ရင္ႏွင့္ေရးေသာ ကဗ်ာတစ္ပုဒ္

ကရင္ျပည္နယ္ ေရွ႕တန္းဂြင္ေတြမွာ အဓိက ျပသနာက သြားရင္လာရင္ ေျမသားလမ္းေပၚက ေဒသႏၱရ လက္လုပ္မိုင္းေတြပါ။ ေနာက္အဆိုးရြားဆုံးက ေတာင္ကမ္းပါးယံ လူ႔ ရင္ဘတ္ အျမင့္ေလာက္မွာ ေရွ႕ထြက္မိုင္း (ေပါက္ကြဲတာနဲ႔ ေရွ႕မ်က္ႏွာကို အထူးျပဳ ကြဲထြက္ ထိခိုက္ ေစတဲ့မုိင္း)၊ ခုန္ျပန္ရွပ္ကြဲမိုင္း (အစပ်ဳိးယမ္းပိုင္း လွ်ပ္ကူးတာနဲ႔ ေဖာင္း ကနဲ႔ ေျမျပင္ကေန အေပၚကို ၄ ေပ ၅ ေပထိ ေျမာက္တက္ၿပီးမွ ေလေပၚမွာပဲ ၃၆၀ဒီဂရီကို ေနရာမလြတ္ေစရ ျပန္႔က်ဲေပါက္ကြဲမိုင္း) ေတြ ျမွဳပ္ကပ္လို႔ စစ္ေၾကာင္းလာခ်ိန္ လူစုစု (သို႔) အထင္ကရ ပုဂၢဳလ္ အရာရွိေနရာ ေလာက္မွာ ဟိုးေနာက္ကြယ္္ ေနရာကေန ဝါယာႀကိဳးစကို ဓါတ္ခဲအိမ္န႔ဲ တို႔ ထိ လိုက္ျခင္းအားျဖင့္ အုန္းကနဲ ဂ်ိမ္းကနဲ ေပါက္ကြဲ မီးခိုးေတြ အူထြက္ နားေတြလည္း အူထြက္။ ဆိုေတာ့ ကြ်န္ေတာ္တို႔ အရာရွိေတြကိုယ္တိုင္ ဝတ္စားဆင္ယင္မွဳ သတိျပဳရပါတယ္။ ရမ္ဘို-4 ထဲကလုိ (ေပါက္ကရ)ေရႊပြင့္ေတြ မေျပာနဲ႔ အနက္ေရာင္ Operation ပြင့္ေတြကို မတပ္တာပါ။ သူတင္ကိုယ္တင္ ပစ္ၾကခတ္ၾကဆို ေတာ္ေသးတယ္။ အခုဟာက လူကိုေကာင္းေကာင္း မျမင္ရဘဲ ထိခိုက္လြင့္ေၾကြရတာပါ။ မုိင္းေတြအားလုံးက SOC American made ေတြၾကည့္ ျဖစ္လို႔ေနပါတယ္။

ဒီေတာ့လည္း မိုင္းေပါတဲ့ ကရင္ျပည္နယ္ ေရွ႕တန္းဆိုတာကို ထြက္လာခဲ့ရတဲ့ အရာရွိ စစ္သည္ အိမ္ေထာင္သည္ေတြရဲ႕ စိတ္ထဲမွာ သြားလာလွဳပ္ရွား ရၿပီဆိုတာနဲ႔ ဘယ္ေတာ့မ်ား ဒုကၡိတျဖစ္မလဲ။ ဇနီး မုဆိုးမျဖစ္ၿပီး ကေလးေတြ ငယ္ငယ္ရြယ္ရြယ္နဲ႔ အေဖမဲ့ေလမလဲ ဆိုတဲ့ ေနာက္ဆံတင္း သံေယာဇဥ္ အေတြးေတြ ပူပင္ေသာက ဗ်ာပါဒေတြကိုယ္စီ ေခါင္းထဲမွာ အျပည့္နဲ႔။ ကရင္ျပည္နယ္မွ မဟုတ္ဘူး ကားျပည္နယ္တြင္းက ဆိုးဝါးေသာ ေရွ႕တန္း ေဒသ၊ တစ္ျခား ေတာေတာင္အတိထဲက ေရွ႕တန္းေျမေဒသမ်ား… ဘာမွျပည့္စုံမွဳ မရွိႏိုင္တဲ့ ေတာထဲ၊ အသက္အႏၱရာယ္ safe မျဖစ္၊ စားရတာက ေတာထြက္ ပစၥည္း ေပါက္ကရ အသီးအရြက္မ်ား ရိကၡာေတာ့ရပါတယ္ ဟင္းတစ္ခြက္ျဖစ္ဖို႔ အေထာက္ကူျပဳ အကူပ့ံေတြ၊ စည္သြပ္ဘူးမ်ား ၊ ဒါကလည္း အစားမခံဘူးေလ။ ဒီေတာ့စိမ္းစိမ္း စိုစို အသီးအရြက္ လက္ဆက္တဲ့ အသားငါး လူတို႔သဘာဝအရ စားခ်င္ၾကရွာသကိုး။ ေခ်ာင္းႀကိဳ အုံၾကား ငါးမိုင္းခြဲၿပီး လက္ျပက္ မ်က္စိ အလင္းကြယ္ရသူေတြလည္း ရွိေသး။ ကြ်န္ေတာ္က်င္လည္ ဇယ္ဆက္ခဲ့တဲ့ ကရင္ျပည္နယ္ ေတာထဲကေတာ့ ဒညင္းသီးပင္ ေတြ႕လို႔သြားခူးရင္ ကံမေကာင္းရင္ မိုင္းနင္းၿပီး ေျချပက္ရတာ ေတြက ရွိေနဆဲရယ္ပါ။

သို႔ကလို စစ္သားဘဝမွာ အမိန္႔နဲ႔တာဝန္က ေသြဖယ္လို႔မရေလေတာ့ ဒီေဝဒနာ ေန႔စြဲမ်ားကို အလွည့္က်လို႔ သြားရၿပီဆိုတဲ့ စစ္သားတိုင္း ေၾကနပ္စြာေပ်ာ္ေမြ႕ၾကရစၿမဲပါ။ အခုမွ မဟုတ္ဘူး ဟိုးပေဝသနီ ခ်ီၾကာခဲ့ေသာ ႏွစ္ခ်ဳိ႕ရက္ေဟာင္းမ်ားစြာ။ ကိုယ့္ဟာကို ရွာႀကံအဆင္ေျပ သာေမြ႕ေအာင္ေနလို႔ ကိုယ့္ထက္အငယ္ ရာထူးငယ္သူ အသက္ငယ္သူ အခ်င္းအခ်င္း ေဖးမ စိတ္ဖိစီးမွဳေတြ ေလွ်ာ့ခ်ေပး ေအးခဲတဲ့ရာသီ ဥတုေတြမွာ ေႏြးေထြးေစလို႔ သူလိုကိုယ္လို အားလုံး ေနအိမ္လြမ္းစိတ္ တမ္းတစိတ္ေတြ ေဖ်ာ့ေစေပ်ာ့ေစ အေမအေဖထက္ ေသနက္ကို ယုယခင္တြယ္ (ကိုယ္နဲ႔မကြာ ကိုယ့္အသက္ကို ကယ္ႏိုင္တာက ဒီလိုေနရာမ်ဳိးမွာ ဒီ ေသနက္ ကအသက္သခင္ကိုး) ျမတ္ႏိုး၊ အဆိုးရြားဆုံးေသာ ငွက္ဖ်ားရန္သူလက္ဖ်ား အသက္ေတြ ပါမသြားေအာင္က တစ္ဖုံ ဂရုဏာေတြထားၾက။ မတတ္သာလို႔ ထြက္လာရၿပီ ဒီေတာေတာင္ထဲ ခံယူခ်က္မတူ အယူေတြလြဲ မူေတြကြဲ တစ္ႏိုင္ငံထဲသားခ်င္းေတြ ေသြးေတြေျမခ ေပပြစုတ္နစ္၊ ၿမိဳ႕ေပၚက ေရ၊မီး၊လွ်ပ္စစ္ ျပည့္စုံတဲ့ တပ္ေတြက မေျပာနဲ႔ ယာယီတဲမွာ မိုးမလုံ ေနစရာ ဘားတိုက္၊ ရိပ္သာက ေဆာက္လုပ္ဆဲ၊ အေဖေမဆီ ဖုန္းေခၚလို႔မရ သဘာဝက်က် ေတာင္ကုန္း ေပၚ တပ္ကသူေတြေတာင္ စိတ္ေအးလက္ေအး နားေအးပါးေအး အိပ္ရတဲ့ ေျမကိုစြန္႔ခြါၿပီး ဘယ္သူက လာခ်င္မွာလဲ။

ေနပူထီးထီး ေက်ာပိုးအိပ္ေတြလြယ္ ေသနက္သယ္ၿပီး ေခြ်းဒီးဒီးက် မ်က္ႏွာမွာေတာင္ ဆားပြင့္ ဆားေပြးေတြတက္လို႔။ ေရကငတ္ေသးတယ္။ အသက္ႀကီးႀကီး ဆရာႀကီးေတြ ဇရာကို အံတု မမွဳေလဟန္ ေျခကုန္လက္ပန္းက်ေနတဲ့ တပည့္သားေတြကိုေတာင္ ႏွစ္သိမ့္လိုက္ေသး။ တပ္ရင္းမွဴးနဲ႔အထက္ အရာရွိႀကီးမ်ား ဟိုးႏုစဥ္စစ္သားဘဝကတည္းက ထြက္ခဲ့ရတဲ့ ေရွ႕တန္း အခုအသက္ရြယ္ေရာက္တဲ့ထိ ပင္ပန္းေနၾကဆဲ။ ေက်ာင္းဆင္း အလုပ္ျပန္ ေမာေမာန႔ဲ အျပင္ကျပန္လာ ေရအိုးထဲမွာ ေရကမရွိ ၊ water cooler က မေအး၊ ေရခဲေသတၱာက မီးမလာ … ဒီလိုအခါမွာေတာင္ ကိုယ့္ဟာကိုေရဆာၿပီး ေဒါကန္ၾကသူမ်ား။ ညည တစ္ခါတစ္ခါ မီးမလာလို႔ တီဗြီမၾကည့္ရ၊ အိပ္ေမာေတာ့ က်ခဲ့ၾကပါတယ္… ကြ်န္ေတာ္တို႔ အရပ္သား ဘဝကေလ။ အခုေနခါ အဲဒီလို ႏွစ္ႏွစ္ၿခိဳက္ၿခိဳက္ေလး အိပ္ေပ်ာ္ခ်င္စမ္းပါဘိ။ ၾကည့္စမ္းပါဦး အေမခ်က္တဲ့ ဟင္း ဆီတဝင္းဝင္း သင္းတပ်ံ႕ပ်ံ႕ … ကိုယ့္ဟာကို ခံတြင္းမေတြ႕တိုင္း ႏွာေခါင္းရွဳံ႕ခဲ့ေလေသာ သားသမီးမ်ား။ ခရမ္းခ်ဥ္သီး မပါ အခ်ဳိမွဳန္႔ဗလာ မဆလာကင္း ေရွ႕တန္းေျမ ေတာထဲက ထမင္းဟင္း ပင္ပန္းတာအေၾကာင္းျပ ေခါင္းမခ်ေအာင္ တဝ စားေနလိုက္တာမ်ား အေမျမင္ ရင္က်ဳိးရေခ်ရဲ႕ေနာ္။ အိမ္ေဘးဝန္းက်င္ ရပ္ကြက္ထဲက ခင္ရာမင္ရာမ်ား မေလးကိုတက္ စကၤာပူထြက္ ႏိုင္ငံရပ္ျခားမွာ ပင္ပန္းၾက ျပန္ေရာက္လာ ေငြေတြပိုက္ အမိုက္စားေတြျဖစ္ကုန္ၾကတယ္ (သူတို႔ႀကိဳးစားမွဳေပါ့)။ အေမ့သားမ်ားကေတာ့ ႏွစ္လေတြ အလီလီေျပာင္း ေခါင္းကဆံပင္ေတြ နီမြဲမြဲ အင္တာနက္လည္း မသိ အီးေမးလ္မရွိ သည့္တိုင္ေအာင္ ေဆးစက္က်ရာမွာ အသီးသီးမွာ ေပ်ာ္ေနၾကလ်က္ပါ။