ေႏြရာသီ တဲအိမ္မ်ားကအျပန္….( ၃ )

ေရအိုင္ကေလးကို ေက်ာ္လာေသာအခါ ေကာ္ဆာမို ( ကြန္ျမဴနစ္လူငယ္ ) ေဟာင္းမ်ား ဟူေသာ ဆိုင္းဘုတ္ ေသးေသးေလး ခ်ိတ္ထားသည့္ သံတံခါးႀကီးတစ္ခုကို ေတြ႔ရပါသည္။ “ တို႔ဆရာမႀကီး ငယ္ငယ္တုန္းက ေကာ္ဆာမိုႀကီး ထင္တယ္ဟ .. ဒါေၾကာင့္ ဒီေလာက္ မာေရေၾကာေရ ျဖစ္ေနတာ ” ဟု ေအာင္မွဴးအား လွမ္းေျပာ လိုက္ရာ “ ဒါတင္ဘယ္ကမတုန္း … ဘြားေတာ္က ေခါင္းလည္း အေသမာတာ ဟ ” ဟု ေအာင္မွဴးက ထပ္ကြန္႔ ျပန္ေခ် ေလသည္။ အဆိုပါ တံခါးႀကီးကို ေက်ာ္ခြ ၀င္ေရာက္ ၿပီးေသာအခါ ျမက္ပင္ရွည္ႀကီးမ်ား ၀န္းရံေနသည့္ ဒါခ်ာတဲအိမ္မ်ားကို ေတြ႔ရပါေတာ့သည္။ ကြၽန္ေတာ္တို႔အတြက္ ဘ၀က ခါးလွသည္မွာ ဆရာမႀကီး၏ ဒါခ်ာတဲအိမ္သည္ ဟိုးဘက္ အစြန္ဆံုးတြင္ တည္ရိွေနျခင္းေပတည္း။ ဆရာမႀကီး၏ ဒါခ်ာတဲအိမ္ မွလြန္ေသာ္ စြတ္စို ထိုင္းမိႈင္းေနေသာ ေတာအုပ္ႀကီးသာ က်န္ရိွပါေတာ့သည္။ သို႔ေသာ္ ကြၽန္ေတာ္တို႔အဖြဲ႔ အတြက္ အားတက္စရာ တစ္ခုမွာ သံတံခါးႀကီးမွ ဆရာမႀကီး၏ တဲအိမ္သို႔အသြား လမ္းေဘးတြင္ရိွေသာ ဒါခ်ာတဲအိမ္ တစ္ခုထဲမွ ရုရွမ ေခ်ာေခ်ာေလး နွစ္ေယာက္ ေခါင္းကေလးမ်ား ျပဴတစ္ျပဴတစ္ျဖင့္ ထြက္ေျခာင္းေနသည္ကို အမွတ္တမဲ႔ ေတြ႔လိုက္ရျခင္းေပတည္း။ အားလံုးကလည္း စစ္သားမ်ား ပီသပါေပသည္။ ေျခေထာက္ေရွ႔က မိုင္းကိုသာ မျမင္ဘဲ နင္းမိခ်င္ နင္းမိမည္ျဖစ္ေသာ္လည္း ဒါမ်ိဳးက်ေတာ့ တကူးတက ညြန္ျပစရာ မလို။ “ ဟဲ႔ .. ဘာေလးေတြတုန္း .. ေပၚတင္ မၾကည့္ဘဲ ေျခာင္းၾကည့္ေနတယ္ .. အဲဒါေတြ မႀကိဳက္တာေနာ္ .. အဲဒါေတြ မႀကိဳက္တာ ” ဟူေသာ စကားသံမ်ားကား အပတ္စဥ္ ၄၈ က ညီငယ္မ်ား ထံမွ ထြက္ေပၚလာေလသတည္း။ ေခါင္းေဆာင္ျဖစ္သူ ကိုေအာင္မွဴးႀကီး ကိုယ္တိုင္ပင္လွ်င္ ေခါင္းႀကီး ေဆာင္းငန္း ေဆာင္းငန္းျဖင့္ ရႈိးေနေသးသည္ ျဖစ္ရာ ငယ္ရြယ္သူမ်ား ျဖစ္ေသာ ညီငယ္မ်ားကို အျပစ္မဆိုသာေခ်။

ထိုတဲအိမ္ကို ေက်ာ္ရ်္ ေနာက္ထပ္ မီတာ ၂၀၀ ေလာက္ ဟိုတိုး ဒီတိုးျဖင့္ ေလွ်ာက္လိုက္ ေသာအခါ ကြၽန္ေတာ္တို႔ ေနရမည့္ ဆရာမႀကီး၏ ဒါခ်ာတဲအိမ္သို႔ ေရာက္ေလသည္။ ဆရာမႀကီး၏ ဒါခ်ာမွာ ျမင္သူတကာ ေငးရေလာက္ေအာင္ပင္ သစ္ပင္ၿခံဳႏြယ္မ်ား ဖံုးအုပ္လွ်က္ စြန္႔ပစ္ခံ အိမ္တစ္လံုး အလား အလွပႀကီး လွပေနသည္ ကို ေတြ႔လိုက္ရပါေတာ့သည္။ “ ကိုင္း … ဆရာမႀကီး၏ အိမ္ေတာ္မဂၤလာသို႔ ေရာက္ရိွပါၿပီဗ်ား .. အနားမယူေသးခင္ ရွင္းလင္းေရးေလး အရင္စလိုက္ၾကစို႔ေဟ့ ” ဟူေသာ ကိုေအာင္မွဴး၏ ငွက္ဆိုးထိုးသံ ကဲ႔သို႔ေသာ အသံနက္ႀကီး အဆုံး၀ယ္ ကြၽန္ေတာ့္မွာ အရုပ္ႀကိဳးျပတ္ လဲက်မတတ္ ျဖစ္သြားေလသတည္း။ ဘယ့္နွယ္ … ေပ်ာ္စရာသိပ္ေကာင္းတာပဲ ဟုေျပာခဲ႔တုန္းက ဒီအသံ မဟုတ္၊ အခုေတာ့ ေရာက္ေရာက္ျခင္း ေဆာက္နွင့္ ထြင္းေလၿပီ။ မတတ္နိုင္။ ရွင္းရေပေတာ့မည္။ ဘ၀ကို တစ္ကိုယ္ေတာ္ ဟဲေနသူ ဆရာမႀကီးမွာ ကူေဖာ္ေလာင္ဖက္ တစ္ေယာက္မွ ရိွဟန္မတူ။ သူမ်ားတကာ ဒါခ်ာေလးမ်ားမွာ လွလွပပ သပ္သပ္ရပ္ရပ္ ျဖစ္ေနသေလာက္ သူ႔ဒါခ်ာမွာေတာ့ ကေမၻာဒီးယားက အန္ေကာ၀ပ္ထက္ေတာင္ ၿခံဳႏြယ္ပိတ္ေပါင္း ထူထပ္ေန ပါေတာ့သည္။ ၀င္းတံခါးမွ တဲအိမ္ဆီသို႔ပင္ ေရာက္ေအာင္ မနည္း တိုးေ၀ွ႔ ၀င္ရေလသည္။ တဲအိမ္မွာ သစ္လံုးႀကီးမ်ားကို တစ္လံုးစီ ဆင့္လွ်က္ ေဆာက္ထားျခင္းျဖစ္ရာ တစ္မ်ိဳးတစ္ဖံုေတာ့ ၾကည့္ေကာင္းေနပါသည္။ သို႔ေသာ္ တစ္နွစ္လံုးေနမွ တစ္ေခါက္ေလာက္သာ လူသူေရာက္သည္ျဖစ္ရကား ဖုံအလိမ္းလိမ္းျဖင့္ ရိွေလသည္။ သံေခ်းတက္ေနေသာ ေသာ့ခေလာက္ႀကီးကို ဖြင့္ရ်္ အထဲသို႔ ၀င္မိေသာအခါ အထဲတြင္ ပစၥည္း ပစၥယ မ်ားစြာ စုပံုလွ်က္ရိွေနသည္ကို ေတြ႔လိုက္ရေလသည္။ “ ဟ .. ေအာင္မွဴးရ သူရဲကား ရိုက္မလို႔မ်ား ငါတို႔ကို ဒီ ေခၚလာတာလား ဟ ” ဟူရ်္ပင္ အေငၚတူးလိုက္မိပါေသးသည္။

တဲအိမ္အတြင္း အခန္းဖြဲ႔ထားပံုမွာ မဆိုးလွပါ။ နွစ္ထပ္တဲအိမ္ျဖစ္ၿပီး ေအာက္ထပ္တြင္ အခန္းက်ယ္ႀကီး တစ္ခန္းနွင့္ ထမင္းစားခန္း၊ အေပၚထပ္တြင္ အျပင္သို႔ ေငးနိုင္သည့္ ျပတင္းေပါက္ပါေသာ အခန္းတစ္ခန္းနွင့္ အိပ္ခန္းတစ္ခန္း ရိွပါသည္။ အခန္းက်ယ္ႀကီး အတြင္းတြင္ ကုတင္တစ္လံုးနွင့္ ဆုိဖာထိုင္ခံုႀကီးမ်ား ခ်ထားပါသည္။ ၾကမ္းခင္းသစ္သားမွာ ေခ်ာေမြ႔ေသာ္လည္း ဖုန္မႈန္႔မ်ားကို အေတာ္ၾကာ ရွင္းလင္းယူရပါသည္။ ေအာက္ထပ္ အခန္းငယ္ႀကီးကို အပတ္စဥ္ ၄၇ က ညီငယ္ ေမာင္ပိုင္ ဦးေဆာင္လွ်က္ ရွင္းလင္းၾကၿပီး ေသာအခါ “ ကြၽန္ေတာ္တို႔က ဒီမွာ အိပ္မယ္၊ အကိုတို႔က အေပၚထပ္သြားအိပ္ ” ဟု အပိုင္စီးလိုက္ပါေတာ့သည္။ အႀကီးမ်ားမို႔ ဦးစားေပးသလိုလိုျဖင့္ အတင္းတြန္းတင္ေလရကား ကြၽန္ေတာ္တို႔မွာ ညဘက္ေရာက္လွ်င္ လြန္စြာ ခ်မ္းမည့္ အေပၚထပ္သို႔ ေရာက္ကုန္ေလေတာ့သည္။ အေပၚထပ္တြင္ ဆက္တီခံုမွ ဆိုဖာအပိုင္းျပတ္ေလးမ်ားကို စီစီရီရီခင္းလွ်က္ အိပ္ရာအတြက္ ႀကံဖန္ရေလသည္။ အိပ္ရာခင္းၿပီးေသာအခါ ဦးရာလူစနစ္ျဖင့္ ေခါင္းအံုးနွင့္ ေစာင္မ်ားကို လုၾကရပါေတာ့သည္။ ကြၽန္ေတာ္ကား ရမိရရာ ဆြဲလိုက္ရာ ေစာင္ပါးတစ္ထည္သာ လက္ထဲ ပါလာေလသည္။ ေႏြရာသီျဖစ္သျဖင့္ ကိစၥမရိွေလာက္ပါဟု ေတြးလိုက္ကာ ထိုေစာင္ပါးျဖင့္သာ ၿခံဳေကြးမည္ဟု စဥ္းစားလွ်က္ အသာေနလိုက္ပါသည္။

အိပ္ယာမ်ား ခင္းက်င္းျပင္ဆင္ၿပီးေသာအခါ အ၀တ္ေဟာင္းမ်ား လဲလွယ္၀တ္ဆင္ၿပီး ၿခံရွင္း ဖက္ထိပ္ တန္းစီ ပါေတာ့သည္။ ဆရာမႀကီးမွာ သူ႔ေဘာ္ဒါတို႔၏ ဒါခ်ာမ်ားသို႔ သြားေရာက္ ႏႈတ္ဆက္ေနသျဖင့္ ကြၽန္ေတာ္တို႔သာ ရိွပါသည္။ “ ကဲ .. ပထမဆံုး ခ်က္ဖို႔ ျပဳတ္ဖို႔ မီးဖို အရင္တူးရမယ္ေဟ့ ” ဟု ဆိုသျဖင့္ တဲအိမ္ အျပင္ဘက္တြင္ ရွည္ေမ်ာေမ်ာ က်င္းတစ္ခု အရင္တူးၾကပါသည္။ ကြၽန္ေတာ္တို႔ က်င္းတူးၿပီးေသာအခါ ေအာင္မွဴးတစ္ေယာက္ ေပါက္ျပားမ်ား ေဂၚျပားမ်ားထမ္းလွ်က္ ျပန္ေရာက္လာပါသည္။ “ ဟေကာင္ရ ဘယ္က ဟာေတြ သြား မ လာတာတုန္းဟ .. ျပသနာတက္ေနဦးမယ္ေနာ္ ” ဟု စိုးရိမ္စြာ ေမးလိုက္မိရာ ေအာင္မွဴးက ဆရာမႀကီး၏ မိတ္ေဆြ တဲအိမ္မ်ားဆီက သြားငွားလာျခင္းျဖစ္ေၾကာင္း၊ မသကာ ပ်က္စီးလွ်င္ ေလွ်ာ္ရယံုသာျဖစ္ေၾကာင္း ေျပာေခ်၏။ ေပါက္တူး ေပါက္ျပားမ်ား ကိုယ္စီရရိွၿပီးေသာအခါ ကြၽန္ေတာ္တို႔၏ ဒါခ်ာ ရွင္းလင္းေရး စစ္ဆင္ေရးႀကီး စတင္ ေပေတာ့သည္။ မိုးေရမ်ား စိုစြတ္ေနေသာ သစ္ပင္ ၿခံဳႏြယ္မ်ားကို ရွင္းရသည္မွာ အေတာ္ လက္၀င္ပါသည္။ ခုတ္ရျပဳရလည္း လြန္စြာခက္လွသည္။ ပထမဆံုးရက္ဆိုေတာ့ အကုန္လံုးကို မရွင္းနုိင္ေသး။ အိမ္အ၀င္လမ္းနွင့္ အိမ္သာသို႔ သြားရာလမ္းကိုသာ အဓိက ရွင္းရေလသည္။ အိမ္သာမွာ တဲအိမ္၏ ေနာက္ဘက္ ခပ္လွမ္းလွမ္းတြင္ ရိွပါသည္။ ထိုအိမ္သာမွာလည္း မနွစ္က ေအာင္မွဴးတိ၊ု႔ သားသားတို႔ တစ္ေခါက္လာစဥ္က ေဆာက္ေပးခဲ႔ေသာ အိမ္သာ ျဖစ္ပါသည္။ အရင္က ဘာမွ မရိွဟု ရခိုင္ျဖစ္သူ သားသားက ေျပာျပေလသည္။ ေတာ္ေသးတာေပါ့ .. မဟုတ္ရင္ မေတြး၀ံ႔စရာ။ ႀကီးေကာင္ႀကီးမားနွင့္ ၿခံဳတိုးေနရဦးမည္။

အနည္းငယ္ ရွင္းလင္းေရး လုပ္ၿပီးေသာအခါ ညေန ၅ နာရီေက်ာ္ ေပၿပီ။ ဘာမွ မစားၾကရေသးသျဖင့္ ဗိုက္မ်ားက ဆႏၵျပကုန္ၾကေလသျဖင့္ ေအာင္မွဴးအား အစားေသာက္အတြက္ ေလာေဆာ္ရေလသည္။ စားစရာမ်ားမွာ ေမာ္စကို ကတည္းက ၀ယ္လာခဲ႔ေသာ္လည္း ခ်က္ဖို႔ ျပဳတ္ဖို႔က လိုေသးသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ခ်က္ျပဳတ္ေရး တာ၀န္ကို ထမ္းေဆာင္မည့္သူအား ေဗာလံဒီယာ ထြက္ခိုင္းရ၏။ အားလံုးကား ခ်က္ျပဳတ္ေရးကို လြန္စြာ စိတ္၀င္စားၾကဟန္တူသည္။ ကြၽန္ေတာ္ မခ်က္တတ္ဟူေသာ အသံကို တစ္ညီတစ္ညြတ္တည္း ဆိုၾကကုန္၏။ ခ်က္ဆိုလွ်င္ အင္တာနက္ေပၚက ခ်က္တင္ကိုသာ တက္ခ်င္ၾကေလရကား ထမင္း၊ ဟင္းခ်က္ဖို႔ မည္သူမွ် ထြက္မလာ။ ေနာက္ဆံုး အပတ္စဥ္ ၄၈ က ဘိုဘိုဟူေသာ ညီငယ္နွင့္ ကြၽန္ေတာ္သာလွ်င္ တာ၀န္ယူရေတာ့သည္။ သားသားကလည္း ကူညီပါမည္ဟု ကတိေပး၏။ ထိုအခ်ိန္မွစရ်္ ကြၽန္ေတာ္ ကိုဥာဏ္(စက္္မႈ)၏ မည္သည့္ အရသာဟု ေျပာျပရန္ ခက္ခဲေသာ ဟင္းလ်ာမ်ား ခ်က္ျပဳတ္ျခင္း စေလသတည္း။ ခ်က္ျပဳတ္သည္ ဆိုေသာ္လည္း အိုးခြက္ပန္းကန္က ရိွသည္မဟုတ္ေလရကား အနားတြင္ ေတြ႔သည့္ ေၾကြဇလံုႀကီးမ်ားျဖင့္သာ ခ်က္ရေလသည္။ ဘိတ္သားျဖစ္သူ ဘိုဘိုမွာ ဗမာစကားသာ ေကာင္းေကာင္း မတတ္ေသာ္လည္း ထမင္းခ်က္ကား လြန္စြာ ကြၽမ္းက်င္ေလသည္။ သူ႔ထမင္းမွာ ၀ါးစရာမလို။ အလုိလို ဗိုက္ထဲ၀င္၏။ ထို႔ေၾကာင့္ “ ညီေလးေရ … ထမနဲ နဲ႔ မွားထိုးေနသလားဟ ” ဟု ေျပာရေခ်၏။ သူကား တဟဲဟဲနွင့္။ “ အကိုကလည္း .. ခ်က္စရာ အိုးမရိွ၊ ခြက္မရိွနဲ႔ ဒီေလာက္ရတာေတာင္ ကံေကာင္း ” ဟု ျပန္ေျပာေလသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ အသာၿငိမ္ေန လိုက္ရ၏။ ဟင္း ကား ငါးေသတၱာဗူးမ်ားကို ေဖာက္လွ်က္ အာလူးသီးနွင့္ ေရာကာ ဘာအရသာမွန္း မသိေအာင္ ခ်က္လိုက္ေလသည္။ သို႔ေသာ္ အေရာင္တင္မႈန္႔ တန္ခိုးျဖင့္ စားခ်င္စဖြယ္ ျဖစ္လာ၏။

ခဏၾကာေသာအခါ ခ်က္ျပဳတ္ေရးတြင္ မပါေသာ သူမ်ားက ၅ လီတာဆန္႔ ေရသန္႔ဗူးမ်ားျဖင့္ ေသာက္ေရခပ္ ထြက္ၾကေလသည္။ ေသာက္ေရမွာ ကြၽန္ေတာ္တို႔ တဲအိမ္ဟိုဘက္တြင္ ရိွေသာ ေတာအုပ္အတြင္းရိွ ေရစိမ္႔ေလး တစ္ခုမွ သြားခပ္ရျခင္းျဖစ္၏။ ေရမွာ ၾကည္ၿပီး ေအးေနပါသည္။ ဆရာမႀကီးကေတာ့ ပီအိတ္ခ်္ဆဲဗင္း ဟု ေျပာေပသည္။ ေတာထဲေတာင္ထဲမွာ ဘယ္ဓာတ္ခြဲခန္းသြားစစ္ထားလို႔ သိေနသည္မသိ။ ကြၽန္ေတာ္တို႔ကား ထိုေရကိုပင္ ေသာက္ေရ သံုးေရ လုပ္ရေလသည္။ မသကာ ငွက္ဖ်ားပိုးေလာက္ပဲ ပါလာမွာပါဟု ကိုေအာင္မွဴးက အားေပးေခ်ေသး၏။ ေသာက္ေရခပ္က ျပန္လာေသာအခါ ေရခ်ိဳးသြားၾကရန္ ျပင္ဆင္ၾကကုန္၏။ ကြၽန္ေတာ္နွင့္ ဘိုဘိုမွာ ေရစိုေနေသာ ထင္းေခ်ာင္းမ်ားကို မီးမႈတ္ရ်္ ေကာင္းတုန္းျဖစ္ရာ မလိုက္ပါနုိင္ေသးေပ။ က်န္လူမ်ားသာ သြားၾကေလသည္။ သားသား၏ လက္ထဲတြင္ ပလက္စတစ္ ျခင္းလံုးတစ္လံုး ကိုင္ထားသျဖင့္ “ ဟ အဲဒီ ျခင္းလံုးက ဘာလုပ္ဖို႔တုန္းဟ ” ဟု ေမးမိရာ “ ေရမခ်ိဳးခင္ အခ်မ္းေျပ ၀ိုင္းျခင္း ခတ္မယ္ေလ ” ဟု ဆို၏။ အင္း .. ေရအိုင္ေဘးနား တဲအိမ္ေတြက ရုရွေတြေတာ့ ျမန္မာေတြ ျခင္းခတ္ေနတာ ျမင္လွ်င္ အထူးအဆန္း ျဖစ္ေနေတာ့မွာပဲ ဟု ေတြးမိေလသည္။ သူတို႔ကား ေရခ်ိဳးတဘက္ကုိယ္စီျဖင့္ ဆပ္ျပာခြက္မ်ားကိုင္ကာ ေကာ့ပက္ ေကာ့ပက္ျဖင့္ ထြက္သြားၾကေလသည္။ ကြၽန္ေတာ္နွင့္ ဘိုဘိုမွာ မီးထိုးရ်္ ေကာင္းတုန္း။

ေနာက္ တစ္နာရီေက်ာ္ေက်ာ္ေလာက္ ၾကာေသာအခါ သူတို႔ အဖြဲ႔ ဆူညံ ဆူညံျဖင့္ ျပန္ေရာက္လာေလသည္။ “ ၅ နာရီ ၃၅ မိနစ္ မွာ ထြက္လာတယ္၊ တို႔ ျခင္း၀ိုင္းနားကို ေရာက္တာက ၅ နာရီ ၄၈ မိနစ္၊ ျပန္၀င္တာက ၆ နာရီ ၂၀ မိနစ္ ” ဟု အပတ္စဥ္ ၄၈ မွ သူရဆိုသူ ညီငယ္က နာရီတၾကည့္ၾကည့္ျဖင့္ ေျပာဆုိေနသံကို ၾကားရသျဖင့္ “ ဟ … ဘာေတြတုန္းဟ၊ ေရခ်ိဳးသြားတာ ဒီေလာက္ အခ်ိန္မွတ္ထားစရာ မလုိပါဘူးဟ ” ဟု အာေခ်ာင္လိုက္မိရာ “ မဟုတ္ဘူး အကိုေရ႕ … ကြၽန္ေတာ္တို႔ အလာတုန္းက ျပတင္းေပါက္ကေန ေျခာင္းၾကည့္ေနတဲ႔ ရုရွမေလး နွစ္ေယာက္ စက္ဘီးထြက္စီးတဲ႔ အခ်ိန္ကို မွတ္ေနတာ ” ဟု ျပန္ေျပာေခ်၏။ တိက်လြန္းလွပါတကား။ အေသအခ်ာကို မွတ္တမ္းတင္ထားၿပီး ျဖစ္ေလသည္။ “ မနက္ျဖန္ကစၿပီး ညေန ၅ နာရီ ေက်ာ္တာနဲ႔ ေရခ်ိဳးသြားမယ္ေနာ္၊ ဘာမွ မလုပ္ခိုင္းနဲ႔ေတာ့ ” ဟု ေခါင္းေဆာင္ျဖစ္သူ ကိုေအာင္မွဴးအား တင္ျပေနသံ ၾကားရေခ်၏။ စိတ္ဓာတ္ ျပင္းထန္လြန္းလွေခ်သည္ တကား ဟု မွတ္ခ်က္ခ်မိေလသည္။ သူတို႔ကိုသာ ေျပာရသည္။ ကိုယ္တိုင္ကလည္း ေရခ်ိဳးခ်င္စိတ္မ်ား တစ္ဖြားဖြားျဖစ္လာသလိုပင္။ ထို႔ေၾကာင့္ ထမင္းအတူ ခ်က္ေနေသာ ဘိုဘိုအား ေရခ်ိဳးသြားရန္ ေျပာမည္ဟု လွည့္ၾကည့္လိုက္ရာ တဘက္ပင္ ပုခံုးေပၚတင္ၿပီး ျဖစ္ေနသည္ကို ေတြ႔လိုက္ရေလသတည္း။
………………. ဆက္ရန္……………………. ကိုဥာဏ္(စက္မႈ)
( မၾကာမီ ဇာတ္သိမ္းပါမည္ .. ဇာတ္ေက်ာရွည္ေနသျဖင့္ ေမတၱာမပို႔ၾကေစလို )

ဒါခ်ာတဲအိမ္၏ ေနာက္ေက်ာဘက္ ျမင္ကြင္း
















ဒီလို ဒီလို သစ္ပင္ေတြ ဖံုးေနတာဗ်ိဳ႔