ကြ်န္ေတာ္ဘဝတစ္စိတ္တစ္ေဒသမွာ ရင္ဆိုင္ေတြ႕ႀကံဳခဲ့ရတာေလးေတြ၊ ေနာင္ေတာ္ညီေတာ္ သူငယ္ခ်င္းမ်ားနဲ႔ စစ္သည္အဆင့္အတန္းအားလုံး ထိေတြ႕သိျမင္ခံစားခဲ့သမွ်ေလးေတြကို ေပါင္းစပ္လို႔ ရသတစ္ခုအျဖစ္ ရေစျခင္းငွာအင္တာနက္စာမ်က္ႏွာေလးေပၚတင္ေပးလိုက္တာျဖစ္ပါတယ္

Sunday, July 27, 2008

ပါခ်ီးေဒသ သဲေခ်ာင္းမွ လွ်က္တစ္ျပက္ တိုက္ပြဲေလးတစ္ခု

ဗိုလ္မ်ဳိးသက္ေထြး ဦးစီးထုတ္ႏွဳတ္ တစ္ဖြဲ႕မနက္ေစာေစာ ကတည္းက ေအာင္ေလာင္းရြာဘက္ သင္တန္းတက္အဖြဲ႕ေတြသြားပို႔ပါတယ္။ ဆက္သြယ္ေရးစက္အျဖစ္ အိုင္ကြန္ (လမ္းေလွ်ာက္ စကားေျပာစက္ အေသး) ေလးပဲ ယူသြားေတာ့ ပါခ်ီးပင္မ စခန္းကုန္း၊ ရင္းမွဴးရဲ႕ စခန္းကုန္း မ်ားနဲ႔ အိုင္ကြန္ က ေျပာလို႔မမိေလေတာ့ အျမင့္ဆုံးမွာ စံစားေနတဲ့ ကိုနႏၵေအာင္ကပဲ ၾကား တဆင့္ခံအျဖစ္ထိန္းေပးရပါတယ္။ မနက္ ၉ နာရီေက်ာ္ေလာက္မွာ စက္တစ္ႀကိမ္အဆက္ အသြယ္ရတာနဲ႔ စစ္ေၾကာင္းမွဴးေတြဆီကို ဘယ္ေရာက္ေနၿပီ ဆိုတာကို စကားဝွက္သုံးၿပီး ထပ္ သတင္းပို႔ရတာေပါ့။ မွန္ေျပာင္းထုတ္လို႔ ဟိုးအေဝး ထိုင္း ဘက္က ၿမိဳ႕ရြာေတြ လွမ္းရွဳိးေနရင္း ေတာင္ေတြးေျမာက္ေငးလုပ္ေနမိတယ္။ သိပ္မၾကာပါဘူး ျဖတ္လမ္း တစ္ခုကိုသုံးၿပီး လာလမ္း မဟုတ္တဲ့ ေတာလမ္းကေန ၅၄၇၉ ဘက္ကိုတက္လာမယ္ဆိုတဲ့ ညီငယ္တို႔ ေရာက္ေနရာ သဲေခ်ာင္းဘက္ကေန ေဖာင္း ေဖာင္း ဒိုင္း ဒိုင္း အုံး ကနဲ ဂ်ိမ္းကနဲ အသံေတြ စီထြက္လာတယ္။ ေသခ်ာၿပီ ကြ်န္ေတာ့္ညီေလး မ်ဳိးသက္ေထြး အဖြဲ႕ ရန္သူနဲ႔ထိပ္တိုက္တိုးၿပီ…. ထင္တ့ဲအတိုင္းပဲ စစ္ေၾကာင္းမွဴး ေတြကလည္း ဒီေမာင္ရဲ႕ စက္ထဲကို ၿပံဳၿပီးေမးၾကၿပီ … ရဲသူ ရွိလား ရဲသူ… ရဲသူ အခုခ်က္ခ်င္း ဖားဖြင့္ပါ..

(ဖားဖြင့္ပါ ဆိုတာ ကြ်န္ေတာ့္ကို ဖုန္းဖြင့္ဖို႔ ေျပာတာပါ) အဲဒါနဲ႔ ကြ်န္ေတာ္လည္း ၅ ဘတ္မရွိ တရွိ က်န္ေတာ့တဲ့ ဖုန္းေလးဖြင့္လို႔ ပါခ်ီးကုန္းက စစ္ေၾကာင္း-၂ မွဴးကို ဖုန္းဆက္ၿပီး ခ်က္ခ်င္း ေျပာရတာေပါ့။ (နယ္စပ္မွာက ထိုင္း ဖုန္းလိုင္းမိေတာ့ သုံးတာေပါ့ဗ်ာ) တစ္ဖက္ကလည္း တပ္ရင္းမွဴးကို လွဳပ္ရွားအဖြဲ႕ေတာ့ ပြဲကေနၿပီ ဆိုတာကိုလည္း ေျပာရေသးတယ္။ စစ္ေၾကာင္းမွဴး ၂ ေယာက္အမိန္႔ကို မေစာင့္ဘူး ကြ်န္ေတာ္ကလည္း မိမိအဖြဲ႕အခုခ်က္ခ်င္း ဆင္းလိုက္မယ္ လို႔ ဇြတ္အတင္း တင္ျပလုိက္တယ္။ ေတာင္ေပၚကေန ဆင္းေနရတာနဲ႔ အခ်ိန္ က်န္႔ၾကာမယ္လို႔ သူတို႔ကျပန္ေျပာလာေတာ့ ၾကာတာကေနာက္မွ ဟိုမွာက ျဖစ္ေနၿပီ ရတယ္ ကြ်န္ေတာ္ အခုပဲ ဆင္းၿပီ ဆိုၿပီးစခန္းေပၚ ဆရာႀကီးနဲ႔ ပတ္လည္ ကင္းေတြပဲ ထားခဲ့ၿပီး ကိုယ္တိုင္က အမ္ေအ-၃ နဲ႔ က်ည္ေဘာက္စ္ေတြအကုန္ဆြဲၿပီး က်န္အဖြဲ႕ေတြနဲ႔ အတင္းကို ေတာင္ေအာက္ ဘက္ကို တစ္ဟုတ္ထိုး ေလွ်ာ ဆင္းၾကေတာ့တယ္။ ဒလိမ့္ေကာက္ေကြးေတြလည္းက် ဖင္တရြတ္တြန္းေတြလည္းက် ေအာက္ လွ်ဳိထဲမွာလည္း တဒိုင္းဒိုင္း တေျဖာင္းေျဖာင္းနဲ႔ အႀကီးသံေတာ့ မၾကားရဘူး။ ေသခ်ာ ပါတယ္။ ရန္သူ႕မွာ အငယ္ေတြ (လက္နက္ငယ္) ပဲပါလာလို႔ျဖစ္မယ္။ ေတြးေနတုန္းရွိေသး ေဖာင္း ဂ်ဳိင္း ေဖာင္း ဂ်ဳိင္း ဆိုၿပီး အာပီဂ်ီ (RPG)ေတြ ဆက္တိုက္လႊတ္သံၾကားရတယ္။ ဟာ အာပီဂ်ီေတာ့ လႊတ္ၿပီေဟ့ သတိထားၾက ေနာ္။ ကိုယ္တိုင္ကလည္း ညီငယ္ ေျပာထားတဲ့ အရပ္မ်က္ႏွာ မိမိလာမယ္ဆိုတဲ့ အရပ္မ်က္ႏွာကို အနီးဆုံးခ်ဥ္းကပ္ရေသးတယ္။ မဟုတ္ရင္ တပ္ခ်င္းမွားၿပီး သမကုန္မွာကိုး။

ထင္တဲ့အတိုင္းပဲ သဲေခ်ာင္းတစ္ဖက္ ကုန္းေစာင္းကေန ရန္သူက အပိုင္ေစာင့္ၿပီး တီးေတာ့ လွဳပ္ရွားအဖြဲ႕ခမ်ာ ထင္မွတ္မထားစြာ အငိုက္မိတာပဲေလ။ ညီငယ္နဲ႔ဆရာေတြ စစ္သည္ေတြရဲ႕ ေနရာယူမွဳေကာင္းပုံနဲ႔ ပစ္အားကို ထိန္းထားပုံကို ေလးစားဖြယ္ေတြ႕လိုက္ရတယ္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ကြ်န္ေတာ္တို႔ ႀကိဳတင္ညွိထားၿပီးတဲ့ အတုိင္း ေခ်ာင္း ေရညာကေန ရေအာင္ဝင္ၿပီး ရန္သူ႔ မ်က္ေစာင္းထိုး အေနအထားကေန အနီးစပ္ဆုံးကပ္ႏိုင္ၿပီး တရစပ္ပစ္အားသုံးလိုက္တယ္။ ရန္သူအတြက္ ကံေကာင္းေစတာက အေပၚကသစ္ပင္ႀကီးေတြ အုပ္မိုးကာဆီး ထားမွဳပဲေလ။ ဒီေတာ့ စိန္ေျပာင္းတို႔၊ ၄၀ အမ္ ေခါက္ခ်ဳိးတို႔ သြယ္ဝိုက္ မပစ္ႏိုင္ေတာ့ဘူးေလ။ ရန္သူကလည္း ဒီအထာသိေနပုံရတယ္ အာပီဂ်ီေတြမ်ားမ်ား သယ္လာၿပီး ေဆာ္ေတာ့တာပဲ။ လူေတြက ေမာကလည္းေမာ ေဟာဟဲကိုဆိုက္ေနတာပဲ ။ ေဟာဟဲမဆိုက္ဘဲ ရွိမလား ဒီေလာက္ မတ္တဲ့ ေတာင္ေစာင္းကို ေဇာနဲ႔ဆင္းလာ လိုက္ၾကတာမ်ား။ ကဲ လာစမ္း။ စက္လက္သမား။ အမ္ေအ ၁၀ သမား၂ ေယာက္က ေနာက္ပစ္ကြင္း clear ရင္ ေဆာ္ကြာ ၃ လုံးစီထိ။ ပစ္ စက္လက္သၼား ဟိုးေစာင္းက ထင္းရွဴးပင္ႀကီးေတြအေျခကို။ ကြ်န္ေတာ့္ညီငယ္တို႔ အဖြဲ႕ေတြ အားတက္ၿပီး အသားကုန္ လွိမ့္ေဆာ္ေတာ့တယ္။ ရန္သူအေနအထားက အင္အား-၂ ဆနဲ႔ပစ္အားကို သုံးၿပီး လက္နက္ေတြ ဝင္ဆြဲဖို႔ႀကံထားၾကပုံရပါတယ္။ စက္လက္ရဲ႕ တရစပ္ပစ္အား ေကာင္းသလားေတာ့ မေမးနဲ႔ အနားကလူေတြကို နားေတြ အူထြက္ေနတာပဲ။ ဒါေၾကာင့္လည္း အာပီဂ်ီ(RPG) သမားႏွစ္ေယာက္လုံး ခပ္လွမ္းလွမ္းကို သြားပစ္ခိုင္းရတာ။ မဟုတ္ရင္ နားကန္းရေခ်ရဲ႕။ ညီေလး မင္း စက္လက္နားကိုလာ ကိုယ္နဲ႔ ညီ့ဆီက ၄ ေယာက္ ကိုယ့္ဆီက ၄ ေယာက္နဲ႔ ဟိုေရစပ္စပ္ ေနရာကေန ဒီေကာင္ေတြနားတိုးမယ္။ အိုေက.. အစ္ကိုႀကီးတို႔ စကူးတာနဲ႔ ပစ္အားကို ၂ ဆ တိုးမယ္ဆိုၿပီး ထိေတြ႕မွဳကို အဆုံးသပ္ဖို႔ႀကိဳးစားရေတာ့တယ္။

ကိုနႏၵတို႔ ေခ်ာင္းထဲကူးတာနဲ႔ တစ္ဖက္ကလည္း နပ္တယ္။ အသားကုန္တြယ္ေတာ့တာပဲ။ အုံး ဂ်ိမ္း…ဟာ ေဆာ္ၿပီေဟ့ လက္ပစ္ဗုံးဟ… ေရပန္းေတြဖြာထြက္…လူေတြ စုိရႊဲကုန္တာမ်ား လွလိုက္တာ တီဗြီထဲကလိုပဲ ဆိုၿပီး ေတြးမိေသးတယ္။ ဒီအေနထားဆို ၄၀အမ္ ရေလာက္တယ္ ဆရာလွေသာင္း ပစ္ဗ်ာ ၄၀ ၃ - ၄ လုံး ဆိုေတာ့ ျဖစ္ပါ့မလား ဗိုလ္ႀကီး” တဲ့ ျဖစ္တယ္ လုပ္ ၄၅ ံ ေအာက္ခ်ၿပီး သစ္ပင္ရဲ႕ ခါး ေနရာေလာက္ကို ခန္႔မွန္းၿပီးတာ လႊတ္ဗ်ာ..သတိေတာ့ထား အႏၱရာယ္မ်ားတယ္ အိုေက ဗိုလ္ႀကီး ဆိုၿပီး တြယ္ေတာ့တာပဲ။ ပထမ ၂ လုံးက ေက်ာ္ထြက္သြားတယ္။ ေနာက္အလုံးေတြ က်တာ ကြတ္တိပဲ။ ပစ္အားကို မခံတာရယ္ ကိုယ့္ဆီက ဇြတ္တိုး လာတာ ရယ္ေၾကာင့္ ရန္သူ ဟထြက္သြားၿပီး ထိုင္း ဘက္ကို ဆုတ္ခြါ သြားၾကေတာ့တယ္။ သူ႔ဘက္ကိုယ့္ဘက္ အထိအခိုက္ အက်အဆုံးမရွိ။ ဒီလိုရလဒ္မ်ဳိးပဲ ေကာင္းလိုက္တာေနာ္။ က်ည္ဆံခြံေတြေတာ့ ပုံေနတာပဲ။ လူအင္အားက ၂၀ ေလာက္ရွိပါတယ္။ ဘာပဲေျပာေျပာ ကြ်န္ေတာ့္ညီေလး မ်ဳိးသက္ေထြး တစ္ေယာက္ကေတာ့ သေဘာအက်ႀကီးက်ေနပါေတာ့တယ္။ တိုက္ပြဲကို နဖူးေတြ႕ဒူးေတြ႕ ႀကဳံဖူးသြားခဲ့ၿပီေလ။ စခန္းကုန္းေပၚ ျပန္အတက္ ၂ နာရီနီးနီးေလာက္ကို တက္ယူၾကရတယ္။ ေခြ်းေတြလည္း ရႊဲရႊဲ နစ္လို႔ ေရခ်ဳိးထားသလား မွတ္ရတယ္။ အင္း ညစာ ေတာ့ စားလို႔ေကာင္းဦးေတာ့မွာပဲ…လို႔ ။ အေပၚျပန္ေရာက္မွ ၾကည့္မိေတာ့တယ္ အားလားလား သြားပါၿပီ မရွိမယ့္ရွိမယ့္ ယူနီေဖာင္း အေကာင္းဆုံးထား ဝတ္ေနရတာေလး ေနာက္မွာ စုတ္ျပက္သက္လို႔……သြားပါၿပီ အေမရယ္။

@@@ ေနလြမ္းသူ

0 comments: