ႀကိဳးမဲ႔စြန္၏ ရင္ဖြင့္သံစဥ္မ်ား: ေႏြရာသီ တဲအိမ္မ်ားကအျပန္….( ၄ )

ညီငယ္ ဘိုဘိုနွင့္အတူ ကြၽန္ေတာ္တို႔၏ မဟာဘုတ္တလုပ္ ေရကန္ေတာ္ႀကီးသို႔ ေရခ်ိဳးရန္ အသြားတြင္ စက္ဘီးစီး မဒီေလးမ်ား အိမ္ျပန္အ၀င္နွင့္ တိုးပါေလသည္။ မဒီေလးမ်ားကား အေတာင္အလက္ အေတာ္ စံုလင္ေနၿပီျဖစ္ရာ ေလာကီသားျဖစ္သူ ကြၽန္ေတာ္လည္း မသိမသာေရာ သိသိသာသာပါ ရႈိးမိပါသည္။ ရုရွမေလးမ်ားကလည္း ေစာေစာက ေရခ်ိဳးသြားသူ ကိုကိုျမန္မာတို႔၏ ျခင္း၀ိုင္းကို ၾကည့္ခဲ႔ရသည္ျဖစ္ရာ ယခု ေရခ်ိဳးထြက္လာေသာ ကြၽန္ေတာ္တို႔ နွစ္ေယာက္ကိုပါ စိတ္၀င္တစား လွမ္းၾကည့္ေနွသည္ကို ေတြ႔ရပါသည္။ သူတို႔က စိတ္၀င္တစား လွမ္းၾကည့္ေနသျဖင့္ “ သာယာေသာ ညေနခင္းပါ ” ဟု လွမ္းႏႈတ္ဆက္ လိုက္မိပါသည္။ ဤသည္ကို ေဘးမွ အရိပ္တၾကည့္ၾကည့္ လုပ္ေနသူ ညီငယ္ဘိုဘိုက “ အကိုႀကီးက ဒါေတြလည္း လုပ္တတ္သကိုး ” ဟု အံ႔ၾသဟန္ျဖင့္ ဆိုေခ်၏။ “ ဟ … ေကာင္ေလးရ .. ကိုယ့္ရုပ္က ဒါေတြ စိတ္မ၀င္စားတဲ႔ တရားရေနတဲ႔သူ ပံုေပါက္ေနလို႔လား၊ ဒါမွမဟုတ္ ေဂ်ာ္တကီးပံုႀကီး ေပါက္ေနလို႔လား ဟ ” ဟု အေငၚတူးလိုက္မွ တဟီးဟီး တဟဲဟဲျဖင့္ ရယ္ေလေတာ့သည္။

ေရအိုင္ေဘးသို႔ ေရာက္ေသာအခါ ေဘးဘယ္ညာ အသာၾကည့္လွ်က္ အ၀တ္အစားမ်ား ခၽႊတ္ကာ ( ေအာက္ခံ ေဘာင္းဘီေတာ့ က်န္ပါေသးသည္ ) ေနာက္က်ိေနေသာ ေရအိုင္ကို နတ္ေရကန္အလား သေဘာထားလွ်က္ ခုန္ဆင္းရ၏။ ေတာေတာင္ထဲ ျဖစ္သျဖင့္ ေရကား ေသြးခဲမတတ္ ေအးလွေပရာ ခ်က္ခ်င္း ျပန္တက္ေျပးမိ၏။ ၿပီးလွ်င္ တစ္ခါ ထပ္ခုန္ခ်၏။ ညီငယ္ ဘိုဘိုကား ကြၽန္ေတာ္ ဤသို႔ ဆင္းလိုက္ တက္လိုက္ လုပ္ေနသည္ကို ေဘးမွ ၾကည့္လွ်က္ တဟားဟား သေဘာက်ေနေလသည္။ သူကေတာ့ ဟုတ္မွာေပါ့။ ေရေဘးနားမွာ ေမြးလာသူ ( ဘိတ္သား ) ျဖစ္ေလသည္ကိုး။ ေရကူးလိုက္၊ ေရစိမ္လိုက္နွင့္ အထာက်ေန၏။ ကြၽန္ေတာ့္မွာေတာ့ ေရဆိုလွ်င္ ေရကူးကန္ထဲေတာင္ ေကာင္းေကာင္း ဆင္းခဲ႔ဖူးသူ မဟုတ္ေလရကား ၾကာၾကာ မစိမ္နိုင္။ ဆင္းလုိက္ တက္လိုက္နွင့္ပင္ ေရခ်ိဳးျခင္း အမႈ ၿပီးရေလသည္။ ဆပ္ျပာပင္ ေကာင္းေကာင္း ေျပာင္ဟန္မတူ။ မတတ္နိုင္။ ဆက္လက္လည္း မခ်ိဳးနိင္ေတာ့သျဖင့္ ျမန္ျမန္ ျပန္တက္ ေျပးရေလသည္။ ဘုိဘိုကား ဘာသားနွင့္ ထုထားသလဲ မဆိုနိုင္။ ေတာ္ေတာ္နွင့္ ျပန္တက္မလာေခ်။ ခံနိုင္ရည္ ရိွလွေခ်၏။ ျပန္ရေအာင္ဟု အတင္းေခၚယူရေလသည္။ ေရအိုင္ေဘးတြင္ ခဏထိုင္ေနခိုက္ ရုရွအဘိုးႀကီးတစ္ဦး ေရပုံးနွစ္ပံုးကိုင္ကာ ေရလာခပ္ေလသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ျမန္မာပီပီ ကူညီေပးမည္ဟု လက္ကမ္းလိုက္ရာ သူက ေရပံုးကို မေပးဘဲ လက္ဆြဲႏႈတ္ဆက္ေခ်၏။ ခက္ေတာ့ ေနပါၿပီ။ လက္လွမ္းတာနဲ႔ကို ႏႈတ္ဆက္တယ္ ထင္ေတာ့တာပဲ ဟု ေတြးမိကာ “ မဟုတ္ဘူး၊ ကြၽန္ေတာ္ အဘိုးကို ကူညီမလို႔ပါ ” ဟု ျပန္ေျပာကာ ေရပံုးကို အတင္းဆြဲယူရေခ်၏။ ဒါေတာင္ သူက အင္တင္တင္ လုပ္ေနသျဖင့္ ညီငယ္ဘိုဘိုက စိတ္ျမန္သူပီပီ ဆတ္ခနဲ ဆြဲယူကာ ေရခပ္ေပးေလသည္။ ဤသည္ကိုပင္ သူက မယံုသလိုဟန္ျဖင့္ ၾကည့္ေနေပေသးသည္။ သူ႔ေရပံုး အစုတ္နွစ္လံုးကို လုေျပးမည့္ သူေတြမ်ားထင္ေနသလား မသိ။ ကူညီတတ္ေသာ ျမန္မာ့စိတ္ရင္းအရ ၾကည့္လွ်င္ ေတာ္ေတာ္ေတာ့ အခံရခက္ေလသည္။ ဧကန္န ဒီအဘိုးႀကီး ဒီလိုလုေျပးတာ ခံခဲ႔ရဖူးတယ္ ထင္တယ္ ဟုသာ ေျဖေတြး ေတြးလိုက္ရေလသည္။

တဲအိမ္သို႔ ျပန္ေရာက္ေသာအခါ ညေနစာအတြက္ ျပင္ဆင္ေနၾကသည္ကို ေတြ႔ရေလသည္။ ညီငယ္ ေမာင္ပိုင္၊ သူရနွင့္ သီဟတို႔မွာ ထမင္းမ်ားကို တစ္ခါသံုး ပလက္စတစ္ ပန္းကန္မ်ားျဖင့္ ခူးခပ္ေနေလသည္။ ခ်မ္းၿငိမ္း၊ ဘီစီနွင့္ သားသားတို႔ကား ဟင္းအိုးႀကီးမ်ားကို မနိင့္တနိုင္ မလွ်က္ ေနရာခ်ေနေလသည္။ ဆရာမႀကီးကေတာ့ စားပြဲထိပ္တြင္ ထိုင္လွ်က္ သူ႔တပည့္ေတြ ခူးခတ္ျပင္ဆင္ေနသည္ကို ၿပံဳးၿပံဳးႀကီးလုပ္ကာ ၾကည့္ေနေပ၏။ ကြၽန္ေတာ္တို႔၏ ဇာတ္လိုက္ေက်ာ္ႀကီး ကိုေအာင္မွဴးကား ေဗာ့ဒ္ကာ ပုလင္းႀကီးနွစ္လံုးကို တကိုင္ကိုင္နွင့္ ရိွေခ်သည္။ “ ဟာ .. ေဗာ့ဒ္ကာ က နွစ္လံုးေတာင္ ” ဟု ဆိုလိုက္မိရာ “ ဘာလဲ … မင္းက ျဖတ္ထားလို႔လား ” ဟု အလိုက္မသိ ျပန္ေျပာေခ်၏။ ထို႔ေၾကာင့္ ကြၽန္ေတာ္လည္း စိတ္ေပါက္ေပါက္နွင့္ “ အာ .. ဒီေလာက္ ေကာင္းတဲ႔ဟာကို ျဖတ္စရာလားဟ .. ျဖတ္ျခင္းျဖတ္ အလုိက္ကန္းဆိုး မသိတဲ႔ မင္းလွ်ာကိုသာ ျဖတ္ပစ္ရမွာ ” ဟု ျပန္ေအာ္လိုက္ရာ ေအာင္မွဴးကား ေကာင္းေကာင္း ေမတၱာပို႔ေခ်၏။ ခ်က္ထားေသာ ဟင္းလ်ာမ်ားကား ဘာအရသာမွန္း မသိေသာ္လည္း လွပစြာ ျပင္ဆင္လိုက္ေသာအခါ စားခ်င္စဖြယ္ ျဖစ္လာေလသည္။ အလယ္တြင္ ငါးေသတၱာနွင့္အာလူးကို ဆီျပန္ခ်က္ထားေသာ ဟင္းအိုးႀကီးက ခန္႔ထည္စြာ ရိွေလသည္။ ေဗာ့ဒ္ကာနွင့္ အျမည္းအျဖစ္ ခရမ္းခ်ဥ္သီးမ်ားကို ေလးစိတ္လွီးလွ်က္ မာရုိးနပ္ဟု ေခၚေသာ ဒိန္ခ်ဥ္ျဖင့္ ဆမ္းထားေလရာ အေတာ္ ၾကည့္ေကာင္းေလသည္။ သားသားက စီေလာ့ကာ ဟုေခၚေသာ ငါးအစိမ္းကို ဆီစိမ္ထားသည့္ ငါးဆီစိမ္ကို တစ္ေယာက္လွ်င္ သံုးေလးတံုး လုိုက္ထည့္ေပး၏။ ဆရာမႀကီးအတြက္ ေပါင္မုန္႔ အညိုကို လွီးေပးရာ လက္မခံ။ ျမန္မာထမင္းသာ စားလိုသည္ ဆိုသျဖင့္ ထမင္း တစ္ပန္းကန္ထည့္ၿပီး ဟင္းမ်ား ပံုေပးရ၏။ ညီငယ္ သူရက ဆရာမႀကီးအား “ စပ္လို႔ဆိုၿပီး မေအာ္ရဘူးေနာ္၊ ကုန္ေအာင္စားရမယ္ ” ဟု လွမ္းေနာက္သည္ကိုပင္ ၿပံဳးၿပံဳးႀကီး လုပ္ေနေလသည္။

တစ္ခါသံုး ပလက္စတစ္ခြက္ အၾကည္မ်ားျဖင့္ ေဗာ့ဒ္ကာကို ထည့္လိုက္ေသာအခါ ကြၽန္ေတာ္တို႔၏ ျမန္မာနွင့္ ရုရွစတိုင္ ေပါင္းစပ္ထားေသာ ဖက္စပ္ ထမင္း၀ိုင္းႀကီး တည္ခင္းျခင္း အမႈၿပီးေလသည္။ ညီငယ္ သီဟ ကား အရက္မေသာက္တတ္သျဖင့္ အေအးကိုသာ ထည့္ေပးရ၏။ အရက္ သိပ္မႀကိဳက္တတ္ရွာေသာ သားသားမွာ ကိုေအာင္မွဴးအား ၀ယ္လာေသာ ခြက္မ်ား ငယ္ေနေၾကာင္း အျပစ္တင္ေနသံၾကားရ၏။ သူကား ပါးပါးေလးသာ ေသာက္တတ္သူတည္း ( လင္ဗန္းျဖင့္ )။ အားလံုးေနရာယူၿပီးေသာအခါ ဆရာမႀကီးနွင့္အတူ အရက္ခြက္ကိုယ္စီ ေျမွာက္လွ်က္ “ က်န္းမာေပ်ာ္ရြင္ျခင္းဆီသို႔ ” ဟု ဆုေတာင္းကာ ထမင္းပြဲစေလေတာ့သည္။ ဆရာမႀကီးကား ျမန္မာထမင္း၊ ဟင္းကို အေတာ္ပင္ ခံတြင္းေတြ႔ေနေလသည္။ သူလည္း ျမန္မာေတြနွင့္ လက္ပြန္းတနီွး ေနပါမ်ား လာရ်္ ဇာတ္ပ်က္လာေလၿပီ။ ရုရွစတိုင္ မေပါက္ေတာ့ဘဲ ျမန္မာနွင့္ ရုရွေပါင္းလွ်က္ “ ျမန္ရွားႀကီး ” ျဖစ္လာေလသည္။ အသက္က ဇရာေထာင္းေနေသာ္လည္း ကြၽန္ေတာ္တို႔နွင့္ အတူ လိုက္ေသာက္ နိုင္ေလ၏။ ဒါေၾကာင့္လည္း ရုရွေတြက အရက္ေသာက္တာ နာမည္ႀကီးေပတာကိုးဟု ေတြးမိေခ်၏။ ေဗာ့ဒ္ကာ တစ္ခြက္ေမာ့လုိက္ ထမင္းတလုပ္စားလိုက္ျဖင့္ ကြ်န္ေတာ္တို႔၏ ထမင္း၀ိုင္းႀကီးကား ၿမိဳင္ၿမိဳင္ဆိုင္ဆိုင္ ရိွေခ်သည္။ ဘိုဘိုမွာ အယ္လ္ကိုေဟာ အလက္ဂ်စ္ရိွသျဖင့္ မ်က္နွာႀကီး နီျမန္းေနေသာ္လည္း ခြက္ကိုေတာ့ မလြတ္ေခ်။ ခ်မ္းၿငိမ္းကား အရက္ေသာက္ျခင္းကို ခ်စ္သူကမႀကိဳက္ဟု တြင္တြင္ေအာ္လွ်က္ တစ္ခြက္ၿပီး တစ္ခြက္ ေမာ့ေခ်၏။ ဟုတ္ေပသည္။ ခ်စ္သူမႀကိဳက္ေသာ္လည္း သူကေတာ့ ႀကိဳက္ေပသည္ကိုး။ ဘီစီကား စကားတစ္လံုးမွ မေျပာနိုင္။ ေခါင္းအတြင္သား ငံု႔လွ်က္ တြယ္ေခ်၏။ ကြၽန္ေတာ္၊ ေအာင္မွဴးနွင့္ သားသားတို႔ကား ေဗာ့ဒ္ကာ ပုလင္း လည္ပင္းကိုသာ တစ္လွည့္စီ လုၾကရေလသည္။ ေဗာ့ဒ္ကာ ပုလင္းမွာ ကြ်န္ေတာ္တို႔သံုးဦး လက္ထဲတြင္ လြန္းထိုးေနသည့္အလား ဟိုေျပးလိုက္၊ ဒီေျပးလိုက္နွင့္ ရိွေခ်၏။ ညီငယ္ေမာင္ပိုင္မွာ ထမင္းကို ေျဖာင့္ေျဖာင့္ မစားနုိင္။ ၀ဏခြာနီး ဒီဇိုင္းဖမ္းလွ်က္ သူ၏ အသံ တစ္ဂ်စ္ဂ်စ္မည္ေသာ ကန္ႏြင္း ကင္မရာႀကီးျဖင့္ မွတ္တမ္းတင္ေခ်သည္။ သူကား ထမင္းသာ ေျဖာင့္ေျဖာင့္ မစားနိုင္ေသာ္လည္း အေသာက္ကေတာ့ မပ်က္ေခ်။

ဤသို႔ေပ်ာ္ရြင္စြာ ထမင္းလက္ဆံု စားၾကရေသာအခါ ေန႔လည္က ၿခံရွင္းထားသျဖင့္ ပင္ပန္းေနသည္မ်ား ဘယ္ေပ်ာက္သြားမွန္း မသိေတာ့ေခ်။ ဟိုလူ႔ကို စလိုက္ ဒီလူ႔ကို ေနာက္လိုက္ျဖင့္ တ၀ါး၀ါး တဟားဟား ရိွေလသည္။ ေပ်ာ္စရာ ေကာင္းလွေပေတာင္း။ ဆရာမႀကီးမွာ သူ႔တပည့္မ်ားနွင့္ အတူ လုိက္ေပ်ာ္ေနေလသည္။ ကြၽန္ေတာ္တို႔ကလည္း ဆရာမႀကီးအား သင္ဆရာအျဖစ္သာမက မိမိတို႔၏ အဘြားအရင္း၊ အေမအရင္း ကဲ႔သို႔ ခ်စ္ၾကေလသည္ ျဖစ္ရကား သူေပ်ာ္သည္ကို ေတြ႔ရေသာအခါ ေက်နပ္မိၾကေလသည္။ ထမင္းစားေကာင္းေနစဥ္ ဆရာမႀကီးက သီခ်င္းဆိုၾကရန္ ေျပာပါေလေတာ့သည္။ ထမင္းစားရင္း သီခ်င္းဆိုၾကစို႔ ဟူသည္မွာ ျမန္မာ့ ယဥ္ေက်းမႈ၊ ဓေလ့ထံုးစံ အရ ၾကည့္လွ်င္ ေတာ္ေတာ္ေလး ကို႔ရို႔ကားယား နုိင္ေသာ အလုပ္ျဖစ္ေပသည္။ သို႔ေသာ္ ဆရာမႀကီး စိတ္ေက်နပ္ေစရန္သာ အဓိကျဖစ္ေလရကား ဆိုၾကရကုန္ေလသည္။ သီခ်င္းဆိုသည္ ဆုိေသာ္လည္း ကြၽန္ေတာ္၊ သားသားနွင့္ ခ်မ္းၿငိမ္းတို႔မွာ ထိုသူမ်ား သီဆိုေနၾကေသာ ရုရွသီခ်င္းမ်ား မဆိုတတ္သျဖင့္ ေငါင္စင္းစင္းသာ ရိွေလသည္။ ဤအခက္အခဲကို ကိုေအာင္မွဴးက ၀င္ကယ္သြား၏။ သူက ရုရွသီခ်င္း အေတာ္မ်ားမ်ား ဆိုတတ္သည္ျဖစ္ေလရာ တပင္တိုင္ ဟဲေပးေလသည္။ သူ႔ေၾကာင့္သာ ကြၽန္ေတာ္တို႔မွာ အသက္ရႈေခ်ာင္ရေပသည္။ သို႔မဟုတ္လွ်င္ ဘာလုပ္လို႔ ဘာကိုင္ရမွန္း သိမည္မဟုတ္။ ဤတစ္ခါတြင္ေတာ့ ေအာင္မွဴးအား ေက်းဇူး မတင္စဖူးတင္မိေလသည္။ မခ်ီးက်ဴးစဖူး ခ်ီးက်ဴးမိေလသည္။ သူမို႔ ေပါက္ေပါက္ရွာရွာ ဒီလို သီခ်င္းေတြ ဘယ္က က်က္ထားသည္မသိ။ အသံေနအသံထားျဖင့္ ဟဲေလေတာ့ရာ ဂီတကို ရူးသြပ္ေလသူ ဆရာမႀကီးမွာ သေဘာေခြ႔ေလေတာ့သည္။ ကြၽန္ေတာ္ကား သူသီဆိုေသာ သီခ်င္းမ်ား အားလံုးကို မမွတ္မိ။ ဘီရူဆာအပင္မ်ား အေၾကာင္းလည္းပါ၏။ မဟာျပည္ခ်စ္စစ္ပြဲႀကီး ( ဒုတိယကမာၻစစ္ကို ရုရွတို႔ေခၚေသာအမည္ ) တြင္ အသက္ေပးသြားေသာ စစ္သားမ်ား အေၾကာင္းလည္းပါ၏။ စံုမွစံုပေလ။ ၄၈ က ညီငယ္မ်ားျဖစ္ေသာ သူရ နွင့္ သီဟကလည္း ရုရွ ေခတ္ေပၚသီခ်င္းမ်ား ဟဲၾက၏။ နားေထာင္ရ်္ေတာ့ ေကာင္းလွေပသည္။ ဆရာမႀကီးသည္ သူတို႔ အဖြဲ႔နွင့္အတူ ကာလူးမနာၿမိဳ႔တြင္ ျပဳလုပ္ေသာ ဂီတကြန္ဆက္ တစ္ခုတြင္ပင္ ေဖ်ာ္ေျဖဖူးေသးသည္ ဆိုပဲ။ အာဂလူေတြပင္တည္း။ ကာလူးမနာၿမိဳ႔က ေက်ာင္းသူေလးေတြကပင္ အလုအယက္ မိတ္ဆက္ၾကေသးသည္ ဟူ၏။ ကိုေအာင္မွဴးႀကီးအား ကာလူးမနာၿမိဳ႔သူေလး နွစ္ေယာက္က ဖုန္းနံပါတ္မ်ားေပးေနပံု ဓာတ္ပံုကိုလည္း ၾကည့္လိုက္ရေသး၏။ သီခ်င္းဆိုေကာင္းသူမ်ား ေဆာ္ၾကည္သည္ ဆိုသည္ကို လက္ခံရေပေတာ့မည္။

ေဗာ့ဒ္ကာ ပုလင္းႀကီးနွစ္လံုးလည္း တက္တက္ေျပာင္၊ လူမ်ားလည္း သီခ်င္းဟစ္ရ်္ ေမာဟိုက္မတတ္ ရိွေတာ့မွ ကြၽန္ေတာ္တို႔၏ မဟာ ထမင္း၀ိုင္းႀကီး လက္စသတ္ေလေတာ့သည္။ ထမင္း၀ိုင္း သိမ္းေသာအခါ အေတာ္ပင္ ေမွာင္ေနေပၿပီ။ ကြၽန္ေတာ္တို႔၏ တစ္နပ္တည္းေသာ ထမင္း၀ိုင္းႀကီးမွာ အခ်ိန္ နွစ္နာရီေလာက္ပင္ ၾကာျမင့္သြား ေလသည္။ ရာသီဥတုကလည္း အေအးဓာတ္ပိုလာၿပီျဖစ္ရာ အိပ္ယာသို႔ ေျပးရန္သာ စိတ္ေစာကုန္ၾက ေလသည္။ ဆရာမႀကီးမွာ ကြၽန္ေတာ္တို႔ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ေသာင္းက်န္းနိုင္ရန္ ေရွာင္ေပးသည့္ အေနျဖင့္ သူ႔ ေဘာ္ဒါ အဘြားႀကီးထံ သြားအိပ္၏။ ညေမွာင္ေမွာင္တြင္ ဗြက္ထူေသာ လမ္းမ်ားအတိုင္း လက္နွိပ္ဓာတ္မီးေရာင္ ခပ္မိွန္မွိန္ေလးျဖင့္ ဆရာမႀကီးအား တၿပံဳႀကီး လိုက္ပို႔ၾကေလသည္။ ဆရာမႀကီးမွာလည္း ေဗာ့ဒ္ကာ တန္ခိုးျဖင့္ အရိွန္ရလွ်က္ရိွေလရကား ယိုင္ထုိးယိုင္ထိုးျဖင့္ ခ်ီတက္ေခ်၏။ တေတာလံုးကား ကြၽန္ေတာ္တို႔ အသံမ်ားသာ ဖံုးလြမ္းေနေပသည္။ ဆရာမႀကီးအား လိုက္ပို႔ၾကၿပီးေနာက္ ေအာက္ထပ္အခန္းက်ယ္ႀကီးတြင္ စုထုိင္ၾကရင္း ပါလာေသာ လက္ပ္ေတာ့ကို ဖြင့္လွ်က္ ထမင္းလံုးစီၾကေလသည္။ ေအာင္မွဴးက ရထားေပၚတြင္ ေရာင္းေသာ ဒီဗီဒီေခြမ်ား ၀ယ္လာေပးသျဖင့္ ဂ်က္လီ၏ မံမီဇာတ္ကားသစ္ကို ၾကည့္ရေလသည္။ ကြၽန္ေတာ္တို႔မွာ ယခုမွ ကြန္ျပဴတာကို ျမင္ဖူးသူမ်ားအလား လက္ပ္ေတာ့ စကရင္အား မ်က္လံုးမ်ား ျပဴးၿပဲကာ ၾကည္႔ၾကကုန္ေလသည္။ သို႔ေသာ္ ကြၽန္ေတာ္တို႔အား ကံၾကမၼာက မ်က္နွာသာ မေပးေလရကား ဇာတ္ကား ၿပီးခါနီးတြင္ လက္ပ္ေတာ့ ဓာတ္ခဲအားကုန္ေလသည္။ သို႔နွင့္ ျမန္မာျပည္တြင္ရိွစဥ္က တီဗီမွလာေသာ ကိုရီးယားကားၾကည့္ရင္း တစ္၀က္တစ္ပ်က္တြင္ မီးပ်က္ သြားသကဲ႔သို႔ ဆန္႔တငင္ငင္ျဖစ္လွ်က္ က်န္ခဲ႔ေလသတည္း။ ထို႔ေၾကာင့္ ကြၽန္ေတာ့္အား ၀ိုင္းရ်္ “ အကိုေရ .. နည္းနည္းေလာက္ ႀကိဳးစားၾကည့္ပါဦးဗ် .. ဇာတ္လမ္းက ၿပီးခါနီးမွ ရပ္သြားေတာ့ ဟတ္ဖီးလ္ႀကီး ျဖစ္ေနၿပီ ” ဟု အေရးဆိုၾကကုန္ေလသည္။ မရနိုင္မွန္းသိပါလွ်က္နွင့္ သက္သက္ ဂ်စ္တိုက္ၾကျခင္းေပတည္း။ ထို႔ေၾကာင့္ “ ဟာ မင္းတို႔ကလည္း .. မီးေနသယ္္ကို ကေလးအတင္းေမြးခိုင္းေနတာ က်ေနတာပဲ .. ငါလည္း လုပ္တတ္ေတာ့ဘူးဟ ၊ ေအာင္မွဴးကိုေျပာ၊ သူစီမံေပးလိမ္႔မယ္ ” ဟု ထမင္းရည္ပူ လွ်ာလြဲလိုက္ရေလသည္။ ညီငယ္မ်ားကား တဟီးဟီး တဟားဟားျဖင့္ ပြဲက်ကုန္ေလသည္။

ဗီဒီယိုၾကည့္ျခင္း အစီအစဥ္မွာလည္း ဇာတ္သိမ္းသြားေလေသာအခါ ကြၽန္ေတာ္တို႔ဘ၀သည္ ဖေယာင္းတိုင္မီး မိွတ္တုပ္မိွတ္တုပ္ ေအာက္သို႔ ျပန္ေရာက္ သြားေလေတာ့သည္။ ဒီအတိုင္း ငုတ္တုပ္ထိုင္ေနရသည္မွာ အထာ မက်လွရ်္ ေနာက္ေန႔တြင္ ေသာက္ရန္ဟု သိမ္းထားေသာ ေဗာ့ဒ္ကာ ပုလင္းမ်ားထဲမွ တစ္လံုးကို ထပ္ထုတ္ရန္ ကိုေအာင္မွဴးအား တင္ျပရေလသည္။ ေနာက္တေန႔ေသာက္စရာ မရိွလွ်င္ သူပဲ ေခါင္းခံရွာေဖြ ရမည္ ျဖစ္ရာ ေအာင္မွဴးကား အင္တင္တင္။ သို႔ေသာ္ သူ႔အား ခ်စ္သူသဖြယ္ သေဘာထားလွ်က္ ဂ်ီေတာ့မွာ ခ်က္တက္သလို ၀ိုင္းၾကဴ လိုက္ၾကရာ သူမေနနိုင္။ ထုတ္ေပးရွာ၏။ သားသားကား ေနာက္ေန႔ စားရန္ ရိကၡာျဖစ္ေသာ ၾကက္ဥမ်ားကို အားတက္သေရာ သြားေၾကာ္ကာ အျမည္းအတြက္ ျပင္ဆင္ေပး၏။ ေအာင္မွဴးကား ေနာက္ေန႔ ထမင္း မငတ္ေစေရး စဥ္းစားေနရွာ၏။ ကြၽန္ေတာ္တို႔ကား ဘာမွ အပူအပင္မရိွ။ ပူစရာရိွလွ်င္ ကိုေအာင္မွဴးပူလိမ္႔မည္ဟု သေဘာထားကာ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ႀကီး စားေသာက္ၾကေလသည္။ စားေသာက္ရင္းမွ ေနာက္ေန႔အတြက္ အစီအစဥ္မ်ား ဆြဲၾကရ၏။ ဆရာမႀကီးက သူလုပ္ခ်င္သည္မ်ားကို ေအာင္မွဴးအား မွာၾကား ထားခဲ႔ေလရာ ေအာင္မွဴးက မည္သူက မည္သည့္ၿခံဳကိုရွင္း၊ မည္သူက မည္သည့္ေနရာ ျမက္ေပါက္၊ မည္သူက ထမင္းဟင္းခ်က္ စသည္ျဖင့္ တာ၀န္ခြဲေ၀ေပး၏။ ဤသို႔တာ၀န္ခြဲေပးေနစဥ္မွာလည္း ကြၽန္ေတာ္တို႔က ေကာင္းေကာင္း မြန္မြန္ နားေထာင္ၾကသည္မဟုတ္။ ခ်စ္သူက အလုပ္ၾကမ္း မလုပ္နဲ႔လို႔ မွာထားတယ္၊ အေမက ေပါက္တူး မကိုင္နဲ႔တဲ႔ စသည္ျဖင့္ ေနာက္ေျပာင္ေနၾကသည္ျဖစ္ရာ ကိုေအာင္မွဴးမွာ အေတာ္ စိတ္ဒုကၡ ေရာက္ရေလသည္။ သို႔ေသာ္ အားလံုးကား စည္းစည္းလံုးလံုး ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရြင္ရြင္ ရိွေနသည္ျဖစ္ရာ အလုပ္ အတြက္ မပူရပါ။ ဤခရီးကို လုိက္ပါလာၾကသည္ မွာလည္း ဆရာမႀကီး၏ တဲအိမ္ကို ရွင္းလင္းျပင္ဆင္ေပးဖို႔ သာလွ်င္ အဓိက ထားရ်္ လိုက္ပါလာၾကျခင္း ျဖစ္ေလရကား တက္ညီလက္ညီ ၀ိုင္း၀န္း လုပ္ၾကမည္သာ ျဖစ္ပါသည္။ ျမန္မာလူမ်ိဳးတို႔၏ အာစရိယဂုေဏာ စိတ္ဓာတ္အရ ဘာသာျခား၊ လူမ်ိဳးျခား ဆရာပင္ ျဖစ္ေသာ္လည္း ကိုယ္တတ္နိုင္သမွ် ကူညီ ရိုေသ လုပ္ေဆာင္ေပးျခင္းေပတည္း။

……………………. ဇာတ္သိမ္းသို႔…………….. ကိုဥာဏ္(စက္မႈ)

( ေတာင္းပန္ျခင္း။ ။ ကြၽန္ေတာ္သည္ ဤခရီးသြား ေဆာင္းပါးကို ေရးရာတြင္ အမွတ္တရ မွတ္တမ္း တစ္ခု အေနျဖင့္လည္းေကာင္း၊ ရုရွတို႔၏ ဓေလ့သဘာ၀ကို စိတ္၀င္စားသူမ်ားအတြက္ ဗဟုသုတ အျဖစ္ေသာ္ လည္းေကာင္း ရည္ရြယ္လွ်က္ စာဖတ္သူမ်ား မညီးေငြ႔ေစျခင္းငွာ ဟာသေလးမ်ား ေႏွာလွ်က္ ေရးသားထားျခင္း ျဖစ္ပါသည္။ အထူးသျဖင့္ ကြၽန္ေတာ္နွင့္ လြန္စြာ ရင္းနီွးေသာ ေဘာ္ဒါႀကီးျဖစ္သည့္ ေအာင္မွဴး ( သူ႔ထက္ရင္းတာ အနာႀကီးေရာဂါသည္ပဲ က်န္ေတာ့တယ္ ) နွင့္တကြ အတူခရီးထြက္ခဲ႔သည့္ ေဘာ္ဒါမ်ား၊ လိုက္ပါခဲ႔ၾကသည့္ ညီငယ္မ်ားကို ခင္မင္စိတ္ အစြဲျဖင့္သာ ေရးသားျခင္းျဖစ္ပါသည္။ မည္သူ တစ္ဦး တစ္ေယာက္ကိုမွ် ေစာ္ကားလိုစိတ္ ( ၀ါ ) နိွမ္႔ခ်လိုစိတ္ အလ်ဥ္းမရိွပါ။ သို႔ျဖစ္ပါရ်္ အဆိုပါ ခရီးသြားေဖာ္မ်ားနွင့္ သက္ဆိုင္သူ ခ်စ္သူရည္းစားမ်ား အေနျဖင့္ အျပစ္တင္စရာမ်ား ရိွပါက ထိုသူမ်ားကို အျပစ္မဆိုပဲ ကြၽန္ေတာ္ ကိုဥာဏ္(စက္မႈ) ကိုသာ ေမတၱာပို႔ၾကပါရန္ ေလးစားစြာ ေတာင္းပန္အပ္ပါသည္။ )

ဒီလို ဒီလုိ ၿခံဳရွင္းရတာဗ်ိဳ႔ …..

ကြၽန္ေတာ္တို႔ ေရခ်ိဳးခဲ႔သည့္ ေရအိုင္ႀကီး …

ေတာေခါင္ေခါင္ထဲက ကြၽန္ေတာ္တို႔၏ မဟာထမင္း၀ိုင္း ….

ျမန္မာထမင္းကို ငု႔ံတြယ္ေနသည့္ ဆရာမႀကီး …