ္တယ္။ ဒီေဒသႀကီးတစ္ခြင္လုံးသာ အျဖဴေရာင္နယ္ေျမႀကီးျဖစ္သြားရင္ ေတာ္ေတာ္ကို သာယာ ေပ်ာ္ရႊင္စရာေကာင္းမွာပဲ.. မဟာဗ်ဴဟာလမ္းႀကီးက အေနာက္ဘက္ ေက်ာက္ႀကီးၿမိဳ႕ကေန ဟိုးအေရွ႕ဘက္ ထီးထေစာထေဒသ သံလြင္ျမစ္က ထိုင္း-ျမန္မာနယ္ျခားမ်ဥ္းအျဖစ္တည္ရွိရာ တစ္ဖက္ႏိုင္ငံအထိ သြယ္တန္းလို႔ ေက်ာက္ခင္း၊ကတၲရာလမ္းႀကီးျဖစ္သြားရင္ လက္နက္ကိုင္မႈေတြ မိုင္းေတြမရွိဘဲ clear ျဖစ္သြားရင္ သဘာဝေတာထြက္ပစ္စည္းေတြ ေစ်းကြက္တစ္ခုရၿပီး ေဒသခံ ရြာသူ/သားေတြ ဝင္ေငြေကာင္းၿပီး ေဒသဖြံ႕ၿဖိဳးလာမွာအမွန္ပဲ လို႔ ……. ေတြးေနမိခဲ့တယ္။

အခုလိုက်ေတာ့လည္း ေရွ႕တန္းေျမက တကယ့္ကိုေအးခ်မ္းၿပီး ေနလို႔ထိုင္လို႔ေကာင္းတာပဲ။ တစ္ျခားအပူအပင္ေတြ ဘာမွမရွိေတာ့ဘူး။ တပ္က ေနာက္တန္းျပန္နားေနတဲ့အခ်ိန္ မိမိတို႔တစ္ေတြ မဟာဝိဇၨာသိပၸံ ဘြဲ႕လြန္သင္တန္းေတြၿပီးလို႔ မိခင္တပ္အသီးသီးကို ျပန္ေရာက္သတင္းပို႔ခဲ့ၾကတယ္။ တပ္ရင္းမွဴးကေတာ့ နားလည္ေပးပါတယ္။ တပ္နဲ႔ သဟဇာတ ျပန္က်ေအာင္ ေနာက္တန္းမွာပဲ တပ္ေရးဗိုလ္ႀကီးလုပ္ၿပီး နားနားေနေန ေနခဲ့ဖို႔ေျပာတယ္။ မိမိကိုယ္တိုင္က တပ္နဲ႔စစ္သည္ေတြနဲ႔ အဆက္ျပက္ေနခဲ့တာ ၃ ႏွစ္ ၃ မိုးေတာင္ၾကာခဲ့တာရယ္ အခုလို အခ်ိန္အတြင္းမွာ ေရွ႕တန္းဆိုတာလည္း ကိုယ့္ဘဝအတြက္မွတ္ေက်ာက္တစ္ခုျဖစ္ေအာင္ လိုက္ခဲ့မယ္လို႔ ေတာင္းဆိုတာေၾကာင့္ ေရွ႕တန္းေျမကို ေက်ာင္းဆင္းစ ဒုဗိုလ္ဘဝကတည္းက တပ္စုမွဴးအျဖစ္ေနခဲ့ရတဲ့ မိမိတပ္္ခြဲနဲ႔ပဲ (အခုေတာ့) တပ္ခြဲမွဴးအျဖစ္ဦးေဆာင္ၿပီးပါလာခဲ့တယ္။ ေတာထဲကိုစေရာက္ခါစကေတာ့ တစ္မ်ဳိးျဖစ္ေနခဲ့ရတယ္။ ဒီအခ်ိန္ဆို သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ အခန္း တစ္ခန္းမွာစုၿပီး ေဘာ့ဒ္ကာေသာက္ခ်င္ေသာက္ ေဘာလုံးကန္တဲ့အခါကန္ ၿမိဳ႕ထဲသြားတဲ့အခါသြား ကြန္ပ်ဴတာေရွ႕မွာထိုင္ၿပီး ကမၻာအႏွံ႔ကုိျဖန္႔က်က္ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ခ်က္တင္တက္ ျမန္မာျပည္ထဲ ကေန ခ်စ္သူတစ္ေယာက္ အြန္လိုင္းလာတဲ့အခါ ျပက္ေတာင္းျပက္ေတာင္းစကားေတြေျပာၾကနဲ႔ ။ ႏိုင္ငံရပ္ျခားေရာက္ျမန္မာတို႔ုထုံးစံအတိုင္း အင္တာနက္တစ္ရက္အဆက္အသြယ္ ျပက္သြားတာနဲ႔ တစ္ေန႔စာပဲ ေခတ္ေနာက္က်သြားသလိုလို၊ အျပင္ကေနကိုယ့္ေနရာ အခန္းျပန္ေရာက္ၾကတာနဲ႔ ကြန္ပ်ဴတာကိုပဲ တန္းဖြင့္ေတာ့တာ၊ ကိုယ္ေပၚအဝတ္စားက ေနာက္မွလဲတယ္ထင္တာပဲ ၿပီးတာနဲ႔ ေကာ္နက္ရွင္စယူၿပီး ျဖန္႔က်က္ကမၻာပတ္ၿပီး ဘာေဆာ့ဝဲေတြ အသစ္ေရာက္လို႔ ဘယ္လို update ျဖစ္တဲ့သတင္းေတြမ်ား အြန္လိုင္းမွာ ေရာက္ ေနၿပီလဲ……. Antivirus update ေတြ download ဆြဲခ်ဖို႔တို႔ တစ္ေန႔တစ္ေန႔စုံေနတာပဲ လုပ္စရာေတြၾကည့္ပဲ တစ္ခါတစ္ခါ ရွားရွားပါးပါး အြန္လိုု္င္းတက္လာတဲ့ ျမန္မာျပည္ကတို႔ ဟိုးအေဝးတစ္ေနရာေရာက္ သူူငယ္ခ်င္းနဲ႔ေတာင္ ေအးေဆးစကားမေျပာျဖစ္ဘူး ………

အခုေတာ့လည္း အဲဒီ ေခါင္းရႈပ္ လုပ္စရာေတြတစ္ခုမွ ေခါင္းထဲမွမရွိေတာ့ဘူး အခ်ိန္က်ရင္ထမင္းစားၾက ေရခ်ဳိးၿပီး ဘုရားရွိခိုးၿပီး အိပ္ယာဝင္ တစ္ခါတစ္ေလ ကင္းသမားနားသြား စကားေတြေျပာ ေရေႏြးၾကမ္းေလးေသာက္လို႔ တစ္ျခားတပ္စုေတြဘက္ကို ကင္းေတြလိုက္စစ္ ေန႔ခင္းဘက္ေတြ သီးျခားတပ္ရင္းမွဴးေခၚတာ ထူးျခားေၾကးနန္းမရွိတာမ်ဳိးဆို တပည့္ေတြနဲ႔ ၿခံစည္းရိုးေတြကူကာ ဝါးေတြျဖတ္ေတာက္ လက္ေတြလည္း ရွၿပီး အေရျပားအစင္းေတြ ထင္းလို႔။ ရန္သူလႈပ္ရွားမႈသတင္းမရသေရြ႕ေအးခ်မ္းလို႔။ တကယ္ကို စိတ္ေအးခ်မ္းလိုက္တဲ့ျဖစ္ျခင္း။ ဒုဗိုလ္ဘဝတုန္းကေျပာရဆိုရတာထက္ ေဟာ အခု Captain ဘဝ တပ္ခြဲမွဴးအျဖစ္ေျပာရဆိုရတာက ပိုၿပီးေလးနက္လာတယ္။ ပိုၿပီးလည္းေလးစားလာၾကသလိုပဲ။ ကိုယ့္ထက္အသက္ေရာ ဝါေရာ အေတြ႕အႀကံဳေရာ အမ်ားႀကီးတဲ့ ဆရာႀကီးေတြ ဆရာေတြ ကိုယ္တိုင္ကလည္း တေလးတစား ညွိႏႈိင္းတိုင္ပင္လို႔ ေမးျမန္းလို႔ ေျပာျပလို႔ ကိုယ့္တပ္ခြဲက ရဲေဘာ္ရဲဘက္ေတြကို ေပ်ာ္ေအာင္ စိတ္အပူကင္းေအာင္ ဝိုင္းဝန္းအႀကံေပးၾက ေဆြးေႏြးၾကနဲ႔။ သူတို႔ေတြ႔ရဲ႕ စစ္သက္တစ္ေလွ်ာက္ တိုက္ပဲြေတြ ပင္ပန္းဆင္းရဲမႈေတြ ၾကမ္းတမ္းမႈေတြ ေျပာျပၾက တကယ္ကို စစ္သားဘဝအႏွစ္သာရေတြ ေလးေလးနက္နက္ရလာခဲ့ၿပီေလ…………………………..။ ညည တစ္ခါတစ္ခါလည္း အြန္လိုင္းကေန ဟိုဘက္ခန္း ဒီဘက္အခန္း စၾကေနာက္ၾကတဲ့ အခ်ိန္အခါေလးေတြ ဖ်က္ခနဲသတိေတာ့ရမိသား။ မိမိနဲ႔ စကားအေျခအတင္မ်ားၿပီး ပ်ဥ္းမနားရဲ႕ ေရဆင္းတကၠသိုလ္မွာ camp ဝင္ေနရင္း က်န္ခဲ့တဲ့ ခ်စ္သူကိုလည္း သတိေတာ့ရမိသား။ အင္းေလ.. သတိရတာအသာထားလို႔ ဆရာႀကီးေခၚၿပီး မနက္ျဖန္ ခရီးတစ္ေခါက္အတြက္ လူေလး လက္နက္ေလး ထုတ္ႏႈတ္ျပင္ဆင္ၿပီး တိုင္ပင္စရာ ရွိတာေလးေတြတိုင္ပင္လို႔ ႀကိဳတင္ျပင္ဆင္ဦးမွ ပါေလ….
(ဆက္လက္ေဖာ္ျပပါမည္….. အခ်ိန္ကန္႔သက္ခ်က္ေၾကာင့္ နားလည္ေပးႏိုင္ၾကပါေစ)
@@@ ေနလြမ္းသူ

Read More...

Tuesday, December 9, 2008

အံေခ်ာ္သြားေသာ ဇစ္တစ္ေခ်ာင္း၏ ရာဇ၀င္

နို၀င္ဘာ လလယ္ေက်ာ္သည္နွင့္ ဇိမာ ဟု ေခၚေသာ ဆိုး၀ါးျပင္းထန္သည့္ ရုရွေဆာင္းရာသီ စတင္ေလၿပီ။ ေရခဲမွတ္ေအာက္ ၄၀ ဒီဂရီ နီးပါးအထိ ေအးေတာ့မည့္ ရုရွေဆာင္းဥတု၏ ေရွ႔ေျပး နိမိတ္ အျဖစ္ ဆီးနွင္းတို႔ အခဲလိုက္ အျပြတ္လိုက္ တစ္ပတ္ခန္႔ က်ဆင္းၿပီးေနာက္ ထူးဆန္းစြာ ျပန္လည္ ေျခာက္ေသြ႔သြားျပန္သည္။ နွင္းခဲေတြ လမ္းေပၚဖုံးေနစဥ္ကေတာ့ လက္ေတြထံုက်င္ ကိုက္ခဲေနေလာက္ေအာင္ ခ်မ္းေအးလွၿပီး နွင္းခဲေတြ ရုတ္တရက္ ေပ်ာ္ဆင္းသြားေတာ့ အနည္းငယ္ အခ်မ္းေပါ့သြားျပန္သည္။ လူသားမ်ားနွင့္ လိုက္တုၿပီး ရာသီဥတုကလည္း တျဖည္းျဖည္း ေပါသြပ္သြပ္ ျဖစ္လာဟန္တူ၏။ ၂၀၁၂ တြင္ ကမာၻပ်က္မည္ဆိုသည့္ သတင္းကို သူလည္း ခပ္သဲ႔သဲ႔ ၾကားထားၿပီ ထင္သည္။ ေတာ္ၾကာ နွင္းက်လိုက္ ေတာ္ၾကာ မိုးရြာလိုက္နွင့္ အမ်ိဳးမ်ိဳး မ်က္လွည့္ ျပေနေပေတာ့ရာ ဘယ္လို အေႏြးထည္မ်ိဳး ၀တ္ၿပီး ေက်ာင္းသြားရမည္ ဆိုသည္ကိုပင္ အေတာ္ စဥ္းစား ယူရသည့္ အေျခအေန ျဖစ္ေနေလသည္။ အေႏြးထည္ ခပ္ထူထူ ၀တ္သြားသည့္ ေန႔ဆိုလွ်င္ အခ်မ္းေပါ့ ေနသည္နွင့္ တိုးၿပီး ေခၽႊးေတြျပန္လာတတ္သကဲ႔သို႔ ခပ္ပါးပါး ၀တ္သြားသည့္ေန႔ဆိုုလွ်င္ လက္ေတြ ထံုက်င္၊ နားရြက္ေတြ ထူပူ၊ နွာေခါင္းေတြ နီရဲ စသည္ျဖင့္ အေအး ျပင္းထန္သည့္ ေန႔မ်ိဳးနွင့္ ႀကံဳေတြ႔ရေပရာ အေတာ္ေလးေတာ့ ကိုးရို႔ကားယား နိုင္လွသည္ဟု ထင္မိေလသည္

စေန၊ တနဂၤေႏြ ေက်ာင္းပိတ္ရက္နွစ္ရက္ ဘယ္မွ မသြားျဖစ္ဘဲ အခန္းေအာင္းၿပီးေနာက္ ရုရွေတြေျပာေသာ က်ီေရွာလီးဂ်ိန္း ( ေလးလံေသာေန႔ ) ဟူသည့္ တနလၤာေန႔တြင္ အဓိက လုပ္ငန္းတာ၀န္ျဖစ္သည့္ ေက်ာင္းတက္ စာသင္ရန္ အလို႔ငွာ အိပ္ယာမွ အတင္းလူးလဲ ထရေလသည္။ အခန္းထဲက ဟီတာက ေကာင္းေကာင္း အလုပ္ မလုပ္သျဖင့္ ေမာ္စကိုေဆာင္းသည္ ကြၽန္ေတာ့္အတြက္ ျပင္ဦးလြင္ မနက္ခင္း ကဲ႔သို႔ ျဖစ္ေနေလရာ ခ်မ္းခ်မ္း စီးစီးျဖင့္ အိပ္ယာထဲတြင္ ေကြးရ်္ အလြန္ဇိမ္ရိွလွေသာ္လည္း မသြားလွ်င္လည္း မျဖစ္ေသာေၾကာင့္ မ်က္စိ တစ္ဖက္က ပိတ္ မ်က္စိတစ္ဖက္က ဖြင့္ျဖင့္ ေက်ာင္းသြားရန္ ျပင္ဆင္ရေလသည္။ ျပင္ဆင္သည္ဟု လူၾကား ေကာင္းေအာင္ ဆိုရေသာ္လည္း အထူးတလည္ ဘာမွ လုပ္စရာ လုိသည္မဟုတ္။ အ၀တ္အစား ေကာက္လွ်ိဳၿပီး မွတ္စုစာအုပ္ နွင့္ ေဘာလ္ပင္ကို ကဗ်ာကယာ ဆြဲလွ်က္ ထြက္ရံုသာ ျဖစ္ေလသည္။ မနက္စာလား ……။ မစားရတာ ၾကာလို႔ စာလံုးေပါင္းေတာင္ ေမ႔ေတ႔ေတ႔ ျဖစ္ေနေလၿပီ။ တစ္ပိသာေလာက္ ေလးမည့္ ဂ်ာကင္ အထူႀကီးကို ေကာက္လွ်ိဳၿပီး အခန္းထဲက ထြက္ေတာ့မည္ ဆိုမွ သတိရသည္။ ဒီေန႔ ဓာတ္ေလွကားဘာသာရပ္ ဇာေခ်ာ့ ( ႏႈတ္ေျဖ ) ရိွသည္ပဲ။ လုပ္ထားသည့္ ပေရာဂ်က္ ပံုႀကီးနွစ္ပံုကို ေရွ႔ခ်ၿပီး ဆရာေမးသမွ် ႀကိဳးစားၿဖီး အဲေလ ႀကိဳးစားေျဖ ရဦးေပေတာ့မည္။ နာရီကိုၾကည့္လိုက္မိေတာ့ ေက်ာင္းတက္ရန္ ၁၅ မိနစ္ေလာက္သာ လိုေတာ့သျဖင့္ ပံုဆြဲစကၠဴႀကီးနွစ္ရြက္ကို ကဗ်ာကယာ လိပ္ကာ ခ်ိဳင္းၾကား ညွပ္လွ်က္ ဖို႔ရိုးဖားရား စတိုင္ျဖင့္ အေျပးတပိုင္္း ထြက္ရေလသည္။

အေဆာင္ေအာက္ဆံုးထပ္သို႔ ေရာက္ေသာအခါ ေဘးလြယ္အိတ္က တရြတ္တိုက္ဆြဲလွ်က္၊ လက္ထဲမွာလည္း မွတ္စုစာအုပ္က တစ္ဖက္၊ ေက်ာင္းသားကဒ္က တစ္ဖက္ျဖင့္ ပံုဆြဲစကၠဴလိပ္ႀကီးကို ခ်ိဳင္းၾကား ညွပ္ထားေသာ ကြၽန္ေတာ္၏ ဖို႔ရိုးဖားရား စတိုင္ကို ၾကည့္ၿပီး စက္က်ဴရတီ အဖိုးႀကီးပင္ ၿပံဳးၿဖီးၿဖီး ျဖစ္သြားေလသည္။ အေဆာင္တံခါးမႀကီးကို ဆြဲဖြင့္ၿပီး အျပင္သို႔ ေျခခ်မိေတာ့ ကိုးရို႔ကားယား ရာသီဥတုက ဆီးႀကိဳေလသျဖင့္ ငိုခ်င္စိတ္ ေပါက္သြားမိေလသည္။ ဘယ့္နွယ္ …. ေရခဲမွတ္ေအာက္ ေရာက္ေနသည့္ ေဆာင္းရာသီႀကီးမွာ မိုးက သည္းသည္းမည္းမည္း ရြာေနရတယ္လို႔။ အေပၚျပန္တက္ၿပီး ထီးယူလွ်င္လည္း အခ်ိန္က မမွီေတာ့ သျဖင့္ မိုးရြာထဲမွာပဲ ဇြတ္တိုးသြားရန္ ဆံုးျဖတ္လိုက္ၿပီး စကၠဴလိပ္ႀကီးကို ရင္ဘတ္ထဲ ထိုးထည့္လွ်က္ ဂ်ာကင္အက်ီဇစ္ ကို ဆြဲပိတ္လိုက္သည္။ “ ၿဗိ … ” ဟာ … သြားၿပီ။ အေရးအေၾကာင္းဆို မိတ္အင္ခ်ိဳင္းနားတို႔ ဒုကၡေပးေလၿပီ။ ဇစ္က အံေခ်ာ္သြားၿပီး ဘယ္လိုမွ ဆြဲပိတ္လို႔ မရ။ ဆြဲပိတ္လိုက္ အေပၚနားေရာက္ခါနီးလွ်င္ ျပန္ပြင့္သြားလိုက္နွင့္ တစ္ေယာက္တည္း ရြာလည္ေနသည္မွာ ဘယ္ဘ၀က အကုသိုလ္မွန္းေတာ့ မသိ။ အေတာ္ေလးေတာ့ ပ်ားတုပ္ေလ၏။ မတတ္နိုင္။ ရပ္ၿပီး ႀကိဳးစားလို႔မရရင္ လမ္းေလွ်ာက္ရင္း ႀကိဳးစားၾကည့္မည္ဟု စိတ္ပိုင္းျဖတ္ကာ မိုးေရေတြထဲ တိုး၀င္လွ်က္ လမ္းေလွ်ာက္ရင္းမွ အံေခ်ာ္သြားေသာ ဇစ္ကို ျပန္ေကာင္းလာနိုးနိုးျဖင့္ ဆြဲစိလိုက္ ျပန္ဖြင့္လိုက္လုပ္ရင္း ငိုက္စိုက္ ငိုက္စိုက္ျဖင့္ ခ်ီတက္ေနစဥ္ ေဘးနားမွ ပန္းေလးတစ္ပြင့္ ကြၽန္ေတာ့္ကို ျဖတ္ေက်ာ္ သြားသည္ကို ေတြ႔လိုက္ရေလသည္။

အံေခ်ာ္သြားေသာ ဇစ္ကို ႀကိဳးစားတပ္ေနရင္းမွ စကၠဴလိပ္ႀကီးကိုလည္း ေရစိုမသြားေစရန္ ရင္ဘတ္နွင့္ အတင္းဖိကပ္ထားရသျဖင့္ ကိုယ့္ဒုကၡနွင့္ကိုယ္ ပ်ားတုပ္ေနေသာ္လည္း ဗီဇက ေဖ်ာက္မရသည္ျဖစ္ရာ မ်က္လံုး အသာလွန္လွ်က္ ေက်ာ္တက္သြားေသာ ပန္းပြင့္ကေလးအား လွမ္းရႈိးလိုက္မိေလသည္။ ဒူးဆစ္အထိ ရွည္သည့္ သားေရ ဖိနပ္ရွည္ႀကီးကို စီးထားကာ ဂ်င္းေဘာင္းဘီ ခပ္က်ပ္က်ပ္ကို ဖိနပ္အေပၚနားတြင္ ေခါက္တင္ထားၿပီး ေခါင္းစြပ္ပါသည့္ သားေရဂ်ာကင္ကို ၀တ္ထားေသာ လွပ်ိဳျဖဴ ေက်ာင္းသူေလး တစ္ဦးပါတကား။ တကိုယ္လံုး ရိွသမွ် အကုန္လႈပ္ခါၿပီး ေဘာက္ဆတ္ ေဘာက္ဆတ္ျဖင့္ ေလွ်ာက္လွမ္းေနသည္မွာ ေလထဲတြင္ လြင့္ျမဴး ေနေသာ စကၠဴဖဲျပားေလးနွင့္ပင္ တူေနေပေသးေတာ့သည္။ သို႔ေသာ္ ကြၽန္ေတာ္ စိတ္၀င္စားသြားမိတာက ပန္းပြင့္ေလး၏ အလွတရားကို မဟုတ္။ ေရာ့ကတ္လိုလို၊ ေလာင္ခ်ာလိုလို စတိုင္ျဖင့္ သူကေလး၏ ေက်ာတြင္ ကပ္လြယ္ထားေသာ ပံုဆြဲစကၠဴလိပ္ ထည့္သည့္ ပလက္စတစ္ ဗူးကိုသာ ျဖစ္ေလသည္။ သူလည္း ဒီေန႔ ဇာေခ်ာ့ ရိွဟန္တူ၏။ ဇာေခ်ာ့ ေျဖရမည့္သူ အခ်င္းခ်င္းပဲ .. အကူအညီေတာင္းၾကည့္ဦးမွပဲေလ ဟု ေတြးမိကာ ေက်ာ္တက္သြားေသာ သူမကို အမွီလိုက္ရန္ လမ္းေလွ်ာက္ႏႈန္းကို ျမွင့္လိုက္ၿပီး ခပ္သြက္သြက္ျဖင့္ ေနာက္ကေန လိုက္မိေလသည္။

ေရွ႔က ေလွ်ာက္ေနေသာ သူမကို မီွရန္အတြက္ ခပ္သြက္သြက္ ေလွ်ာက္လာေသာ ကြၽန္ေတာ့္ေျခသံမ်ားကို ၾကားရရ်္ ထင့္။ ေဘာက္ဆတ္မေလးက တစ္ခ်က္လွည့္ၾကည့္ေလသည္။ အကူအညီေတာင္းလို႔ေကာင္းေအာင္ ဟူေသာ သေဘာျဖင့္ ဟီးကနဲ ၿပံဳးျပမိသည္။ ဤသို႔ ေလာကြတ္သေဘာျဖင့္ ၿပံဳးျပသည္ကိုပင္ သူကေလးက ဘယ္လို အေတြးေပါက္သြားသလဲ မသိ။ ေခါင္းကို ခ်ာကနဲ ျပန္လွည့္သြားကာ အျမန္ႏႈန္းကို ပိုတင္လွ်က္ ခပ္သြက္သြက္ ေလွ်ာက္ေလေတာ့သည္။ ကြၽန္ေတာ္က ေနာက္ကေန အတင္းလိုက္ေလ၊ သူက ခပ္သြက္သြက္ ပိုေလွ်ာက္ေလျဖင့္ မိုးရြာထဲတြင္ ေျပးတန္းလိုက္တန္း ကစားေနသကဲ႔သို႔ ရိွေနေပေတာ့ရာ ကြၽန္ေတာ့္မွာ ရယ္ခ်င္သလိုလို ငိုခ်င္သလိုလို ျဖစ္ရေလသည္။ မနက္အေစာပိုင္း ျဖစ္သျဖင့္ လမ္းသြာလမ္းလာလည္း မရိွသေလာက္ ရွင္းေနသည္ျဖစ္ရာ တစ္မ်ိဳးထင္လွ်င္လည္း ထင္ခ်င္စရာတည္း။ ဒီလိုသာ ေျပးတန္းလိုက္တန္း ကစားေနရရင္ ရင္ဘတ္ၾကားထဲက ပံုဆြဲစာရြက္ေတြေတာ့ မိုးေရစိုကုန္ေတာ့မွာပဲ … မျဖစ္ေသးပါဘူး .. ပါးစပ္က လွမ္းေအာ္မွျဖစ္ေတာ့မယ္ဟု စိတ္ပိုင္းျဖတ္လိုက္ကာ ေနာက္ကေန အေျပးတပိုင္း လိုက္ရင္းမွ “ ဂ်ယ္ဘူရွကာ .. ဂ်ယ္ဘူရွကာ ( မိန္းကေလး .. မိန္းကေလး ) ” ဟု အတင္း ေအာ္ေခၚရေလသည္။ ထိုအခါက်မွ မေခ်ာက ရုတ္တရက္ ရပ္လိုက္ၿပီး “ ဘာလဲ ” ဟု ျပန္ေမးေလေတာ့သည္။ ကြၽန္ေတာ့္မွာ ဒီလိုလည္း တစ္ခါမွ မျဖစ္ဖူး၊ တစ္ခါမွလည္း အကူအညီမေတာင္းဖူးသျဖင့္ ျမန္မာပီပီ အားနာစိတ္ကလည္း မႊန္ထူလွ်က္ရိွရာ စကားကို လိမ္႔ပတ္လည္ေအာင္ မေျပာနိုင္ေတာ့ပဲ ရင္ဘတ္ၾကားထဲက စာရြက္လိပ္ကို ဆြဲထုတ္လွ်က္ “ ေက်းဇူးျပဳၿပီး ဒါေလးကို မင္းရဲ႔ စာရြက္လိပ္ထည့္တဲ႔ ဗူးထဲမွာ ထည့္ခဲ႔ေပးလို႔ ရမလား၊ ငါလည္း ဇာေခ်ာ့ သြားေျဖမလို႔ ” ဟု သာေျပာလိုက္ရေလသည္။

ဒါေတာင္ ေကာင္မေလးက ကြၽန္ေတာ္လွမ္းေပးလိုက္ေသာ စာရြက္လိပ္ကို ခ်က္ခ်င္း မယူေသးဘဲ စဥ္းစား သလိုလို ဘာလိုလို အထာကိုင္ေနေသးသည္။ သူ႔ကို အကူအညီေတာင္းမွပဲ စာရြက္လိပ္က မိုးေရ စိုရေတာ့မည့္ ပံုတည္း။ ထို႔ေၾကာင့္ မ်က္နွာကို သနားစရာအေကာင္းဆံုး ျဖစ္ေအာင္ ဒီဂရီ တင္လိုက္ၿပီး “ ပတ္ရွာလူစတာ ” ဟူေသာ စကားလံုးကို ဆယ္ခါေလာက္ ပစ္သြင္းလုိက္ရေလသည္။ ထိုစကားလံုးကို ျမန္မာလို ဆီေလ်ာ္ေအာင္ ဘာသာျပန္ရလွ်င္ ( ေက်းဇူးျပဳရ်္ ) သို႔မဟုတ္ ( ကယ္ေတာ္မူပါ ) ေပါ့။ ယခု ကြၽန္ေတာ့္ အျဖစ္ကေတာ့ ဒုတိယ အဓိပါယ္နွင့္ ပိုသင့္ေတာ္မည္ထင္၏။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ ေကာင္မေလးက သနားသြားသလား မသိ။ ကြၽန္ေတာ့္ကို gangster တစ္ေယာက္အား ၾကည့္သည့္ အၾကည့္မ်ိဳးျဖင့္ ကူလီကူမာ တစ္ခ်က္ ၾကည့္လိုက္ၿပီး “ ေပး .. စာရြက္လိပ္ ” ဟု ဆိုကာ ကြၽန္ေတာ့္လက္ထဲက စာရြက္လိပ္အား ဆြဲယူကာ သူမ၏ စာရြက္လိပ္မ်ား ထည့္ထားေသာ ေက်ာေပၚက ဗူးထဲသို႔ ထည့္လိုက္ေလသည္။ ထို႔ေနာက္ ဘာမွ ဆက္မေျပာေတာ့ပဲ ႏႈတ္ခမ္းကို ေရွ႔သို႔ တစ္ေတာင္ေလာက္ ခၽႊန္လိုက္ကာ ေဘာက္ဆတ္ ေဘာက္ဆတ္ျဖင့္ ဆက္ေလွ်ာက္သြားေလသည္။ ကြၽန္ေတာ္လည္း ထိုအခါက်မွ သက္ျပင္းကို မႈတ္ထုတ္လိုက္ၿပီး သူမ၏ ေဘးမွအသာ ခပ္ကုပ္ကုပ္ကေလး ကပ္လုိက္သြားရေလသည္။

မဒီေလး၏ ေဘးမွ ကပ္ေလွ်ာက္လာရင္းမွ ကြၽန္ေတာ္သည္ ပိုက္ဆံ မေပးရေသာ အလုပ္ကို လုပ္မိေလသည္။ တလြဲတေခ်ာ္ မေတြးၾကပါကုန္နွင့္။ ပိုက္ဆံမေပးရေသာ အလုပ္ဆိုသည္မွာ စိတ္ကူးယဥ္ၾကည့္မိျခင္း ကိုသာ ဆိုလိုပါသည္။ ေဘးတိုက္ျမင္ေနရေသာ ေကာင္မေလး၏ မ်က္နွာလွလွေလးကို ခိုးခိုး ေငးမိရင္းမွ စိတ္ကူးေတြ တစ္သီႀကီး ယဥ္ပစ္လိုက္ေလသည္။ ေကာင္မေလးက ေတာ္ေတာ္လည္း လွပါသည္။ ( ရုုရွမေတြကိုၾကည့္ၿပီး ဟိုေကာင္မေလးက လွတယ္ ဒီေကာင္မေလးက မိုက္တယ္ စသည္ျဖင့္ ေျပာမိလွ်င္ ေျပာသူကိုသာ ၀ိုင္းရ်္ အျပစ္ တင္ၾကေပလိမ္႔မည္။ အဘယ့္ေၾကာင့္ ဆိုေသာ္ အားလံုးလိုလိုက လွေနၾကေသာေၾကာင့္ ပင္တည္း။ ဤကား စကားခ်ပ္ ) ဖတ္ဖူးသမွ် တကၠသိုလ္ေနာက္ခံ ၀တၳဳမ်ားထဲက မင္းသမီးေနရာတြင္ ထိုေကာင္မေလးကို ထားလွ်က္ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ မင္းသားေနရာ အတင္းတင္ကာ စိတ္ကူးယဥ္ၾကည့္မိရင္းမွ “ ေတာ္ေတာ္ ေပါရဲတာပဲ ” ဟု ေတြးမိကာ “ ဟိ ” ခနဲ အသံထြက္ၿပီး ရယ္လိုက္မိသျဖင့္ ေကာင္မေလး၏ ဘုရႈိး ရႈိးျခင္းကိုပင္ ခံလိုက္ရ ေလသည္။

ဤသို႔ျဖင့္ စာရြက္လိပ္ တစ္လိပ္၏ ေက်းဇူးေၾကာင့္ မသိလွ်င္ စံုတြဲခုတ္လာသလိုလို ဘာလိုလို လူအထင္ႀကီးခံရ နည္းလား ဟူေသာ စတိုင္ျဖင့္ ေကာင္မေလး ေဘးမွ ကပ္ေလွ်ာက္လာရင္းမွ ေက်ာင္းသို႔ ေရာက္လာေလသည္။ ေက်ာင္းအ၀င္၀က သံတန္းမ်ားေရွ႔တြင္ မဂၢနက္တစ္ကဒ္ျဖင့္ ျဖတ္ေနစဥ္မွာပင္ ေက်ာင္းတက္ေသာ ဘဲလ္ သံႀကီးကို ငွက္ဆိုးထိုးသံႀကီးသဖြယ္ ၾကားလိုက္ရေလသည္။ ထိုအခါက်မွ ေကာင္မေလးလည္း ျပဴးျပဴးျပာျပာ ျဖစ္သြားကာ သူ႔ေက်ာေပၚက ဗူးကို ကဗ်ာကယာ ဖြင့္လွ်က္ စာရြက္လိပ္ တစ္လိပ္ဆြဲထုတ္ၿပီး “ ေရာ့ ေရာ့ .. ရွင့္စာရြက္လိပ္ ျမန္ျမန္ယူ က်မ ေနာက္က်ေနၿပီ ” ဟု ကမူးရႈးထိုး ေျပာကာ ေလွကားကို အေျပးတက္သြား ေလသည္။ ကြၽန္ေတာ္လည္း သူမ ထိုးေပးလိုက္ေသာ စာရြက္လိပ္ကို လက္ထဲတြင္ က်စ္က်စ္ပါေအာင္ ဆုပ္လွ်က္ စာသင္ခန္းရိွရာ ေျခာက္ထပ္သို႔ တက္ရန္အတြက္ ဓာတ္ေလွကား ဆီသို႔ အေသာ့နွင္ရေလသည္။ လစ္ဖ္ သင္ေသာ ဆရာက ေနာက္က်လွ်င္ ျပသနာလြန္စြာ ရွာတတ္ေပရာ သူ႔အခ်ိန္ဆိုလွ်င္ အျမဲတမ္း အေျပးအလႊား ခ်ီတက္ရသည္သာ မ်ားေလသည္။ ေနာက္က်ေနပါသည္ဆိုမွ ဓာတ္ေလွကားကလည္း ရန္ကုန္ဘတ္စ္ကား စတိုင္ျဖင့္ အထပ္တိုင္းတြင္ ရပ္ရပ္ေနေပေတာ့ရာ ကြၽန္ေတာ့္မွာ ေမာ္စကိုေဆာင္းရာသီ မနက္ခင္းႀကီးတြင္ ေခြ်သီးရေလေတာ့သတည္း။

စာသင္ခန္းေရွ႔သို႔ ေရာက္ေတာ့ ၁၀ မိနစ္နီးပါး ေနာက္က်ေနၿပီ။ ဒီဆရာက သူ႔အခ်ိန္ ေက်ာင္းေနာက္က်လွ်င္ လြန္စြာ စိတ္တိုတတ္သေလာက္ ကြၽန္ေတာ္ကလည္း တစ္ခါမွ ေစာေရာက္တာ မရိွ။ အၿမဲေနာက္က် ေနတတ္ေပရာ သူကလည္း ကြၽန္ေတာ့္ကို ဆိုလွ်င္ လြန္စြာ ခ်စ္ေလသတည္း။ ဆူသံ ဆဲသံ တညံညံျဖင့္ အၿမဲ ႀကိဳဆိုေလ႔ ရိွတတ္ေပရာ ယခုလည္း ေနာက္က်ေနျပန္ေလၿပီ။ သို႔ေသာ္ ဟန္ကိုယ့္ဖို႔ ဟူေသာ သေဘာျဖင့္ တံခါးကို အသာဆြဲဖြင့္ကာ အျပစ္ကင္းစင္ေသာ အင္နိုးဆန္႔ ေဖ့စ္ေလးထားလွ်က္ “ ရာ့စ္ရီရွီးက်ယ္ ဘိုင္ဂ်ီး ( ၀င္ခြင့္ျပဳပါ ခင္ဗ်ာ ) ” ဟု ခြင့္ေတာင္းလုိက္ရေလသည္။ ဆရာကား လမ္းမေတာ္ဖိုးတုပ္ ရႈံးေလာက္သည့္ မ်က္နွာထားမ်ိဳးျဖင့္ မ်က္မွန္ေပၚက မ်က္လံုး တစ္၀က္၊ မ်က္မွန္ထဲက မ်က္လံုး တစ္၀က္ျဖင့္ ဘုရႈိး လွမ္းရႈိးၿပီးမွ ေခါင္းကို မၿငိမ္႔ခ်င္ ၿငိမ္႔ခ်င္ ၿငိမ္႔ျပေလမွ ကြၽန္ေတာ္လည္း စာသင္ခန္းထဲသို႔ ခပ္ကုပ္ကုပ္ ၀င္ရေလသည္။ ဆရာ အဆူခံရမွာစိုးလို႔ အသာေလး ခပ္ကုပ္ကုပ္ ၀င္ပါသည္ဆိုမွ အခန္းထဲတြင္ ေရာက္နွင့္ေနေသာ ေဘာ္ေဘာ္ ရုရွမ်ားက “ ပရိဗ်က္ ” လာလုပ္ေနေလသျဖင့္ ျပန္ၿပီး လက္ဆြဲ ႏႈတ္ဆက္လိုက္ရျပန္ရာ “ ေနာက္က်ေနတာကို သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ ႏႈတ္ဆက္ေနေသးတယ္ …. ေနာက္မွ ႏႈတ္ဆက္ .. ျမန္ျမန္ ၀င္ထုိင္ ” ဟု လွမ္းေအာ္သည္ကို ခံလိုက္ရေပေသး၏။ ဆရာကား သူ၏သင္ရိုးညႊန္းတန္းထဲတြင္ ကြၽန္ေတာ့္အား ဆူပူရန္ကိုပါ တစ္ခါတည္း ထည့္ဆြဲထားသလား မဆိုနိုင္။ တစ္ရက္လွ်င္ တစ္ခါေလာက္ေတာ့ ေအာ္ဟစ္ ဆူပူၿပီးမွ စာသင္တတ္သူတည္း။

ဇာေခ်ာ့့ ေျဖမည့္သူမ်ား ကိုယ့္အလွည့္နွင့္ကို အသီးသီးေျဖၾကရာ ကြၽန္ေတာ့္အလွည့္သို႔ ေရာက္သည္နွင့္ ပံုဆြဲထားေသာ စာရြက္လိပ္ကို ဆရာ့ စားပြဲေပၚသို႔ လွမ္းတင္လိုက္ၿပီးေနာက္ သူေမးမည့္ ေမးခြန္းမ်ားကို ေျဖနိုင္ရန္ စိတ္ထဲတြင္ စဥ္းစားေနလိုက္ေလသည္။ ဆရာကား ဘာမွ မေမးေသးဘဲ မ်က္နွာရႈသိုးသိုးျဖင့္ ကြၽန္ေတာ္ တင္ထားေသာ စာရြက္လိပ္ကို ျဖည္ၿပီး စစ္ေနေလသည္။ ကႊၽန္ေတာ့္မွာ ဆရာ ဘယ္လို ေမးခြန္းမ်ား ေမးမလဲ ဆိုသည္ကို ရင္တထိတ္ထိတ္ျဖင့္ ေစာင့္ေနရင္းမွ တတ္သမွ် မွတ္သမွ် ဘုရားစာေတြ ရြတ္ၾကည့္ေနမိေလသည္။ ဆရာက ပံုဆြဲစာရြက္ကို ေသေသခ်ာခ်ာ ၾကည့္ၿပီးေနာက္ ကြၽန္ေတာ့္အား စိမ္းစိမ္းႀကီးစိုက္ၾကည့္ကာ “ မင္းက ေယာက်္ားႀကီးပါေနာ္ ” ဟု ေမးေလသျဖင့္ ကြၽန္ေတာ့္မွာ ဆံပင္မ်ား ရုတ္တရက္ ေထာင္သြားၿပီး “ ဒါး ေသာ့ခ်္နာ ဆာ ( ဟုတ္ကဲ႔ အစစ္ႀကီးပါ ဆရာ ) ” ဟု ဇေ၀ဇ၀ါျဖင့္ ျပန္ေျပာလိုက္ရေလသည္။ ဆရာသည္ ႏႈတ္ခမ္းကို ခပ္မဲ႔မဲ႔ ၿပံဳးလွ်က္မွ ကႊၽန္ေတာ့္အား တရားခံ ၀က္ၿခံအတြင္းမွ တရားခံအား တရားသူႀကီးက လွမ္းရႈိးသည့္ စတိုင္ျဖင့္ စိုက္ၾကည့္ကာ “ ဒါဆို ပံုဆြဲသူ၏အမည္ ဆိုတဲ႔ ေနရာမွာ နာတာရွာ ဆိုတဲ႔ မိန္းမနာမည္ႀကီးက ဘယ္ကေန ဘယ္လို ေရာက္ေနတာတုန္း ” ဟု ျပန္ေျပာေလသျဖင့္ ကြၽန္ေတာ့္မွာ လန္႔ျဖန္႔သြားလွ်က္ ဆရာ့ေဘးသို႔ ေျပးကပ္ၿပီး ၾကည္႔လိုက္ေလရာ “ ဟိုက္ ေသၿပီ .. ဟို ဂန္းမေလး ငါ့ကို ေခ်ာက္ခ်သြားၿပီ ” ဟု လန္႔ေအာ္လိုက္မိေလသည္။ ဆရာကား ကြၽန္ေတာ္လန္႔ေအာ္လိုက္ေသာ ျမန္မာစကားကို နားမလည္ေသာ္လည္း ကြၽန္ေတာ္၏ ျပဴးျပဴးျပာျပာ စတိုင္ကို အေသအခ်ာ ရႈိးကာ တရားခံမိသြားေသာ ဆားပုလင္းနွင္းေမာင္ စတိုင္ဖမ္းလွ်က္ ခပ္မိန္႔မိန္႔ႀကီး တစ္ခ်က္ၿပံဳးလိုက္ၿပီးေနာက္ မ်က္နွာထားကို အတင္းဆံုးသို႔ ထားလိုက္ၿပီး “ သူမ်ားဆီက ကူးဆြဲတာဆိုလည္း နာမည္ေလးေလာက္ေတာ့ ျပင္မွေပါ့ .. အခုေတာ့ နာမည္ကအစ ေကာ္ပီကူးထားတယ္ ” ဟု အစခ်ီလွ်က္ ေကာေပေတာ့ရာ ကြၽန္ေတာ့္မွာ ဘယ္လို ျပန္ရွင္းျပရမွန္းလည္း မသိ၊ ရွင္းျပေနလည္း ယံုမွာ မဟုတ္သျဖင့္ ေအာင့္သက္သက္ျဖင့္ အဆူခံေနရေလေတာ့သတည္း။

၁၅ မိနစ္ခန္႔ ဆရာ၏ ေကာင္းခ်ီးေထာပနာျပဳမႈကို ညာဘက္နားက၀င္ ဘယ္ဘက္နားက ထြက္ျဖင့္ ေသာတ ဆင္ၿပီးေသာအခါ ထုိသို႔ ေခ်ာက္ခ်သြားေလေသာ ဂန္းမေလးအား လိုက္ရွာရန္ အလို႔ငွာ ထြက္လာခဲ႔ေလသည္။ ေမဂ်ာတစ္ခုတည္း ဌာနတစ္ခုတည္း ျဖစ္သျဖင့္ ရွာရမည္မွာ သိပ္မခဲယဥ္းရ်္သာ ေတာ္ေတာ့သည္။ မဟုတ္လွ်င္ေတာ့ ျပာကိုင္ေပလိမ္႔မည္။ ရွပ္ျပာရွပ္ျပာျဖင့္ လြဲသြားသည္လား၊ သက္သက္မဲ႔ ေခ်ာက္ခ် သြားသည္လား မသိေသာ္လည္း ထိုမဒီေလး၏ ရိုက္ခ်က္ကေတာ့ မိုက္တီးထက္ပင္ ျပင္းေလသည္။ မ်က္လံုးမ်ား က်ီးကန္းေတာင္းေမွာက္ျဖင့္ အဆိုပါ ေကာင္မေလးအား လိုက္ရွာေနရင္းမွ “ ေနာက္္အပတ္ ဇာေခ်ာ့ ထပ္ေျဖရဦးေတာ့မွာပါလား … ေအာ္ နာတာရွာ နာတာရွာ မင္းက နာတာ တင္မက ျပသနာကိုပါ ရွာသြားတာကိုး ”.. ဟု ေတြးလိုက္မိေလသတည္း။
( ပို႔စ္မေရးမွီ မိတ္ေဆြႀကီးေအာင္မွဴးအား ထိုအေၾကာင္း ေျပာျပမိေသာအခါ “ တဏွာေက်ာ ထလို႔ ခံလိုက္ရတာ နည္းေတာင္ နည္းေသး ” ဟု ေထာပနာျပဳေလသတည္း။ )

Read More...