ေႏြရာသီ တဲအိမ္မ်ားကအျပန္….( ၂ )

ေကာ္ဆာမိုးစကားယား ( Kosarmockaya ) ဟူေသာ ဘတ္စ္ကား မွတ္တိုင္တြင္ ဆင္းမည္ဟု ေခါင္းဆာင္ လာသူ ကိုေအာင္မွဴး က ညြန္ၾကားထားေလသျဖင့္ ကားေပၚရိွ စပီကာမွ ေရွ႔မွတ္တိုင္ ေကာ္ဆာမိုးစကားယား ဟူေသာ ေအာ္သံကို နားစြန္႔ေနရေလသည္။ မွတ္တိုင္သို႔ေရာက္ရ်္ ကားေပၚမွ ဆင္းၿပီးေနာက္ လမ္းေဘး ၀ဲယာ သို႔ တစ္ခ်က္ရႈိးလိုက္ရာ ဘယ္ဘက္မွာလည္း ေတာအုပ္၊ ညာဘက္မွာလည္း ေတာအုပ္ျဖစ္ေနသျဖင့္ ရုတ္တရက္ အံၾသသြားမိပါသည္။ “ ဟေကာင္ရ … ဘတ္စ္ကား မွတ္တိုင္သာ ဆိုတယ္၊ နွစ္ဖက္လံုး ေတာအုပ္ ေတြႀကီးပါပဲလားဟ၊ တို႔သြားမယ့္ ဒါခ်ာက ဘယ္မွာတုန္းဟ ” ဟု ထိတ္လန္႔တၾကား ေမးမိပါသည္။ လိုက္ပါလာသူ အပတ္စဥ္ ၄၈ မွ ညီငယ္မ်ားကလည္း ေခါင္းေဆာင္လာသူ ကိုေအာင္မွဴးအား “ အစ္ကို ေျပာတဲ႔ ခပ္မိုက္မိုက္ အလန္းေလးေတြက ဘယ္မွာတုန္းဗ်၊ တစ္ေယာက္မွလည္း မေတြ႔ပါလား ” ဟု နားပူနားဆာ လုပ္ေနသံကို ၾကားရေလသည္။ ခက္ေတာ့ေနပါၿပီ။ ေအာင္မွဴးကား ထိုညီငယ္မ်ားကိုလည္း မည္သို႔ မည္ပံု စည္းရံုးလာသည္ မသိ။ စတင္ အေရးဆိုကုန္ၾကေလၿပီ။ သို႔ေသာ္ ေအာင္မွဴးကား ႀကိဳတင္ေမွ်ာ္လင့္ထားၿပီး ျဖစ္ဟန္ျဖင့္ ေအးေဆး စြာပင္ “ ေနာက္ေတာ့ ေတြ႔ရမွာေပါ့ကြာ ” ဟု နွစ္သိမ္႔ေနသံကို ၾကားရေခ်၏။ သူကား ဤသို႔ ဤပံု စည္းရံုးေရး ေကာင္းလွသူတည္း။

ဘတ္စ္ကားေပၚမွ ဆင္းလာၿပီးေနာက္ ကားလမ္းေဘးတြင္ ခဏရပ္ၿပီး နားေနၾကပါသည္။ ထိုသို႔ နားေနရင္းမွ လိုက္ပါလာသူ အဖြဲ႔၀င္မ်ားကို တစ္ခ်က္ၾကည့္လိုက္မိရာ အားလံုးနီးပါး လန္ထြက္ လိပ္တက္ေနေအာင္ ရိႈးစမိုး ေကာင္းေနၾကသည္ကို ေတြ႔ရေလသည္။ အထူးသျဖင့္ ယခုနွစ္က်မွ လိုက္ပါလာသူ ကြၽန္ေတာ္နွင့္ တကြ အပတ္စဥ္ ၄၈ က ညီငယ္တို႔မွာ ဤသို႔ ဤပုံ ေတာေခါင္ေခါင္သို႔ လာရမည္ဟု ထင္မထားၾကေလရကား အ၀တ္ အစား ခပ္ေကာင္းေကာင္းမ်ားကို ၀တ္ထားမိေလသည္။ စီးထားေသာ ဖိနပ္မ်ားကလည္း ဆိုင္မွာ ဒိတ္လြန္ေနရ်္ ဒစ္စေကာင့္ခ်သျဖင့္ တစ္၀က္ေစ်းသာသာျဖင့္ မေန႔တေန႔ကမွ ေျပးဆြဲထားေသာ ဖိနပ္အသစ္ေလးမ်ားျဖင့္၊ တစ္ခ်ိဳ႔ကား ေနကာမ်က္မွန္နွင့္ ဘာနွင့္။ မနွစ္က တစ္ေခါက္ေရာက္ခဲ႔ဖူး ၿပီးျဖစ္ေသာ ေအာင္မွဴး၊ သားသား၊ ဘီစီနွင့္ ၄၇ က ညီငယ္တို႔ကမူ ကြၽန္ေတာ္တို႔ လူသစ္မ်ားအား တပ္ခြဲစ၀င္လာေသာ ဖတ္စ္ရီးယား ဗိုလ္ေလာင္း လူသစ္ ကေလးမ်ားကို စကင္းရီးယား ဗိုလ္ေလာင္းမ်ားက ရိႈးသည့္ ဟန္ပန္အတိုင္း မ်က္နွာ ၿပီတီတီျဖင့္ ရႈိးေနသည္ ကို ေတြ႔ရေလသည္။ ခဏအၾကာတြင္ ေခါင္းေဆာင္ျဖစ္သူ ကိုေအာင္မွဴးက “ ကဲ .. ပစၥည္းေတြ စံု၊ မစံု စစ္ၿပီးၿပီဆိုရင္ သြားၾကမယ္ေဟ့ ” ဟု လြန္စြာပီသေသာ ျမန္မာစကားျဖင့္ ေအာင္ျမင္ခံ႔ညားစြာ ေလာေဆာ္လိုက္ေလရာ ကြၽန္ေတာ္မွာ အၿငိမ္မေနတတ္သူ ပီပီ “ ဟ .. ဘယ္ဘက္မွာလည္း ေတာအုပ္၊ ညာဘက္မွာလည္း ေတာအုပ္နဲ႔၊ သြားမယ့္ လမ္းက ဘယ္မွာတုန္းဟ ” ဟု ေမးလိုက္မိပါသည္။ ထိုအခါ ေအာင္မွဴးက လြန္စြာ အ ရန္ေကာ ဟူေသာ အၾကည့္ျဖင့္ ကြၽန္ေတာ့္အား တစ္ခ်က္ ၾကည့္လိုက္ၿပီးေနာက္္ “ ေအး .. မင္းေရွ႔ တည့္တည့္က ေတာအုပ္ထဲကို တိုး၀င္ရမွာ ” ဟု စိတ္တက္ၾကြဖြယ္ ျပန္ေျပာလိုက္ ေလေတာ့သတည္း။

ဤသို႔ျဖင့္ ခရီးသြားစဥ္ ရုပ္မပ်က္ရေအာင္ဟု စတုိင္ထြားလာမိသူ ကြၽန္ေတာ္တို႔ လူသစ္မ်ားမွာ အထုပ္အပိုးမ်ား ထမ္းလွ်က္ ရြံ႔ဗြက္ ထူေျပာေနေသာ ေတာအုပ္ အတြင္း တိုး၀င္ရေလေတာ့သည္။ အပတ္စဥ္ ၄၈ မွ ညီငယ္တို႔မွာ ငါတို႔ေတာ့ ခံလိုက္ရၿပီဟ ဟူေသာ မ်က္နွာေပးမ်ားျဖင့္၊ အေတြ႔အႀကံဳရေအာင္ဟု လူၾကားေကာင္းေအာင္ ေျပာကာ အမွန္တကယ္က အြန္လိုင္းေပၚမွ နွစ္ပင္လိမ္ ျပသနာမ်ားကို ေရွာင္ေျပးလာသူ ကြၽန္ေတာ္တို႔ အပတ္စဥ္မွ ခ်မ္းၿငိမ္းကမူ “ သြားပါၿပီကြာ၊ ေသပါၿပီကြာ၊ မွားပါၿပီကြာ ” ဟု တစ္လမ္းလံုး ေရရြတ္လွ်က္၊ ကြၽန္ေတာ္ ကုိဥာဏ္(စက္မႈ)မွာကား တတ္သမွ် မွတ္သမွ် ေမတၱာပို႔မ်ားျဖင့္ ေအာင္မွဴးအား ေမတၱာပို႔လွ်က္ အနည္းငယ္ မတ္ေဆာက္ေဆာက္ ရိွေနေသာ ေတာအုပ္ အတြင္းမွ ေတာလမ္းအတိုင္း ဆက္လက္ခ်ီတက္ ၾကရေလေတာ့သည္။ ခ်က္ျပဳတ္ စားေသာက္ရန္ အတြက္ ယူေဆာင္လာခဲ႔ေသာ ဒန္အိုး ဒန္ခြက္မ်ားကလည္း တဂုန္းဂုန္း တဂြမ္းဂြမ္းျဖင့္ စည္းခ်က္ လုိက္ေပးေနသည္မွာ က်ဆင္းစျပဳေနေသာ စိတ္ဓာတ္ခြန္အားမ်ားကို အဆံုးစြန္ထိ ဆြဲခ်ေနသေယာင္ေယာင္။ သို႔ေသာ္ ဆရာမႀကီးကား အသက္ ၇၀ ေက်ာ္ အဘြားႀကီး ဆိုသည္မွာ ယံုနုိင္ဖြယ္ မရိွေလာက္ေအာင္ပင္ လန္းဆန္း တက္ၾကြစြာျဖင့္ ဦးေဆာင္ ေလွ်ာက္လွမ္းေနသည္ကို အ႔ံၾသဖြယ္ ေတြ႔ရေလသည္။ ျမန္မာျပည္မွာသာ ဆိုလွ်င္ ဒီအရြယ္ ဘုရားသြား၊ ေက်ာင္းတက္ေတာင္ လုပ္နိုင္ေတာ့မည္ မဟုတ္၊ သူတို႔ကေတာ့ အခုထိ သြားလို႔ လာလို႔ ၊ ကဲလို႔ ေကာင္းတုန္းဟု ေတြးလိုက္မိပါေသးသည္။

ေတာလမ္းကေလး၏ ေဘးတစ္ဖက္တစ္ခ်က္တြင္ အျမင့္ေပ ၂၀၀၊ ၃၀၀ ေလာက္ရိွမည့္ ပင္စည္ျဖဴျဖဴ ျဖင့္ ဘီရူဆာ ဟုေခၚေသာ သစ္ပင္ႀကီးမ်ားက ေနေပ်ာက္မထိုးေအာင္ အုပ္မိုးေနသည္မွာ ျမန္မာျပည္က သစ္ေတာ ႀကိဳး၀ိုင္း အတြင္း လမ္းေလွ်ာက္ေနရဘိသည့္ အလား ခံစားရပါသည္။ ေႏြရာသီျဖစ္ရ်္ ကြၽန္ေတာ္တို႔လာရာ လမ္းတစ္ေလွ်ာက္ ပူအိုက္ ေျခာက္ေသြ႔ေနေသာ္လည္း ေတာအုပ္အတြင္း ၀င္မိသည္နွင့္ ရာသီဥတုက ျမန္မာျပည္ ေဆာင္းရာသီကဲ႔သို႔ ေအးလာပါသည္။ အတန္ငယ္ တိုး၀င္မိေသာအခါ လမ္း၏ ညာဘက္ျခမ္းတြင္ မီတာ ၅၀၀ ပတ္လည္ေလာက္ က်ယ္၀န္းမည့္ ေတာတြင္း ေရအိုင္ တစ္အိုင္ကို ေတြ႔ရပါသည္။ ေရအိုင္မွာ ေတာအုပ္အတြင္း ရိွသည္ျဖစ္ရာ ေရေမွာ္ေရညိွမ်ားျဖင့္ ဖံုးအုပ္ေနပါသည္။ ကန္အစပ္တြင္သာ သစ္သားေဘာင္ျဖင့္ ေလးေထာင့္ေလး လုပ္ထားသျဖင့္ အနည္းငယ္ သန္႔ရွင္းသေယာင္ ရိွပါသည္။ “ ဒါကေတာ့ ငါတုိ႔ေရခ်ိဳးရမယ့္ ေနရာေပါ့ ” ဟု ေအာင္မွဴးက ရွင္းျပေလသည္။ “ ေရက နက္လားဟ ” ဟု ေမးလိုက္ရာ “ သိပ္ေတာ့ မနက္ပါဘူး၊ ၀ါး တစ္ျပန္ေလာက္ပါပဲ” ဟု ျပန္ေျဖေလသျဖင့္ ေက်ာစိမ္႔သြားမိပါသည္။ “ နာဂစ္မွာ မပါလိုက္ရလို႔ ငါတုိ႔ကို ဒီေခၚလာတာမ်ားလား ” ဟု ေတြးလိုက္မိပါေသးသည္။ ေရအိုင္ကို ေက်ာ္လာေသာအခါ ဒါခ်ာ သစ္လံုးအိမ္ေလးမ်ားကို ဟိုတစ္စ ဒီတစ္စ ေတြ႔လာရပါၿပီ။ လွ်ပ္စစ္မီးသြယ္ထားေသာ ေၾကးနန္းႀကိဳးမ်ား လည္း ေတြ႔ရသျဖင့္ လွ်ပ္စစ္မီးနဲ႔ ဆိုေတာ့ ေအးေဆးပါ ဟု ေျဖေတြးေလး ေတြးလိုက္မိစဥ္ ေအာင္မွဴး၏ ေက်ာပိုးအိတ္ ထဲတြင္ ဖေယာင္းတိုင္ထုပ္မ်ားကို ထိုးထိုးေထာင္ေထာင္ ေတြ႔လိုက္ရပါေတာ့သည္။ “ မင္းအိတ္ ထဲက ဖေယာင္းတိုင္ေတြက ဘာလုပ္ဖို႔တုန္းဟ၊ ဒင္နာစားရင္ ထြန္းဖို႔လား ” ဟု အာေခ်ာင္လိုက္မိရာ “ ဟုတ္ဘူးေလ၊ တို႔ဆရာမႀကီး ဒါခ်ာက လွ်ပ္စစ္မီး မရိွဘူးဟ၊ ညဆို ဒီဖေယာင္းတိုင္ေတြ သံုးရမွာ ” ဟု ျပန္ေျပာေလသျဖင့္ အမွားႀကီးမွားမိသည္မွာ ေသခ်ာသြားၿပီျဖစ္ေၾကာင္း ထင္ရွားစြာ သိလိုက္ရပါေတာ့သည္။

ေရအိုင္ေဘးအတုိင္း ကပ္ေလွ်ာက္လာစဥ္ ေအာင္မွဴး၏ “ ငါ့ညီတို႔ ဟိုမွာ အလန္းေလးေတြ၊ အလန္းေလးေတြ ” ဟု အာလုပ္သံႀကီးျဖင့္ ေအာ္ေျပာသံကို ၾကားလိုက္ရသျဖင့္ လွမ္းၾကည့္လိုက္မိရာ ေရအိုင္အစပ္က ေတာလမ္း အတုိင္း စက္ဘီးစီးက်င့္ေနၾကေသာ အသက္ ၁၂ နွစ္၊ ၁၃ နွစ္အရြယ္ ရုရွမေလး နွစ္ေယာက္ကို ေတြ႔လိုက္ရ ေလသည္။ “ အာ … ေဟ့ေကာင္ ၊ အသက္မျပည့္တဲ႔ ကေလးကို ေသြးေဆာင္ ျဖားေယာင္းမႈနဲ႔ အကုန္ အခ်ဳပ္ထဲ ေရာက္ကုန္ေတာ့မွာပဲ ၊ ကေလးမေလးေတြပါဟ ” ဟု ျပန္ေအာ္လိုက္ရ၏။ အပတ္စဥ္ ၄၈ က ညီငယ္မ်ား ျဖစ္သည့္ ဘိုဘို၊ သူရ နွင့္ သီဟတို႔မွာ ယခုမွပင္ မ်က္နွာမ်ား ရြင္လန္းကုန္ေတာ့သည္။ ကြၽန္ေတာ့္ကိုပင္ “ အို .. အကိုကလည္း ဒီ႔ထက္ႀကီးတာ၊ အရြယ္ေရာက္တာေလးေတြလည္း ရိွဦးမွာပါဗ် ” ဟု မေလွ်ာ့ေသာ ေလသံျဖင့္ ျပန္ေျပာၾကေခ်ေသး၏။ အာဂ ညီငယ္မ်ားပါတကား။ သူတုိ႔နွင့္ ကိုေအာင္မွဴးကား ေတြ႔မွ ေတြ႔တတ္ၾကပေလ၊ ေတာ္ေတာ္လည္း ညီၾကေပသည္ ဟု ေတြးကာ ၿပံဳးမိေပ၏။ သူတို႔ ေျပာသည့္ အလန္းဆိုသည့္ အတုိင္း ရုရွမေလးေတြကလည္း တကယ္လန္းၾကပါေပသည္။ အသက္ကသာ ၁၂၊ ၁၃ ေလာက္ဆိုေသာ္လည္း ၀တ္စားထားသည္က တကယ္ကို လန္ေနသည္ကို ေတြ႔ရပါသည္။ ေဖာ္ ဟုိက္ ထားၾကသည္မွာ ကေလးနွင့္ မလိုက္၊ သူတို႔ဆီက ကေလးဆိုတာကလည္း ကိုယ့္နိုင္ငံက တကၠသိုလ္ ေက်ာင္းသူ အရြယ္ဆိုေတာ့ ကိုယ့္လူ ေတြ ဘိန္းစား ဘိန္းေတြ႔သလို ျဖစ္သြားသည္မွာ ဆန္းသည္ဟု မဆိုသာေခ်။ မ်က္နွာေတြကလည္း ၿပီတီတီ စပ္ၿဖီးၿဖီးျဖင့္ လက္ကေလးမ်ား ေျမွာက္ကာ ႏႈတ္ဆက္ၾကေလေသးသည္။ ကိုယ့့္ဆီက လူမ်ားကလည္း လွမ္းၿပီး ဟိုေအာ္ ဒီေအာ္ျဖင့္ ေပ်ာ္စရာေလး ျဖစ္သြားေသး၏။ ျမန္မာလို “ ေဟ့ … ခ်စ္သူ တို႔ကို လာႀကိဳတာလား ” စသည္ျဖင့္ လည္း လွမ္းေအာ္ၾကေလသည္။ နားမလည္ရ်္သာ ေတာ္ေတာ့သည္။ မဟုတ္လွ်င္ အကုန္ အခ်ဳပ္ထဲ ေရာက္ကုန္မည္မွာ မလြဲ။

………………. ဆက္ရန္……………………. ကိုဥာဏ္(စက္မႈ)


ဒါခ်ာေတာအုပ္သုိ႔ သြားမည့္ ကားေစာင့္ေနၾကစဥ္ လက္သရမ္း ထားသည့္ ကာလူးမနာၿမိဳ႔ထဲမွ ရႈခင္းပံုမ်ား

ဂ်ပန္မေလး မီဂူမီ ၾကည့္ခ်င္သည္ဆိုေသာ ကြၽန္ေတာ္တို႔၏ ရန္သူေတာ္ႀကီးနွစ္ဦး ရုပ္တု
Sts. Cyril and Methodius
( ရုရွဘာသာ စကား၏ မူလအစ ျဖစ္ေသာ ဆလာဗ်န္းစကီး ဘာသာကို စတင္ တီထြင္ခဲ႔သူမ်ား )





















ကာလူးမနာၿမိဳ႔ထဲက တစ္၀က္တစ္ပ်က္သာ က်န္ေတာ့သည့္ အုတ္ၿမိဳ႔ရိုးေဟာင္းႀကီး
















မြန္ဂိုေတြကို ေတာ္လွန္ခဲ႔သည့္ နယ္စားႀကီး ယူရီဒန္းေကာ့ဗ္ ဆိုတာ သူေပါ့ သူတည္ခဲ႔တဲ႔ ၿမိဳ႔ရိုးႀကီးေရွ႔မွာ ျမင္းေပၚမွာထိုင္လို႔ …. ခန္႔ခန္႔ႀကီး

















တနဂၤေႏြတံခါးဆိုတဲ႔ ၿမိဳ႔တံခါးေဟာင္းႀကီးထဲမွာ ျမန္မာေတြ စုရံုးစုရံုးလုပ္ခဲ႔စဥ္က





















ဒါခ်ာကိုသြားမယ့္ ကားမ်ားရပ္ရာ ကားဂိတ္ေဘးနားက နွစ္ေပါင္း ေထာင္ေက်ာ္ေနၿပီဆိုသည့္ ဘုရားေက်ာင္းႀကီး
( ေတာ္ေတာ္လွတဲ႔ ၾကက္သြန္နီဥႀကီးေတြ ပါလားဟု မထင္ၾကေစလို )