ျမန္မာျပည္အေနာက္ဖ်ားက ေမ႔ေပ်ာက္ခံလူသားမ်ား

အမိတကၠသိုလ္တြင္ ၅ နွစ္တာ ပညာရည္နို႔ေသာက္စို႔ ၿပီးေနာက္ ပထမဆံုး တာ၀န္က်သည့္ မိခင္တပ္ရင္းမွာ အမွတ္ ၉ လွ်ပ္စစ္နွင့္ စက္မႈအင္ဂ်င္နီယာတပ္ရင္း၊ စစ္ေတြၿမိဳ႔ျဖစ္ပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ တပ္ကို အဂၤလိပ္လို ေရးေတာ့ Electrical and Mechanical Engineering force ျဖစ္သျဖင့္ အတိုေကာက္အားျဖင့္ EME ( အီးမီး ) ဟုေခၚၾကပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ တပ္ဖြဲ႔၏ အဓိက တာ၀န္မွာ တပ္မေတာ္တစ္ရပ္လံုးရိွ ယာဥ္နွင့္ လက္နက္မ်ား ထိန္္းသိမ္းျခင္း၊ ျပဳျပင္ျခင္း နွင့္ တီထြင္ျခင္းတို႔ ျဖစ္သည္။ ထို႔အတူ တပ္ရင္းတပ္ဖြဲ႔ အားလံုးတို႔၏ ယာဥ္နွင့္ လက္နက္မ်ားကို တစ္နွစ္လွ်င္ နွစ္ႀကိမ္ ပံုမွန္စစ္ေဆးရျခင္းလည္း ပါ၀င္ပါသည္။ ဒါက ပံုမွန္စစ္ေဆးျခင္း။ ေရွ႔တန္း ျပန္လက္နက္မ်ားနွင့္ စစ္ဆင္ေရး မထြက္မွီ လက္နက္မ်ား စစ္ေဆးျခင္းကလည္း ၾကားျဖတ္ ၀င္လာတတ္ပါေသးသည္။ ယာဥ္ဆိုလွ်င္ ဘီးနွစ္ဘီးသာ ပါေသာ ဆိုင္ကယ္မွ စ၍ တင့္ကားအထိ၊ လက္နက္ဆို လွ်င္လည္း လွံစြပ္မွ စ၍ အေျမာက္ႀကီးမ်ား အထိ အကုန္ပါ၀င္သည္။

ေက်ာင္းဆင္းၿပီး တပ္ကို ေရာက္လာေတာ့ ထံုးစံအတိုင္း အရာရိွငယ္မ်ား ႀကံဳေနက်ပံုစံ လူက ေရာင္ခ်ာခ်ာ။ ဘယ္သူ႔ကို ဘယ္လို ဆက္ဆံရမွန္းေတာင္ မသိ။ ပိုဆိုးတာက တပ္မွာ စီနီယာ အရာရိွ က မရိွ။ သင္တန္းသြား တဲ႔လူက သြား။ နိုင္ငံျခားေရာက္တဲ႔လူက ေရာက္နွင့္။ တပ္ရင္းမႈးနွင့္ ကြ်န္ေတာ္ပဲက်န္သည္။ ဒီေတာ့ ပုခံုးေပၚက နွစ္ပြင့္ေလးနွင့္ပဲ တပ္ေရးဗိုလ္ႀကီးလည္း ကြ်န္ေတာ္၊ တပ္ေထာက္ဗိုလ္ႀကီးလည္း ဒီလူ၊ ေမာ္ေတာ္ယာဥ္ အရာရိွ လည္း အနီွလူသား စသည္ျဖင့္ တာ၀န္မ်ိဳးစံုကို တစ္ေယာက္တည္းယူလွ်က္ တကိုယ္ေတာ္ ေဖ်ာ္ေျဖရ၏။ ဒီလုိ တကိုယ္ေတာ္ ဟဲေနရေတာ့ ဗိုလ္ေလာင္းဘ၀က ဗန္းစကားမ်ားျဖစ္ၾကသည့္ ပ်ားတုပ္ျခင္း၊ ရက္ထြက္ျခင္း၊ ဖြဲ႔စည္းပံု ပ်က္ျခင္း၊ ျပာကိုင္ျခင္း၊ အခ်ီႀကီးမိျခင္း စသည့္ ေ၀ါဟာရတို႔နွင့္ ေန႔စဥ္ မိတ္ဖြဲ႔ရေလသတည္း။

ေဒသကြပ္ကဲေရး စစ္ဌာနခ်ဳပ္က လုပ္အားေပး ဖက္ထိပ္ ေခၚလွ်င္ အရာရိွတစ္ဦးနွင့္ စစ္သည္ ဘယ္ေလာက္ ဆိုၿပီး ေခၚတတ္ရာ အရာရိွ ရိွတာက နွစ္ေယာက္၊ တစ္ေယာက္က တပ္ရင္းမွဴးဆိုေတာ့ ကြ်န္ေတာ္ပဲ သြားရေလသည္။ တပ္ေရးဗိုလ္ႀကီးမ်ား အစည္းအေ၀း ဟုေခၚလွ်င္လည္း ကေလးကို ယူနီေဖာင္း ၀တ္ေပးထား သည့္ စတိုင္ျဖင့္ စီနီယာဗိုလ္ႀကီးမ်ား အၾကား သြား၍ ေယာင္ေတာင္ေတာင္ လုပ္ရေလသည္။ ဒီေကာင္ေလးက ဘာလာလုပ္တာတုန္းဟ ဆိုေသာ အထာျဖင့္ ၀ိုင္းရႈိးၾကျခင္းကို လည္း မၾကာမၾကာ ခံရ၏။ စီအုိဒီသို႔ ရိကၡာထုတ္ တပ္ေထာက္ဗိုလ္ႀကီး ဆိုေတာ့လည္း တပ္က ဆိုင္ကယ္ အစုတ္ေလးျဖင့္ ခ်ီတက္ရျပန္၏။ ဤသို႔ တစ္ကိုယ္ေတာ္ ဟဲေနရသည္ကို တပ္ရင္းမွဴးက သနားေနသလား မသိ။ ေခၚၿပီး အားေပးစကား ေျပာ၏။ “ တို႔ ေက်ာင္းဆင္းစတုန္းက ( သူတို႔က YIT မွာ ေျခာက္နွစ္ေလာက္တက္ၿပီးမွ ဗိုလ္သင္တန္းက ဆင္းလာတာ ) တပ္မွာ အရာရိွေတြက အမ်ားႀကီးကြ၊ ေပ်ာ္စရာႀကီးရယ္။ ဘာတာ၀န္မွလည္း သိပ္မရိွေတာ့ ညေနဆို တို႔တေတြက တပ္က ကားတစ္စီးစီးကို ယူၿပီး ၿမိဳ႔ထဲေလွ်ာက္ပတ္ ၾကတာေပါ့ကြာ။ မိန္းမရိွတဲ႔လူေတြေတာင္ သူတို႔ မိန္းမေတြပါ ေခၚၿပီး လည္ၾကပတ္ၾကတာ၊ အရမ္းေပ်ာ္စရာေကာင္းတယ္ ” ဤသို႔ ဤပံု သူတို႔ ငယ္ငယ္က ကဲခဲ႔ၾကသည့္ အေၾကာင္းမ်ားကို ေဘးကလူ သေရက်ေလာက္ေအာင္ မစားရ ၀ခမန္း ၿမိန္ေရလွ်က္ေရ ေျပာျပ ၿပီးေနာက္ “ ေအး…. ဒါေပမယ့္ အခု မင္းကေတာ့ ရိွတာမွ တစ္ေယာက္တည္းဆိုေတာ့ ဒီလုိေနလို႔ မရဘူး။ လုပ္စရာ တာ၀န္ေတြက အမ်ားႀကီး၊ ဒီေတာ့ ဒီဟာေတြကို ေကာင္းေကာင္းလုပ္၊ ၾကားလား၊ အေလလိုက္ဖို႔ လံုး၀ စိတ္မကူးနဲ႔ ” ဟူသတည္း။ ခ်စ္စရာ ေကာင္းလိုက္ပါဘိေတာင္း။ ဒီလို တပ္ရင္းမွဴးမ်ိဳး ေယာက္ခမေတာ္မိ လို႔ကေတာ့ အလုပ္နဲ႔လက္ မျပတ္ေအာင္ ခိုင္းလိုက္မည့္ျဖစ္ျခင္း ဟူေသာ အေတြးျဖင့္ သူ႔သမီး ေဒါက္တာမမ ကိုေတာင္ ေစ႔ေစ႔ မရႈိးရဲခဲ႔ေပ။ ေအာ္ ေဒါက္တာမမခမ်ာ သနားစဖြယ္ ေကာင္းလိုက္ေလျခင္း။

ဤသို႔ဤပံု အလုပ္နွင့္လက္ မျပတ္ေအာင္ အခိုင္းခံေနရသည့္ၾကားက ကြ်န္ေတာ္ဆိုသည့္ ေကာင္ကလည္း ၿငိမ္ၿငိမ္ကုပ္ကုပ္ ေနတတ္သည့္ေကာင္ မဟုတ္ေလရကား ညဘက္ တပ္ရင္းမွဴး အိပ္ရာ၀င္သည္နွင့္ တပ္က ဆိုင္ကယ္ကို အသာ မ ထုတ္ကာ စစ္ေတြၿမိဳ႔ကို ေဂ်ာင္းေဂ်ာင္းေျပး ပတ္ေလေတာ့သည္။ ၾကယ္တံဆိပ္ နံပါတ္ပါေသာ စစ္တပ္ဆိုင္ကယ္က တစ္ခါတစ္ခါ ေက်ာင္းဆရာမေတြ အေဆာင္ေရွ႔ေရာက္လုိေရာက္၊ တစ္ခါတစ္ခါ တကၠသိုလ္၀င္းထဲက ေက်ာင္းသူေလးေတြ အေဆာင္ေအာက္ ေရာက္လိုေရာက္၊ တစ္ခါတစ္ခါ ေတာ့ စည္ဘီယာဆိုင္ေရွ႔ ထိုးလိုထိုးျဖင့္။ တပ္ရင္းမွဴးသာ သိလို႔ကေတာ့ ႏႈတ္ခမ္းေမြး ေထာင္လိုက္မည့္ ျဖစ္ျခင္း။ မတတ္နိုင္။ ကုိယ္ပိုင္ ဆိုင္ကယ္ကလည္း ၀ယ္မစီးနိုင္သျဖင့္ ဒါေလးပဲ သံုးရေလသည္။ ေမာ္ေတာ္ယာဥ္ တာ၀န္ခံ ဆရာႀကီး အရာခံဗိုလ္က လူငယ္ဗိုလ္ႀကီး အတြက္ အလိုက္သိစြာ ပိုပိုသာသာ ထည့္ေပးလိုက္္ေသာ ဓာတ္ဆီကုန္ခါနီးၿပီဆိုမွ တပ္ကို အသာေလး ဖရီးရိုက္ၿပီး ျပန္၀င္ရ၏။ ၾကာလာေတာ့ တပ္ရင္းမွဴးက ရိပ္မိလာေတာ့၏။ မရိပ္မိဘဲ ေနမလား။ ဆိုင္ကယ္ အတြက္သံုးသည့္ ဓာတ္ဆီက သူ႔ မာစတာဂ်စ္ ထက္ပိုမ်ားလာတာကိုး။ ဒီေတာ့ ကြ်န္ေတာ့္အား တပ္မွာမထားေတာ့။ ၿမိဳင္ရပ္နွင္ေလေတာ့သည္။ “ သြား…ကြ်န္းစစ္ ” တဲ႔။

ကၽြ်န္းစစ္ဆိုသည္မွာ ဘဂၤလားပင္လယ္ေအာ္ထဲက ကြ်န္းမ်ားတြင္ တပ္စြဲထားေသာ အေျမာက္တပ္မ်ား၏ အေျမာက္ႀကီးမ်ားကို သြားေရာက္စစ္ေဆးရျခင္း ျဖစ္ပါသည္။ ဖရံုကာ၊ ရမ္းၿဗဲ၊ မာန္ေအာင္ စသည့္ ကၽႊန္းႀကီး မ်ားမွ စရ်္ မထင္မရွားကၽႊန္းမ်ားတြင္ပါ ကြ်န္းအေတာ္မ်ားမ်ားတြင္ ျပည္ပမွ ၀င္ေရာက္ တိုက္ခိုက္လာမည့္ ေလယာဥ္၊ သေဘၤာ စသည္တို႔၏ ရန္မွ ကာကြယ္ရန္ အေျမာက္ႀကီးမ်ား အသင့္ခ်ထားပါသည္။ အဆိုပါ အေျမာက္ႀကီးမ်ားကို စစ္ေဆး ျပင္ဆင္ ထိန္းသိမ္းရန္္ ကြ်န္ေတာ္တို႔ အီးမီး တပ္ဖြဲ႔မွ တာ၀န္ယူရ၏။ တစ္နွစ္ နွစ္ႀကိမ္ ပံုမွန္သြားေရာက္ စစ္ေဆးျပဳျပင္ ေပးရ၏။ သာမန္အားျဖင့္ အေတြ႔အႀကံဳရင့္က်င့္ေသာ စီနီယာ အရာရိွ မ်ားကိုသာ တာ၀န္ေပးေလ့ရိွေသာ္လည္း ကြ်န္ေတာ့္ကိုေတာ့ တပ္ရင္းမွဴးက တပ္မွာ ေမ်ာက္ရႈံးေအာင္ ေသာင္းက်န္းေနေသာ သတၱ၀ါ တစ္ေကာင္အျဖစ္ ေမာင္းလြတ္လိုက္ျခင္း ျဖစ္ေလသည္။ ဤသို႔ျဖင့္ ကြ်န္ေတာ္သည္ ျမန္မာျပည္ အေနာက္ဖ်ားက ေမ႔ေပ်ာက္ခံ လူသားမ်ားဆီ တစ္ခါတစ္ေခါက္ အလည္ေရာက္ ခဲ႔ရေလေတာ့သည္။

တပ္မေတာ္ေရတပ္မွ စစ္သေဘၤာျဖင့္ လိုက္ပို႔၏။ သို႔ေသာ္ ကြ်န္းမ်ား အနီးထိ မကပ္နိုင္။ ေက်ာက္ေဆာင္၊ ေက်ာက္တန္းမ်ားက သေဘၤာ၀မ္းကို ထိုးခြဲမွာစိုးသျဖင့္ ကမ္းနွင့္ မနီးမေ၀း အထိသာ လိုက္ပို႔၏။ ၿပီးေတာ့ ရင္ေခါင္းေလာက္နက္ေသာ ေရျပင္ထဲ ျဖတ္ေလွ်ာက္ရေလသည္။ ေရဆိုလွ်င္ ေရကူးကန္ထဲေလာက္သာ ဆင္းဖူးေသာ ကြ်န္ေတာ္မွာ ဒူးေခါင္းမ်ား တဆတ္ဆတ္တုန္ ေလေတာ့သည္။ ဤသည္ကို သိေသာ ကၽႊန္းေပၚမွ လာႀကိဳသူမ်ားက ကၽႊန္ေတာ့္ အတြက္ ႀကိဳးတန္း တန္းေပးေလသည္။ သေဘၤာမွေန၍ ကြ်န္းေပၚရိွ သစ္ပင္သို႔ သြယ္တန္းထားေသာ အဆုိပါ ႀကိဳးတန္းကို ကိုင္လွ်က္ လမ္းေလွ်ာက္သင္စ ကေလးငယ္ပံုစံျဖင့္ ျဖည္းျဖည္းခ်င္း လမ္းေလွ်ာက္ရေလသည္။ “ ဗိုလ္ႀကီး… ေအာက္မွာ ေက်ာက္စြန္းေတြရိွတယ္ေနာ္၊ ဂရုစိုက္ေလွ်ာက္၊ ဒီေကာင္ေတြက ဓားသြားလိုပဲ၊ ျမေနတာ၊ ထိလိုက္လို႔ကေတာ့ မသက္သာဘူး ” ဟု အတူပါလာသည့္ ဆရာႀကီးက သတိေပး၏။ ထိုသို႔ စမ္းတ၀ါး၀ါးေလွ်ာက္ရင္းမွ ကြ်န္းေပၚသို႔ ေျခခ်မိေလသည္။ ကမ္းေျခသို႔ ေျခခ်မိမွ ေနာက္ကို ျပန္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ေက်ာစိမ္႔သြားမိ၏။ အဆံုးအစ မရိွ ပင္လယ္ျပင္ႀကီးကို ေနာက္ခံ ထားလွ်က္ စစ္သေဘၤာကို လွမ္းျမင္ရေလသည္။ ကမ္းေျခသို႔ လာရိုက္ေနေသာ လႈိင္းလံုးမ်ားကား ေငြေဆာင္တို႔ ေခ်ာင္းသာတို႔ ငပလီတို႔နွင့္ တျခားစီ။ တ၀ုန္း၀ုန္းရိွေလသည္။ သဘာ၀ ပန္းခ်ီကားတစ္ခ်ပ္လို လွပေန ေသာ္လည္း အခ်ိန္မေရြး ေသမင္း နုိင္ငံသို႔ ပို႔ေဆာင္ေပးနိုင္ေလသည့္ တမန္ေတာ္မ်ားသာ ျဖစ္ေလသတည္း။

ကြ်န္းေပၚေရာက္ေတာ့ ခဏနားၿပီး လုပ္စရာေလးေတြ စလုပ္ရေလသည္။ ကုိယ္တိုင္ေတာ့ လုပ္စရာ မလို။ စစ္ေဆးေပးရံုသာ။ ျပင္ဆင္စရာ ရိွသည္မ်ားကိုေတာ့ အတူပါလာသည့္ လက္နက္ျပင္ ဆရာႀကီး နွင့္ အကူရဲေဘာ္တို႔က ျပင္ေပးၾက၏။ အဓိကျပင္ေပးရသည္မွာ အေျမာက္၏ ေမာင္းျပန္ေသာ ဘာဖာ စစ္စတန္ ကိုသာျဖစ္၏။ အေျမာက္ဆီ ထိုးေပးရ၏။ ေမာင္းျပန္္ေလွ်ာ့ဗားမ်ားကို အတင္အခ် လုပ္ခိုင္းရ၏။ မေကာင္းလွ်င္ တခါတည္း ျပဳျပင္ရေလသည္။ ညေနေစာင္းသည္နွင့္ လုပ္စရာ အလုပ္ၿပီးသြားေလၿပီ။ အေျမာက္ဆီထိုးၿပီးေတာ့ လူ ဆီထိုးဖို႔သာ က်န္ေတာ့ေလသည္။ ထိုအခါက်မွ ေဘးပတ္၀န္းက်င္ကို သတိထားမိေလသည္။ ေဘး ဘယ္ညာ မ်က္လံုးကစားရင္းမွ တာ၀န္က် အေျမာက္စစ္သည္မ်ားဆီ အၾကည့္ေရာက္သြားမိ၏။ ေအာ္ အသက္သိပ္မကြာေသာ လူငယ္ေလးေတြပါပဲလား။ တာ၀န္ခံ တပ္ၾကပ္ႀကီးမ်ားမွအပ လူငယ္ေလးေတြသာ မ်ား၏။ လူမရွိ သူမရိွ တိတ္ဆိတ္ေနေသာ ကြ်န္းႀကီးေပၚမွာ ပင္လယ္ေအာ္သံကိုသာ အေဖာ္လုပ္၍ တာ၀န္ထမ္းေဆာင္ ေနၾကရရွာေသာ သူတို႔ကို ၾကည့္ရင္း သနားမိေလသည္။

ညေနခင္းေရာက္ေတာ့ ကြ်န္းေပၚရိွ အေျမာက္တပ္ဖြဲ႔က အစားအေသာက္ေပါင္းစံု ျဖင့္ ဧည့္ခံေလသည္။ ကြ်န္ေတာ္လည္း သူတို႔ ဧည့္ခံေကၽႊးေမြးေသာ ပင္လယ္စာမ်ိဳးစံုကို ျမည္းစမ္းစားေသာက္ရင္း မွ သူတို႔ နွင့္ စကားစျမည္ ေျပာဆိုရင္း သူတို႔ ဘ၀ကို ေလ့လာမိေလသည္။ သည္ေတာ့မွ သူတို႔၏ ဘ၀ကို ပိုသိလာရ၏။ ပိုေလးစားလာရ၏။ ပိုသနားလာရေလသည္။ တပ္ဖြဲ႔၀င္ အမ်ားစုမွာ လူငယ္ အရြယ္ေတြက မ်ားသည္။ တစ္ခ်ိဳ႔လည္း အိမ္ေထာင္နွင့္၊ တစ္ခ်ိဳ႔လည္း လူပ်ိဳလူလြတ္မ်ား။ ဒီအခ်ိန္ ၿမိဳ႔ေပၚမွာသာ ဆိုလွ်င္ ကဲလို႔ ေပ်ာ္လို႔ ေကာင္းမည့္ အရြယ္ေလးေတြ။ ေျခေထာက္ေဗြေပါက္တတ္ေသာ ကၽႊန္ေတာ္မွာ သူတို႔အစား ရင္နာမိ၏။ လူမသိ သူမသိ ေမ႔ေပ်ာက္ျခင္း ခံေနရသည့္ အလား ဒီလိုေနရာမ်ိဳးမွာ တာ၀န္ထမ္းေဆာင္ေနၾကရရွာေသာ သူတို႔ကို သနားေနမိေလသည္။ စားစရာဆိုလည္း ရိကၡာက တစ္လမွ တစ္ခါသာ ပို႔ေပးနိုင္လိမ္႔မည္။ ဒါေတာင္ လႈိင္းေလ မၿငိမ္လွ်င္ မွန္မွန္ေရာက္မွာ မဟုတ္။ ရိကၡာပို႔ရင္းမွ ခ်စ္သူ ရည္စား၊ အိမ္သူသက္ထား ဆီမွ စာသ၀ဏ္လြာေလးမ်ား ပါလာမလား ေမွ်ာ္ရ၏။ စာေလးမ်ားပါလာလွ်င္ ရိကၡာကို ဂရုမစိုက္နိုင္ေတာ့။ အေျပးအလြား ေဖာက္ဖတ္ရ ေလသည္။ ဤသို႔ျဖင့္ အလြမ္းေျဖရေလသည္။ ရည္းစားသနာ မရိွသူတို႔မွာမူ အေမ႔ဓာတ္ပံုေလးေတြကို စစ္ဦးထုပ္ အတြင္းဘက္တြင္ထည့္လွ်က္ အေမ႔ကိုသာ လြမ္းဆြတ္ရေလသည္။ အေမ ထည့္ေပးလိုက္ေသာ အထက္ဆင္စကို လက္ေမာင္းတြင္ ပတ္လွ်က္ မိခင္ေမတၱာကို ျပန္လည္ တမ္းတၾကရ ရွာေလသည္။

အြန္ေစာနွင့္ဂြ်န္ေစာကို သူတို႔ မသိ။ ကမၻာ့ဖလား မွာ ဘယ္အသင္း အနိုင္ရသြားလဲ သူတို႔ မသိ။ ေဒၚလာေစ်း အတက္အက် သူတို႔ နွင့္ မဆိုင္။ အင္တာနက္ အီးေမးလ္ဆိုသည္ကို သူတို႔ စိတ္မ၀င္စား။ သူတို႔သိတာက ျမန္မာ့ ပင္လယ္ျပင္ ကာကြယ္ဖို႔။ တာ၀န္္ေက်ပြန္ေအာင္ ထမ္းေဆာင္ဖို႔သာ ျဖစ္သည္။ ဒီေနရာမွာ ဆုလဒ္ေတြ မရိွ၊ ဘြဲ႔တံဆိပ္ေတြ မရိွ။ ေပးဆပ္ျခင္းနွင့္ အထီးက်န္ျခင္းေတြသာ ရိွသည္။ သို႔ေသာ္ သူတို႔သည္ တာ၀န္ကို ေက်ပြန္္ေအာင္ ထမ္းေဆာင္ေနၾကသည့္ ျမန္မာျပည္အေနာက္ဖ်ားက ျမန္မာ႔သားေကာင္း မ်ားသာ ျဖစ္ေလသည္။ ကမၻာေလာက၊ သက္ရိွေလာက ႀကီးနွင့္ အဆက္အသြယ္ ျပတ္ကာ ေပ်ာ္စရာဆို၍ လံုး၀ မရိွေသာ လူသူမရိွသည့္ ကြ်န္းမ်ားေပၚတြင္ ေပးအပ္ေသာ တာ၀န္ကို ေက်ပြန္ေအာင္ ထမ္းေဆာင္ေနၾကရသည့္ ျမန္္မာျပည္ အေနာက္ဖ်ားက ေမ႔ေပ်ာက္ခံလူသားမ်ားကို ကြ်န္ေတာ္သည္ ယခုအခ်ိန္ထိ လြမ္းဆြတ္ သတိရ ေနမိပါသတည္း။ ကုိဥာဏ္(စက္မႈ)