ေႏြရာသီ တဲအိမ္မ်ားကအျပန္….( ၁ )

ေႏြရာသီ ေက်ာင္းပိတ္ရက္ရွည္ နွစ္လ အတြင္း ခရီးအေတာ္မ်ားမ်ား ေရာက္ခဲ႔ရေလသည္။ ေရာက္ေသာ ေနရာမ်ားကလည္း အင္တာနက္ နွင့္ အလွမ္းေ၀းရာ မ်ားခ်ည္းျဖစ္ ေလေသာေၾကာင့္ ပို႔စ္ အသစ္မ်ားနွင့္ မိတ္ပ်က္ေလေတာ့သည္။ ေနလြမ္းသူ ကလည္း ဘယ္ေသာင္ဘယ္ကမ္း ဆိုက္ေနေလသည္ မသိ။ နာဂစ္ေဒသ တြင္ ေရာက္ေနသည္ဟု စီေဘာက္ထဲတြင္ လာေအာ္သြားသည္ကို ဖတ္ရေလသည္။ နွစ္လေက်ာ္ အဆက္ျပတ္ ေနေသာ္လည္း ဘေလာ့ကို ၀င္ၾကည့္သည့္ အခါ မိတ္ေဆြ ေဘာ္ဒါမ်ား က တခုတ္တရ ၀င္ေမြသြားၾကေၾကာင္း၊ ဖတ္စရာ ပို႔စ္ အသစ္မရိွေသာ ဘေလာ့ အေသႀကီး ျဖစ္ေနေၾကာင္း စိတ္မေကာင္းစြာ ေတြ႔ရေလသည္။ ညီငယ္ ကိုရင္ညိမ္း၏ အၿငိမ္႔ သဘင္တြင္ တိုးေ၀ွ႔ အားေပးေနၾကသည္ကိုလည္း ပီတိျဖစ္ဖြယ္ ေတြ႔ရေလသည္။ စာေရးသားျခင္းနွင့္ အဆက္ျပတ္ေနသျဖင့္ အေရးအသားမ်ား မေကာင္းေတာ့ေသာ္လည္း ဘေလာ့ အေသႀကီး ျဖစ္ေနရွာေသာ ခ်စ္သူငယ္ခ်င္း၏ ေနလြမ္းသူ ၃ အား အသက္ျပန္၀င္ေစျခင္းငွာ ကြၽန္ေတာ္ က်္ပို႔စ္ကို ေရးပါသည္။ သည္းခံဖတ္ရႈၾကပါကုန္။

ေႏြရာသီေက်ာင္းပိတ္ရက္၏ သာယာဖြယ္ေကာင္းေသာ ေန႔တစ္ေန႔တြင္ ကြၽန္ေတာ္သည္ လြတ္လပ္ျခင္း အရသာကို စည္းစိမ္ရိွစြာျဖင့္ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ႀကီး ထိေတြ႔ခံစားေနခိုက္ မန္းေဒးလီးယက္ ဟူေသာ ဓာတုေဗဒေက်ာင္းမွ ေအာင္မွဴးဆိုသူ သူငယ္ခ်င္းက ဂ်ီေတာ့ေပၚမွ ငွက္ဆိုးထုိးသံမ်ိဳးျဖင့္ လွမ္းရ်္ ရုရွဘာသာ သင္ေသာ ဆရာမႀကီး၏ ေႏြရာသီတဲအိမ္(ဒါခ်ာ) သို႔ သြားေရာက္ ၾကမည္ျဖစ္သျဖင့္ လိုက္ခဲ႔ေစလိုေၾကာင္း၊ လိုက္ပါမည့္ လူကလည္း မ်ားမ်ားစားစား မရိွသျဖင့္ မျဖစ္မေန လိုက္ခဲ႔ေစလိုေၾကာင္း၊ လူမ်ားလွ်င္ ပြဲစည္သျဖင့္ ေပ်ာ္စရာ့ ေပ်ာ္စရာႀကီး ျဖစ္ေၾကာင္း ( အမွန္တကယ္ ေရာက္သြားၿပီး နဖူးေတြ႔ ဒူးေတြ႔ ႀကံဳရေသာအခါ ထိုကဲ႔သို႔ ၀ါဒျဖန္႔သြားေသာ အဆိုပါ ေအာင္မွဴး၏ လွ်ာကို သူအိပ္ေနစဥ္ ဓားျဖင့္ ထလွီးရန္ ႀကံစည္မိပါေၾကာင္း ၀န္ခံပါသည္ )၊ အသက္ ၇၂ နွစ္ရိွၿပီ ျဖစ္ေသာ ဆရာမႀကီး အတြက္ လူ႔ဘ၀တြင္ အသက္ဆက္ရွင္ရန္ နွစ္မ်ားမ်ား မက်န္ေတာ့ သျဖင့္ ထိုကဲ႔သို႔ အိုႀကီး အိုမ ျဖစ္ေနရွာေသာ ဆရာမႀကီး၏ ေနာက္ဆံုး အခ်ိန္ေလးမ်ားကို ေပ်ာ္ရြင္ဖြယ္ ကုန္ဆံုးေစလိုပါေၾကာင္း၊ အကယ္ရ်္ မလိုက္ပါမိရ်္ ဆရာမႀကီး စိတ္မေကာင္း ျဖစ္ကာ တစ္ခုခု ျဖစ္သြားခဲ႔ေသာ္ ထို မလိုက္ပါသူ၏ တာ၀န္သာ ျဖစ္ပါေၾကာင္း စသည္ စသည္ျဖင့္ စည္းရံုးသလိုလိုျဖင့္ အၾကပ္ကိုင္ ၿခိမ္းေျခာက္ေလေတာ့သည္။ ကြၽန္ေတာ္ ကလည္း ရသည့္ လခအသျပာေလးမွာ ကြၽန္ေတာ္၏ စည္းစနစ္ က်နစြာ သံုးစြဲမႈေၾကာင့္ လမဆန္းမွီကပင္ လကြယ္သကဲ႔သို႔ ကုန္ေနပါေၾကာင္း၊ ေဗာ့ဒ္ကာ ေလးေတာင္ နပ္မွန္ေအာင္ မေသာက္နိုင္ပါေၾကာင္း၊ ခရီးစရိတ္ အကုန္မခံနိုင္ပါေၾကာင္း စသည္ျဖင့္ ခ်ဴသံပါေအာင္ ညည္းလွ်က္ ျငင္းဆန္ရေလသည္။ သို႔ေသာ္ သူကား ငံု႔မိသဲတိုင္ တက္နုိင္ဖ်ားေရာက္ ဟူေသာ စကားပံုကို လက္ကိုင္ျပဳထားသူ ျဖစ္ေလရာ က်္ကဲ႔သို႔ အတန္တန္ ျငင္းဆန္ေနေသာ ကြၽန္ေတာ့္ကို မလိုက္ခ်င္ လိုက္ခ်င္လာေအာင္ အမ်ိဳးမ်ိဳး ျမဴဆြယ္လွ်က္ အေမရိကန္ သမၼတေလာင္း အိုဘားမား ရႈံးေလာက္ေအာင္ပင္ ထပ္မံ စည္းရံုးသည္ ျဖစ္ရကား ကြၽန္ေတာ့္မွာ ဆက္လက္ ေတာင့္မခံနိုင္ေတာ့ပဲ လုိက္ပါေတာ့မည္ဟု ကတိေပးလိုက္ရပါေတာ့သည္။ က်္သို႔ျဖင့္ ကြၽန္ေတာ္သည္ ရုရွတို႔၏ ေႏြရာသီ တဲအိမ္မ်ားဆီသို႔ တစ္ခါတစ္ေခါက္ အလည္ေရာက္ခဲ႔ရ ေလေတာ့သည္။

ကြၽန္ေတာ္တို႔သြားၾကမည့္ ဆရာမႀကီး နုိက္ဂ်ဲရွား ( ရင္းနွီးသူမ်ားက နာဂ်ာ ဟု ေခၚပါသည္ ) ၏ ဒါခ်ာမွာ ေမာ္စကိုၿမိဳ႔နွင့္ လြန္စြာေ၀းပါသည္။ မည္မွ်ေ၀းပါသနည္း ဆိုေသာ္ ေမာ္စကိုနွင့္ ခပ္လွမ္းလွမ္းတြင္ ရိွေသာ ကာလူးမနာ ဟူေသာ ၿမိဳ႔ကိုပင္ ေက်ာ္သြားပါေသးသည္။ မလိုက္လိုပါဟု အတန္တန္ ျငင္းဆိုေနေသာ္လည္း သြားမည့္ေန႔သို႔ ေရာက္ေသာအခါ ခ်ိန္းဆိုထားေသာ ေျမေအာက္ဘူတာရံုသို႔ ကြၽန္ေတာ္ ပထမဆံုး ေရာက္ရိွ ေနသည္ကို ေတြ႔ရပါသည္။ အတန္ၾကာမွ ထို ေအာင္မွဴးဆိုသူနွင့္ အဖြဲ႔ အထုပ္အပိုး ကိုယ္စီျဖင့္ ၀ရုန္းသုန္းကား ေရာက္ရိွလာပါသည္။ မ်ားျပားလွေသာ အထုပ္အပိုးမ်ားကို ၾကည့္ရင္း “ ဟ … ဘာေတြတုန္းဟ၊ မ်ားလွ ေခ်လား ” ဟု စပ္စုမိေသာအခါ အဆိုပါ ေအာင္မွဴးက “ ဟိုမွာ ေနဖို႔ ထုိင္ဖို႔ စားဖို႔ေသာက္ဖို႔ ခ်က္ဖို႔ ျပဳတ္ဖို႔ ပစၥည္းေတြေလ ” ဟု ျပန္ေျပာေလရာ ကြၽန္ေတာ့္မွာ အသာေလး ပါးစပ္ ပိတ္ေနလိုက္ရပါသည္။ အႏၱရာယ္ အေငြ႔အသက္ကေတာ့ ရေလၿပီ။ သူေျပာထားေသာ ေပ်ာ္စရာႀကီးပါ ဟူေသာ ကတိကို အနည္းငယ္ေတာ့ သံသယ ၀င္မိေလသည္။ ထို႔ေနာက္ သူနွင့္ပါလာေသာ အဖြဲ႔ကို အကဲခတ္လိုက္ရာ အပတ္စဥ္ ၄၇ က ညီငယ္ တစ္ေယာက္၊ အပတ္စဥ္ ၄၈ က ညီငယ္ ၃ ေယာက္၊ ကြၽန္ေတာ္တို႔ အပတ္စဥ္က ေဘာ္ေဘာ္ ၄ ေယာက္ ကို ေတြ႔ရေလသည္။ ကြၽန္ေတာ္ပါ ေပါင္းလွ်င္ စုစုေပါင္း ၉ ေယာက္၊ အင္း ကိုးန၀င္းေတာ့ ကိုက္ေနၿပီ၊ မိုးလင္းရင္ ေတာ့ သိရေတာ့မွာပဲ ဟု ေတြးလိုက္မိပါသည္။ မၾကာမွီ ဆရာမႀကီး ကုတ္ခ်ိကုတ္ခ်ိျဖင့္ ေရာက္လာရာ ကြၽန္ေတာ့္အား ေတြ႔လွ်င္ ေတြ႔ျခင္း ေျပးရ်္ ဖက္ကာ နမ္းရႈံ႔လွ်က္ ၀မ္းသာ အားရ ႏႈတ္ဆက္ရွာပါသည္။ ကြၽန္ေတာ္လည္း ျပန္လည္ ဖက္ရမ္းရင္း တရႈံ႔ရႈံ႔ နမ္းလွ်က္ မည္မွ် လြမ္းဆြတ္ သတိရေနပါေၾကာင္း၊ က်္ခရီးကို သြားခ်င္ေနသည္မွာ ၾကာၿပီျဖစ္ပါေၾကာင္း၊ လြန္ခဲ႔ေသာ နွစ္က မလိုက္ခဲ႔ရသည့္ အတြက္ မ်ားစြာ စိတ္မေကာင္းျဖစ္ရ ပါေၾကာင္း စသည္ျဖင့္ ဆရာမႀကီး စိတ္ခ်မ္းသာေစရန္ အလို႔ငွာ ေဖာေလေတာ့ရာ ေဘးက ေအာင္မွဴး မွာ ကားနင္းခံထားရေသာ ေဘာလံုး အစုတ္ ကဲ႔သို႔ ရႈံ႔တြေသာ မ်က္နွာႀကီးျဖင့္ မ်က္ေမွာင္က်ဳံ႔ ရႈိးျခင္းကို ခံရေလသည္။

က်္သို႔ လူစု တန္းစီၿပီးေသာအခါ ဆရာမႀကီး ဦးေဆာင္လွ်က္ ရထားခိုးစီးရန္ အဲေလ … ေယာင္လို႔ ရထားစီးရန္ အလို႔ငွာ ေျမေပၚဘူတာသို႔ တက္ခဲ႔ၾကေလသည္။ ထိုဘူတာမွာ ရုရွ၏ နာမည္ႀကီး ၿမိဳ႔ေတာ္ေဟာင္း စိန္႔ပီတာစဘတ္ ၿမိဳ႔သို႔ သြားေသာ ရထားမ်ားလည္း ထိုးဆိုက္ေလသျဖင့္ လူမ်ား ပ်ားပန္းခတ္ မ်ားျပားပါသည္။ သူတို႔စနစ္က ဘူတာရံု အ၀င္ လက္မွတ္ တစ္ခါစစ္၊ ရထားေပၚမွာ လက္မွတ္ တစ္ခါစစ္၊ ဘူတာကအထြက္ တစ္ခါစစ္ျဖင့္ ရုရွတို႔၏ စာရိတၱကို လွစ္ဟ ျပေလေတာ့ရာ ကြၽန္ေတာ္တို႔မွာ ခဏခဏ အစစ္အေဆး ခံေနရေတာ့သည္။ က်္သို႔က်္ပံု စစ္ေဆးပါလွ်က္ ရထားရေအာင္ ခိုးစီးသူမ်ားကို ေတြ႔ရေလရာ ကြၽန္ေတာ့္မွာ ထိုသူတို႔၏ ဇြဲ လု႔ံလ ကို ေအာခ် ရေလသည္။ ခ်ီးက်ဴးဖြယ္ လူသားမ်ားပါတကား။ ရထားမွာ ရုရွလို အီလက္သရိခ်ကာ ဟု ေခၚေသာ အီလက္ထရစ္ ရထားျဖစ္ပါသည္။ ခရီးေ၀းသြားေသာ ရထားမ်ားလို မဟုတ္ပါ။ ၿမိဳ႔ပတ္ရထား သာသာ အဆင့္သာ ရိွပါသည္။ ခရီးသည္ကလည္း ဘာမွ ပါသည္မဟုတ္။ သို႔ေသာ္ နွစ္သက္စရာ ေကာင္းသည္က ထြက္မည့္ အခ်ိန္နွင့္ ေရာက္မည့္ အခ်ိန္ကို လက္မွတ္တြင္ ေရးထားျခင္း ျဖစ္ပါသည္။ တကယ္လည္း တိတိက်က် ေရာက္ေအာင္ေမာင္းပါသည္။ အခ်ိန္မတိုင္မွီ ေစာေရာက္ျခင္းလည္း မရိွ။ ေစာ ေနလွ်င္ ဆိုက္မည့္ ဘူတာ မေရာက္မွီ အရိွန္ေလွ်ာ့ကာ ေျဖးေျဖးေလး ေမာင္းပါသည္။ ဘယ္လို လူမ်ိဳးေတြလဲ မသိ။ ကိုးရို႔ကားယား ေတာ့ အေတာ္ေလး လုပ္ပါသည္။ တို႔ျမန္မာနွင့္ ကြာလိုက္ေလျခင္း။

ကာလူးမနာဘူတာ သို႔ေရာက္ေသာအခါ ကြၽန္ေတာ္တို႔ အဖြဲ႔ အိုးခြက္ပန္းကန္ အထုပ္ႀကီးျဖင့္ ကိုးရို႔ကားယား ဆင္းၾကပါသည္။ ထို႔ေနာက္ ဦးေဆာင္ခ်ီတက္လာသူ ေအာင္မွဴးအား “ ေရာက္ၿပီလား ” ဟု တိုးတိုးေလး ကပ္ေမးရာ သူကလည္း “ ေနာက္ထပ္ ကား ၁ နာရီေလာက္ ထပ္စီးရဦးမယ္ ” ဟု တိုးတိုးေလး ကပ္ေျဖေလသျဖင့္ မ်က္လံုးျပဴးရ ပါေတာ့သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ “ ဟင္ … မင္းတို႔ေျပာေတာ့ သိပ္မေ၀းဘူးဆို အခု ရထားစီးတာေတာင္ ၃ နာရီေလာက္ ရိွပဟ .. ခု ကားထပ္စီးရဦးမွာလား ” ဟု ေအာ္လိုက္မိရာ သူက “ ရႈး …. တိုးတုိးလုပ္ပါဟ၊ ဟိုညီေလးေတြကို မနည္းစည္းရံုးၿပီး ေခၚလာရတာ၊ မင္းအသံႀကီး ၾကားတာနဲ႔ ျပန္ေျပး ကုန္ပါ့မယ္ဟ ” ဟု မ်က္ကလူး ဆံျပာျဖင့္ တားျမစ္ေလေတာ့သည္။ မၾကာမွီ ဘတ္စ္ကား တစ္စင္း ထုိးဆိုက္လာရာ ခရီးသည္မ်ား အေျပးတက္ၾကေလသည္။ “ ဒီ ကားနဲ႔ သြားမွာလား ” ဟု ေမးၾကည့္ရာ အဆိုပါ ဦးေဆာင္သူ ေအာင္မွဴးက ငါးသလဲထိုး အၿပံဳးျဖင့္ “ ဟုတ္ေသးဘူး … ဒီကားနဲ႔ တို႔ ဆက္စီးရမယ့္ ကား ဂိတ္ကို အရင္ သြားရမွာ၊ ၿပီးမွ ကားဆက္စီးရမွာ ” ေျပာေလရာ ကြၽန္ေတာ့္မွာ အေတာ္ေလး စိတ္ညစ္သြားေလသည္။ သားမွားၿပီ အေမရဲ႔ ဟု ေအာ္လုိက္ခ်င္စိတ္ကို မနည္းထိန္းလွ်က္ ကားေပၚသို႔ တက္ရ၏။ ေအာင္မွဴးကား မင္းတို႔ ဒီေရာက္မွေတာ့ ျပန္ေျပးခ်င္လည္း မရေတာ့ပါဘူးကြာ ဟူေသာ ေအာင္နိုင္သူ ဟန္ပန္ျဖင့္ ၿပံဳးၿပံဳးႀကီးလုပ္ကာ ကားေပၚတက္၏။ ကြၽန္ေတာ္နွင့္တကြ ဒီနွစ္က်မွ လိုက္လာၾကေသာ ညီငယ္မ်ားမွာ က်ီးၾကည့္ ေၾကာင္ၾကည့္ျဖင့္ ကားေပၚတက္ရေလသည္။

မၾကာမွီ ကာလူးမနာ ၿမိဳ႔လယ္သို႔ေရာက္လာ၏။ ၿမိဳ႔လယ္တြင္ ဒါခ်ာမ်ားရိွရာ သစ္ေတာအုပ္မ်ားသို႔ ေျပးဆြဲေသာ ကားမ်ားရပ္ရာ ကားဂိတ္ရိွသည္။ ကားဂိတ္ေဘးတြင္ ရုရွနိုင္ငံကို မြန္ဂိုတို႔ နွစ္ေပါင္း သံုးရာေက်ာ္ သိမ္းပိုက္ထား ျခင္းအား ျပန္လည္ေတာ္လွန္ခဲ႔သည့္ ရုရွ နယ္စားႀကီး ေဆာက္လုပ္ထားသည့္ အုတ္တံတိုင္းႀကီး တည္ရိွသည္။ အုတ္တံတိုင္းႀကီးမွာ ေတာ္ေတာ္ထူပါသည္။ မႏၱေလးၿမိဳ႔ရိုးထက္ ထူမည္ထင္သည္။ သို႔ေသာ္ အျပည့္ မရိွရွာ ေတာ့ေပ။ မြန္ဂိုတို႔ ဆုတ္ခြာသြားၿပီးေနာက္ အဆိုပါ အုတ္တံတိုင္းႀကီးအား တတိတိ ၿဖိဳဖ်က္ကာ အေဆာက္အဦ မ်ား ေဆာက္လုပ္ ျပစ္သျဖင့္ တစ္ျခမ္းပဲ႔ႀကီး ျဖစ္က်န္ခဲ႔ပါသည္။ ထိုအုတ္တံတိုင္းႀကီး၏ အတြင္းဘက္တြင္ နံရံေဆးေရး ပန္းခ်ီကားႀကီးမ်ား ရိွပါသည္။ ထိုပန္းခ်ီကားမ်ားေရွ႔တြင္ ကြၽန္ေတာ္တို႔ ကင္မရာ တစ္ဖ်တ္ဖ်တ္ ျဖင့္ လူအထင္ႀကီးခံရ နည္းလား ဟူေသာ စတိုင္ျဖင့္ ဓာတ္ပံုရိုက္ၾကေသး၏။ ထိုတံတိုင္းႀကီး နွင့္ မနီးမေ၀းတြင္ နွစ္ေပါင္း ေထာင္ေက်ာ္ေနသည္ဆိုေသာ ဘုရားေက်ာင္းတစ္ခု ရိွသည္။ ဘုရားေက်ာင္းေရွ႔ ကြင္းျပင္ထဲတြင္ ရုရွဘာသာစကား၏ အစျဖစ္ေသာ ဆလပ္ဘာသာျဖစ္သည့္ ဆလာဗ်န္းစကီး ဟူေသာ ဘာသာစကားကို စတင္တီထြင္ခဲ႔သည့္ ပုဂိဳလ္ နွစ္ဦးပံု ရုပ္တု ရိွပါသည္။ ကြၽန္ေတာ္တို႔၏ ရန္သူေတာ္မ်ားေပ။ သူတုိ႔ မေနနိုင္ မထိုင္နိုင္ တီထြင္ခဲ႔ေသာေၾကာင့္ ကြၽန္ေတာ္တို႔မွာ ယခု ရုရွလို သင္ေနရသည္၊ ေျပာေနရသည္။ မဟုတ္လွ်င္ အဂၤလိပ္လို ေျပာရမည္ မဟုတ္ေလာ။ ကံေကာင္းလွ်င္ ဗမာလိုပါ သင္ခ်င္သင္ရဦးမည္။ ယခုေတာ့ ထို ဆရာသမားမ်ားေၾကာင့္ ကြၽန္ေတာ္တို႔မွာ အနွီ ရုရွစာကို အသက္ မႀကီးမငယ္နွင့္ က်က္မွတ္ေနၾကရေလည္။ ( က်္ကား စကားခ်ပ္။ )

မၾကာမွီ ဒါခ်ာေတာအုပ္ မ်ားသို႔ သြားမည့္ ကားမ်ား ဆိုက္လာေလသည္။ ကားစီးရန္အတြက္ လက္မွတ္ကို ဆရာမႀကီးကပင္ ျဖတ္ေပးပါသည္။ ကြၽန္ေတာ္တို႔မွာ ဘြားေအနွင့္ ခရီးသြားေသာ ကေလးႀကီးမ်ားသဖြယ္ သူ႔ေနာက္ကေန လိုက္ရေလသည္။ သူကား အသက္ပင္ႀကီးေသာ္လည္း ငယ္ငယ္က ကြန္ျမဴနစ္မႀကီး ျဖစ္ခဲ႔ရ်္ လားမသိ၊ အေတာ္ပင္ မာထန္ထန္ ရိွေလသည္။ သူအား ေဖးမလွ်င္မႀကိဳက္၊ ကိုယ္စြမ္းကိုယ္စ ျဖင့္သာ သြားလိုေလသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ အသာ လြတ္ေပး ထားရေလသည္။ ထိုကာလူးမနာၿမိဳ႔မွာ အေတာ္ပင္ ေတာက်သည္ဟု ဆိုနိုင္သည္။ ကြၽန္ေတာ္တို႔ အား ဟိုလူက ကြက္ၾကည့္ ကြက္ၾကည့္ ဒီလူက ကြက္ၾကည့္ ကြက္ၾကည့္ျဖင့္ ရိွေလသည္။ ရုရွစစ္စစ္ ၃ သန္းနွင့္ နိုင္ငံျခားသား ၁၀ သန္း၊ ေပါင္း ၁၃ သန္းရိွသည့္ ေမာ္စကို နွင့္ေတာ့ ကြာပါသည္။ ေမာ္စကိုမွာက နိုင္ငံျခားသား မ်ားလြန္းသျဖင့္ ဘယ္သူကမွ ဂရုစိုက္သည္ မဟုတ္။ ဒီမွာေတာ့ ဂရုစိုက္ၾကပါသည္။ ကားေပၚမတက္မွီ အေပါ့အပါး သြားခိုက္ ရုရွရဲ တစ္ေယာက္ ခ်ဥ္းကပ္ လာပါသည္။ ထံုးစံအတိုင္း က်စ္ ၿပီဟ ဟု ေတြးလိုက္မိေသာ္လည္း သူကား ထိုသို႔မဟုတ္။ စံုစမ္းျခင္းသာ ျဖစ္ပါသည္။ ဒီေလာက္ မည္းသည္းေနသည့္ လူေတြကို တရုတ္ေတြဟု ထင္ေနရွာသည္။ ပတ္စ္ပို႔ ထုတ္ျပ ေတာ့လည္း အဂၤလိပ္လို မဖတ္တတ္ဟု ဆိုျပန္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ေက်ာင္းသားကဒ္ကို ထုတ္ျပေတာ့လည္း အူေၾကာင္ေၾကာင္ လုပ္ေနျပန္သည္။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ သူ႔ဖာသာ ေခါင္းကုတ္ရင္း ထြက္သြားေလ ေတာ့သည္။ ေမာ္စကို က ရဲကိုကို တို႔နွင္ေတာ့ ကြာလိုက္ဘိျခင္း။ ဟိုလူေတြက ခ်က္ဆို နားခြက္သာ မက အကုန္လံုးကို မီးေတာက္ ၾကေလသည္။ ကားေပၚေရာက္ေတာ့ အဖြားႀကီးေတြ အေဒၚႀကီးေတြနွင့္ အဘုိးအို ပစ္စင္စားမ်ားသာ မ်ားေၾကာင္းေတြ႔ ရေလသည္။ အင္းေပါ့ သူတို႔ပဲ အားအားယားယား သြားနိုင္မွာေပါ့ ဟု ေတြးလိုက္မိပါသည္။

အမွန္က ထိုသို႔မဟုတ္။ သူတို႔ ပင္စင္စားမ်ားသာလွ်င္ ဆင္းရဲသျဖင့္ ဘတ္စကား စီးၾကျခင္း ျဖစ္သည္။ က်န္္ လူလတ္ပိုင္းတို႔က ကားႀကီးကားငယ္တို႔ျဖင့္ သြားၾကေၾကာင္း ေနာက္ပိုင္းတြင္ ေတြ႔ရေလသည္။ ကားေပၚတြင္ ပါလာေသာ အေဒၚႀကီးတို႔ကား ကြၽန္ေတာ္တို႔ ျမန္မာျပည္ ေတာရပ္က အေဒၚႀကီးမ်ားနွင့္ အလြန္တူေလသည္။ ကားေပၚတြင္ ဆူညံေနေအာင္ စကားေျပာၾကသည္။ ကြၽန္ေတာ္တို႔ကို အလြန္စိတ္၀င္စားလွ်က္ ဟိုေမး ဒီေမး၊ ဟိုေျပာ ဒီေျပာနွင့္ ရိွေလသည္။ အေဒၚႀကီးတစ္ေယာက္ဆိုလွ်င္ ကြၽန္ေတာ့္ေဘး လာထိုင္လွ်က္ သူတို႔ ဒါခ်ာတြင္ မႈိမ်ား ေပါက္ေနေၾကာင္း၊ ဘယ္လို အမ်ိဳးစံုေၾကာင္း၊ ဘယ္လို အရသာရိွေၾကာင္း၊ မႈိမ်ားမွာ ႏႈတ္ရ်္ မနိုင္ေတာ့ ေၾကာင္း၊ သူတို႔ဒါခ်ာကို အလည္လာခဲ႔လွ်င္ မႈိမ်ိဳးစံုျဖင့္ ဧည့္ခံမည္ ျဖစ္ေၾကာင္းတို႔ကို အာေဘာင္အာရင္း သန္သန္ျဖင့္ ကားတစ္စီးလံုး ၾကားလုနီးပါး ေအာ္ဟစ္ ေျပာဆိုလာ ေလသည္။ မိႈႏႈတ္ထားသျဖင့္ ေပက်ံ ညစ္ပတ္ေနေသာ သူ႔လက္ႀကီးကို ကြၽန္ေတာ့္မ်က္နွာနွင့္ ထိလုနီးပါး ျဖစ္ေအာင္ပင္ လက္ဟန္ေျခဟန္ အျပည့္ျဖင့္ တကယ့္ ေတာသူမႀကီး တစ္ဦး စတိုင္ေျပာေလရာ ကြၽန္ေတာ့္မွာ ေခါင္းကို ေနာက္သို႔ ဆုတ္ဆုတ္ ေပးေနရေလသည္။ သူေျပာေနစဥ္မွာပင္ ခပ္လွမ္းလွမ္းမွ အေဒၚႀကီးတစ္ဦးကလည္း အားက်မခံ ထပ္မံေျပာဆို ျပန္ေလရာ ကားတစ္စီးလံုး ဆူညံေနေတာ့သည္။ က်န္သည့္ အဖြားႀကီးမ်ားကလည္း သတင္းအစံု၊ အေၾကာင္း အရာမ်ိဳးစံုကို ေျပာဆိုၾကရာ ဆင္းမည့္ မွတ္တိုင္သို႔ မည္သို႔ မည္ပံု ေရာက္လာမွန္းပင္ မသိေတာ့ေခ်။ က်္သို႔ျဖင့္ ကြၽန္ေတာ္တို႔၏ ဒါခ်ာ ခရီးစဥ္သည္ အုတ္ေအာ္ေသာင္းနင္းျဖင့္ စတင္ခဲ႔ေလသတည္း။

ေႏြရာသီတဲအိမ္ ဆိုသည္မွာ ရုရွလူမ်ိဳးမ်ား၏ ေႏြရာသီတြင္ လာေရာက္ အပန္းေျဖ ေနထိုင္ရန္ ရည္ရြယ္ရ်္ လူသူ မနီးသည့္ ေတာမ်ားတြင္ ေဆာက္လုပ္ထားေသာ သစ္လံုးအိမ္ေလးမ်ား ျဖစ္ပါသည္။ ရုရွလိုေတာ့ ဒါခ်ာ ဟုေခၚ ၾကသည္။ လူသူမနီးသည္မွာ ေတာ္ေတာ့္ကို မနီးသည့္ ေနရာမ်ားျဖစ္ပါသည္။ ေမာ္စကို ၿမိဳ႔အျပင္ သစ္ေတာမ်ား ထဲမွ စတင္ရ်္ ေဆာက္လုပ္ ထားၾကသည္ျဖစ္ရာ ဒါခ်ာမ်ားရိွသည့္ ဧရိယာမွာ ေမာ္စကိုၿမိဳ႔နွင့္ မိုင္ 200 ေက်ာ္ ေ၀းသည့္ ေဒသမ်ားအထိ ေရာက္ေနေၾကာင္း ေတြ႔ရပါသည္။ ဒါခ်ာမ်ားမွာ အမ်ားအားျဖင့္ သစ္လံုးအိမ္ ကေလးမ်ား ျဖစ္ပါသည္။ သုိ႔ေသာ္ တစ္ခ်ိဳ႔ လူကုံထံ မ်ားကမူ အုတ္မ်ားသံုးၿပီး တုိက္ပုေလးမ်ားသဖြယ္ ေဆာက္ထားသည္ကို ေတြ႔ရပါသည္။ ေတာႀကိဳ အံုၾကား တြင္ တည္ရိွၾကေသာ္လည္း တစ္ခ်ိဳ႔အိမ္မ်ားမွာ ေရပန္းမ်ား၊ လွ်ပ္စစ္မီးမ်ားျဖင့္ ခမ္းခမ္းနားနား တည္ရိွေနသည္ကိုလည္း ေတြ႔ခဲ႔ရပါသည္။ ရုရွတို႔မွာ ေဆာင္းရာသီတြင္ အလြန္ ေအးေသာ ရာသီဥတုကို ခံစားရၿပီးေနာက္ ေႏြရာသီတြင္ အပူဒဏ္ကို မခံနိုင္ၾကေပ။ ထို႔ေၾကာင့္ ေအးေသာ သစ္ေတာ သစ္အုပ္မ်ား အတြင္း တဲအိမ္ေလးမ်ား ေဆာက္လုပ္ အပန္းေျဖၾကဟန္ တူသည္ဟု ေတြးမိပါသည္။
…………… ဆက္ရန္……………. ကိုဥာဏ္(စက္မႈ)


အေ၀းက လွမ္းျမင္ရသည့္ ဘုရားေက်ာင္းရႈခင္း
















ကြၽန္ေတာ္တို႔ ေနခဲ႔သည့္ ဒါခ်ာ
















ဒါကေတာ့ ကိုဥာဏ္တို႔ ရႈိးခဲ႔ၾကသည့္ ဆလပ္သူေလး ေတြရဲ႔ ဒါခ်ာ
















ဒီလို လူကံုထံေတြရဲ႔ ဒါခ်ာေတြလည္း ရိွေသးတယ္