ကြ်န္ေတာ္ဘဝတစ္စိတ္တစ္ေဒသမွာ ရင္ဆိုင္ေတြ႕ႀကံဳခဲ့ရတာေလးေတြ၊ ေနာင္ေတာ္ညီေတာ္ သူငယ္ခ်င္းမ်ားနဲ႔ စစ္သည္အဆင့္အတန္းအားလုံး ထိေတြ႕သိျမင္ခံစားခဲ့သမွ်ေလးေတြကို ေပါင္းစပ္လို႔ ရသတစ္ခုအျဖစ္ ရေစျခင္းငွာအင္တာနက္စာမ်က္ႏွာေလးေပၚတင္ေပးလိုက္တာျဖစ္ပါတယ္

Friday, February 20, 2009

ေမ႔မရေသာ ေန႔စြဲမ်ား

ဘယ္လူးညာလွိမ့္နဲ႔ ညဥ့္နက္က ေတာ္ေတာ္ကို ရွည္လ်ားေနသလိုပဲ။ ဟိုးအေဝးဆီက ဂ်ီေဟာက္သံေတြၾကားေနရတယ္။ ကင္းတဲေတြက ကင္းသမားေတြရဲ႕ အခ်ိန္ျခား တုံးေခါက္သံေတြ ၃/၄ ႀကိမ္ေလာက္ၾကားရတဲ့အထိ အိပ္မေပ်ာ္ေသးဘူး။ ည အခ်ိန္မရွိတဲ့အထိ ဝဘ္ဆိုဒ္ ေတြအၾကားမွာ ကမၻာပတ္ အသစ္အဆန္းေတြ စမ္းသပ္ရင္း သီခ်င္းေတြနားေထာင္ၿပီးး မိုးလင္းခဲ့ရတဲ့ ရုရွရဲ႕ညေတြကို ျပန္သတိရမိသား။ ဗိုလ္ႀကီး ႏိုးၿပီလား ဆိုတဲ့အသံၾကားမွ မိုးစင္စင္လင္းမွန္းသိရေတာ့တယ္။ အိုး ည အိပ္မေပ်ာ္တာနဲ႔ အရင္လိုေတာင္ ေစာေစာမႏိုးမိဘူး။ ေတာေတာင္အရိပ္ ေတာင္ခိုးေတာင္ေငြ႕ေတြ သစ္ခက္ပန္းႏြယ္အနံ႔ေတြက ႏွင္းေတြနဲ႔အၿပိဳင္ ပ်ံ႕လြင့္ေနၾကတယ္။ ေအးျမ လပ္ဆက္တဲ့ မနက္ခင္းေလက မ်က္ႏွာကိုထိခက္လို႔။ တပည့္ေက်ာ္က ေရေအးနဲ႔ေႏြးစပ္ထားတဲ့ ဝါးက်ည္ေတာက္ တစ္ဗူးလာေပးတယ္။ အဲလိုမွ မစပ္ရင္ မ်က္ႏွာသစ္ဖို႔က ေတာ္ေတာ္ခက္ လွပါဘိ။ ကိုယ္လက္သန္႔စင္ ဘုရားဝတ္ျပဳ ေမတၱာပို႔ အမွ်ေတြေဝအၿပီး နဲ႔ တပည့္ေက်ာ္က ထမင္းၾကမ္းေၾကာ္(အိုးပူတိုက္)နဲ႔ ArmyTea ညိဳေဖ်ာ့ေဖ်ာ့ပူပူေလး လာအေပး ကြတ္တိပဲ။ ေရွ႕တန္းေရာက္ခါစက ဒီလၻက္ရည္ကို ေတာ့္ေတာ့္ကို ႀကိဳးစားၿပီး ကိုယ္နဲ႔ fit ျဖစ္ေအာင္ ႀကိဳးစားခဲ့ရတာ။ အခုေတာ့ မနက္လင္းၿပီဆိုတာနဲ႔ ထမင္းေၾကာ္ေတြ၊ ဆန္ျပဳတ္ေတြ မလာခ်င္ေန ArmyTea ပူပူေလးမွ မဆြဲလိုက္ရရင္ ဘယ္လိုမွ လူက ေနလို႔မရသလိုပဲ။ ဟုတ္တယ္ေလ ဒါကလည္း ေရွ႕တန္းေျမ စစ္သားတို႔ရဲ႕ အေလ့အထတစ္ခုလို ျဖစ္ေနၿပီ။

ဗိုလ္ႀကီး တပ္ခြဲကလူေတြ အသင့္ျဖစ္ပါၿပီ ဆိုတဲ့အသံနဲ႔အတူ ဆရာႀကီး သတင္းလာပို႔တာနဲ႔ ကုိယ္တိုင္ equipments ကိုေသခ်ာပတ္ လက္စြဲေတာ္ ေသနက္ေလး ျပန္စစ္ ေက်ာ္ပိုးအိပ္ယူၿပီး တဲအျပင္ထြက္လာခဲ့ေတာ့တယ္။ တပ္ခြဲကို မွာစရာရွိတာမွာလိုက္တယ္။ (သစၥာေမာ္ကြန္း ဇာတ္ကားထဲကသူထူးစံ တျဖစ္လဲ ဗိုလ္ႀကီးေနဦး စတိုင္န႔ဲေပါ့….. ဟဲဟဲ) ခနေနေတာ့ ၄၉ ကဆင္းတဲ့ညီေလး အိုင္အို (Intelligence officer) က အစ္ကိုႀကီး ႀကိဳက္တဲ့အခ်ိန္ထြက္ပါ အားလုံးသတိဝီရိယသြားလာဖို႔ လမ္းမွာ စက္ အဆက္အသြယ္မျပက္ ယူသြားပါလို႔ မွာထားပါတယ္…တဲ့ ေၾသာ ဒါဆို အဘက ညကတည္းက အမိန္႔အျပက္ေပးထားလိုက္တဲ့သေဘာပဲ။ အိုေက ဒါမ်ဳိးက ပိုေကာင္းတယ္။ တပ္ခြဲက သြားေနလာေနၾက ဆရာႀကီးေတြခနစုၿပီး ဘယ္လိုလုပ္ခ်င္ၾကလဲ သူတို႔တစ္ေတြရဲ႕ သေဘာထားကို အရင္ တင္ျပခိုင္းလိုက္တယ္။ အိုေက အေကာင္းဆုံးျဖစ္မယ္ထင္တဲ့ လမ္းေၾကာင္းအစီအစဥ္ကို ေရြးလိုက္တယ္။ ကဲ ဘယ္တပ္စု ပြိဳင့္ ဆိုၿပီး ေရွ႕ေျပးတပ္စု တာဝန္ထုတ္လိုက္ၿပီး အခုပဲထြက္……. ညီေလး အခု ေလးလုံး (xx:00 နာရီ) ထြက္တယ္ ပို႔လိုက္ေတာ့ ကိုတို႔ေတာ့ ဒိုးၿပီကြာ..ဆိုေတာ့အစစအဆင္ေျပေခ်ာေမြ႕ပါေစအစ္ကိုႀကီး ဆုိၿပီး လက္တင္ အေလးျပဳလို႔ က်န္ခဲ့တယ္…senior/junior မ်ားအၾကား ႏႈတ္ဆက္ေနၾက အေလ့အထေလးေတြထဲကတစ္ခုပဲ။

ေခ်ာင္းအေကြ႕နဲ႔ ေတာင္ကုန္းေစာင္းတစ္ခု အေျခေရာက္ေတာ့ ေရွ႕ေျပး ပြိဳင့္က ဆက္မသြားပဲ တန္႔ေနတယ္။ ခနေနေတာ့ ပြိဳင့္ တပ္စိတ္မွဴးျဖစ္တဲ့ ဒုတပ္ၾကပ္ေက်ာ္ဦး ေနာက္ကိုဆင္းလာၿပီး သတင္းပို႔တယ္ အတက္ေကြ႕ေလးကေန ေခြးတစ္ေကာင္ လွစ္ကနဲ ဆင္းေျပးသြားတဲ့အေၾကာင္း ေနာက္ကအဖြဲ႕ေတြကို သတိထားၾကဖို႔ သိပ္ မသကၤာတဲ့ အေၾကာင္း…. အိုေက မင္း အဖဲြ႕ကိုေျပာ ျမင္ၿပီ ေတြ႕ၿပီ ဆိုတာနဲ႔ လက္မေႏွးေစနဲ႔ ပစ္လို႔ တစ္ခါတည္း အမိန္႔အျပတ္ေပးထားလိုက္တယ္။ အဲလို တစ္ခါတည္း အမိန္႔မေပးလို႔ကလည္း မျဖစ္ပါဘူး။ ဒါမွျဖစ္တာနဲ႔ ကိုယ္ဘက္က မခံရဘဲ လက္ဦးမႈ ရႏိုင္မွာကိုး။ ဒီလိုေရွ႕တန္း ေတာေတာင္ထဲမွာ လူကို (အထူးသျဖင့္) စစ္သားကို ျမင္တာနဲ႔ လွစ္ကနဲ ေျပးတတ္တာက ေဒသခံ ရန္သူငေပြးတို႔ လက္သပ္ေမြးထားတဲ့ ေခြးမွလြဲလို႔ တစ္ျခားမရွိ ပါဘူး။ သခင္က လမ္းခုလပ္ လမ္းက်ဥ္းေကြ႕ ေတာင္ကမ္းပါးယံ တစ္ခုခုမွာ က်င္းတူး ေျမရွင္း မိုင္းခင္း မိုင္းေထာင္တာမ်ဳိး ၊ အေျခအေန လမ္းေပၚ တက္ၾကည့္တဲ့အခါမ်ဳိး အဲဒီ ေခြးေတြက သိပ္ကို ပါးနပ္ လိမၼာၾကပါတယ္။ လူန႔ံခံတာမ်ဳိး ကင္းေစာင့္ ကင္းေထာက္တာမ်ဳိးေတြ လုပ္တတ္ ၾကပါတယ္။ တပ္ခြဲကိုခန တန္႔ခိုင္းၿပီး ဆရာႀကီးေတြခနစုလိုက္တယ္။ ကဲ ဆရာႀကီးေတြ ကြ်န္ေတာ့္အထင္ ဒီေတာင္ကုန္းအတက္ကို သိပ္မသကၤာဘူး။ စခန္းက ဘယ္ေလာက္လိုေသးလဲ.. ဆိုေတာ့ ေနာက္ ၁ နာရီေလာက္ဆို သြားေပါင္းရမယ့္ ေတာင္ထိပ္စခန္းကုန္းကို ေရာက္မယ္ဗိုလ္ႀကီး..တဲ့။ ကဲဒါဆို အခု တပ္ခြဲကို ႏွစ္ေၾကာင္းခြဲၿပီး လမ္းကိုဘယ္ညာ ခြ ျဖန္႔ၿပီး တက္မယ္။ ဘယ္လိုသေဘာရၾကလဲ.. ဆိုေတာ့ တစ္ေယာက္က လူအင္အားကို မွ်ပစ္လိုက္ရင္ လုပ္ႏိုင္ကုိင္ႏိုင္တဲ့သူနဲ႔ အေတြ႕အႀကဳံႏုတဲ့သူ၊ လက္နက္ပစ္အားေတြ မမွ် မတ ျဖစ္သြားမွာေတာ့ သတိထားဖို႔လိုေၾကာင္း..ေျပာလာတယ္။

ေနာက္ ၄၅ မိနစ္ေလာက္ဆို သြားေပါင္း ရမယ့္ စခန္းကုန္းကိုေရာက္မယ္ ဗိုလ္ႀကီးတဲ့၊ ေရွ႕ဆို အတက္ေတြၾကည့္ပဲ ေၾကာကလည္းမတ္ၿပီး ရွည္တက္သြားတာ ဗိုလ္ႀကီး အဖြဲ႕ေတြျဖည္းျဖည္းပဲ တက္ႏိုင္ၾကလိမ့္မယ္..တဲ့ သြားေနလာေနၾကျဖစ္တဲ့ ဆရာႀကီးအုန္းျမင့္က ေျပာလာတယ္။ အင္းေပါ့ေလ အဖြဲ႕ေတြမွာ ေက်ာပိုးအိတ္ကိုယ္စီ ေသနက္ကိုယ္စီနဲ႔ အထဲမွာ တစ္ပါတ္စာ ရိကၡာေတြ ပစၥည္းေတြ ခဲယမ္းေတြကိုယ္စီနဲ႔ဆိုေတာ့လည္း အိပဲ့အိပဲ့နဲ႔ တစ္္ခ်ဳိ႕ဆို ေက်ာပိုးျခင္း(ပလိုင္း)ေတြနဲ႔။ ဟုတ္ေတာ့လည္းဟုတ္သား သြားလိုက္လာလိုက္မ်ားလာေတာ့ ေက်ာပိုးအိတ္ေတြက ကိုင္းပ်က္တာကပ်က္ ခ်ိတ္ကြင္းဆက္ျပဳတ္တာကျပဳတ္နဲ႔ ဆိုေတာ့ ေနာက္ပိုင္း စစ္သည္အမ်ားစုက ဝါးနဲ႔ရက္ထားတဲ့ ပလိုင္းရွည္ေမ်ာေမ်ာ ကိုယ္စီနဲ႔ ေက်ာပိုးအိတ္က ကိုင္းကို အဲဒီ ျခင္း၊ပလိုင္းမွာ ေျပာင္းတပ္လိုက္ရုံပဲ အထဲမွာ ေက်ာပိုးအိတ္ထက္ေတာင္ ပိုဝင္ဆန္႔ေသးတယ္။ တေျဖးေျဖးနဲ႔ အတက္ႀကီးက ေမာ့ေမာ့ၿပီးတက္သြားလိုက္တာ အိုး ေလွ်ာက္ရင္းနဲ႔ကို ေမာဟိုက္လာတယ္။ ေရကလည္း ဆာေသး၊ ဆာေပမယ့္လည္း ေရဗူးထဲကေရကို အားပါးတရ မေသာက္ရဲေသးဘူး အတက္ေရာက္မွ ေရကုန္သြားရင္ ဒုကၡ။ ထြက္လိုက္တဲ့ေခြ်းေတြကလည္း တစ္ကိုယ္လုံးနီးပါးရႊဲနစ္လို႔ မ်က္ႏွာမွာ တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္ ဆားေပြးေတြျဖစ္က်န္ရေလာက္တဲ့အထိပဲ။ အတက္ တစ္ဝက္ေလာက္မွာ စစ္ေၾကာင္းက တစ္ခါထပ္တန္႔ေနတာနဲ႔ ေမးမယ္လို႔ စိတ္ကူးတုန္း လက္ဆင့္ကမ္းေျပာလာတယ္၊ ေရွ႕ေစာင္းအတက္ေလးက ငွက္ေပ်ာရုံမွာ ငွက္ေပ်ာဖူးေတြခ်ဳိးခ်င္လို႔…ဆုိပဲ ခူးစရာရွိတာျမန္ျမန္ခူး ေအာက္ေျခ ေျမသားကိုလည္း ေသခ်ာစူးထိုးၿပီးမွ နင္းဖို႔ ထက္မွာလိုက္တယ္။ ငေပြးအက်င့္က ေကာင္းတာမဟုတ္ဘူး၊ အခုလို သီးပင္၊စားပင္အေျခမွာ မိုင္းေတြခင္းထားတတ္တယ္။ ေရဆိပ္တို႔ ဖားငါး ရွာတဲ့ေနရာတို႔ ဆိုလည္း ဒီလိုပဲ။ မခူးေနနဲ႔ လုိ႔ ေျပာရေအာင္လည္း ဒီေတာဒီေတာင္ထဲမွာ အခုလုိမ်ဳိး ငွက္ေပ်ာဖူး ငွက္ေပ်ာပင္တို႔ ေကာက္ေကာက္ညြန္႔ တုိ႔ကိုပဲ အဓိက အသီးအရြက္ဟင္းအျဖစ္ အားထားေနရတာမ်ဳိးရယ္။ ငွက္ေပ်ာဖူးဟင္းခ်ဳိေလးနဲ႔ လည္းထမင္းကေတာ့ စားဝင္တာပဲ။ RU မွာတုန္းကေတာင္ ဒီလိုစားခြင့္ ရခဲ့တာမဟုတ္ဘူး။ ဟုတ္တယ္ေနာ္။

ကဲ ကြ်န္ေတာ္နဲ႔ဆရာႀကီး…..တပ္စု ဘယ္ကသြားမယ္။ က်န္ ဆရာႀကီး….တို႔တပ္စုနဲ႔အကူပစ္က ညာကေန ပမ္း… ပုံမွန္ပဲ တိုးၾက လမ္းဘက္ အတြင္းကို ေသနက္ဦးမလွည့္မိၾကေစနဲ႔….. ဟုတ္တယ္ေလ အဲဒါမွ အခ်င္းခ်င္း အႏၱရာယ္ကင္းမွာကိုး…… တိုးရင္းတိုးရင္းနဲ႔ ေခြ်းက ၿပိဳက္ၿပိဳက္က်လာတယ္။ လမ္းအတိုင္းသြားတာေလာက္ေတာ့ ဘယ္လြယ္မလဲေလ။ ေက်ာေပၚက အေလးအပင္နဲ႔ က်ည္ကပ္ ခဲယမ္းေတြနဲ႔… ေဘး/ဘယ္ညာ အေပၚ/ေအာက္ ၿခံဳႏြယ္ေတြ ဆူးပင္ေတြနဲ႔ တကယ့္ကို မလြယ္ကူတဲ့ အျဖစ္ပါ။ မရွိမဲ့ ရွိမဲ့ ယူနီေဖာင္း ေလးလည္း ဆူးပင္ၿငိလိုက္ ၿခဳံတိုးလိုက္နဲ႔ အစေတြဖြာလန္က်ဲေနၿပီ။ အိုးးးးဟိုး ျခင္ ေတြကလည္း တြယ္ေသး။ ေတာင္ျဖဳတ္ကိုက္တာက အဆိုးဆုံး ျဖစ္မယ္ထင္တာပဲ။ ကိုက္ၿပီးတဲ့ေနရာ အရည္ၾကည္ လိုလို ေသြးလိုလိုထြက္ ေနာက္ေတာ့ အနာျဖစ္ၿပီးက်န္ခဲ့တယ္။ အေပါက္အေပါက္ေလးေတြ မ်ားလာေတာ့ ေပါင္ရင္းမွာ ေမြးသမခုပါေလေရာလား… အဲဒီအခါမွ လမ္းေလွ်ာက္ရ ျပသနာပဲ။ ညည ေတာအုပ္ထူထူေတြ သစ္ႀကီးဝါးႀကီးေတာထဲ စခန္းခ်ရင္ပိုဆိုးေသးတယ္။ ဝါးရြက္သစ္ရြက္အေျခာက္ေတြနဲ႔ မီးခိုးအူေအာင္ လုပ္ၿပီးမွ အိပ္ႏိုင္တာ။ အဲလိုမီးခိုးထြက္ေတာ့ လုံၿခံဳေရးအေနနဲ႔က် မေကာင္းျပန္ဘူး။ ရန္သူကပ္လာမွ လာေပေရာ့ လာရင္တြယ္ၾကရုံေပါ့။ လတ္တေလာ ျဖဳတ္ကိုက္သက္သာဖို႔က အေရးႀကီးတယ္။ ေရစပ္စပ္ ဗြက္ႏြံေတြနင္းရရင္ ေျခသလုံးတစ္ဝက္ေလာက္က နစ္ဝင္သြားသလို ေျခေထာက္ျပန္အႏႈတ္မွာ ကြ်တ္ေတြကပ္ပါရင္ပါလာတတ္တယ္။ အဲဒါမ်ဳိးဆို ေသြးအလွဴျပဳလိုက္ရသလိုပဲ။

ဟာပစ္ပစ္ ဟိုမွာ မင္းအေဖဟိုမွာ ပစ္ဟ ပစ္ ဒုိင္းဒိုင္း ေဖာင္းေဖာင္း… စီကနဲ ေသနက္သံေတြေရာ ကိုယ့္ဆီက ေအာ္သံေတြ ေတာတိုး လႈပ္ရွားသြားသံေတြ ဆူညံထြက္လာတယ္။ တစ္ဖက္က ဘာေသနက္သံမွ ျပန္မၾကားရဘူး လိုက္လိုက္ အာပီေဂ် လႊတ္ကြာ…. ဆိုတာေတြကတစ္မ်ဳိး။ ခ်က္ခ်င္းဆိုသလို စစ္ေၾကာင္းက ရွဲၿပီး အသင့္အေနအထားေတြနဲ႔ ထိုင္ၿပီးေသနက္အသင့္နဲ႔ သစ္ပင္ကြယ္ၿပီး ေနရာယူသူကယူၿပီးသားေတြ ျဖစ္ကုန္တယ္။ ကိုယ္တိုင္ ေရွ႕ပြိဳင့္တပ္စုကို တက္သြားေတာ့မွ ဝါးရုံအေကြ႕လိုေနရာကေန လူရိပ္ ဖ်က္ကနဲေတြ႕လိုက္ရၿပီး ပြိဳင့္ကတစ္ေယာက္နဲ႔ တပ္စိတ္မွဴးက ခ်က္ခ်င္း လွမ္းပစ္တာနဲ႔ လွစ္ကနဲတိုးဝင္ၿပီး လူ ၃ ေယာက္ေလာက္ ထြက္ေျပးသြားတာေတြ႕လိုက္ရေၾကာင္း ၂ ေယာက္က ကာဘိုင္ေသနက္ကိုယ္စီကိုင္ထားၿပီး က်န္တစ္ေယာက္က ပလိုင္းလိုလို ျခင္း တစ္လုံးကို လြယ္ထားေၾကာင္း ပစ္ကြင္းျမင္ကြင္း အရမ္းရႈပ္ေထြးေနတဲ့အတြက္ ေသနက္က်ည္က လိုရာကိုမေရာက္ေၾကာင္း တပ္စု တပ္ၾကပ္ႀကီးျဖစ္တဲ့ ဆရာႀကီးျမသြင္က ရွင္းျပလာပါတယ္။ ခနေနေတာ့ဆရာႀကီးေတြပါ စုလာေတာ့ ဗိုလ္ႀကီးအစီအစဥ္ ေရြးခ်ယ္တာ မွန္သြားတယ္ လမ္းအတုိင္းသြားရင္ ေသခ်ာေပါက္ ဒီေကာင္ေတြ ေခ်ာင္းပစ္တာခံရႏိုင္ေၾကာင္း… လို႔ဆိုလာၾကတယ္။ အစီအစဥ္ မွန္သြားတာထက္ ကိုယ္ကေတာ့ တစ္ေယာက္တစ္ေလနဲ႔ ေသနက္ေလးဘာေလး မရလိုက္တာကို မေက်နပ္သလိုလို ျဖစ္က်န္ခဲ့ပါတယ္။
ဟုတ္တယ္ေလ အဲဒါမွလည္း ကြ်န္ေတာ္တို႔ ရုရွ(RU) ျပန္ေတြလည္း ရန္သူအေလာင္းလက္နက္ေတာ့ ရေအာင္တိုက္ႏိုင္ စြမ္းေဆာင္ ႏိုင္ေသးသလို စစ္ပညာေတြလည္း မေမ့ေသးပါဘူး ဆိုတာ လက္ေတြ႕ သက္ေသျပႏိုင္မွာကိုး…………. ေနာက္တစ္ပြဲေပါ့ေလ….။ (ေနလြမ္းသူ)

Read More...

Thursday, February 19, 2009

ေဆာင္းအကုန္ ေႏြအကူးမွ သခၤါရစိတ္ရူးမ်ား

ျမန္မာျပည္တြင္ ေဖေဖာ္၀ါရီ လလယ္ေက်ာ္သည္နွင့္ ေဆာင္းဥတုက တအိအိကုန္ဆံုးကာ ပူျပင္း ေျခာက္ေသြ႔ ပ်င္းရိဖြယ္ ေႏြဘက္သို႔ ယိမ္းလာၿပီျဖစ္ေသာ္လည္း ကြၽန္ေတာ္တို႔ မွီတင္းေနထိုင္ရာ ဆလပ္တို႔၏ ေျမမွာေတာ့ ယခုအခ်ိန္ထိတိုင္ လမ္းတစ္ေလွ်ာက္တြင္ ေဖြးေဖြးျဖဴေသာ နွင္းခဲႀကီးမ်ားျဖင့္ ပိတ္ဖုံးေနဆဲပင္ ျဖစ္ေလသည္။ အပူခ်ိန္ကေတာ့ အႏႈတ္ ၂၄ ဒီဂရီ စင္တီဂရိတ္မွ အႏႈတ္ ၂ ဒီဂရီ စင္တီဂရိတ္အထိ ျမင့္တက္လာသျဖင့္ အေတာ္ပင္ ေနသာထုိင္သာ ရိွေသးသည္ဟု ဆိုနိုင္ေလသည္။ ဤသို႔ေသာ ကို႔ရိုးကားယား ရာသီဥတု၏ ခြက်က် ေန႔တစ္ေန႔တြင္ ကြၽန္ေတာ္သည္ မရွည္ ရွည္ေအာင္ ဆြဲဆန္႔ေနေသာ ကိုရီးယား ဇာတ္လမ္းတြဲမ်ားကဲ႔သို႔ မၿပီးနိုင္ မစီးနိုင္ ေျဖဆိုေနရေလေသာ စာေမးပြဲမ်ားကို အဆံုးသတ္ ေျဖဆိုခဲ႔ၿပီးေနာက္ စိတ္လက္ေပါ့ပါးစြာျဖင့္ အေဆာင္သို႔ ျပန္လာခဲ႔စဥ္…… ကြၽန္ေတာ္တို႔၏ ေခါင္းကိုင္ဖခင္ (ေဂါ့ဖားသား) အျဖစ္ သတ္မွတ္ျခင္း ခံထားရသူ ကိုဟန္ႀကီး ဆိုသည့္ စီနီယာႀကီးအား အေဆာင္ထိပ္၀တြင္ ခန္႔ခန္႔ႀကီး ေတြ႔လိုက္ရေလတည္း။

အဆိုပါ ကိုဟန္ႀကီးကား အပတ္စဥ္(၄)မွ ေက်ာင္းဆင္းခဲ႔ေသာ စီနီယာ့စီနီယာ၊ စီနီယာ သက္ၾကားအိုႀကီး တစ္ဦး ျဖစ္လွ်က္ ယခုအခ်ိန္ထိတိုင္ ျပည္ျမန္မာသို႔ မျပန္ေသးဘဲ ေရာက္လာသမွ် ဂ်ဴနီယာေလးမ်ားအား ေဗာ့ဒ္ကာ မင္းသားကေလးမ်ား ျဖစ္လာေအာင္ ျပဳစု ပ်ိဳးေထာင္ေပးရန္ အလို႔ငွာ ဆည္၀မွေစာင့္ေနေသာ ဗ်ိဳင္းႀကီးကဲ႔သို႔ စိတ္ရွည္လက္ရွည္ ေစာင့္ေနေလသည့္ ေမာ္စကိုဘိုးဘိုးႀကီးတစ္ဦး ျဖစ္ေလသည္။ သူကား ကြၽန္ေတာ္တို႔၏ ခ်စ္စြာေသာ စီနီယာႀကီး တစ္ဦးျဖစ္သည့္ အားေလ်ာ္စြာ “ မေကာင္းျမစ္တာ ေကာင္းရာညႊန္လက္ ” ဆိုသည့္ စီနီယာတို႔၏ ၀တၱရားအတိုင္း မည္သည့္အရက္ကေတာ့ အရသာေကာင္းသည္ ေသာက္သင့္သည္၊ မည္သည့္ အရက္ကေတာ့ ေခါင္းကိုက္တတ္သည္ မေသာက္သင့္၊ စသည္ျဖင့္ အစဥ္လမ္းညႊန္ေနသူ ေဂါ့ဖားသားႀကီး တစ္ေယာက္ေပတည္း။ ယခုလည္း စာေမးပြဲေျဖၿပီး ျပန္လာေသာ ကြၽန္ေတာ့္အား ေဗာ့ဒ္ကာပုလင္း နွစ္လံုးျပဴးႀကီးကို ကိုင္လွ်က္ မ်က္နွာႀကီး ၿပံဳးၿဖီးၿဖီးျဖင့္ အေဆာင္ထိပ္၀တြင္ ေစာင့္ေနေလၿပီ။ “ စီနီယာပါလွ်င္ ေသရြာပင္ သြား၀ံ႔သည္ ” ဟူေသာ စစ္သားတို႔၏ ဆိုရိုးစကားအတိုင္း ကြၽန္ေတာ္လည္း ကိုဟန္ႀကီးနွင့္အတူ ခရီးနွင္ရန္အလို႔ငွာ အေဆာင္ေပၚသုိ႔ ေျပးတက္လွ်က္ ဖန္ခြက္မ်ားကို ကပ်ာကယာ ေဆးရေခ်ေတာ့သည္ တမံု႔။

“ေနညိုလွ်င္ ေလၿပိဳသည္” ဟူေသာ ယမကာလုလင္တို႔၏ ဆိုရိုးစကားရိွေသာ္လည္း ကြၽန္ေတာ္တို႔မွာ ညိုစရာ ေနမရိွေသာ ေဒသရပ္၀န္းတြင္ ေရာက္ေနၾကသူမ်ားပီပီ နွင္းခဲတို႔ ေ၀သီေနသည့္ ေမာ္စကိုညေနခ်မ္း အခ်ိန္တြင္ ေဗာ့ဒ္ကာခြက္ ကိုယ္စီကိုင္ဆြဲလွ်က္ “အေမျမင္လွ်င္ ရင္က်ိဳးၿပီး၊ အေဖျမင္လွ်င္ ေဆာင့္ကန္ခ်င္မည့္” စတိုင္ကို အမိအရ ဆုပ္ကိုင္ကာ ခပ္မိန္႔မိန္႔ ရိွေနေလေတာ့သည္ တကား။ ကိုဟန္ႀကီးနွင့္အတူ ေဗာ့ဒ္ကာစုပ္ရင္းမွ သူ၏ ဒႆန၊ သူ၏ သခၤါရ စိတ္ရူးမ်ားကို သက္ႀကီးစကား သက္ငယ္ၾကား မွတ္သားရေလသျဖင့္ ခ်စ္ေဆြမ်ားလည္း ခံစားနိုင္ရန္ အလို႔ငွာ အရင္းအတိုင္း ေဖာက္သည္ခ်လိုက္ရပါသတည္း ….။

ေဗာ့ဒ္ကာတမ္းခ်င္း
ပုလင္းေတြက ရီ(ေရ)မရ
ေခါင္းကလည္း ငိုက္စိုက္က်….။
ေသာက္ေတာ့လည္း ထပ္မရ
၀ုိင္းကလည္း ထမရ
စိတ္မွာေတာ့ ေသာက္မ၀....။
လည္ေခ်ာင္းထဲ လက္ညႈိး
အတင္းထိုး အန္ခ်
ေဟာ … ဆက္ေသာက္ေတာ့ ေသာက္မ၀…။ (ကိုဟန္ႀကီး)


ကိုဥာဏ္(စက္မႈ)သို႔
လည္ေခ်ာင္းမွနာ ရင္တြင္းလႈိက္ပူ
ေရငတ္မဆံုး လူကနုံး၍
စစ္ရႈံးအသြင္ ငါမေနခ်င္ေသာေၾကာင့္ ….
ညေနပံုမွန္ မနက္တန္ျပန္
လက္က်န္ျပန္ရွင္း ေရာဂါကင္းသည္
ဤခံယူခ်က္ လက္၀ယ္စြဲလွ်က္
ထိုစစ္တလင္း ငါျပန္ခင္းမည္ …
ကိုဥာဏ္ သာဓုေခၚေစေသာ္၀္ ….။ (ကိုဟန္ႀကီး)

ဤသို႔ဤပံုျဖင့္ ကြၽန္ေတာ္သည္ ကိုဟန္ႀကီးနွင့္အတူ သံုးရက္ခန္႔ဆက္တိုက္ ေဗာ့ဒ္ကာအိုင္အတြင္း သက္ဆင္း ကူးခတ္ေနဆဲခဏ၀ယ္ မိတ္ေဆြႀကီးေအာင္မွဴးသည္ သူ၏ ဂ်ီေတာ့ ကာစတန္မက္ေဆ့ခ်္ ေဘာက္ထဲတြင္ ေအာက္ပါကဗ်ာကို တင္ထားလွ်က္ ကြၽန္ေတာ့္အား ပမာမခန္႔ ျပဳေနသည္ကို ေတြ႔လိုက္ရေလသည္…။

ကိုဥာဏ္(စက္မႈ)အား ခ်ယ္မႈန္းျခင္း
မီစီေက်ာင္းက ကိုရင္ဥာဏ္
ပ်ိဳပ်ိဳအိုအို အကုန္ႀကံ
လူနဲ႔လိုက္ကာ ေလလံုးထြား
သက္မြန္ျမင့္နဲ႔ တစ္ရြာတည္းသား။
ေဗာ့ဒ္ကာပုလင္း ျမင္ပါရင္
သေရမ်ားပင္ တသြင္သြင္
အစားစံုကို အစံုစား
ျမင္ရသူမွာ ရတက္ပြား…။ (ေအာင္မွဴး)

မိတ္ေဆြႀကီး ေအာင္မွဴးကား မေသေသး။ အသက္ငင္ေနဆဲခဏ၀ယ္ ကြၽန္ေတာ့္အား အထက္ပါ ကဗ်ာျဖင့္ စိန္ေခၚေနေလသည္။ ေအာင္မွဴး၏ ကဗ်ာကား ကြၽန္ေတာ့္ကို ခ်ယ္မႈန္းျခင္းနွင့္ မတူ၊ ေခ်မႈန္းျခင္းနွင့္သာ တူေနေပေတာ့သည္ဟု စိတ္ထဲတြင္ ေတြးလိုက္မိပါသည္။ ေအာင္မွဴးကား ပြဲလန္႔တုန္း ဖ်ာခင္း ရံုသာမက မီးပ်က္တုန္း ဖိနပ္ပါ လဲစီးသြားမည္ဟူေသာ လူစားမ်ိဳးေပတည္း။ လစ္ၿပီဆိုသည္နွင့္ ၀င္တြယ္ေလၿပီ။ ထို႔ေၾကာင့္ ကြၽန္ေတာ္လည္း သူ႔အား အလုပ္ရႈပ္ေပးမွ ျဖစ္ေတာ့မည္ဟု သေဘာပိုက္လွ်က္ ကဗ်ာအတင္းစပ္ခိုင္းေလရာ ေအာင္မွဴးလည္း မေနသာေတာ့ပဲ သူ၏ ေဆာင္းအကုန္ ေႏြအကူးမွ စိတ္ရူးမ်ားကို ေအာက္ပါအတိုင္း ေရးခ်ေပးရေလေတာ့သျဖင့္ ခ်စ္ေဆြမ်ားလည္း ခံစားနိုင္ေစရန္ အလို႔ငွာ တင္ေပးလိုက္ရပါသတည္း။

ေမ႔မရတဲ႔ အနာေဟာင္း
ခ်စ္သူရဲ႕ စက္ဘီးျခင္းထဲ
ထိုးစိုက္ခဲ့တဲ့ ႏွင္းဆီနီတပြင့္လို
တခ်ိန္မွာ ေၾကြလြင့္ရမယ့္ ကိုယ့္အျဖစ္
အဲဒီအခ်ိန္ကတည္းက
နည္းနည္းေလာက္ျဖစ္ျဖစ္ ရိပ္မိသင့္တယ္။

ေမွာင္ေနရင္ ည၊ လင္းျမရင္ ေန႔
အသက္ရွင္ေနသမွ်
အသက္႐ႈေနရတာကလြဲရင္ ငါ၊
ငါ႔ဒါဏ္ရာေတြ အနာေဖး မတတ္ေသးသေရြ႕
နင္ရယ္...
နင္စီးခဲ့တဲ့ စက္ဘီးအစိမ္းေလးရယ္...
ေမ့မရဘူးကြယ္။

ေမွာင္ေနရင္ ည၊ လင္းျမရင္ ေန႔
အသက္ရွင္ေနသမွ်
အသက္႐ႈေနရတာကလြဲရင္ ငါ၊
ငါ႔ဒါဏ္ရာေတြ အနာေဖး မတတ္ေသးသေရြ႕
နင္ရယ္...
နင္ဝတ္တတ္တဲ့ အာကာထြန္းေဘာင္းဘီတိုေလးရယ္...
ေမ့မရဘူးကြယ္။

ျဖစ္ႏိုင္မယ္ဆိုရင္....
လြန္ခဲ့တဲ့ ဆယ္စုႏွစ္မ်ားကလို၊
အ႐ုဏ္ဦး ေဆာင္းအရိပ္
နင္ လွမ္းလာမယ့္ လမ္းထိပ္မွာ
ငါ.... တိတ္တိတ္ေလး
ေစာင့္ေနပါရေစ..။

ျမဴႏွင္းတုိ႔ လင္းျမဖူးတဲ့
တရံေရာအခါက
ေဟမႏၱ နံနက္ခင္းတုိ႔အေၾကာင္း
စာမ်က္ႏွာေတြ ေဟာင္းသြားလည္း
ေညာင္ရမး္လမ္းပဲ
သိေနမယ္။ (ေအာင္မွဴး)

(ေဆာင္းအကုန္ ေႏြအကူး ေလရူးမ်ား တိုက္ခတ္တတ္ေသာ အခါသမယတြင္ ေပၚေပါက္လာေပေသာ ကြၽန္ေတာ့္ေဘာ္ဒါတို႔၏ သခၤါရ စိတ္ရူးမ်ားကို ခ်စ္ေဆြမ်ားထံ လက္ဆင့္ကမ္းျခင္းသာ ျဖစ္ပါသည္။ လိုအပ္ခ်က္ တစ္စံုတစ္ရာ ရိွခဲ႔ပါက နားလည္ေပးၾကပါရန္ ေတာင္းပန္အပ္ပါသည္။ ဤပို႔စ္၏ ထူးျခားမႈတစ္ခု အေနျဖင့္ အထက္ပါ “ေမ႔မရတ႔ဲအနာေဟာင္း” ကဗ်ာကို ဖတ္ရႈၿပီးေနာက္ မိတ္ေဆြႀကီးေအာင္မွဴး၏ ေကာင္မေလးက သူ အာကာထြန္းေဘာင္းဘီတို ၀တ္ေလ႔ရိွသည္ကို အရွက္မရိွ၊ ျမင္ေအာင္ ၾကည့္သြားရံုသာမက လူသိေအာင္ ေဖာ္ေကာင္လုပ္ရပါမည္လားဟု ဆိုကာ ေခ်ာ့မရေအာင္ စိတ္ေကာက္ေနေလသျဖင့္ ေအာင္မွဴးမွာ လဒႀကီးကဲ႔သို႔ မႈိင္ေတြေနရွာသည္ဟု အတြင္းသတင္းမ်ား ၾကားသိရျခင္း ျဖစ္ပါေၾကာင္း …..။) ကိုဥာဏ္(စက္မႈ)

Read More...

Sunday, January 4, 2009

ကြၽန္ေတာ္နွင့္ တခါက ခ်စ္ေသာကမာၻေျမ

အပူခ်ိန္ အနုတ္ ၂၀ ဒီဂရီအထိ က်ဆင္းေနေသာ ဒီဇင္ဘာ ၃၁ ရက္ေန႔ ညေန ေမွာင္စပ်ိဳးအခ်ိန္ ၄ နာရီခန္႔တြင္ ကြၽန္ေတာ္သည္ ေမာ္စကိုတစ္ၿမိဳ႔လံုး အုန္းအုန္းကြၽက္ကြၽက္ညံေအာင္ ပစ္ေဖာက္ေနၾကကုန္ေသာ မီးရႈးမီးပန္း ေဗ်ာက္အိုးမ်ားကို အခန္းျပတင္းေပါက္မွ ရႈစားေနခိုက္ ….. “ ဟတ္ပီးနယူးရီးယားပါ မစၥတာဥာဏ္ ” ဟူေသာ အသံဆိုးႀကီးျဖင့္ အခန္းတြင္းသို႔ ၀င္လာေသာ မိတ္ေဆြႀကီး ေအာင္မွဴးကို ေတြ႔လိုက္ရေလသည္။ ေအာင္မွဴးကား မုဆိုးမအိမ္သို႔ အလစ္၀င္ၿပီး ထမီသုတ္မည္႔ သူခိုးကဲ႔သို႔ ကုပ္ေခ်ာင္းေခ်ာင္း ပံုစံျဖင့္ အခန္းထဲသို႔ ေရာက္လာေပ၏။ ဆိုင္းမဆင့္ ဗံုမပါ ျဗဳန္းစားႀကီး ေရာက္လာေသာေၾကာင့္ ကြၽန္ေတာ့္မွာ ငယ္ထိပ္ေျမြေပါက္ သကဲ႔သို႔ လန္႔ျဖန္႔သြားမိကာ “ႏြားရူးပဲ ရီးယား ရီးယား၊ ႏြားေကာင္းပဲ ရီးယား ရီးယား၊ ႀကိဳက္တာသာ ရီးယားေပေတာ့ .. ဒါနဲ႔ေမာင္ရင္ က်ဳပ္အခန္းထဲက သတိေပးစာကိုေတာ့ ဖတ္မိပါတယ္ေနာ္” ဟု ျပန္ေျပာလိုက္ကာ (ပုလင္းမပါ မလာရ၊ လူသာ မလာပါနွင့္ ပုလင္းပါ ယူလာပါ) ဟူေသာ သတိေပးစာကို လက္ညိုးထိုးျပလိုက္မိေလသည္။ ေအာင္မွဴးကား သူ႔မူပိုင္ျဖစ္ေသာ ၿပီတီတီမ်က္နွာေပးတြင္ စပ္ၿဖီးၿဖီး အမူအရာကို ထပ္မံ ေပါင္းစပ္လွ်က္ သူ႔လြယ္အိတ္ထဲက Red Lebel တစ္လီတာ ပုလင္းကို ထုတ္ျပေလမွ ကြၽန္ေတာ့္မွာ အလံုးႀကီး က်သြားလွ်က္ “အို …. မိတ္ေဆြႀကီး သင့္အား ေမွ်ာ္ေနသည္မွာ ၾကာပါပေကာ ” ဟု ေျပာမိကာ ကဗ်ာကယာ ေနရာထိုင္ခင္းေပးရေလသည္။ ေအာင္မွဴးကား ပုလင္းသာမက သူေရးထားသည့္ “ကြၽန္ေတာ္နွင့္ တခါက ခ်စ္ေသာကမာၻေျမ” ဆိုသည့္ ပို႔စ္တစ္ခုကိုပါ ကြၽန္ေတာ့္အား လက္ေဆာင္အျဖစ္ ေပးေလသျဖင့္ မိတ္ေဆြႀကီးေအာင္မွဴး၏ ေၾကာင္ကြက္မ်ားကို သေဘာက် နွစ္ၿခိဳက္ေနၾကကုန္ေသာ ခ်စ္မိတ္ေဆြမ်ား ခံစားနိုင္ရန္ အလို႔ငွာ တင္ေပးလိုက္ရပါသတည္း။ ခံစားၾကည့္ၾကပါကုန္။ ခ်ီးက်ဴးစရာ ရိွပါက တင္ေပးေသာ ကြၽန္ေတာ့္ကိုသာ ခ်ီးက်ဴးၾကၿပီး အျပစ္တင္စရာမ်ား ရိွပါက စာေရးသူ မစၥတာေအာင္မွဴးကိုသာ အားမနာတမ္း ဆူၾကဆဲၾကပါကုန္။ ကိုဥာဏ္(စက္မႈ)

(ကြၽန္ေတာ္နွင့္ တခါက ခ်စ္ေသာကမာၻေျမ)

၁၉၉၉ ခုနွစ္ ဇန္န၀ါရီလ ၂ ရက္၊ ၃ ရက္မွာ ပထမဆံုး ေက်ာင္းသား စံုညီပြဲေတာ္ ဆိုတာကို လုပ္ၾကေတာ့ ကြၽန္ေတာ္တို႔က ဆယ္တန္းေက်ာင္းသားေတြေပါ့။ ဒီလိုပြဲက အခုမွ ပထမဆံုးျဖစ္တာရယ္၊ ဆယ္တန္းေတြမို႔ ေက်ာင္းမွာ အႀကီးဆံုးျဖစ္သလို အဲဒီ႔အညာက ေတာေက်ာင္းမွာေတာ့ ကြၽန္ေတာ္က အသင္အျပေကာင္းတဲ႔ လူပ်ိဳသိုးဆရာႀကီး ( အေပါက္ဆိုးတာ၊ တပည့္ေတြကို အသားကုန္တီးတာလည္း ပါတာေပါ့ ) ရဲ႔ ေက်ာင္းသားေတြ အခန္းထဲ ေရာက္သြားတာဆိုေတာ့ ဦးေဆာင္ဦးရြက္နဲ႔ စဖို႔ ျဖစ္လာပါတယ္။

ဆိုေတာ့ … အတန္းအလိုက္ အတန္းခ်ဳပ္ေတြ ဆရာ၊ ဆရာမေတြ အျပင္ ေက်ာင္းသားႀကီးေတြ ညွိႏႈိင္းၾကၿပီး ဘယ္အတန္ုးကေတာ့ ၾကာဇံသုပ္ေရာင္းမယ္၊ ဘယ္အတန္ုးကျဖင့္ မုန္႔ဟင္းခါး ေရာင္းမယ္ စသည္ျဖင့္ေပါ့။ ေနာက္ၿပီး ေက်ာင္းသားေတြထဲက အိမ္က လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ဖြင့္ထားတဲ႔ လူေတြဆိုလည္း စားပြဲေလး နွစ္လံုးေလာက္နဲ႔ ေက်ာင္းထဲ ဆိုင္လာဖြင့္လို႔။ ေက်ာင္း၀င္းထဲမွာလည္း စာသင္ခုံေလးေတြကို ခ်ၿပီး လုပ္ထားတဲ႔ ဆိုင္ေလးေတြက အစံု။ ေက်ာင္းနံ႔ မကင္းၾကေသးတဲ႔ ေက်ာင္းၿပီးသြားကာစ ေနာင္ေတာ္ ကိုကို၊ မမမ်ားကလည္း အခုမွ ဒါမ်ိဳးက ႀကံဳဖူးတာဆိုေတာ့ အထူးတလည္နဲ႔ အားခဲၿပီး လာၾကမတဲ႔ ေပါ့ေလ။

ညွိႏႈိင္းၾကရင္းနဲ႔ ဘယ္သူ တင္ျပလိုက္သလဲေတာ့ မသိဘူး။ ေဖ်ာ္ေျဖေရး ကိစၥလုပ္ဖို႔ပါ ျဖစ္လာၾကပါေရာဗ်ိဳ႔။ ေက်ာင္းမွာ ဂီတဆရာလုပ္တဲ႔လူက အဆုိေကာင္း အတီးေကာင္း။ ဂီတခ်ိန္ဆို အစပိုင္းတုန္းက ဆရာက မယ္ဒလင္တီး၊ ကြၽန္ေတာ္တို႔ ေက်ာင္းသားေတြက ကိုထြန္းေရႊရဲ႔ ျမတ္ဘုရား ေရႊတိဂံုေတြ ဘာေတြကို လိုက္ဆိုရတာ။ ေနာက္ပိုင္းက်ေတာ့ ကီးဘုတ္အေသးစား ေအာ္ဂင္ေလးနဲ႔ ေျခာက္လံုးပတ္ေလး၊ လင္ကြင္းေလး စည္းးေလး ၀ါးေလး စံုလာၿပီး ဂီတခန္းဆိုၿပီး သတ္သတ္မွတ္မွတ္ ျဖစ္လာေတာ့ ဆရာကလည္း ဟုတ္တယ္ ခုလို စံုညီပြဲမ်ိဳးမွာေတာ့ ဂီတပြဲေလး မပါရင္ျဖင့္ လူရိုေသ ရွင္ရိုေသေတာင္ မျဖစ္ေတာ့သေယာင္ ထလုပ္ေရာဗ်ိဳ႔။ ဒီေတာ့ ေက်ာင္းအုပ္ဆရာႀကီးကလည္း ဂီတဆရာကို “ ခင္ဗ်ားသာ ၾကည့္စီစဥ္ပါ ” လို႔ ဆိုေတာ့ ဆရာက သူ႔လက္ရင္း လက္ေရႊးစဥ္ေတြ ( ကြၽန္ေတာ္ အပါအ၀င္နဲ႔ေပါ့ ) နဲ႔ ၀ိုင္း၀န္းၿပီးး လုပ္ၾကမယ္ ျဖစ္လာပါေရာ။

ကြၽန္ေတာ္တို႔က ျမန္မာသံကို စိတ္မပါဘူး မဟုတ္ေပမယ့္ ခုေခတ္ ဆိုေနၾကတဲ႔ ျမန္မာသံ ဆိုတာေတာ့ သိပ္ၾကည့္ရၾကတာ မဟုတ္ဘူးေလ။ ႀကိဳက္ခ်င္းႀကိဳက္ရင္ ကိုမင္းေနာင္တို႔၊ စႏၵယား လွထြ႗္တို႔၊ ကိုတင္လႈိင္ ကိုသန္းလႈိင္တို႔ေလာက္မွ ေျပးႀကိဳက္ၾကတာကိုး။ ဆရာရဲ႔ လက္ရင္း တပည့္ထဲ ထည့္ရတဲ႔ အေၾကာင္းကလည္း တခါသားမယ္ ကြၽန္ေတာ္က ကိုမင္းေနာင္ရဲ႔ ဂ်င္မေလးဂ်မ္း ကို စာရြက္နဲ႔ေရးလာၿပီး ဂီတခ်ိန္မွာ ရြတ္တြတ္တြတ္ ဆိုျပလိုက္ေတာ့ ဆရာက “ မင္းက ဘယ္သံေရာ၊ ညာသံေရာ ျဖစ္တယ္ ” ဆိုၿပီး ေျမွာက္ေျပာရင္းနဲ႔ ျဖစ္လာတာေလ။ ( အတည္ေျပာတာေနာ္ )

ဆိုေတာ့ကာ ၀ိုင္းေလး ဘာေလးနဲ႔ လုပ္တာထက္ ကြၽန္ေတာ္တို႔က ျမန္မာသံေရာ၊ ေခတ္ေပၚ စတူဒီယိုပါ ဆိုလို႔ရေအာင္ဆိုၿပီး ကာရာအိုေက လုပ္ဖို႔ အတြန္႔တက္ၾကေရာ။ ဆရာကေတာ့ သူ႔ေအာ္ဂင္ေလးနဲ႔တင္ ဒူခ်က္ ဒူခ်က္ေရာ၊ တျခား ဂရမ္ ဘိေလးေတြ ထည့္ၿပီး လုပ္ရင္ ျဖစ္ပါတယ္ ေျပာေနေသးတာ။ ဒါေပမယ့္ ကြၽန္ေတာ္တို႔က ကာရာအိုေကမွ ကာရာအိုေက ျဖစ္ေနေလေတာ့ ဆရာခမ်ာ “ သံဃာအား ဘုရား မဆန္သာ ” ဆိုသလိုပဲ ေက်ာင္းအုပ္ဆရာႀကီး ေျပာထားတဲ႔ ေဖ်ာ္ေျဖ၀ိုင္းေလးလည္း ျဖစ္ေအာင္ သူလည္း စင္ေပၚတက္ၿပီး ေအာ္ဂင္တီးရေအာင္ ကာရာအိုေကေရာ ျမန္မာသံေရာ ျဖစ္ေအာင္ စက္ေတြ ဘာေတြ ငွားရေတာ့တာေပါ့။

ဒီလိုနဲ႔ အဲဒီေန႔လည္း ေရာက္ေရာ ေက်ာင္းရဲ႔ စာသင္ေဆာင္ေတြနဲ႔ ေရစင္ၾကားက ေပ ၆၀ ေလာက္ ရိွတဲ႔ တမာပင္ အုပ္အုပ္ေလးရိွတဲ႔ ေျမကြက္ေလးမွာ ပီပါစည္ပိုင္းေလး ၆ လံုးေလာက္ေထာင္၊ ပ်ဥ္ခင္းျပားတင္ၿပီး ဘလက္ဘုတ္ေပၚမွာ “ တို႔ေက်ာင္းသာယာ ကာရာအိုေက ျမန္မာသံ ” ဆိုတဲ႔ စာတန္းေလးနဲ႔ စင္ေလး ျဖစ္လာေရာ။ အဲဒီတုန္းက တီဗီကလာေနတဲ႔ ဆိုၾကမယ္ ေပ်ာ္ၾကမယ္ ကလည္း ေခတ္စားေနတာကိုး။ သီခ်င္း ဆိုခ်င္ရင္ ကာရာအိုေက တစ္ပုဒ္ကို ၃၀၀ က်ပ္၊ ျမန္မာသံဆိုရင္ ၁၀၀ က်ပ္တဲ႔။ ျမန္မာသံ ဆိုရင္ ဆရာက တီးေပမယ္။ ကာရာအိုေကဆို ကိုယ့္အေခြနဲ႔ ကိုယ္ လာဆို။ အဲဒီတုန္းက ကြၽန္ေတာ္တို႔ ေတာၿမိဳ႔မွာ တိပ္ေခြေတြ ေလာက္သာ ရိွေသးတာဆိုေတာ့ ကာရာအိုေက သီခ်င္းေခြ ဆိုတာကလည္း အေတာ္ရွာယူရတာ။

ဒီကိစၥမွာ ကြၽန္ေတာ္တို႔ သူငယ္ခ်င္း တစ္စုကလည္း သိပ္ဆိုခ်င္ၾကတဲ႔ ဖိုးဆိုခ်င္ေတြ ဆိုေတာ့ ငါ့ရွဥ္႔ကို ဆားတို႔ထားတဲ႔အတိုင္း၊ ထြန္႔ထြန္႔ကို လူးလို႔ေပါ့။ အရပ္ထဲမွာေတာ့ ကြၽန္ေတာ္တို႔က ေကာင္မေလးေတြ အိမ္ေရွ႔မွာ ဂစ္တာ မပါရင္ေတာင္ လက္ခုပ္တီးဆိုလာတဲ႔ ေကာင္ေတြမို႔၊ အခုလို စင္နဲ႔ ဘာနဲ႔ မိုက္ကိုင္ၿပီး ဆိုရမယ့္ အခြင့္အေရးကို ဘယ္လက္လႊတ္ခံခ်င္ပါ့မလဲ။ ခက္တာက တစ္ပုဒ္ကို ၃၀၀ က်ပ္ကိစၥ။ အားလုံးက ဆိုေတာ့ ဆိုခ်င္ၾကတယ္။ တစ္ေယာက္တည္း ၁ ပုဒ္က်ေတာ့လည္း အကုန္အက် မခံခ်င္ၾကတာရယ္၊ ယံုၾကည္မႈအားနည္းတာရယ္။ ( ေက်ာင္းမွာ သီခ်င္းဆိုဖို႔ ၃၀၀ က်ပ္ေလာက္ အိမ္ကို ေတာင္းရင္ ဘယ္အိမ္က ေပးမလဲ၊ အဲဒီေခတ္က ေျပာပါတယ္ )

ဒါေပမယ့္ ကံေကာင္းခ်င္ေတာ့ ကြၽန္ေတာ္႔ရဲ႔ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္က စပြန္ဆာ လုပ္ေပးမယ္ ဆိုၿပီး ျဖစ္လာေရာ။ သူ႔အေဖက ေဘာစိ ဆိုေတာ့ ၃၀၀ က်ပ္ေလာက္ကို စာဖြဲ႔စရာ မလိုဘူးေလ။ အဲဒီလို စပြန္ဆာ ရိွသြားၿပီး ေနာက္ေတာ့ ဒီက ေကာင္ေတြက သူငယ္ခ်င္း ၈ ေယာက္မွာ ၈ ေယာက္လံုး ဆိုမယ္ လုပ္ၾကပါေရာ။ သူငယ္ခ်င္းက ကြၽန္ေတာ့္မ်က္နွာနဲ႔ ေငြ ၃၀၀ က်ပ္ႀကီးမ်ားေတာင္ ထုတ္ေပးတာဆိုေတာ့ ကြၽန္ေတာ္ကပဲ ဘယ္သူေတာ့ဆို၊ ဘယ္သူေတာ့ မဆိုနဲ႔ ဆိုၿပီး ဆံုးျဖတ္ေပးဖို႔ ျဖစ္လာတယ္။ ( ကိုယ္တစ္ေယာက္တည္း ဆိုေတာ့ အဲဒီအခ်ိန္တုန္းက စင္ေပၚကို မတက္ရဲဘူးေလ။ အခုေတာ့ ရုရွားမွာ ေရွ႔မ်က္နွာ ေနာက္ထားၿပီး တက္လာတဲ႔ စင္ကို မနည္းေတာ့ဘူး )

ဆိုမယ့္ လူကေတာ့ ဟုတ္ပါၿပီ ဘာသီခ်င္း ဆိုၾကမလဲ ဆိုတာက ကိစၥရိွလာျပန္ေရာ။ ခုလို လူအမ်ားႀကီးနဲ႔ စင္ေပၚတက္ဆိုဖို႔ ဆိုတာကလည္း ကမာၻမေၾက ေလာက္ပဲ ရိွတာ။ ေနာက္ ေစာဘြဲ႔မွဴး အလြမ္းမေျပ ထဲက ဆိုတဲ႔ မွားတဲ႔ဘက္မွာ မ်ိဳးေပါ့။ အဲဒီလို ေရြးၾကေတာ့ အဲဒီေခတ္က ေပါက္ေနတဲ႔ ဘစ္ဖိုက္ (BIG FIVE) ရဲ႔ “ ခ်စ္ေသာ ကမာၻေျမ ” ကို ဆံုးျဖတ္ၾကေရာ။ အဲဒီအေခြကလည္း ဟိုသူငယ္ခ်င္းဆီကပဲ ငွားရတာ။ အေခြေနာက္ဆံုးမွာ တီးလံုးသံေလးေတြကို Instrumental တီးသလိုမ်ိဳး ပါေနေတာ့ ဆိုလို႔ရတာေပါ့။ ဒါနဲ႔ မနက္ျဖန္ ဆိုမယ္ဆို ဒီေန႔လို ေန႔မ်ိဳးမွာ တေန႔လံုး သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ အိမ္မွာ သီခ်င္းတိုက္ၾကေရာ။ တိုက္တယ္ဆိုတာကလည္း သီခ်င္းကို ကက္ဆက္နဲ႔ ဖြင့္ၿပီး ေနာက္ကေန လိုက္ဆိုၾကတာပါ။ ဒါေပမယ့္ အ၀င္အထြက္ကေလးေတြ၊ အသံေန အသံထားေတြက အစ ေလ့က်င့္ရတာေပါ့။ စပြန္ဆာ သူငယ္ခ်င္းကလည္း လာၾကည့္ၿပီး ေပ်ာ္တၿပံဳးၿပံဳးနဲ႔။

ေနာက္ေန႔ ေက်ာင္းသြားေတာ့ သူငယ္ခ်င္းေတြ စုၿပီး အေခြေလး တကိုင္ကိုင္နဲ႔ေပါ့။ ဟိုသူငယ္ခ်င္းကလည္း ကင္မရာပါ ယူလာတာ။ အမွန္အကန္သီဆို၊ အမွန္အကန္ ဓာတ္ပံုရိုက္မယ္ ဆိုတာခ်ည့္ပဲ။ အဲဒီေလာက္ ေကာင္းရွာတာ။ ဒီက ေကာင္ေတြကလည္း ဓာတ္ပံုဆိုတာ ရြာဘုရားပြဲရယ္၊ ဆြမ္းႀကီးေလာင္းပြဲနဲ႔ မဂၤလာေဆာင္ လိုဟာမ်ိဳးေတြရယ္သာ ေကာင္းေကာင္းကန္းကန္းေလး အရိုက္ခံရဖူးတာ။ အခုလို စင္နဲ႔ဘာနဲ႔ ဓာတ္ပံု မရိုက္ဖူးၾကေလေတာ့ အားလံုးက တိုင္ပင္ထားသလား မွတ္ရတယ္။ ေနပူပူမွာ ဂ်င္းေဘာင္းဘီေတြ၊ အေႏြးထည္ ခပ္ေကာင္းေကာင္းေတြနဲ႔ ဘာေတြနဲ႔ေပါ့။

တကယ္တမ္း ပြဲစေတာ့ ဂီတဆရာက ပညာျပပါေလေရာ။ သူ႔ျမန္မာသံေတြကို သူအရင္တီးေပးမွာ ျဖစ္လို႔ ျမန္မာသံေတြနဲ႔ ခ်ည္းစေနတာ။ ျမန္မာသံေတာ့ ႀကိဳက္သေလာက္ လာခဲ႔၊ ဆရာက ဒိုင္ခံတီးေပးေနတာမို႔ ဆိုၾကတဲ႔ သေကာင့္သားေတြမွာ အဆင္ကို ေျပလို႔။ ဆိုၾကေတာ့လည္း တြံေတးစိုးေအာင္ရဲ႔ တစ္ရြာနဲ႔ တစ္ရြာ တို႔၊ ဟသၤာတ ထြန္းရင္ရဲ႔ အေမနဲ႔ ရြာကို လြမ္းတယ္တို႔၊ အခုမွ အသက္က ၁၆ နွစ္ေလာက္ပဲ ရိွေသးေပမယ့္ ဆိုလိုက္ေတာ့ တြံေတးသိန္းတန္ရဲ႔ ေလးဆယ္ေက်ာ္ ငါးနွစ္တြင္းမွ ျပန္ဆံုၾကတဲ႔ ငယ္ခ်စ္ဦးတို႔။ ဘာေတြမ်ား ေမွ်ာ္မွန္းၿပီး ဆိုၾကတယ္ေတာ့ မသိဘူး။ ကြၽန္ေတာ္တို႔မွာက တိပ္ေခြေလး တကိုင္ကိုင္နဲ႔ ေစာင့္ေနရတယ္။ သီခ်င္းဆိုဖို႔က စာရင္းေပးၿပီးၿပီ။ အလွည့္က ေရာက္ကို မေရာက္နိုင္ေသးဘူး။ ၾကြားထားတဲ႔ သူငယ္ခ်င္းေတြကလည္း စင္ေရွ႔မွာ အၿငိမ္ေနခ်င္တာ မဟုတ္ဘူး။ နားေထာင္ၾကမယ့္ ေကာင္မေလးေတြေတာင္ ကိုယ့္အစား စိတ္တိုေပးေနၾကေသး။ :P

မိန္းကေလး ေက်ာင္းသူေတြက ဘယ္သူမွ မဆိုရဲၾကေတာ့ ကိုကိုကာလသားမ်ားကလည္း စင္ေအာက္မွာ သိပ္ရိွတာ မဟုတ္။ ေရခဲေခ်ာင္း၀ယ္စားရင္း အသံၾကားလို႔ ရပ္နားေထာင္တဲ႔ ကေလးေတြေလာက္ရယ္၊ အရိပ္ေကာင္းလို႔ စိမ္ေျပးလိုက္တမ္း ကစားေနၾကတဲ႔ ကေလးေတြရယ္၊ ေရစင္ေအာက္က အုတ္ခုံေလးမွာ ထမင္းခ်ိဳင့္ ဖြင့္စားရင္း တြတ္ထိုးၿပီး စကားေျပာေနၾကတဲ႔ ေက်ာင္းသူ ေကာင္မေလးေတြေလာက္ရယ္ ပဲ ရိွတာ။ နာရီၾကည့္မိေတာ့ ေန႔လည္ ၁၁ နာရီက ထိုးေတာ့မယ္။ အားလံုးက အသီးသီး အိမ္ျပန္ၾကမယ့္ အေနအထား။ ေက်ာင္းေပါက္က စက္ဘီးရပ္တဲ႔ နားမွာေတာင္ ေက်ာင္းသူ ေက်ာင္းသားေတြက ရစ္သီသီ ျဖစ္လာၾကၿပီ။ သူတို႔ကလည္း စင္ကို လွမ္းျမင္ရတယ္ ဆိုရံု၊ အသံၾကားတယ္ ဆိုရံုပါပဲ။ အေပါက္မွာ ေစာင့္ေနတဲ႔ ဆရာက အထြက္မခံေသးဘူး ဆိုလို႔သာ ဘယ္သူမွ ထြက္မရတာ။ စင္ေပၚက ဂီတဆရာကေတာ့ တစ္ရြာနဲ႔ တစ္ရြာ ကို ဘယ္နွေယာက္ လာလာ တီးေကာင္းတုန္း။ ကာရာအိုေကစက္ကလည္း ကိုယ့္အတြက္လို ျဖစ္ေနေတာ့ ဒီက ေကာင္ေတြမွာ သီခ်င္းဆိုခ်င္ေနတာ ပါးစပ္ေတြယားၿပီး အျမဳပ္ေတြ ထြက္မတတ္ေပါ့။

ကဲ … မထူးေတာ့ဘူး။ နည္းနည္းေတာ့ က်ဳပ္က်က္လိမွ ျဖစ္ေတာ့မယ္လို႔ စဥ္းစားမိၿပီး စက္ကိုင္တဲ႔ စက္ဆရာ ဆီ ခ်ဥ္းကပ္ရေတာ့တယ္။ သူ႔အနားေရာက္ေတာ့ သူ႔စားပြဲေပၚမွာက ကြၽန္ေတာ္တို႔ဆိုမယ့္ “ ခ်စ္ေသာ ကမာၻေျမ ” ေလး တစ္ေခြတည္း ရိွတယ္။ စက္ဆရာအနားကပ္ၿပီး “ အကိုႀကီး … ထမင္းဆာေနပလား ” ေပါ့။ “ လိုအပ္ရင္ ကြၽန္ေတာ္တို႔ ကူညီေပးပါ့မယ္ ” ေပါ့။ ကပ္ေရာေတာ့တာ။ ဒီေတာ့မွ စက္ဆရာကလည္း “ အိမ္သာ သြားဦးမယ္ကြာ၊ မင္းတို႔ ၾကည့္ထားလိုက္ ” ဆိုၿပီး ထေရာ။ အဂၤလိပ္အခက္ ဗမာ့အခ်က္ တုန္းက ဗိုလ္ခ်ဳပ္တို႔ေတာ့ ဘယ္လိုေနမလဲ မသိဘူး။ ကြၽန္ေတာ္တို႔ကတာ့ ခ်က္ခ်င္းကို မ်က္နွာေတြ ၀င္းပသြားလိုက္တာ အသည္းေရာင္ အသား၀ါေရာဂါ ခ်က္ခ်င္းရလိုက္သလိုပဲ။ ဘာခက္တာမွတ္လို႔၊ ကြၽန္ေတာ္တို႔ ၾကည့္ထားမွာေပါ့ ဆိုၿပီးေတာ့ ဇြတ္ကို နွင္ေတာ့တာ။ ဒါေပမယ့္ သူမထခင္ေတာ့ ေသခ်ာေအာင္ ေမးရတာေပါ့။ ကာရာအိုေက ဆိုခ်င္ရင္ ဘယ္လိုလုပ္ရမလဲေပါ့။ သူကလည္း ဘယ္ထဲကို အေခြထည့္၊ ဘယ္ခလုပ္နွိပ္ေပါ့။ ရွင္းျပေနတုန္း ဒီက ေကာင္ေတြ နားေထာင္ေနတာမ်ား လိမၼာယဥ္ေက်းစြာနဲ႔ လက္ကေလးေတြေတာင္ ပိုက္ထားလိုက္ေသး။

စက္ဆရာ ထသြားတာနဲ႔ ကြၽန္ေတာ္တို႔က ကီးဘုတ္နဲ႔အသံခ်ဲ႔စက္ ဆက္ထားတဲ႔ ႀကိဳးကိုရွာ၊ သီခ်င္းတစ္ပုဒ္ ၿပီးတာနဲ႔ အဲဒီႀကိဳးကို ပလက္ျဖဳတ္ထားလိုက္တယ္။ ျမန္မာသံေတြကို မုဒ္ အျပည့္နဲ႔ တီးေနတဲ႔ ဂီတဆရာခမ်ာ ေနာက္တစ္ပုဒ္ မဆိုခင္ေလး ကီးဘုတ္ကို စမ္းတဲ႔ အေနနဲ႔ လက္ကြက္ေတြ နွိပ္ေပမယ့္ အသံက မထြက္ေတာ့ဘူး။ ေအာက္က ကေလးမ်ားကလည္း နဂိုကတည္းက နားဒုကၡဆင္ေနရတာ အခုလို အသံလည္း တိတ္သြားေရာ “ ေဟး ” ကနဲ႔ ေအာ္လိုက္တာမွ တစ္ေက်ာင္းလံုးကို ညံထြက္သြားတာ။ ဂီတဆရာလည္း ထိုင္မေနနိုင္ေတာ့ဘူး။ ဘာျဖစ္သလဲ ဆိုၿပီး ျပာျပာသလဲ ထလာတာ။ ဒါေပမယ့္ သူလည္း ဘယ္ႀကိဳးေတြနဲ႔ ဘယ္လို ဂြ်ိဳင္းထားမွန္း သိမွ မသိတာ။ ဒီေတာ့ ကြၽန္ေတာ္တို႔က “ စက္က ပ်က္တာမဟုတ္ဘူး ဆရာ အတီးမ်ားလို႔ ကီးဘုတ္က ပူၿပီး ပ်က္တာေနမွာ၊ မယုံရင္ ကြၽန္ေတာ္တို႔ ကာရာအိုေက ဆိုျပမယ္ ဆိုၿပီး ေျပာလည္းေျပာ အေခြလည္း ကက္ဆက္ထဲထည့္ စင္ေပၚလည္း အတင္းတက္ေပါ့။

မိုက္နွစ္လံုးန႔ဲ လူငါးေယာက္က စင္ေပၚမွာ။ က်န္တဲ႔ သူငယ္ခ်င္း သံုးေယာက္က စင္ေအာက္က စက္ကို အသက္နဲ႔ လဲၿပီး ကာကြယ္မယ့္ ပံုစံေတြနဲ႔ စက္ေဘးမွာ ေနရာယူၿပီး။ စင္ေပၚတက္လာတဲ႔ ေကာင္ေတြကို ျမင္တာနဲ႔ ေအာက္က ေက်ာင္းသူေတြက သဲသဲလႈပ္ကုန္ၾကၿပီ။ အားလံုးကလည္း လူေျဖာင့္ေတြခ်ည္းကိုး ( ကိုယ့္ ဘာသာ သတ္မွတ္ထားတာ )။ ေဘာင္းဘီေတြ ဘာေတြနဲ႔ ၊ ဆိုမယ့္ သီခ်င္းေတြကလည္း ခုနက ဆိုသြားၾကသလိုမ်ိဳး “ သြားတိုက္ေဆးဘူးေလး ညွစ္ၾကည့္ပါကြယ္ ” ေတြ ဘာေတြ မျဖစ္နိုင္ဘူးဆိုတာလည္း သိေနၾကတာကိုး။ ဂီတဆရာလည္း သူပါေရာၿပီး စင္ေပၚတက္ရမလိုလို၊ စင္ေအာက္ပဲ ဆင္းထိုင္ရမလိုလိုနဲ႔ ေလွကားခုံမွာ ကိုးလို႔ကန္႔လန္႔ႀကီး။ သီခ်င္းက အင္ထရို စေနၿပီ။ မ်ိဳးေက်ာ့ၿမိဳင္ ေနရာကေန ဆိုမယ့္ သူငယ္ခ်င္းက မိုက္တစ္လံုးကိုင္လို႔။ ထူးအိမ္သင္ေနရာက ဆိုမယ့္ ကြၽန္ေတာ္ကလည္း မိုက္အဆင္သင့္။ တကယ္စဆိုေတာ့လည္း သူငယ္ခ်င္းက မ်ိဳးေက်ာ့ၿမိဳင္စတိုင္ မပြင့္တပြင့္ေလးနဲ႔တင္ စဆိုတာ။ ေနာက္ ထူးအိမ္သင္ ေနရာဆိုတဲ႔ ကြၽန္ေတာ့္အလွည့္။ ေနာက္ ဘိုဘိုေနရာဆိုတဲ႔ သူငယ္ခ်င္း အလွည့္၊ ေနာက္ စည္သူလြင္ေနရာ စသည္ျဖင့္ အမွားအယြင္းကို မရိွဘူး။

“ ကမာၻကို ဆိုက္ကားနဲ႔ ပတ္မယ္ အာပုံေတြ ၀ယ္စားၾကပါစို႔ ” ဆိုတဲ႔ ေကာရက္စ္(Chorus) ပုိဒ္ေတာင္ မေရာက္ေသးဘူး၊ ကေလးေတြေရာ ေကာင္မေလးေတြေရာ တခ်ိဳ႔ ခပ္ငယ္ငယ္ ဆရာမေလးေတြပါ အေျပးတပိုင္း လာၾကည့္ၾကတာ။ စက္ဘီးစတင္း နားက ေက်ာင္းသားေက်ာင္းသူေတြလည္း ျပန္ဖို႔ ခဏေမ႔ၿပီး စင္ေရွ႔ျပန္ေရာက္လာၾကတယ္။ ေျပးလႊားေနတဲ႔ ကေလးမ်ားကလည္း လာၾကည့္လို႔၊ နားေထာင္လို႔။ ေရစင္ေအာက္မွာ ထမင္းစားေနတဲ႔ ေကာင္မေလးေတြေတာင္ ဇြန္းတန္းလန္းနဲ႔ (ထမင္းဗူးထဲမွာ ေျပာပါတယ္)။ စပြန္ဆာ သူငယ္ခ်င္းကလည္း သီခ်င္းသာမဆိုတာ စင္ေပၚတက္ၿပီး ကင္မရာတကိုင္ကိုင္နဲ႔ တျဖတ္ျဖတ္ လုပ္လိုက္၊ စင္ေအာက္က ဆင္းရိုက္လိုက္၊ ေဘးနားက တမာပင္ေပၚပဲ မတက္တာ က်န္ေတာ့တယ္။ ခုလို သီခ်င္းဆိုရင္း ဓာတ္ပံုရိုက္တာဆိုလို႔လည္း ဒီသေကာင့္သားေတြပဲ ရိွတာဆိုေတာ့ အားလံုးက အထူးအဆန္းနဲ႔ေပါ့။

အိုက္တင္ေတြ အျပည့္နဲ႔ အမွန္အကန္ကို သီခ်င္းတစ္ပုဒ္လံုး ေဖ်ာ္ေျဖသြားတာ။ အားလံုးကလည္း သေဘာေတြ က်လို႔ေပါ့ (ႀကိတ္ေၾကြေနတဲ႔ ေကာင္မေလးေတြဆို လက္ခုပ္တီးတာ လက္ေတြေတာင္ နာတယ္ဆိုပဲ)။ အတန္းပိုင္ဆရာ လူပ်ိဳသိုးႀကီးကေတာင္ “ ဒီေကာင္ေတြ ဒါလည္းျဖစ္တာပဲဟ ” ဆိုၿပီး ၿပံဳးၿပံဳးႀကီး ၾကည့္ေနေသးတာ။ စက္ဆရာလည္း အိမ္သာထဲကေန ကိစၥဘယ္လိုရွင္းၿပီး ထြက္လာတယ္ မေျပာတတ္ဘူး၊ သူ႔စက္ေဘးနားမွာ အူယားဖားယား ေျပးလာၿပီး ထိုင္ရပါေလေရာ။ သီခ်င္းလည္း ဆိုၿပီးေရာ ဆုေတာ္ေငြလာခ် တာေတြကို ဖတ္တယ္။ အံမယ္ .. “တကယ့္ကို အမည္မေဖာ္လိုသူက ဘယ္ေလာက္ပါ ဘာညာ” ဆိုၿပီးေတာင္ ပါလာေသးတာ။ အမည္မေဖာ္လိုသူ ဆိုတာေတာင္ အမည္မေဖာ္လိုသူ ၁၊ အမည္မေဖာ္လိုသူ ၂ စသည္ျဖင့္ စီနီယာအစဥ္လိုက္ လာေသး။ စာရင္းခ်ဳပ္လိုက္ေတာ့ ၂ ရက္စာေလာက္ လက္ဖက္ရည္ဖိုး က်န္တယ္။ အဲဒီေန႔ကလည္း အိမ္ျပန္ထမင္းမစားၾကဘဲ ေက်ာင္းထဲက ဆရာမေတြ ေရာင္းတဲ႔ ဆိုင္မွာ အားေပးၿပီး ခုံတန္းေတြေပၚမွာ တေရးတေမာ ေမွးၾကတာေပါ့။ အားလံုးကလည္း ေပ်ာ္ေနၾကတာ။ စက္ကိုင္တဲ႔ စက္ဆရာကေတာင္ ေနာက္ေန႔ အလကားဆို၊ ပိုက္ဆံမယူဘူး ဆိုၿပီး ျဖစ္လာေသး။

ျပသနာက ဓာတ္ပံုကိစၥမွာ တက္တာပဲ။ သီခ်င္းမဆိုခင္တုန္းက ဓာတ္ပံုရိုက္ထားတာေတြရယ္၊ ေက်ာင္းထဲက ေကာင္မေလးေခ်ာေခ်ာေတြကို ခိုးရိုက္ထားတာရယ္နဲ႔ တကယ္စင္ေပၚမွာ ဆိုေနတဲ႔ အခ်ိန္က်ေတာ့ ဖလင္က ကုန္ေနၿပီ။ ရွားရွားပါးပါး တစ္ပံုစာပဲ က်န္တာ။ ဓာတ္ပံုရိုက္ေပးတဲ႔ သူငယ္ခ်င္းကလည္း အဲဒီတစ္ပံုေတာ့ ရိုက္လိုက္ၿပီး က်န္တာေတြေတာ့ သူငယ္ခ်င္းေတြ စိတ္မေကာင္းမျဖစ္ရေလေအာင္ ဖလင္မပါဘဲ ဖလက္ေတြခ်ည္းပဲ ဖြင့္ၿပီး ရိုက္ေပးလိုက္တာ။ ရိုက္ထားတဲ႔ တစ္ပံုက်ေတာ့လည္း ကာရာအိုေက ဆိုတဲ႔ ဆိုင္းဘုတ္ေလးေရွ႔မွာ သူငယ္ခ်င္း ၅ ေယာက္ ေခါင္းခ်င္းဆိုင္ၿပီး တိုင္ပင္ေနတာလား၊ မိုက္လုေနတာလား မေျပာတတ္ဘူး။ အဲလို အေနအထားမ်ိဳး။ ဘယ္သူမွ မ်က္နွာေတာင္ ေကာင္းေကာင္းမပါဘူး။ ေနာက္ေန႔ ဓာတ္ပံုေတြျပၿပီး အိမ္က မိဘေတြနဲ႔ နီးစပ္ရာ ေဆြမ်ိဳးေတြကို ၾကြားလိုက္မဟဲ႔လို႔ စိတ္ကူးေတြယဥ္ထားတဲ႔ ကြၽန္ေတာ္တို႔မွာ ေနရာတင္ ဗိုင္းကနဲ ပစ္လွဲပစ္ခ်င္စိတ္ ေပါက္ကုန္ၾကေရာေပါ့။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ဓာတ္ပံုနဲ႔ သက္ေသျပစရာ မက်န္ေပမယ့္ ပါးစပ္ရာဇ၀င္ထဲမွာေတာ့ သမိုင္းတြင္ က်န္ရစ္ခဲ႔မယ္ထင္ပါတယ္။
တစ္ခ်ိန္တစ္ခါက “ ကြၽန္ေတာ္နွင့္ ခ်စ္ေသာကမာၻေျမ ” ရယ္ေပါ့ေလ။ ( ေအာင္မွဴး )

Read More...