ကြ်န္ေတာ္ဘဝတစ္စိတ္တစ္ေဒသမွာ ရင္ဆိုင္ေတြ႕ႀကံဳခဲ့ရတာေလးေတြ၊ ေနာင္ေတာ္ညီေတာ္ သူငယ္ခ်င္းမ်ားနဲ႔ စစ္သည္အဆင့္အတန္းအားလုံး ထိေတြ႕သိျမင္ခံစားခဲ့သမွ်ေလးေတြကို ေပါင္းစပ္လို႔ ရသတစ္ခုအျဖစ္ ရေစျခင္းငွာအင္တာနက္စာမ်က္ႏွာေလးေပၚတင္ေပးလိုက္တာျဖစ္ပါတယ္

Saturday, September 20, 2008

ေႏြရာသီ တဲအိမ္မ်ားကအျပန္….( ဇာတ္သိမ္း )

ေနာက္ေန႔မနက္ မိုးလင္းသည္မွ စရ်္ ကြၽန္ေတာ္တို႔၏ ျပည္ေတာ္သာ စစ္ဆင္ေရးႀကီးဟု အမည္ေပးထားေသာ ဒါခ်ာ ရွင္းလင္းေရး လုပ္ငန္း စတင္ပါေတာ့သည္။ ေအာင္မွဴးကား ကြၽန္ေတာ္တို႔ကို လိုက္ခဲ႔ဖို႔ စည္းရံုးစဥ္က မ်က္နွာတစ္မ်ိဳး၊ ခုက်ေတာ့ မ်က္နွာတစ္မ်ိဳးျဖင့္ “ ဟိုလို လုပ္ပါလား၊ ဒီလို လုပ္ပါလား၊ ငါလည္း မလုပ္တတ္ဘူး ” စသည္ျဖင့္ ေလာေဆာ္လွ်က္ ဖက္ထိပ္တာ၀န္ ခြဲေ၀ေပးပါေတာ့သည္။ မိုးေလးတစိမ္႔စိမ္႔ ေအာက္၀ယ္ ဘာအလုပ္မွ မလုပ္ဘဲ ေစာင္ၿခံဳရ်္သာ ေကြးေနခ်င္လွေသာ္လည္း ေက်ာက္ဆင္းတု ကိုယ္ေတာ္ပင္ မ်က္ရည္ ေတာက္ေတာက္ က်ေလာက္ေအာင္ ေျပာနိုင္ေပသည့္ ကိုေအာင္မွဴး၏ ေတာ္ကီမ်ားေၾကာင့္ ကြၽန္ေတာ္တို႔မွာ ေပါက္တူး ေပါက္ျပားဆြဲလွ်က္ ၿခံရွင္းၾကရေပေတာ့သည္။ ေပါက္တူးသာ မကိုင္မိပါက အ၀ီစိကိုပဲ ခ်က္ခ်င္း ဆင္းရေတာ့ မလိုလို။ သူကား ဤမွ်အထိ ေခါင္းေဆာင္ပီသသူတည္း။

ညီငယ္ ေမာင္ပိုင္ကား ပုဆိန္ႀကီး တရမ္းရမ္းျဖင့္ အပင္ႀကီးမ်ားကို ခုတ္ခ်၏။ ဘီစီနွင့္သားသား တို႔ကား ၿခံအ၀င္၀မွ တဲအိမ္အထိ လမ္းေဖာက္ၾကေလသည္။ သူတို႔ကား လမ္းကို ရိုးရိုးေဖာက္သည္ မဟုတ္။ လမ္းေဘး ဘယ္ညာတြင္ တစ္ေပသာသာ ျမင့္ေသာ သစ္ငုတ္မ်ားကိုလည္း နွစ္ေပခန္႔စီ ျခားလွ်က္ စိုက္ထားေလသည္။ “ အဲဒီ ငုတ္ေတြက ဘာလုပ္တာတုန္း ” ဟု စပ္စုမိေသာအခါ “ ဘာရယ္ဟုတ္ဘူး၊ အျမင္ေကာင္းေအာင္လို႔ စိုက္ထားတာ၊ ရိႈးေပါ့ ” ဟူသတည္း။ ေကာင္းေပစြ။ ဆရာမႀကီး ညဘက္ တပိုတပါး သြားလိုရ်္ အျပင္ထြက္ခဲ႔သည္ ရိွေသာ္ မျမင္မကန္းျဖင့္ အဆိုပါ ငုတ္တိုင္မ်ားကို ၀င္တိုက္မိၿပီး ကြၽမ္းပစ္ေနေပလိမ္႔မည္။ ေအာင္မွဴးနွင့္ ခ်မ္းၿငိမ္းကား တဲအိမ္ အတြင္းပိုင္း လက္သမား အလုပ္မ်ား လုပ္ၾကေလသည္။ ဆရာမႀကီးက အေပၚထပ္တြင္ တံခါးတစ္ခ်ပ္ ေဖာက္လိုသည္ဆို သျဖင့္ သူတို႔ နွစ္ေယာက္ တကုပ္ကုပ္ျဖင့္ တံခါးေဖာက္ၾက၏။ ေဖာက္ၿပီးေသာအခါ တံခါးရြက္ လုပ္ၾကေလသည္။ သို႔ေသာ္ တံခါးရြက္ကား ေဖာက္ထားေသာ အေပါက္အတြင္း ေလွ်ာေလွ်ာရႈရႈ မ၀င္။ ဟိုဘက္က မ လိုက္၊ ဒီဘက္က တြန္းလိုက္နွင့္မွ ၀င္ေလသည္။ ျမန္မာအင္ဂ်င္နီယာမ်ား ပီသ လွေခ်သည္တကား။ ေနရာတကာမွာ assume လုပ္ရေခ်၏။ မည္သို႔ပင္ျဖစ္ေစ ဆရာမႀကီး၏ ဆႏၵေတာ့ ျပည့္၀ သြားေလသည္။ သူရ၊ သီဟနွင့္ ကြၽန္ေတာ္တို႔က ေပါက္ျပားကိုယ္စီဆြဲလွ်က္ တဲအိမ္ေနာက္ပိုင္းကို ရွင္းလင္း ၾကေလသည္။ ကြၽန္ေတာ္နွင့္ ညီငယ္နွစ္ေယာက္ကား အပင္စိမ္းစိမ္း မွန္သမွ် ခုတ္ခ်ပစ္ေလသည္။ သစ္ပင္ သစ္ေတာ ထူထပ္လွသည့္ ျမန္မာျပည္မွလာသူမ်ား ျဖစ္ေပရာ တဲအိမ္ေနာက္ျခမ္းရိွ ျမင္ျမင္သမွ် သစ္ပင္တို႔မွာ ကြၽန္ေတာ္တို႔အတြက္ အမႈိက္မ်ားသာတည္း။ တျဗဳန္းျဗဳန္းျဖင့္ ခုတ္ခ်ရ်္ ေကာင္းဆဲတြင္ ဆရာမႀကီး လာၾကည့္ ၿပီးေနာက္ ရင္ကြဲပက္လက္ ျဖစ္သြားေလသည္။ ကြၽန္ေတာ္တို႔ ၿခံရွင္းသည့္အေနျဖင့္ ခုတ္ခ် ထားေသာ အပင္မ်ားကို လြမ္းလြမ္းေဆြးေဆြးႀကီး ၾကည့္လွ်က္ နွေျမာေနရွာ၏။ ထို႔ေၾကာင့္ ကြၽန္ေတာ္က ေျဖာင့္ဖ်သည့္အေနျဖင့္ “ အသုံး၀င္တာလည္း မဟုတ္ဘဲနဲ႔ နွေျမာမေနပါနဲ႔ နာဂ်ာ၊ ဒါေတြခုတ္ပစ္မွ ၿခံရွင္းသြားမွာေပါ့ ” ဟု ေျပာရေလသည္။ ထိုအခါ ဆရာမႀကီးက သူတို႔သည္ သစ္ပင္မ်ားကို အလြန္ခ်စ္တတ္ၾကေၾကာင္း၊ သစ္ပင္မ်ားမွာ တစ္နွစ္လံုးေနမွ ေလးလသာလွ်င္ ေနေရာင္ျခည္နွင့္ ထိေတြ႔ရသည္ ျဖစ္ရာ ႀကီးထြားႏႈန္းေနွးလွေၾကာင္း၊ ရိွသည့္ အပင္ေလးမ်ားကို လြန္စြာ ဂရုစိုက္လွ်က္ ေမြးျမဴရပါေၾကာင္း ေျပာျပ ေလသည္။ ဆရာမႀကီး၏ စကားမ်ားကို နားေထာင္ေနရင္းမွ ဗိုလ္ေလာင္းဘ၀က စေနေန႔တိုင္း ရွင္းခဲ႔ရသည့္ သတ္လို႔ မေသ၊ ခုတ္လို႔ မနိုင္ေသာ ေနၾကာရို္င္းပင္မ်ားကို ေျပးရ်္ သတိရမိေသးေတာ့သည္။ ေနၾကာရိုင္းတို႔ ဒီ ရုရွ မွာ လာျဖစ္ထြန္းလွ်င္ မည္မွ် ေကာင္းမည္နည္း။ ယခုေတာ့ ျမန္မာျပည္က ေနၾကာရိုင္းတို႔မွာ ရန္သူေတာ္ ဗိုလ္ေလာင္းမ်ားနွင့္သာ စစ္ခင္းေနၾကရေလသည္။

ဤသို႔ဤပုံ ကြၽန္ေတာ္တို႔တေတြ ကိုယ္စီတာ၀န္မ်ားျဖင့္ အလုပ္လုပ္ေနၾကခ်ိန္၀ယ္ ညီငယ္ ဘိုဘိုမွာလည္း သူ၏ ဗြက္ထေနေသာ မီးဖိုႀကီးနွင့္ နပန္းလံုးေနေလသည္။ ညက မိုးရြာထားသျဖင့္ သူ၏ မီးဖိုမွာ ေရအိုင္ သာသာ ျဖစ္ေနေလၿပီ။ သူကား ထိုမီးဖိုျဖင့္ပင္ အားလံုးစားဖို႔ ခ်က္ျပဳတ္ေပးရွာ၏။ သူ၏ ၀ါးစရာမလိုေသာ ထမင္းနွင့္ စိတ္ကူးတည့္ရာ ဟင္းလ်ာတို႔ကား မၾကာမွီ အသင့္ျဖစ္လာေလၿပီ။ မည္သည့္အရသာဟု ေျပာျပရန္ ခက္ခဲလွသည့္ ဟင္းမ်ားျဖစ္ေသာ္လည္း ေမာ္စကိုေရာက္ၿပီးေနာက္ ( ၃ ) နွစ္အတြင္း ပထမဆံုး ၿမိန္ရွက္စြာ စားခဲ႔ရေသာ ထမင္းနွင့္ ဟင္းတို႔သာ ျဖစ္ေၾကာင္း ၀န္ခံရေပမည္။ ညေန ၅ နာရီေက်ာ္သည္နွင့္ အလွ်ိဳလွ်ိဳ တန္းျဖဳတ္ ကုန္ၾကေလသည္။ ေရခ်ိဳးတဘက္ဆြဲသူဆြဲ၊ ဆပ္ျပာခြက္ ကိုင္သူကိုင္ျဖင့္ ဟန္ေရးျပင္ၾကေလၿပီ။ မိုးတေအးေအး ျဖင့္ တေနကုန္ အေႏြးထည္ မခြၽတ္ခဲ႔သူ အေမာင္တို႔ကား ေရခ်ိဳးရန္ေတာ့ မပ်င္းၾကေခ်။ ဘယ္ပ်င္းလိမ္႔မတုန္း။ ဘိုင္စကယ္စီး မဒီေလးနွစ္ေယာက္က အခ်ိန္မွန္ေခ်သည္ကိုး။ “ အပ်ိဳေလးေတြ ေရခပ္ဆင္းကို ျခင္းခတ္လို႔ ေျခာင္း ” ဟူေသာ ကဗ်ာစာသားကို ကြၽန္ေတာ္တို႔နွင့္က်မွ “ အပ်ိဳေလးေတြ ဘိုင္စကယ္စီးကို ျခင္းခတ္လို႔ ေျခာင္း ” ဟု ျပင္ရမလို ျဖစ္ရေလသည္။ ေရအိုင္ေဘးတြင္ ျခင္းခတ္ရင္းမွ ေဘးနားတြင္ စက္ဘီးစီးက်င့္ေနၾကေသာ ထိုမဒီေလးမ်ားကို ခပ္တည္တည္ ရႈိးရေလသည္။ ထို မဒီမ်ားကား ရဲလွခ်ည့္။ ေယာက်္ားေလးေတြ ၆ ေယာက္ေလာက္ ၀ိုင္းၿပီး ျခင္းခတ္ေနသည့္ ေဘးနားကို လာၿပီး မေၾကာက္မရြံ႔ လာရပ္ၾကည့္ေနေလသည္။ ျခင္းလံုးကလည္း တိုင္ပင္ကိုက္ထားသည့္အလား ေျမေပၚက်လွ်င္ တျခားဘက္သို႔ မက်။ သူတို႔ အနားသို႔သာ က်ေလသည္။ ဤသို႔ျဖင့့္ သူ႔ဟာနွင့္သူေတာ့ စည္း၀ါးကိုက္ေနေလသည္။ မဒီေလးမ်ားကား ၅ မိနစ္ခန္႔ ရပ္ၾကည့္ၾကၿပီးေနာက္ ျပန္သြားၾကေလသည္။ ညအထိ ရပ္ၾကည့္မေနတာ ကံေကာင္း။ မဟုတ္လွ်င္ ကြၽန္ေတာ္တို႔ တေတြ အေအးပတ္ကုန္ေပလိမ္႔မည္။

ေရမိုးခ်ိဳး၊ ညေနစာ စားေသာက္ၿပီးေသာအခါ ဆရာမႀကီး၏ ေဘာ္ဒါ အိမ္မွ ကြၽန္ေတာ္တို႔အား လက္ဖက္ရည္ ေသာက္ရန္ လာေခၚေလသည္။ ျမန္မာျပည္ ေတာရြာမ်ားတြင္ ဧည့္သည္လာပါက ေရေႏြးေသာက္ ဖိတ္သည္နွင့္ တူလွေပသည္ဟု ေတြးမိပါသည္။ ၀ါးတီး အစီအစဥ္ျဖစ္ရာ မည္သူမွ် မျငင္းမိဘဲ ခ်ီတက္ၾကကုန္ေလသည္။ ဆရာမႀကီး၏ ေဘာ္ဒါမွာလည္း သမိုင္းပါေမာကၡႀကီးတစ္ဦး ျဖစ္ခဲ႔ၿပီး ယခုေတာ့ ပင္စင္စားႀကီး ျဖစ္ေနေလသည္။ ထိုအဖြားႀကီးကား သမိုင္းဆရာမႀကီးပီပီ ျမန္မာနိုင္ငံနွင့္ ပတ္သက္ရ်္ အေတာ္သိေလသည္။ ဟိုအေၾကာင္းေမး၊ ဒီအေၾကာင္းေမးနွင့္ ရိွေလသည္။ ကြၽန္ေတာ္တို႔ကား တည္ခင္းထားေသာ လက္ဖက္ရည္နွင့္ မုန္႔ကို ၀ါးလွ်က္မွ ေတာ္ကီ ျပန္ပြားရေလသည္။ ထိုအိမ္မွ ျပန္လာၾကေသာအခါ လမ္းတြင္ေတြ႔ရေသာ ဒါခ်ာတဲအိမ္ တစ္ခုတြင္ လွ်ပ္စစ္မီးမ်ား လင္းေနသည္ကို ေတြ႔ရသျဖင့္ စနည္းနာလိုက္ရာ ဓာတ္ဆီမီးစက္ အေသးေလးတစ္လံုး ေမာင္းထားေၾကာင္း ေတြ႔ရေလသည္။ ထိုတဲအိမ္ေရွ႔တြင္ အဘိုးႀကီးတစ္ဦး ပက္လက္ကုလားထိုင္ျဖင့္ ထိုင္လွ်က္ ရိွသည္ကို ေတြ႔ရသျဖင့္ အနားသို႔ အသာခ်ဥ္းကပ္ကာ လက္ပ္ေတာ့ အားသြင္းပါရေစဟု ကပ္ေျပာမိေလသည္။ အဘိုးႀကီးကား သေဘာေကာင္းပံုရေလသည္။ လာပါ လာပါဟု ႀကိဳဆိုရွာ၏။ လက္ပ္ေတာ့ အားသြင္းေနစဥ္ အဘိုးႀကီးအနား သြားထိုင္ရင္း ေတာ္ကီပြားမိေလသည္။ “ ဒီလက္ပ္ေတာ့က ဘာလုပ္ဖို႔လဲ ” ဟု ေမးရာ ဗီဒီယိုၾကည့္ဖို႔ပါ ဟု ေျပာရန္ အားနာသျဖင့္ စာေရးဖို႔ပါ ဟု ေျပာလိုက္ရေလသည္။ ထိုအခါ အဘိုးႀကီးက “ မင္းက စာေရးတယ္လား၊ ဘာစာေတြ ေရးတာလဲ ” ဟု စတင္ အစ္ပါေတာ့သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ကြၽန္ေတာ့္မွာ ကိုယ့္အတတ္ကိုယ္စူးလွ်က္ စာေရးဆရာ မဟုတ္ပါေၾကာင္း၊ ရုရွနိုင္ငံအေၾကာင္း သိသမွ် ဗဟုသုတေလးမ်ားကို ဘေလာ့ေပၚတြင္ ေရးသားေနပါေၾကာင္း စသည္ျဖင့္ လွည့္ပတ္ေျပာရေလသည္။ ထိုအခါ အဘိုးႀကီးမွာ မ်ားစြာ သေဘာက်သြားလွ်က္ ရုရွနိုင္ငံနွင့္ ပတ္သက္ေသာ သမိုင္းေၾကာင္းမွ စတင္ကာ လူေနမႈ၊ အက်င့္စရုိက္ အဆံုး အိတ္သြန္ဖာေမွာက္ ေျပာျပေလေတာ့သည္။ ကြၽန္ေတာ္ကား လက္ပ္ေတာ့ အားျဖည့္ေနသည္ကိုပင္ ေမ႔သြားလွ်က္ အဘိုးႀကီး ေျပာျပေသာ ဒုတိယကမာၻစစ္ႀကီး အေၾကာင္း၊ အိုက္ခမန္း၏ ငရဲခန္းမ်ား အေၾကာင္း၊ ေအာက္တိုဘာေတာ္လွန္ေရးႀကီး အေၾကာင္း၊ ဆိုဗီယက္ေခတ္အေၾကာင္း စသည္တို႔တြင္ ေမ်ာပါသြား ပါေတာ့သည္။ ဤသို႔ စိတ္၀င္တစား နားေထာင္ေနသည္ကို ေတြ႔ရသျဖင့္ အဘိုးႀကီးမွာ ေျပာရင္းမွ ပိုမို စိတ္ပါလာဟန္ျဖင့္ အိမ္အတြင္းသို႔ ၀င္သြားၿပီး စာအုပ္တစ္အုပ္ ယူလာကာ ကြၽန္ေတာ့္အား လက္ေဆာင္အျဖစ္ ေပးေလေတာ့သည္။ ထိုစာအုပ္မွာ “ ဆိုဗီယက္ေခတ္အလြန္ ” ဟု အမည္တပ္ထားေသာ ကဗ်ာ စာအုပ္ ျဖစ္ေလသည္။ ေရွ႔ဆံုး စာမ်က္နွာတြင္ “ ရုရွနိုင္ငံအား အမွတ္ရစိမ္႔ေသာငွာ ျမန္မာေက်ာင္းသား ကိုဥာဏ္အား စာေရးသူကိုယ္တိုင္ လက္ေဆာင္ေပးသည္ ” ဟူေသာ စာကို ျမင္လုိက္ရသျဖင့္ မ်က္လံုးျပဴးသြားရေလသည္။ ေပေၾကာင္ေၾကာင္ အဘိုးႀကီးပါဟု ထင္မိသည္မွာ မွားေလၿပီ။ သူကား ရုရွ ကဗ်ာဆရာႀကီး ဗာဆီလီဒရူးေဂါ့ ျဖစ္ေနေလသည္။ ဤသို႔ျဖင့္ ကြၽန္ေတာ့္မွာ သူ႔စာအုပ္တစ္အုပ္ အလကား ရလိုက္ေလသတည္း။ ထို႔အျပင္ အဆိုပါ ဆရာႀကီး၏ ေက်းဇူးေၾကာင့္ ထိုညက ကြၽန္ေတာ္တို႔တေတြ မံမီဇာတ္ကား ၾကည့္လိုက္ရေလသည္။

တေန႔ တေန႔ ၿခံရွင္း ဖက္ထိပ္လုပ္လိုက္၊ အခ်ိန္တန္ ေဗာ့ဒ္ကာပုလင္းဖြင့္ၿပီး ထမင္းစားလိုက္ျဖင့္ လွ်ပ္စစ္မီးမရိွ၊ အင္တာနက္ မရိွျဖင့္ အေနၾကာလာေသာအခါ ကြၽန္ေတာ္တို႔တေတြ ၿငီးေငြ႔လာေလၿပီ။ လက္ေခ်ာင္းေလးမ်ား ကလည္း ကီးဘုတ္ ရိုက္လိုေၾကာင္း ေသြးေတာင္းလာေလၿပီ။ ေန႔စဥ္ရက္ဆက္ ဖုန္းျဖင့္ သတင္းပို႔ေနရရွာေသာ ညီငယ္ ဘိုဘိုမွာလည္း ဖုန္း ဘတၱရီကုန္ေလၿပီ။ တဲအိမ္ေခါင္မိုးေပၚ မရမက တြယ္တက္လွ်က္ “ အဲဒီဘက္က ၾကားလား၊ ဒီဘက္က ေကာင္းေကာင္းမၾကားရဘူး၊ ျပန္ေျပာဦး ” စသည္ျဖင့္ ခုနွစ္သံခ်ီ ေအာ္ေနတတ္ေသာ ခ်မ္းၿငိမ္းလည္း မ်က္နွာညိွေလၿပီ။ ဂ်ီေတာ့ေပၚမွ ပို္င္ရာဆိုင္ရာတို႔ကလည္း ႀကိမ္စၾကၤာျဖင့္ ရိုက္ေခၚ ကုန္ၾကၿပီ ျဖစ္ရာ ကြ်န္ေတာ္တို႔တေတြ အထုပ္အပိုးျပင္ၾကေလသည္။ ထိုအခါ ဆရာမႀကီး မ်က္နွာညိႈးေလတည္း။ သူ႔ခမ်ာ ၀မ္းနည္းပက္လက္ျဖစ္လွ်က္ ကြၽန္ေတာ္တို႔အား အတန္တန္တားရွာ၏။ ကြ်န္ေတာ္တို႔မွာ ဆရာမႀကီးကိုလည္း အားနာ၊ ဆက္ေနရမည္မွာလည္း ၿငီးေငြ႔လာၿပီျဖစ္ရ်္ မေနနိုင္ျဖင့္ အေနခက္ရေပေတာ့သည္။ ဆရာမႀကီးခမ်ာ နည္းမ်ိဳးစံုသံုးလွ်က္ တားရွာေလသည္။ ေနာက္ဆံုး သူ႔ပိုက္ဆံအိတ္ အစုတ္ႀကီးထဲတြင္ ဘယ္အခ်ိန္ ကတည္းက စုထားရွာသည္မသိေသာ ပိုက္ဆံေလးမ်ားကို ထုတ္ေပးလွ်က္ ကာလူးမနာၿမိဳ႔ေပၚရိွ ေစ်းသို႔သြားရ်္ စားစရာ ေသာက္စရာမ်ား ၀ယ္ခို္င္းသည္အထိ စည္းရံုးေလသည္။ သူ႔ခမ်ာ အေဖာ္မဲ႔ အထီးက်န္ေနရွာသူ ျဖစ္ရကား ကြၽန္ေတာ္တို႔ကို မျပန္ေစခ်င္ရွာေပ။ ကြၽန္ေတာ္တို႔မွာ ဆရာမႀကီးကို သနားလွေသာ္လည္း လုပ္စရာ အလုပ္မ်ား လည္း လုပ္ကိုင္ၿပီးၿပီ ျဖစ္ရာ ဤေတာထဲတြင္ မေနလိုေတာ့ေပ။ ထို႔ေၾကာင့္ မ်က္လံုး ဇြတ္မွိတ္လွ်က္ အတင္း ျငင္းရ ေပေတာ့သည္။ အေၾကာင္းအမ်ိဳးမ်ိဳးျပလွ်က္ ရုန္းထြက္ၾကရေလသည္။ ဆရာမႀကီးက ၁၀ ရက္တန္သည္ ၁၅ ရက္တန္သည္ေတာ့ ေနပါဟု ေျပာေသာ္လည္း ကြၽန္ေတာ္တို႔မွာ ၁၀ မိနစ္တန္သည္ ၁၅ မိနစ္တန္သည္ပင္ ဆက္လက္ မေနလိုေတာ့ရကား ဇြတ္မိွတ္ ကန္႔ကြက္ရေလေတာ့သည္။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ ဆရာမႀကီးမွာ မ်က္ရည္ အ၀ိုင္းသားျဖင့္ ကြၽန္ေတာ္တို႔ ဆႏၵကို လုိက္ေလ်ာရရွာေလသည္။ ရုရွျပည္က အေဖာ္မဲ႔ အဘြားႀကီး တစ္ဦး၏ အျဖစ္မွာ ရင္နင့္ဖြယ္ ေကာင္းလွေပသည္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ျမန္မာျပည္က အသက္အရြယ္ ႀကီးရင့္လာေသာ အဘိုး၊ အဘြားတို႔ ကံေကာင္းေနၾကေသးသည္။ မည္သည့္ ေခတ္ကာလတြင္ ေျပာင္းလဲ ကုန္ၾကမည္လဲေတာ့ မသိ။ ယခုထိေတာ့ ျမန္မာ့ လူေနမႈ စရိုက္က သူတို႔ကို ကယ္ထားေသးေလသည္။

တားမရသည့္ အဆံုး၀ယ္ ဆရာမႀကီးက ထိုတစ္ညေတာ့ ေနပါဦး၊ ပါတီပြဲတစ္ခုေတာ့ လုပ္သြားပါဟု ဆိုကာ ကိတ္မုန္႔နွင့္ လက္ဖက္ရည္မ်ား သူကိုယ္တိုင္ သြား၀ယ္ေလသည္။ ညေနဘက္တြင္ ကိတ္မုန္႔ေပၚ ဖေယာင္းတုိင္ ထြန္းလွ်က္ ႏႈတ္ဆက္ပြဲ လုပ္ရေလသည္။ မည္သူမွ် မ်က္နွာမရြွင္။ ဆရာမႀကီး ၀မ္းနည္း ေနသျဖင့္ ကြၽန္ေတာ္တို႔တေတြလည္း စိတ္မေကာင္းျဖစ္ရေလသည္။ ညဘက္တြင္ မီးပံုႀကီးတစ္ပံုဖိုလွ်က္ အသားမ်ားကို တံစို႔ထုိးကာ ကင္ၾကေလသည္။ ေဗာ့ဒ္ကာ မေသာက္သူမ်ားအတြက္ ဘီယာျဖင့္၊ ဆရာမႀကီး အပါအ၀င္ ကြၽန္ေတာ္တို႔ ေဗာ့ဒ္ကာမန္းမ်ားက ေဗာ့ဒ္ကာျဖင့္ ထိုအသားကင္မ်ားကို စားေသာက္ၾကေလသည္။ ဆရာမႀကီးလည္း ေဗာ့ဒ္ကာေလး ၀င္မွ လူမွန္ေနရာမွန္ ျပန္ေရာက္လာကာ စကား ျပန္ေျပာနိုင္ေလသည္။ ေနာက္ဆံုးည အေနျဖင့္ ညဥ့္အေတာ္နက္သည္အထိ ကြၽန္ေတာ္တို႔တေတြ မီးပံုေဘးက မထၾကေပ။ သီခ်င္းေတြ ဆိုလုိက္၊ ဓာတ္ပံုေတြ ရိုက္လိုက္ျဖင့္ ရိွေလသည္။ ဆရာမႀကီးမွာလည္း အလြမ္းဓာတ္မ်ား ျပန္လည္ နိုးၾကားလာသလား မသိ။ စစ္ႀကီးအတြင္းက သူတို႔ စစ္ေျပးခဲ႔ရသည့္ အေၾကာင္းမ်ား၊ သူ ေလးနွစ္သမီး အရြယ္တြင္ သူ႔အေဖမွာ စစ္ႀကီးအတြင္း က်ဆံုးသြားခဲ႔သျဖင့္ သားအမိတေတြ ဒုကၡေရာက္ၾကရပံုမ်ား၊ ေရခဲမွတ္ေအာက္ ၄၀ ဒီဂရီေလာက္ ေရာက္ေနေသာ ရုရွေဆာင္းတြင္းတြင္ ေျခအိတ္မရိွ၊ ဖိနပ္မပါဘဲ ေက်ာင္းတက္ခဲ႔ၾကရပံုမ်ား၊ ေဆာင္းစရာ ေခါင္းစြပ္မရိွသျဖင့္ သူ႔အေဖ၏ စစ္ဂ်ာကင္ႀကီးကို စုတ္ၿဖဲလွ်က္ ေခါင္းေပါင္းခဲ႔ၾကရပံုမ်ား၊ စစ္အတြင္း ရုရွတစ္နိုင္ငံလုံး စားစရာမရိွသျဖင့္ သစ္ဥသစ္ဖုမ်ား တူးစားခဲ႔ရပံုမ်ား၊ သူ႔အမျဖစ္သူမွာ ထိုသစ္ဥသစ္ဖုတို႔ကို စားရင္းမွ အစာအဆိပ္သင့္ရပံုမ်ား စသည္တို႔ကို ပံုျပင္သဖြယ္ ေျပာျပေလေတာ့သည္။ ကြၽန္ေတာ္တို႔မွာ အဖြားပံုေျပာသည္ကို နားေထာင္ေနၾကေသာ ေျမးမ်ားသဖြယ္ ရိွေလေတာ့သတည္း။

ေနာက္ေန႔မနက္ မိုးေသာက္သည္နင့္ ကြၽန္ေတာ္တို႔သည္ တစ္ပတ္လံုးလံုး ရွင္းလင္းေရး လုပ္ခဲ႔ေသာ ဒါခ်ာတဲအိမ္ကို ႏႈတ္ဆက္သည့္ အေနျဖင့္ ဓာတ္ပံုမ်ားရိုက္ၾကၿပီးေနာက္ ျပန္ရန္ ျပင္ဆင္ၾကေလသည္။ အထုပ္အပိုးမ်ား လြယ္လွ်က္ ၿခံတံခါးမွ ထြက္လာေသာအခါ အနည္းငယ္ လြမ္းမိသလိုလိုေတာ့ ျဖစ္မိေလသည္။ ေတာထဲ ေတာင္ထဲ ေအးခ်မ္းေသာ ေနရာေလးျဖစ္ရာ အနားယူရ်္ေတာ့ ေကာင္းခဲ႔ပါသည္။ ဆရာမႀကီးကိုလည္း မ်ားစြာ ကူညီလုပ္ကိုင္ေပးနုိင္ခဲ႔ၿပီ ျဖစ္ရာ ကြၽန္ေတာ္တို႔၏ ေႏြရာသီတဲအိမ္ခရီးမွာ အက်ိဳးအျမတ္ မ်ားစြာ ရိွခဲ႔သည္ဟု ဆိုနိုင္ေပသည္။ သို႔ေသာ္ စိမ္႔ထဲမွ ေရကို တစ္ပတ္ခန္႔ ေသာက္ခဲ႔ရသျဖင့္ လည္းေကာင္း၊ ညအိပ္ေသာအခါ ေဗာ့ဒ္ကာ မူးမူးျဖင့္ ေစာင္ပါးကိုသာ ၿခံဳလွ်က္ေကြးမိေသာေၾကာင့္ လည္းေကာင္း သြားဖုံးမ်ား ေရာင္ကာ သြားကိုက္လာသည္ကေတာ့ ျခြင္းခ်က္ဟု ေျပာရပါေတာ့မည္။ ဤသို႔ျဖင့္ ကြၽန္ေတာ္သည္ ရုရွတို႔၏ ေႏြရာသီတဲအိမ္မ်ားဆီသို႔ တစ္ခါတစ္ေခါက္ အလည္ေရာက္ခဲ႔ေလသတည္း။

( အျပန္ခရီးတြင္ ကိုေအာင္မွဴးႀကီးဆီမွ ညာတာပါေတးျဖင့္ ပိုက္ဆံ ၃၅၀ ေခ်းရ်္ရခဲ႔သည္မွာလည္း အျမတ္ထဲ ထည့္တြက္ရေပလိမ္႔မည္။ သို႔ေသာ္ ဤပို႔စ္မ်ားကို ဖတ္ၿပီးေသာအခါ သူ႔အား မင္းသားေနရာ မထားဘဲ ဗီလိန္လုပ္ကာ အံ႔ေက်ာ္လိုလို၊ ေအာင္ခိုင္လိုလို လုပ္ထားပါသည္ဟု စြပ္စြဲကာ အဆုိပါ ေခ်းထားေသာ ပိုက္ဆံမ်ားကို အတင္းျပန္ေတာင္းသြားပါေၾကာင္း …… ) ကိုဥာဏ္(စက္မႈ)

3 comments:

megumi said...

႐ုရွစာေရးဆရာၾကီးေပးလိုက္ေသာ စာအုပ္ၾကည့္ခ်င္ပါသည္။ ဇာတ္သိမ္းသြားလို႕ပဲေနာ္။ ရယ္ရလို႕ ေသေတာ့မယ္သိလား။ :P :P

မီးငယ္ said...

အစ္ကိုေရ စုစုေပါင္းဘယ္ႏွစ္ရက္ေနခဲ႔လဲ....
ကဗ်ာဆရာၾကီးရဲ႕လက္ေရးၾကည္႔ခ်င္တယ္...

Anonymous said...

'၀ါးစရာမလိုေသာ ထမင္းနဲ႕ စိတ္ကူးတည့္ရာ ဟင္း' စာေရးဆရာေရ။ ေတာ္ေတာ္လဲေရးတတ္တယ္။ ရီရတယ္။ ရုရွားအေၾကာင္းလဲသိရတယ္။ ေက်းဇူးပါ။ ဓာတ္ပံုေတြ ရိုက္ခဲ့တယ္လဲေျပာေသး ဘေလာ့ဂ္မွာ တင္ထားတာကနည္းနည္းေလး။ တင္ပါအံုး။