အံေခ်ာ္သြားေသာ ဇစ္တစ္ေခ်ာင္း၏ ရာဇ၀င္

နို၀င္ဘာ လလယ္ေက်ာ္သည္နွင့္ ဇိမာ ဟု ေခၚေသာ ဆိုး၀ါးျပင္းထန္သည့္ ရုရွေဆာင္းရာသီ စတင္ေလၿပီ။ ေရခဲမွတ္ေအာက္ ၄၀ ဒီဂရီ နီးပါးအထိ ေအးေတာ့မည့္ ရုရွေဆာင္းဥတု၏ ေရွ႔ေျပး နိမိတ္ အျဖစ္ ဆီးနွင္းတို႔ အခဲလိုက္ အျပြတ္လိုက္ တစ္ပတ္ခန္႔ က်ဆင္းၿပီးေနာက္ ထူးဆန္းစြာ ျပန္လည္ ေျခာက္ေသြ႔သြားျပန္သည္။ နွင္းခဲေတြ လမ္းေပၚဖုံးေနစဥ္ကေတာ့ လက္ေတြထံုက်င္ ကိုက္ခဲေနေလာက္ေအာင္ ခ်မ္းေအးလွၿပီး နွင္းခဲေတြ ရုတ္တရက္ ေပ်ာ္ဆင္းသြားေတာ့ အနည္းငယ္ အခ်မ္းေပါ့သြားျပန္သည္။ လူသားမ်ားနွင့္ လိုက္တုၿပီး ရာသီဥတုကလည္း တျဖည္းျဖည္း ေပါသြပ္သြပ္ ျဖစ္လာဟန္တူ၏။ ၂၀၁၂ တြင္ ကမာၻပ်က္မည္ဆိုသည့္ သတင္းကို သူလည္း ခပ္သဲ႔သဲ႔ ၾကားထားၿပီ ထင္သည္။ ေတာ္ၾကာ နွင္းက်လိုက္ ေတာ္ၾကာ မိုးရြာလိုက္နွင့္ အမ်ိဳးမ်ိဳး မ်က္လွည့္ ျပေနေပေတာ့ရာ ဘယ္လို အေႏြးထည္မ်ိဳး ၀တ္ၿပီး ေက်ာင္းသြားရမည္ ဆိုသည္ကိုပင္ အေတာ္ စဥ္းစား ယူရသည့္ အေျခအေန ျဖစ္ေနေလသည္။ အေႏြးထည္ ခပ္ထူထူ ၀တ္သြားသည့္ ေန႔ဆိုလွ်င္ အခ်မ္းေပါ့ ေနသည္နွင့္ တိုးၿပီး ေခၽႊးေတြျပန္လာတတ္သကဲ႔သို႔ ခပ္ပါးပါး ၀တ္သြားသည့္ေန႔ဆိုုလွ်င္ လက္ေတြ ထံုက်င္၊ နားရြက္ေတြ ထူပူ၊ နွာေခါင္းေတြ နီရဲ စသည္ျဖင့္ အေအး ျပင္းထန္သည့္ ေန႔မ်ိဳးနွင့္ ႀကံဳေတြ႔ရေပရာ အေတာ္ေလးေတာ့ ကိုးရို႔ကားယား နိုင္လွသည္ဟု ထင္မိေလသည္

စေန၊ တနဂၤေႏြ ေက်ာင္းပိတ္ရက္နွစ္ရက္ ဘယ္မွ မသြားျဖစ္ဘဲ အခန္းေအာင္းၿပီးေနာက္ ရုရွေတြေျပာေသာ က်ီေရွာလီးဂ်ိန္း ( ေလးလံေသာေန႔ ) ဟူသည့္ တနလၤာေန႔တြင္ အဓိက လုပ္ငန္းတာ၀န္ျဖစ္သည့္ ေက်ာင္းတက္ စာသင္ရန္ အလို႔ငွာ အိပ္ယာမွ အတင္းလူးလဲ ထရေလသည္။ အခန္းထဲက ဟီတာက ေကာင္းေကာင္း အလုပ္ မလုပ္သျဖင့္ ေမာ္စကိုေဆာင္းသည္ ကြၽန္ေတာ့္အတြက္ ျပင္ဦးလြင္ မနက္ခင္း ကဲ႔သို႔ ျဖစ္ေနေလရာ ခ်မ္းခ်မ္း စီးစီးျဖင့္ အိပ္ယာထဲတြင္ ေကြးရ်္ အလြန္ဇိမ္ရိွလွေသာ္လည္း မသြားလွ်င္လည္း မျဖစ္ေသာေၾကာင့္ မ်က္စိ တစ္ဖက္က ပိတ္ မ်က္စိတစ္ဖက္က ဖြင့္ျဖင့္ ေက်ာင္းသြားရန္ ျပင္ဆင္ရေလသည္။ ျပင္ဆင္သည္ဟု လူၾကား ေကာင္းေအာင္ ဆိုရေသာ္လည္း အထူးတလည္ ဘာမွ လုပ္စရာ လုိသည္မဟုတ္။ အ၀တ္အစား ေကာက္လွ်ိဳၿပီး မွတ္စုစာအုပ္ နွင့္ ေဘာလ္ပင္ကို ကဗ်ာကယာ ဆြဲလွ်က္ ထြက္ရံုသာ ျဖစ္ေလသည္။ မနက္စာလား ……။ မစားရတာ ၾကာလို႔ စာလံုးေပါင္းေတာင္ ေမ႔ေတ႔ေတ႔ ျဖစ္ေနေလၿပီ။ တစ္ပိသာေလာက္ ေလးမည့္ ဂ်ာကင္ အထူႀကီးကို ေကာက္လွ်ိဳၿပီး အခန္းထဲက ထြက္ေတာ့မည္ ဆိုမွ သတိရသည္။ ဒီေန႔ ဓာတ္ေလွကားဘာသာရပ္ ဇာေခ်ာ့ ( ႏႈတ္ေျဖ ) ရိွသည္ပဲ။ လုပ္ထားသည့္ ပေရာဂ်က္ ပံုႀကီးနွစ္ပံုကို ေရွ႔ခ်ၿပီး ဆရာေမးသမွ် ႀကိဳးစားၿဖီး အဲေလ ႀကိဳးစားေျဖ ရဦးေပေတာ့မည္။ နာရီကိုၾကည့္လိုက္မိေတာ့ ေက်ာင္းတက္ရန္ ၁၅ မိနစ္ေလာက္သာ လိုေတာ့သျဖင့္ ပံုဆြဲစကၠဴႀကီးနွစ္ရြက္ကို ကဗ်ာကယာ လိပ္ကာ ခ်ိဳင္းၾကား ညွပ္လွ်က္ ဖို႔ရိုးဖားရား စတိုင္ျဖင့္ အေျပးတပိုင္္း ထြက္ရေလသည္။

အေဆာင္ေအာက္ဆံုးထပ္သို႔ ေရာက္ေသာအခါ ေဘးလြယ္အိတ္က တရြတ္တိုက္ဆြဲလွ်က္၊ လက္ထဲမွာလည္း မွတ္စုစာအုပ္က တစ္ဖက္၊ ေက်ာင္းသားကဒ္က တစ္ဖက္ျဖင့္ ပံုဆြဲစကၠဴလိပ္ႀကီးကို ခ်ိဳင္းၾကား ညွပ္ထားေသာ ကြၽန္ေတာ္၏ ဖို႔ရိုးဖားရား စတိုင္ကို ၾကည့္ၿပီး စက္က်ဴရတီ အဖိုးႀကီးပင္ ၿပံဳးၿဖီးၿဖီး ျဖစ္သြားေလသည္။ အေဆာင္တံခါးမႀကီးကို ဆြဲဖြင့္ၿပီး အျပင္သို႔ ေျခခ်မိေတာ့ ကိုးရို႔ကားယား ရာသီဥတုက ဆီးႀကိဳေလသျဖင့္ ငိုခ်င္စိတ္ ေပါက္သြားမိေလသည္။ ဘယ့္နွယ္ …. ေရခဲမွတ္ေအာက္ ေရာက္ေနသည့္ ေဆာင္းရာသီႀကီးမွာ မိုးက သည္းသည္းမည္းမည္း ရြာေနရတယ္လို႔။ အေပၚျပန္တက္ၿပီး ထီးယူလွ်င္လည္း အခ်ိန္က မမွီေတာ့ သျဖင့္ မိုးရြာထဲမွာပဲ ဇြတ္တိုးသြားရန္ ဆံုးျဖတ္လိုက္ၿပီး စကၠဴလိပ္ႀကီးကို ရင္ဘတ္ထဲ ထိုးထည့္လွ်က္ ဂ်ာကင္အက်ီဇစ္ ကို ဆြဲပိတ္လိုက္သည္။ “ ၿဗိ … ” ဟာ … သြားၿပီ။ အေရးအေၾကာင္းဆို မိတ္အင္ခ်ိဳင္းနားတို႔ ဒုကၡေပးေလၿပီ။ ဇစ္က အံေခ်ာ္သြားၿပီး ဘယ္လိုမွ ဆြဲပိတ္လို႔ မရ။ ဆြဲပိတ္လိုက္ အေပၚနားေရာက္ခါနီးလွ်င္ ျပန္ပြင့္သြားလိုက္နွင့္ တစ္ေယာက္တည္း ရြာလည္ေနသည္မွာ ဘယ္ဘ၀က အကုသိုလ္မွန္းေတာ့ မသိ။ အေတာ္ေလးေတာ့ ပ်ားတုပ္ေလ၏။ မတတ္နိုင္။ ရပ္ၿပီး ႀကိဳးစားလို႔မရရင္ လမ္းေလွ်ာက္ရင္း ႀကိဳးစားၾကည့္မည္ဟု စိတ္ပိုင္းျဖတ္ကာ မိုးေရေတြထဲ တိုး၀င္လွ်က္ လမ္းေလွ်ာက္ရင္းမွ အံေခ်ာ္သြားေသာ ဇစ္ကို ျပန္ေကာင္းလာနိုးနိုးျဖင့္ ဆြဲစိလိုက္ ျပန္ဖြင့္လိုက္လုပ္ရင္း ငိုက္စိုက္ ငိုက္စိုက္ျဖင့္ ခ်ီတက္ေနစဥ္ ေဘးနားမွ ပန္းေလးတစ္ပြင့္ ကြၽန္ေတာ့္ကို ျဖတ္ေက်ာ္ သြားသည္ကို ေတြ႔လိုက္ရေလသည္။

အံေခ်ာ္သြားေသာ ဇစ္ကို ႀကိဳးစားတပ္ေနရင္းမွ စကၠဴလိပ္ႀကီးကိုလည္း ေရစိုမသြားေစရန္ ရင္ဘတ္နွင့္ အတင္းဖိကပ္ထားရသျဖင့္ ကိုယ့္ဒုကၡနွင့္ကိုယ္ ပ်ားတုပ္ေနေသာ္လည္း ဗီဇက ေဖ်ာက္မရသည္ျဖစ္ရာ မ်က္လံုး အသာလွန္လွ်က္ ေက်ာ္တက္သြားေသာ ပန္းပြင့္ကေလးအား လွမ္းရႈိးလိုက္မိေလသည္။ ဒူးဆစ္အထိ ရွည္သည့္ သားေရ ဖိနပ္ရွည္ႀကီးကို စီးထားကာ ဂ်င္းေဘာင္းဘီ ခပ္က်ပ္က်ပ္ကို ဖိနပ္အေပၚနားတြင္ ေခါက္တင္ထားၿပီး ေခါင္းစြပ္ပါသည့္ သားေရဂ်ာကင္ကို ၀တ္ထားေသာ လွပ်ိဳျဖဴ ေက်ာင္းသူေလး တစ္ဦးပါတကား။ တကိုယ္လံုး ရိွသမွ် အကုန္လႈပ္ခါၿပီး ေဘာက္ဆတ္ ေဘာက္ဆတ္ျဖင့္ ေလွ်ာက္လွမ္းေနသည္မွာ ေလထဲတြင္ လြင့္ျမဴး ေနေသာ စကၠဴဖဲျပားေလးနွင့္ပင္ တူေနေပေသးေတာ့သည္။ သို႔ေသာ္ ကြၽန္ေတာ္ စိတ္၀င္စားသြားမိတာက ပန္းပြင့္ေလး၏ အလွတရားကို မဟုတ္။ ေရာ့ကတ္လိုလို၊ ေလာင္ခ်ာလိုလို စတိုင္ျဖင့္ သူကေလး၏ ေက်ာတြင္ ကပ္လြယ္ထားေသာ ပံုဆြဲစကၠဴလိပ္ ထည့္သည့္ ပလက္စတစ္ ဗူးကိုသာ ျဖစ္ေလသည္။ သူလည္း ဒီေန႔ ဇာေခ်ာ့ ရိွဟန္တူ၏။ ဇာေခ်ာ့ ေျဖရမည့္သူ အခ်င္းခ်င္းပဲ .. အကူအညီေတာင္းၾကည့္ဦးမွပဲေလ ဟု ေတြးမိကာ ေက်ာ္တက္သြားေသာ သူမကို အမွီလိုက္ရန္ လမ္းေလွ်ာက္ႏႈန္းကို ျမွင့္လိုက္ၿပီး ခပ္သြက္သြက္ျဖင့္ ေနာက္ကေန လိုက္မိေလသည္။

ေရွ႔က ေလွ်ာက္ေနေသာ သူမကို မီွရန္အတြက္ ခပ္သြက္သြက္ ေလွ်ာက္လာေသာ ကြၽန္ေတာ့္ေျခသံမ်ားကို ၾကားရရ်္ ထင့္။ ေဘာက္ဆတ္မေလးက တစ္ခ်က္လွည့္ၾကည့္ေလသည္။ အကူအညီေတာင္းလို႔ေကာင္းေအာင္ ဟူေသာ သေဘာျဖင့္ ဟီးကနဲ ၿပံဳးျပမိသည္။ ဤသို႔ ေလာကြတ္သေဘာျဖင့္ ၿပံဳးျပသည္ကိုပင္ သူကေလးက ဘယ္လို အေတြးေပါက္သြားသလဲ မသိ။ ေခါင္းကို ခ်ာကနဲ ျပန္လွည့္သြားကာ အျမန္ႏႈန္းကို ပိုတင္လွ်က္ ခပ္သြက္သြက္ ေလွ်ာက္ေလေတာ့သည္။ ကြၽန္ေတာ္က ေနာက္ကေန အတင္းလိုက္ေလ၊ သူက ခပ္သြက္သြက္ ပိုေလွ်ာက္ေလျဖင့္ မိုးရြာထဲတြင္ ေျပးတန္းလိုက္တန္း ကစားေနသကဲ႔သို႔ ရိွေနေပေတာ့ရာ ကြၽန္ေတာ့္မွာ ရယ္ခ်င္သလိုလို ငိုခ်င္သလိုလို ျဖစ္ရေလသည္။ မနက္အေစာပိုင္း ျဖစ္သျဖင့္ လမ္းသြာလမ္းလာလည္း မရိွသေလာက္ ရွင္းေနသည္ျဖစ္ရာ တစ္မ်ိဳးထင္လွ်င္လည္း ထင္ခ်င္စရာတည္း။ ဒီလိုသာ ေျပးတန္းလိုက္တန္း ကစားေနရရင္ ရင္ဘတ္ၾကားထဲက ပံုဆြဲစာရြက္ေတြေတာ့ မိုးေရစိုကုန္ေတာ့မွာပဲ … မျဖစ္ေသးပါဘူး .. ပါးစပ္က လွမ္းေအာ္မွျဖစ္ေတာ့မယ္ဟု စိတ္ပိုင္းျဖတ္လိုက္ကာ ေနာက္ကေန အေျပးတပိုင္း လိုက္ရင္းမွ “ ဂ်ယ္ဘူရွကာ .. ဂ်ယ္ဘူရွကာ ( မိန္းကေလး .. မိန္းကေလး ) ” ဟု အတင္း ေအာ္ေခၚရေလသည္။ ထိုအခါက်မွ မေခ်ာက ရုတ္တရက္ ရပ္လိုက္ၿပီး “ ဘာလဲ ” ဟု ျပန္ေမးေလေတာ့သည္။ ကြၽန္ေတာ့္မွာ ဒီလိုလည္း တစ္ခါမွ မျဖစ္ဖူး၊ တစ္ခါမွလည္း အကူအညီမေတာင္းဖူးသျဖင့္ ျမန္မာပီပီ အားနာစိတ္ကလည္း မႊန္ထူလွ်က္ရိွရာ စကားကို လိမ္႔ပတ္လည္ေအာင္ မေျပာနိုင္ေတာ့ပဲ ရင္ဘတ္ၾကားထဲက စာရြက္လိပ္ကို ဆြဲထုတ္လွ်က္ “ ေက်းဇူးျပဳၿပီး ဒါေလးကို မင္းရဲ႔ စာရြက္လိပ္ထည့္တဲ႔ ဗူးထဲမွာ ထည့္ခဲ႔ေပးလို႔ ရမလား၊ ငါလည္း ဇာေခ်ာ့ သြားေျဖမလို႔ ” ဟု သာေျပာလိုက္ရေလသည္။

ဒါေတာင္ ေကာင္မေလးက ကြၽန္ေတာ္လွမ္းေပးလိုက္ေသာ စာရြက္လိပ္ကို ခ်က္ခ်င္း မယူေသးဘဲ စဥ္းစား သလိုလို ဘာလိုလို အထာကိုင္ေနေသးသည္။ သူ႔ကို အကူအညီေတာင္းမွပဲ စာရြက္လိပ္က မိုးေရ စိုရေတာ့မည့္ ပံုတည္း။ ထို႔ေၾကာင့္ မ်က္နွာကို သနားစရာအေကာင္းဆံုး ျဖစ္ေအာင္ ဒီဂရီ တင္လိုက္ၿပီး “ ပတ္ရွာလူစတာ ” ဟူေသာ စကားလံုးကို ဆယ္ခါေလာက္ ပစ္သြင္းလုိက္ရေလသည္။ ထိုစကားလံုးကို ျမန္မာလို ဆီေလ်ာ္ေအာင္ ဘာသာျပန္ရလွ်င္ ( ေက်းဇူးျပဳရ်္ ) သို႔မဟုတ္ ( ကယ္ေတာ္မူပါ ) ေပါ့။ ယခု ကြၽန္ေတာ့္ အျဖစ္ကေတာ့ ဒုတိယ အဓိပါယ္နွင့္ ပိုသင့္ေတာ္မည္ထင္၏။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ ေကာင္မေလးက သနားသြားသလား မသိ။ ကြၽန္ေတာ့္ကို gangster တစ္ေယာက္အား ၾကည့္သည့္ အၾကည့္မ်ိဳးျဖင့္ ကူလီကူမာ တစ္ခ်က္ ၾကည့္လိုက္ၿပီး “ ေပး .. စာရြက္လိပ္ ” ဟု ဆိုကာ ကြၽန္ေတာ့္လက္ထဲက စာရြက္လိပ္အား ဆြဲယူကာ သူမ၏ စာရြက္လိပ္မ်ား ထည့္ထားေသာ ေက်ာေပၚက ဗူးထဲသို႔ ထည့္လိုက္ေလသည္။ ထို႔ေနာက္ ဘာမွ ဆက္မေျပာေတာ့ပဲ ႏႈတ္ခမ္းကို ေရွ႔သို႔ တစ္ေတာင္ေလာက္ ခၽႊန္လိုက္ကာ ေဘာက္ဆတ္ ေဘာက္ဆတ္ျဖင့္ ဆက္ေလွ်ာက္သြားေလသည္။ ကြၽန္ေတာ္လည္း ထိုအခါက်မွ သက္ျပင္းကို မႈတ္ထုတ္လိုက္ၿပီး သူမ၏ ေဘးမွအသာ ခပ္ကုပ္ကုပ္ကေလး ကပ္လုိက္သြားရေလသည္။

မဒီေလး၏ ေဘးမွ ကပ္ေလွ်ာက္လာရင္းမွ ကြၽန္ေတာ္သည္ ပိုက္ဆံ မေပးရေသာ အလုပ္ကို လုပ္မိေလသည္။ တလြဲတေခ်ာ္ မေတြးၾကပါကုန္နွင့္။ ပိုက္ဆံမေပးရေသာ အလုပ္ဆိုသည္မွာ စိတ္ကူးယဥ္ၾကည့္မိျခင္း ကိုသာ ဆိုလိုပါသည္။ ေဘးတိုက္ျမင္ေနရေသာ ေကာင္မေလး၏ မ်က္နွာလွလွေလးကို ခိုးခိုး ေငးမိရင္းမွ စိတ္ကူးေတြ တစ္သီႀကီး ယဥ္ပစ္လိုက္ေလသည္။ ေကာင္မေလးက ေတာ္ေတာ္လည္း လွပါသည္။ ( ရုုရွမေတြကိုၾကည့္ၿပီး ဟိုေကာင္မေလးက လွတယ္ ဒီေကာင္မေလးက မိုက္တယ္ စသည္ျဖင့္ ေျပာမိလွ်င္ ေျပာသူကိုသာ ၀ိုင္းရ်္ အျပစ္ တင္ၾကေပလိမ္႔မည္။ အဘယ့္ေၾကာင့္ ဆိုေသာ္ အားလံုးလိုလိုက လွေနၾကေသာေၾကာင့္ ပင္တည္း။ ဤကား စကားခ်ပ္ ) ဖတ္ဖူးသမွ် တကၠသိုလ္ေနာက္ခံ ၀တၳဳမ်ားထဲက မင္းသမီးေနရာတြင္ ထိုေကာင္မေလးကို ထားလွ်က္ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ မင္းသားေနရာ အတင္းတင္ကာ စိတ္ကူးယဥ္ၾကည့္မိရင္းမွ “ ေတာ္ေတာ္ ေပါရဲတာပဲ ” ဟု ေတြးမိကာ “ ဟိ ” ခနဲ အသံထြက္ၿပီး ရယ္လိုက္မိသျဖင့္ ေကာင္မေလး၏ ဘုရႈိး ရႈိးျခင္းကိုပင္ ခံလိုက္ရ ေလသည္။

ဤသို႔ျဖင့္ စာရြက္လိပ္ တစ္လိပ္၏ ေက်းဇူးေၾကာင့္ မသိလွ်င္ စံုတြဲခုတ္လာသလိုလို ဘာလိုလို လူအထင္ႀကီးခံရ နည္းလား ဟူေသာ စတိုင္ျဖင့္ ေကာင္မေလး ေဘးမွ ကပ္ေလွ်ာက္လာရင္းမွ ေက်ာင္းသို႔ ေရာက္လာေလသည္။ ေက်ာင္းအ၀င္၀က သံတန္းမ်ားေရွ႔တြင္ မဂၢနက္တစ္ကဒ္ျဖင့္ ျဖတ္ေနစဥ္မွာပင္ ေက်ာင္းတက္ေသာ ဘဲလ္ သံႀကီးကို ငွက္ဆိုးထိုးသံႀကီးသဖြယ္ ၾကားလိုက္ရေလသည္။ ထိုအခါက်မွ ေကာင္မေလးလည္း ျပဴးျပဴးျပာျပာ ျဖစ္သြားကာ သူ႔ေက်ာေပၚက ဗူးကို ကဗ်ာကယာ ဖြင့္လွ်က္ စာရြက္လိပ္ တစ္လိပ္ဆြဲထုတ္ၿပီး “ ေရာ့ ေရာ့ .. ရွင့္စာရြက္လိပ္ ျမန္ျမန္ယူ က်မ ေနာက္က်ေနၿပီ ” ဟု ကမူးရႈးထိုး ေျပာကာ ေလွကားကို အေျပးတက္သြား ေလသည္။ ကြၽန္ေတာ္လည္း သူမ ထိုးေပးလိုက္ေသာ စာရြက္လိပ္ကို လက္ထဲတြင္ က်စ္က်စ္ပါေအာင္ ဆုပ္လွ်က္ စာသင္ခန္းရိွရာ ေျခာက္ထပ္သို႔ တက္ရန္အတြက္ ဓာတ္ေလွကား ဆီသို႔ အေသာ့နွင္ရေလသည္။ လစ္ဖ္ သင္ေသာ ဆရာက ေနာက္က်လွ်င္ ျပသနာလြန္စြာ ရွာတတ္ေပရာ သူ႔အခ်ိန္ဆိုလွ်င္ အျမဲတမ္း အေျပးအလႊား ခ်ီတက္ရသည္သာ မ်ားေလသည္။ ေနာက္က်ေနပါသည္ဆိုမွ ဓာတ္ေလွကားကလည္း ရန္ကုန္ဘတ္စ္ကား စတိုင္ျဖင့္ အထပ္တိုင္းတြင္ ရပ္ရပ္ေနေပေတာ့ရာ ကြၽန္ေတာ့္မွာ ေမာ္စကိုေဆာင္းရာသီ မနက္ခင္းႀကီးတြင္ ေခြ်သီးရေလေတာ့သတည္း။

စာသင္ခန္းေရွ႔သို႔ ေရာက္ေတာ့ ၁၀ မိနစ္နီးပါး ေနာက္က်ေနၿပီ။ ဒီဆရာက သူ႔အခ်ိန္ ေက်ာင္းေနာက္က်လွ်င္ လြန္စြာ စိတ္တိုတတ္သေလာက္ ကြၽန္ေတာ္ကလည္း တစ္ခါမွ ေစာေရာက္တာ မရိွ။ အၿမဲေနာက္က် ေနတတ္ေပရာ သူကလည္း ကြၽန္ေတာ့္ကို ဆိုလွ်င္ လြန္စြာ ခ်စ္ေလသတည္း။ ဆူသံ ဆဲသံ တညံညံျဖင့္ အၿမဲ ႀကိဳဆိုေလ႔ ရိွတတ္ေပရာ ယခုလည္း ေနာက္က်ေနျပန္ေလၿပီ။ သို႔ေသာ္ ဟန္ကိုယ့္ဖို႔ ဟူေသာ သေဘာျဖင့္ တံခါးကို အသာဆြဲဖြင့္ကာ အျပစ္ကင္းစင္ေသာ အင္နိုးဆန္႔ ေဖ့စ္ေလးထားလွ်က္ “ ရာ့စ္ရီရွီးက်ယ္ ဘိုင္ဂ်ီး ( ၀င္ခြင့္ျပဳပါ ခင္ဗ်ာ ) ” ဟု ခြင့္ေတာင္းလုိက္ရေလသည္။ ဆရာကား လမ္းမေတာ္ဖိုးတုပ္ ရႈံးေလာက္သည့္ မ်က္နွာထားမ်ိဳးျဖင့္ မ်က္မွန္ေပၚက မ်က္လံုး တစ္၀က္၊ မ်က္မွန္ထဲက မ်က္လံုး တစ္၀က္ျဖင့္ ဘုရႈိး လွမ္းရႈိးၿပီးမွ ေခါင္းကို မၿငိမ္႔ခ်င္ ၿငိမ္႔ခ်င္ ၿငိမ္႔ျပေလမွ ကြၽန္ေတာ္လည္း စာသင္ခန္းထဲသို႔ ခပ္ကုပ္ကုပ္ ၀င္ရေလသည္။ ဆရာ အဆူခံရမွာစိုးလို႔ အသာေလး ခပ္ကုပ္ကုပ္ ၀င္ပါသည္ဆိုမွ အခန္းထဲတြင္ ေရာက္နွင့္ေနေသာ ေဘာ္ေဘာ္ ရုရွမ်ားက “ ပရိဗ်က္ ” လာလုပ္ေနေလသျဖင့္ ျပန္ၿပီး လက္ဆြဲ ႏႈတ္ဆက္လိုက္ရျပန္ရာ “ ေနာက္က်ေနတာကို သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ ႏႈတ္ဆက္ေနေသးတယ္ …. ေနာက္မွ ႏႈတ္ဆက္ .. ျမန္ျမန္ ၀င္ထုိင္ ” ဟု လွမ္းေအာ္သည္ကို ခံလိုက္ရေပေသး၏။ ဆရာကား သူ၏သင္ရိုးညႊန္းတန္းထဲတြင္ ကြၽန္ေတာ့္အား ဆူပူရန္ကိုပါ တစ္ခါတည္း ထည့္ဆြဲထားသလား မဆိုနိုင္။ တစ္ရက္လွ်င္ တစ္ခါေလာက္ေတာ့ ေအာ္ဟစ္ ဆူပူၿပီးမွ စာသင္တတ္သူတည္း။

ဇာေခ်ာ့့ ေျဖမည့္သူမ်ား ကိုယ့္အလွည့္နွင့္ကို အသီးသီးေျဖၾကရာ ကြၽန္ေတာ့္အလွည့္သို႔ ေရာက္သည္နွင့္ ပံုဆြဲထားေသာ စာရြက္လိပ္ကို ဆရာ့ စားပြဲေပၚသို႔ လွမ္းတင္လိုက္ၿပီးေနာက္ သူေမးမည့္ ေမးခြန္းမ်ားကို ေျဖနိုင္ရန္ စိတ္ထဲတြင္ စဥ္းစားေနလိုက္ေလသည္။ ဆရာကား ဘာမွ မေမးေသးဘဲ မ်က္နွာရႈသိုးသိုးျဖင့္ ကြၽန္ေတာ္ တင္ထားေသာ စာရြက္လိပ္ကို ျဖည္ၿပီး စစ္ေနေလသည္။ ကႊၽန္ေတာ့္မွာ ဆရာ ဘယ္လို ေမးခြန္းမ်ား ေမးမလဲ ဆိုသည္ကို ရင္တထိတ္ထိတ္ျဖင့္ ေစာင့္ေနရင္းမွ တတ္သမွ် မွတ္သမွ် ဘုရားစာေတြ ရြတ္ၾကည့္ေနမိေလသည္။ ဆရာက ပံုဆြဲစာရြက္ကို ေသေသခ်ာခ်ာ ၾကည့္ၿပီးေနာက္ ကြၽန္ေတာ့္အား စိမ္းစိမ္းႀကီးစိုက္ၾကည့္ကာ “ မင္းက ေယာက်္ားႀကီးပါေနာ္ ” ဟု ေမးေလသျဖင့္ ကြၽန္ေတာ့္မွာ ဆံပင္မ်ား ရုတ္တရက္ ေထာင္သြားၿပီး “ ဒါး ေသာ့ခ်္နာ ဆာ ( ဟုတ္ကဲ႔ အစစ္ႀကီးပါ ဆရာ ) ” ဟု ဇေ၀ဇ၀ါျဖင့္ ျပန္ေျပာလိုက္ရေလသည္။ ဆရာသည္ ႏႈတ္ခမ္းကို ခပ္မဲ႔မဲ႔ ၿပံဳးလွ်က္မွ ကႊၽန္ေတာ့္အား တရားခံ ၀က္ၿခံအတြင္းမွ တရားခံအား တရားသူႀကီးက လွမ္းရႈိးသည့္ စတိုင္ျဖင့္ စိုက္ၾကည့္ကာ “ ဒါဆို ပံုဆြဲသူ၏အမည္ ဆိုတဲ႔ ေနရာမွာ နာတာရွာ ဆိုတဲ႔ မိန္းမနာမည္ႀကီးက ဘယ္ကေန ဘယ္လို ေရာက္ေနတာတုန္း ” ဟု ျပန္ေျပာေလသျဖင့္ ကြၽန္ေတာ့္မွာ လန္႔ျဖန္႔သြားလွ်က္ ဆရာ့ေဘးသို႔ ေျပးကပ္ၿပီး ၾကည္႔လိုက္ေလရာ “ ဟိုက္ ေသၿပီ .. ဟို ဂန္းမေလး ငါ့ကို ေခ်ာက္ခ်သြားၿပီ ” ဟု လန္႔ေအာ္လိုက္မိေလသည္။ ဆရာကား ကြၽန္ေတာ္လန္႔ေအာ္လိုက္ေသာ ျမန္မာစကားကို နားမလည္ေသာ္လည္း ကြၽန္ေတာ္၏ ျပဴးျပဴးျပာျပာ စတိုင္ကို အေသအခ်ာ ရႈိးကာ တရားခံမိသြားေသာ ဆားပုလင္းနွင္းေမာင္ စတိုင္ဖမ္းလွ်က္ ခပ္မိန္႔မိန္႔ႀကီး တစ္ခ်က္ၿပံဳးလိုက္ၿပီးေနာက္ မ်က္နွာထားကို အတင္းဆံုးသို႔ ထားလိုက္ၿပီး “ သူမ်ားဆီက ကူးဆြဲတာဆိုလည္း နာမည္ေလးေလာက္ေတာ့ ျပင္မွေပါ့ .. အခုေတာ့ နာမည္ကအစ ေကာ္ပီကူးထားတယ္ ” ဟု အစခ်ီလွ်က္ ေကာေပေတာ့ရာ ကြၽန္ေတာ့္မွာ ဘယ္လို ျပန္ရွင္းျပရမွန္းလည္း မသိ၊ ရွင္းျပေနလည္း ယံုမွာ မဟုတ္သျဖင့္ ေအာင့္သက္သက္ျဖင့္ အဆူခံေနရေလေတာ့သတည္း။

၁၅ မိနစ္ခန္႔ ဆရာ၏ ေကာင္းခ်ီးေထာပနာျပဳမႈကို ညာဘက္နားက၀င္ ဘယ္ဘက္နားက ထြက္ျဖင့္ ေသာတ ဆင္ၿပီးေသာအခါ ထုိသို႔ ေခ်ာက္ခ်သြားေလေသာ ဂန္းမေလးအား လိုက္ရွာရန္ အလို႔ငွာ ထြက္လာခဲ႔ေလသည္။ ေမဂ်ာတစ္ခုတည္း ဌာနတစ္ခုတည္း ျဖစ္သျဖင့္ ရွာရမည္မွာ သိပ္မခဲယဥ္းရ်္သာ ေတာ္ေတာ့သည္။ မဟုတ္လွ်င္ေတာ့ ျပာကိုင္ေပလိမ္႔မည္။ ရွပ္ျပာရွပ္ျပာျဖင့္ လြဲသြားသည္လား၊ သက္သက္မဲ႔ ေခ်ာက္ခ် သြားသည္လား မသိေသာ္လည္း ထိုမဒီေလး၏ ရိုက္ခ်က္ကေတာ့ မိုက္တီးထက္ပင္ ျပင္းေလသည္။ မ်က္လံုးမ်ား က်ီးကန္းေတာင္းေမွာက္ျဖင့္ အဆိုပါ ေကာင္မေလးအား လိုက္ရွာေနရင္းမွ “ ေနာက္္အပတ္ ဇာေခ်ာ့ ထပ္ေျဖရဦးေတာ့မွာပါလား … ေအာ္ နာတာရွာ နာတာရွာ မင္းက နာတာ တင္မက ျပသနာကိုပါ ရွာသြားတာကိုး ”.. ဟု ေတြးလိုက္မိေလသတည္း။
( ပို႔စ္မေရးမွီ မိတ္ေဆြႀကီးေအာင္မွဴးအား ထိုအေၾကာင္း ေျပာျပမိေသာအခါ “ တဏွာေက်ာ ထလို႔ ခံလိုက္ရတာ နည္းေတာင္ နည္းေသး ” ဟု ေထာပနာျပဳေလသတည္း။ )