ေက်ာင္းဖြင့္ခ်ိန္

ကြၽန္ေတာ္တို႔ အေတာ္မ်ားမ်ားသည္ ငယ္စဥ္ကတည္းက တကၠသိုလ္ေနာက္ခံ ၀တၳဳဇာတ္လမ္းမ်ားကို ဖတ္ၾကၿပီး ေနာက္ စိတ္ကူးျဖင့္ ရူးခဲ႔ၾကသူမ်ားသာ ျဖစ္ၾကသည္ဟု ဆိုလွ်င္ လြန္အံ႔မထင္။ တကၠသိုလ္ေရာက္ရင္ ဘာလုပ္မယ္၊ ညာလုပ္မယ္ စသည္ျဖင့္ စိတ္ကူးဖဲရိုက္ခဲ႔ၾကသူမ်ားခ်ည္း ျဖစ္ေလသည္။ တကၠသိုလ္ေနာက္ခံ ၀တၳဳမ်ားကို ဖတ္တိုင္း သတိထားမိခဲ႔သည္မွာ ေက်ာင္းပိတ္ခ်ိန္ကို ေၾကာက္ၾကရ်္ ေက်ာင္းဖြင့္ခ်ိန္ကို ေမွ်ာ္တတ္ၾကေသာ ေက်ာင္းသူ၊ ေက်ာင္းသား လူငယ္မ်ား အေၾကာင္းသာ ျဖစ္ေလသည္။ ေက်ာင္းပိတ္ခါနီးၿပီ ဆိုလွ်င္ လြမ္းၾက ေဆြးၾက၊ ေက်ာင္းျပန္ဖြင့္လွ်င္ ခဏတာ ခြဲခြာခဲ႔ရျခင္းအတြက္ အတိုးခ် ေပ်ာ္ရြင္ၾက စသည္ျဖင့္ စာအုပ္ထဲတြင္ေတာ့ ဖတ္ရ်္ ေကာင္းလွေပသည္။ ကြၽန္ေတာ္တို႔မွာလည္း ၀တၳဳကို ဖတ္ရင္းမွ သူတို႔နွင့္အတူ လုိက္ေပ်ာ္လိုက္ၾက လုိက္ေဆြးလိုက္ၾကနွင့္ ခံစားမႈ ဒီဂရီ ျမင့္တက္ခဲ႔ဖူးၾကေလသည္။ သို႔ေသာ္ ကြၽန္ေတာ္တို႔ တကၠသိုလ္ တက္ရေသာအခါတြင္ေတာ့ အဆိုပါ ၀တၳဳဇာတ္လမ္းမ်ားနွင့္ ဆန္႔က်င္လွစြာ ………… ။

ကြၽန္ေတာ္တို႔၏ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသား ဗိုလ္ေလာင္းမ်ားကေတာ့ ေႏြရာသီ ေက်ာင္းပိတ္ရ်္ ခြင့္တစ္လ ျပန္ရေတာ့မည္ ဆိုလွ်င္ သူမတူေအာင္ ေပ်ာ္ရႊင္ ၾကကုန္ေလသည္။ ခြင့္ျပန္ရန္ နီးလာေလေလ ေပ်ာ္ရႊင္မႈဒီဂရီ ျမင့္တက္ေလေလ ျဖစ္ေလသည္။ ခြင့္ျပန္လွ်င္ ဘာလုပ္လိုက္မည္၊ ညာလုပ္လိုက္မည္ စသည္ျဖင့္ စိတ္ကူးေတြ တစ္သီႀကီး ယဥ္ၾကေလေတာ့သည္။ သြားလည္း ဒီစိတ္၊ စားလည္း ဒီစိတ္ျဖင့္ ခြင့္ျပန္ရက္ကို လက္ခ်ိဳးေရတြက္ရ်္သာ ေနၾကကုန္ေလသည္။ ထိုအခ်ိန္၀ယ္ အိမ္က မိဘမ်ား ခမ်ာမွာေတာ့ စိုးတထိတ္ထိတ္ ရိွေနေပလိမ္႔မည္။ တစ္နွစ္ပတ္လံုး တင္းၾကပ္ေသာ စည္းမ်ဥ္း၊ စည္းကမ္းမ်ား ေအာက္၀ယ္္ မြန္းၾကပ္စြာေနခဲ႔ရေသာ သားေမာင္သည္ ခြင့္တစ္လရရ်္ အိမ္ျပန္ေရာက္သည္နွင့္ ေမ်ာက္ရႈံးေအာင္ ေသာင္းက်န္းေတာ့မည္ကို အထာနပ္ေနၾကၿပီ ျဖစ္ရကား တစ္နွစ္လံုးခြဲခြာခဲ႔ရေသာ သားနွင့္ ေတြ႔ရသျဖင့္ ၀မ္းသာရသည့္စိတ္ထက္ “ ဘာေတြမ်ား ေမႊသြားဦးေလမလဲ .. ဟဲ႔ ” ဟူေသာ စိုးရိမ္ ထိတ္လန္႔စိတ္ကသာ လႊမ္းမိုးၾကကုန္ေလသတည္း။

ခြင့္ရရ်္ အိမ္ျပန္ေရာက္သည္နွင့္ အေမ႔ထံပါး အသာကပ္ကာ ပိုက္ဆံ တိုးတိုးတိတ္တိတ္ ေတာင္းလွ်က္ တေနကုန္၊ တညလံုး ေလွ်ာက္ပတ္ လိမ္႔ေပေတာ့သည္။ ညဘက္ ေလွ်ာက္လည္ရာမွ အိမ္ျပန္ေရာက္ေသာ္ တစ္အိမ္လံုး အိပ္ယာ၀င္ေနၾကေပၿပီ။ မနက္ဘက္ အိပ္ယာက နိုးေတာ့ တစ္အိမ္လံုး ဆိုင္ရာ ဆိုင္ရာ ရံုးသို႔၊ အလုပ္သို႔၊ ေက်ာင္းသို႔ သြားကုန္ၾကေလၿပီ။ သူတို႔အိမ္ျပန္ေရာက္ခ်ိန္တြင္ ကိုယ္က မရိွေတာ့။ ေဘာ္ဒါမ်ားနွင့္ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ ေရာက္ေနေပၿပီ။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ မိဘမ်ားက “ ခြင့္ရလို႔ အိမ္ျပန္ေရာက္တုန္း မင္းမ်က္နွာေလးကို ၁၅ မိနစ္ေလာက္ ျမင္ပါရေစကြယ္ ” ဟု စာေရးကာ အိပ္ယာေဘး လာကပ္သြားေလေတာ့ သတည္း။ အေမကေတာ့ ယုယ ၾကင္နာစြာေျပာရွာေပသည္။ “ မင္းတို႔ ေက်ာင္းမွာ စီနီယာေတြ အျပစ္ေပးတာ ခံရတယ္လို႔ သိရေတာ့ သနားေနမိတာ၊ အခုလိုပံုမ်ိဳးနဲ႔ ဆိုေတာ့ အျပစ္ေပးခံရတာေတာင္ နည္းေသးသကြယ္ ” ဟူသတည္း။ အေဖကလည္း ဂရုဏာျဖင့္ ေျပာေခ်ေသး၏။ “ မင္းတို႔ေကာင္ေတြ တပ္ထဲမွာေနတာပဲ ေကာင္းတယ္၊ အိမ္ျပန္မလာေလ ေကာင္းေလပဲ ” ဟူလို။ ဤမွ်အထိ မိဘတို႔ အၾကင္နာေတြ ပိုေအာင္ပင္ ကြၽန္ေတာ္တို႔ကလည္း ခြင့္ရသခိုက္ ေသာင္းက်န္းၾကေလသတည္း။

ခြင့္ရက္ေစ့ရ်္ ေက်ာင္းဖြင့္ခ်ိန္ နီးလာသည္နွင့္ ကြၽန္ေတာ္တို႔ တေတြ ပူေဆြးၾကကုန္ေလသည္။ တမႈိင္မႈိင္ တေတြေတြျဖင့္ အိပ္မေပ်ာ္၊ စားမ၀င္ ျဖစ္ကုန္ၾကေလသည္။ ေက်ာင္းဖြင့္ခ်ိန္ကို ေမွ်ာ္တတ္ၾကသည့္ တကၠသိုလ္ ေနာက္ခံ ၀တၳဳမ်ားထဲက ဇာတ္ေကာင္မ်ားနွင့္ ဆန္႔က်င္လွစြာ ေက်ာင္းဖြင့္ရက္ နီးေလေလ စိတ္ညစ္ေလေလ ျဖစ္ၾကကုန္ေလသည္။ အိပ္မက္ဆိုးမ်ားပင္ မက္လိုက္ေသးသည္ ဟူလို။ ေက်ာင္းသို႔ ျပန္သြားရန္ ဘာကိုမွ ျပင္ဆင္လိုစိတ္ မရိွဘဲ “ အေမ ႀကိဳက္သလိုသာ စီစဥ္ ထည့္ေပးလိုက္ေတာ့ဗ်ာ ” ဟု အေမ႔ကို တာ၀န္လႊဲကာ ခ်စ္သူကို ႏႈတ္ဆက္ျခင္း၊ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ နွင့္ အရက္ဆိုင္သို႔ အေၾကြးမ်ား သြားဆပ္ျခင္း၊ ငွားထားေသာ ၀တၳဳစာအုပ္မ်ား သြားအပ္ရင္း စာအုပ္ဆိုင္ပိုင္ရွင္ ေကာင္မေလးထံမွ အေျဖကပ္ေတာင္းျခင္း စေသာ ေလးနက္ေသာ တာ၀န္မ်ားျဖင့္ အလုပ္ရႈ႔ပ္ရေပေတာ့သည္။ မိဘမ်ားကလည္း ခြင့္ရက္ေစ့ရ်္ သားျပန္ရေတာ့မည္ ဆိုသျဖင့္ ၀႗္ကြၽတ္ေခ်ၿပီဟု ေအာက္ေမ႔ကာ ၀မ္းသာအားရပင္ ျပင္ဆင္ေပးၾကကုန္ေလသတည္း။ ေက်ာင္းသို႔ျပန္ရေတာ့မည့္ သားေမာင္မွာ ျပန္မည့္ရက္ နီးလာေလေလ တမႈိင္မႈိင္တေတြေတြ ျဖစ္ေနသေလာက္ သူတို႔က ေပ်ာ္တၿပံဳးၿပံဳး ေမာ္မဆံုးေတာ့ေခ်သည္ တကား။ စစ္ေက်ာင္းသားတို႔ ဘ၀ကား ဤသို႔ဤပုံ အၾကင္နာ ပိုျခင္း ခံရေလေတာ့သတည္း။

ထိုကဲ႔သို႔ ေက်ာင္းပိတ္ခ်ိန္ကို ေမွ်ာ္ရ်္ ေက်ာင္းဖြင့္ခ်ိန္ကို ေၾကာက္တတ္သည့္ စိတ္ဓာတ္မွာ ယခုလို ေမာ္စကိုမွာ ေက်ာင္းတက္ေနခ်ိန္အထိ ေနာက္ကေန ကပ္ပါလာေလသည္။ ေႏြရာသီသံုးလ ေက်ာင္းပိတ္ရက္ရွည္ႀကီး ကုန္ဆံုးၿပီး ေက်ာင္းဖြင့္ရန္ နီးလာသည္နွင့္ စိတ္က ကေယာင္ေျခာက္ျခား ျဖစ္လာေတာ့သည္။ ထိုင္ရမလိုလို၊ ထရမလိုလို၊ အိမ္သာပဲ ေျပးတက္ရေတာ့မလိုလိုနွင့္။ အေနခက္လွေပသည္။ မခက္ပဲ ေနနိုင္ရိုးလား။ ေမာ္စကိုတကၠသိုလ္ ေက်ာင္းသားဘ၀ ဆိုေသာ္လည္း ကံမ်ား ဆိုးခ်င္ေတာ့ ကိုယ့္အဖြဲ႔မွာ ေက်ာင္းသူက တစ္ေယာက္မွ မပါ။ ျမန္မာေက်ာင္းသားကလည္း စုစုေပါင္းမွ သံုးေယာက္တည္း။ က်န္တာက ရုရွေက်ာင္းသား ဆယ္ေယာက္၊ စုစုေပါင္း ၁၃ ေယာက္္။ လပ္ကီး ဂဏန္းေပတကား။ စစ္ေက်ာင္းမွာ ၅ နွစ္လုံးလံုး အထီးမ်ားခ်ည္း သက္သက္ သင္လာခဲ႔ရသျဖင့္ ေမာ္စကိုမွာေတာ့ ေက်ာင္းသူေလးေတြနဲ႔ ေရာၿပီး အတူတူ စာသင္ရေခ်ေသးရဲ႔ ဟု ေတြးခဲ႔မိေသာ စိတ္ကူးေလးမ်ားမွာ အတိတ္တြင္သာ အရိပ္ျဖစ္ေနခဲ႔ေလၿပီ။ တစ္ခါတစ္ေလ ကြန္ေပါင္း အခ်ိန္မ်ားတြင္ ရုရွအေယာက္သံုးဆယ္ေလာက္နွင့္ ေရာသင္ရေလရာ ေက်ာင္းသူေလးမ်ား ပါလာေသာ္လည္း အားလံုးက မလြတ္မလပ္ေတြခ်ည္း။ ပိုင္ရွင္ရိွၿပီးသားေတြခ်ည္းသာ ျဖစ္ေနေလသည္။ ကံတရားကား မ်က္နွာသာ မေပးလိုက္ေလ။

ၾသဂုတ္လ ကုန္ရ်္ စက္တင္ဘာ တစ္ရက္မွ စတင္ရ်္ ေမာ္စကိုရိွ ေက်ာင္းမ်ား ဖြင့္ကုန္ၾကေလသည္။ ထိုအခါ ဘ၀တူ သူငယ္ခ်င္းမ်ား၏ ေက်ာင္းဖြင့္ခ်ိန္္ ရင္ဖြင့္သံမ်ား စတင္ၾကားရေလေတာ့သည္။ ေဘာ္ဒါႀကီး ေအာင္မွဴးကား “ စက္တင္ဘာ - ၁ ” ဟူေသာ ကဗ်ာကို သီက်ဴးေလသည္။ ထိုကဗ်ာမွာ -
စက္တင္ဘာ - ၁
“ စံပယ္ေတြ ခ်ဳန္းခ်ဳန္းထစ္ထစ္
ေက်ာင္းေတာ္တံခါးႀကီး ကားခနဲျပန္အဖြင့္၊
ေခါင္းေလာင္းသံေတြပြင့္တဲ့ ဒီရာသီ
စာသင္ခန္းထဲက ခံုတန္းေလးဆီ
ငါ...... ျပန္လာၿပီ။ ” ………. ဟူသတည္း….။

အခ်ိဳ႔ေသာ သူငယ္ခ်င္းမ်ားကလည္း gtalk custom message ေပၚတြင္ ေပေၾကာင္ေၾကာင္ျဖင့္ စိတ္ကူးေပါက္ရာ ေရးသားၾကေလသည္။ “ ေက်ာင္းႀကီးဖြင့္ၿပီ ” ဟူရ်္ လည္းေကာင္း၊ “ ေနျခည္မွာ ေရႊရည္ေလာင္း ငါတို႔ စာသင္ေက်ာင္း ” စသည္ျဖင့္ တစ္သြယ္ ေက်ာင္းဖြင့္ခ်ိန္ကို ကေယာင္ကတမ္းျဖင့္ ေရးဖြဲ႔ၾကကုန္ေလသည္။ ကြၽန္ေတာ္ကား စိန္႔ပီတာစဘတ္ၿမိဳ႔မွ ေဘာ္ဒါျဖစ္သူ ဘိုသူ၏ ေရးသားခ်က္ကို သေဘာက်မိေလသည္။ ေက်ာင္းဖြင့္ခ်ိန္ကို ရည္ညႊန္းလွ်က္ သူေရးထားသည္မွာ “ ဗရုတ္သုတ္ခ အခ်ိန္ေတြ ေရာက္လာၿပီဗ်ိဳ႔ ” ဟူသတည္း။

( စာၾကြင္း။ ။ ဘေလာ့သို႔ လာေရာက္ လည္ပတ္သြားသူ susu ဆိုေသာ ဧည့္သည္တစ္ဦးက စာေရးသူ ကိုဥာဏ္(စက္မႈ)၏ ဓာတ္ပံုကို တင္ေပးပါဟု အေရးဆုိေခ်၏။ တင္လုိက္မိပါက ဘေလာ့ဖတ္သူ ေဘာ္ေဘာ္ အေပါင္းက ၀ိုင္းရ်္ “ သူပဲ .. သူပဲ .. ရတနာပံုေစ်း မီး၀င္ရိႈ႔တာ ” ဟု ေကာင္းခ်ီးေပးၾကမည္မွာ မလြဲေပ။ အလြယ္တကူ ခန္႔မွန္းနိုင္ေအာင္ ရည္ရြယ္လွ်က္ အရိပ္ျပေမးခြန္းအျဖစ္ “ ဟားဗက္ ဆိုတဲ႔ ကိုရီးယားဇာတ္ကား ၾကည့္ဖူးတယ္ မဟုတ္လား ” ဟု ေျပာလိုက္လွ်င္လည္း မင္းသားဟု ထင္မည္မဟုတ္၊ မင္းသမီး အေဖကိုသာ ေျပးျမင္မိမည္မွာ မုခ်ျဖစ္ေပသည္။ ရုရွေရာက္ၿပီးေနာက္ ဘီယာနွင့္ ေဗာ့ဒ္ကာ တို႔၏ ေကာင္းမႈေၾကာင့္ ပံုပ်က္ေနေသာ ကုိယ့္ကိုကုိယ္ေတာင္ မျမင္လို၊ မၾကည့္လိုသျဖင့္ မွန္ရိွေသာ ေနရာသို႔ပင္ ျဖတ္မေလွ်ာက္သည္ ျဖစ္ေလရကား မိတ္ေဆြ susu လည္း မျမင္ဖူးလိုပါေတာ့နွင့္ဟု ေတာင္းပန္ပါရေစ ခင္ဗ်ား။ )


ဒါကေတာ့ ေမာ္စကိုစတိတ္ယူနီဗာစီတီေပါ့
( ကြၽန္ေတာ့္ေက်ာင္း ဟုတ္ဘူးေနာ္ အထင္မလြဲၾကပါနဲ႔ )