ေရအိုင္ကေလးကို ေက်ာ္လာေသာအခါ ေကာ္ဆာမို ( ကြန္ျမဴနစ္လူငယ္ ) ေဟာင္းမ်ား ဟူေသာ ဆိုင္းဘုတ္ ေသးေသးေလး ခ်ိတ္ထားသည့္ သံတံခါးႀကီးတစ္ခုကို ေတြ႔ရပါသည္။ “ တို႔ဆရာမႀကီး ငယ္ငယ္တုန္းက ေကာ္ဆာမိုႀကီး ထင္တယ္ဟ .. ဒါေၾကာင့္ ဒီေလာက္ မာေရေၾကာေရ ျဖစ္ေနတာ ” ဟု ေအာင္မွဴးအား လွမ္းေျပာ လိုက္ရာ “ ဒါတင္ဘယ္ကမတုန္း … ဘြားေတာ္က ေခါင္းလည္း အေသမာတာ ဟ ” ဟု ေအာင္မွဴးက ထပ္ကြန္႔ ျပန္ေခ် ေလသည္။ အဆိုပါ တံခါးႀကီးကို ေက်ာ္ခြ ၀င္ေရာက္ ၿပီးေသာအခါ ျမက္ပင္ရွည္ႀကီးမ်ား ၀န္းရံေနသည့္ ဒါခ်ာတဲအိမ္မ်ားကို ေတြ႔ရပါေတာ့သည္။ ကြၽန္ေတာ္တို႔အတြက္ ဘ၀က ခါးလွသည္မွာ ဆရာမႀကီး၏ ဒါခ်ာတဲအိမ္သည္ ဟိုးဘက္ အစြန္ဆံုးတြင္ တည္ရိွေနျခင္းေပတည္း။ ဆရာမႀကီး၏ ဒါခ်ာတဲအိမ္ မွလြန္ေသာ္ စြတ္စို ထိုင္းမိႈင္းေနေသာ ေတာအုပ္ႀကီးသာ က်န္ရိွပါေတာ့သည္။ သို႔ေသာ္ ကြၽန္ေတာ္တို႔အဖြဲ႔ အတြက္ အားတက္စရာ တစ္ခုမွာ သံတံခါးႀကီးမွ ဆရာမႀကီး၏ တဲအိမ္သို႔အသြား လမ္းေဘးတြင္ရိွေသာ ဒါခ်ာတဲအိမ္ တစ္ခုထဲမွ ရုရွမ ေခ်ာေခ်ာေလး နွစ္ေယာက္ ေခါင္းကေလးမ်ား ျပဴတစ္ျပဴတစ္ျဖင့္ ထြက္ေျခာင္းေနသည္ကို အမွတ္တမဲ႔ ေတြ႔လိုက္ရျခင္းေပတည္း။ အားလံုးကလည္း စစ္သားမ်ား ပီသပါေပသည္။ ေျခေထာက္ေရွ႔က မိုင္းကိုသာ မျမင္ဘဲ နင္းမိခ်င္ နင္းမိမည္ျဖစ္ေသာ္လည္း ဒါမ်ိဳးက်ေတာ့ တကူးတက ညြန္ျပစရာ မလို။ “ ဟဲ႔ .. ဘာေလးေတြတုန္း .. ေပၚတင္ မၾကည့္ဘဲ ေျခာင္းၾကည့္ေနတယ္ .. အဲဒါေတြ မႀကိဳက္တာေနာ္ .. အဲဒါေတြ မႀကိဳက္တာ ” ဟူေသာ စကားသံမ်ားကား အပတ္စဥ္ ၄၈ က ညီငယ္မ်ား ထံမွ ထြက္ေပၚလာေလသတည္း။ ေခါင္းေဆာင္ျဖစ္သူ ကိုေအာင္မွဴးႀကီး ကိုယ္တိုင္ပင္လွ်င္ ေခါင္းႀကီး ေဆာင္းငန္း ေဆာင္းငန္းျဖင့္ ရႈိးေနေသးသည္ ျဖစ္ရာ ငယ္ရြယ္သူမ်ား ျဖစ္ေသာ ညီငယ္မ်ားကို အျပစ္မဆိုသာေခ်။
ထိုတဲအိမ္ကို ေက်ာ္ရ်္ ေနာက္ထပ္ မီတာ ၂၀၀ ေလာက္ ဟိုတိုး ဒီတိုးျဖင့္ ေလွ်ာက္လိုက္ ေသာအခါ ကြၽန္ေတာ္တို႔ ေနရမည့္ ဆရာမႀကီး၏ ဒါခ်ာတဲအိမ္သို႔ ေရာက္ေလသည္။ ဆရာမႀကီး၏ ဒါခ်ာမွာ ျမင္သူတကာ ေငးရေလာက္ေအာင္ပင္ သစ္ပင္ၿခံဳႏြယ္မ်ား ဖံုးအုပ္လွ်က္ စြန္႔ပစ္ခံ အိမ္တစ္လံုး အလား အလွပႀကီး လွပေနသည္ ကို ေတြ႔လိုက္ရပါေတာ့သည္။ “ ကိုင္း … ဆရာမႀကီး၏ အိမ္ေတာ္မဂၤလာသို႔ ေရာက္ရိွပါၿပီဗ်ား .. အနားမယူေသးခင္ ရွင္းလင္းေရးေလး အရင္စလိုက္ၾကစို႔ေဟ့ ” ဟူေသာ ကိုေအာင္မွဴး၏ ငွက္ဆိုးထိုးသံ ကဲ႔သို႔ေသာ အသံနက္ႀကီး အဆုံး၀ယ္ ကြၽန္ေတာ့္မွာ အရုပ္ႀကိဳးျပတ္ လဲက်မတတ္ ျဖစ္သြားေလသတည္း။ ဘယ့္နွယ္ … ေပ်ာ္စရာသိပ္ေကာင္းတာပဲ ဟုေျပာခဲ႔တုန္းက ဒီအသံ မဟုတ္၊ အခုေတာ့ ေရာက္ေရာက္ျခင္း ေဆာက္နွင့္ ထြင္းေလၿပီ။ မတတ္နိုင္။ ရွင္းရေပေတာ့မည္။ ဘ၀ကို တစ္ကိုယ္ေတာ္ ဟဲေနသူ ဆရာမႀကီးမွာ ကူေဖာ္ေလာင္ဖက္ တစ္ေယာက္မွ ရိွဟန္မတူ။ သူမ်ားတကာ ဒါခ်ာေလးမ်ားမွာ လွလွပပ သပ္သပ္ရပ္ရပ္ ျဖစ္ေနသေလာက္ သူ႔ဒါခ်ာမွာေတာ့ ကေမၻာဒီးယားက အန္ေကာ၀ပ္ထက္ေတာင္ ၿခံဳႏြယ္ပိတ္ေပါင္း ထူထပ္ေန ပါေတာ့သည္။ ၀င္းတံခါးမွ တဲအိမ္ဆီသို႔ပင္ ေရာက္ေအာင္ မနည္း တိုးေ၀ွ႔ ၀င္ရေလသည္။ တဲအိမ္မွာ သစ္လံုးႀကီးမ်ားကို တစ္လံုးစီ ဆင့္လွ်က္ ေဆာက္ထားျခင္းျဖစ္ရာ တစ္မ်ိဳးတစ္ဖံုေတာ့ ၾကည့္ေကာင္းေနပါသည္။ သို႔ေသာ္ တစ္နွစ္လံုးေနမွ တစ္ေခါက္ေလာက္သာ လူသူေရာက္သည္ျဖစ္ရကား ဖုံအလိမ္းလိမ္းျဖင့္ ရိွေလသည္။ သံေခ်းတက္ေနေသာ ေသာ့ခေလာက္ႀကီးကို ဖြင့္ရ်္ အထဲသို႔ ၀င္မိေသာအခါ အထဲတြင္ ပစၥည္း ပစၥယ မ်ားစြာ စုပံုလွ်က္ရိွေနသည္ကို ေတြ႔လိုက္ရေလသည္။ “ ဟ .. ေအာင္မွဴးရ သူရဲကား ရိုက္မလို႔မ်ား ငါတို႔ကို ဒီ ေခၚလာတာလား ဟ ” ဟူရ်္ပင္ အေငၚတူးလိုက္မိပါေသးသည္။
တဲအိမ္အတြင္း အခန္းဖြဲ႔ထားပံုမွာ မဆိုးလွပါ။ နွစ္ထပ္တဲအိမ္ျဖစ္ၿပီး ေအာက္ထပ္တြင္ အခန္းက်ယ္ႀကီး တစ္ခန္းနွင့္ ထမင္းစားခန္း၊ အေပၚထပ္တြင္ အျပင္သို႔ ေငးနိုင္သည့္ ျပတင္းေပါက္ပါေသာ အခန္းတစ္ခန္းနွင့္ အိပ္ခန္းတစ္ခန္း ရိွပါသည္။ အခန္းက်ယ္ႀကီး အတြင္းတြင္ ကုတင္တစ္လံုးနွင့္ ဆုိဖာထိုင္ခံုႀကီးမ်ား ခ်ထားပါသည္။ ၾကမ္းခင္းသစ္သားမွာ ေခ်ာေမြ႔ေသာ္လည္း ဖုန္မႈန္႔မ်ားကို အေတာ္ၾကာ ရွင္းလင္းယူရပါသည္။ ေအာက္ထပ္ အခန္းငယ္ႀကီးကို အပတ္စဥ္ ၄၇ က ညီငယ္ ေမာင္ပိုင္ ဦးေဆာင္လွ်က္ ရွင္းလင္းၾကၿပီး ေသာအခါ “ ကြၽန္ေတာ္တို႔က ဒီမွာ အိပ္မယ္၊ အကိုတို႔က အေပၚထပ္သြားအိပ္ ” ဟု အပိုင္စီးလိုက္ပါေတာ့သည္။ အႀကီးမ်ားမို႔ ဦးစားေပးသလိုလိုျဖင့္ အတင္းတြန္းတင္ေလရကား ကြၽန္ေတာ္တို႔မွာ ညဘက္ေရာက္လွ်င္ လြန္စြာ ခ်မ္းမည့္ အေပၚထပ္သို႔ ေရာက္ကုန္ေလေတာ့သည္။ အေပၚထပ္တြင္ ဆက္တီခံုမွ ဆိုဖာအပိုင္းျပတ္ေလးမ်ားကို စီစီရီရီခင္းလွ်က္ အိပ္ရာအတြက္ ႀကံဖန္ရေလသည္။ အိပ္ရာခင္းၿပီးေသာအခါ ဦးရာလူစနစ္ျဖင့္ ေခါင္းအံုးနွင့္ ေစာင္မ်ားကို လုၾကရပါေတာ့သည္။ ကြၽန္ေတာ္ကား ရမိရရာ ဆြဲလိုက္ရာ ေစာင္ပါးတစ္ထည္သာ လက္ထဲ ပါလာေလသည္။ ေႏြရာသီျဖစ္သျဖင့္ ကိစၥမရိွေလာက္ပါဟု ေတြးလိုက္ကာ ထိုေစာင္ပါးျဖင့္သာ ၿခံဳေကြးမည္ဟု စဥ္းစားလွ်က္ အသာေနလိုက္ပါသည္။
အိပ္ယာမ်ား ခင္းက်င္းျပင္ဆင္ၿပီးေသာအခါ အ၀တ္ေဟာင္းမ်ား လဲလွယ္၀တ္ဆင္ၿပီး ၿခံရွင္း ဖက္ထိပ္ တန္းစီ ပါေတာ့သည္။ ဆရာမႀကီးမွာ သူ႔ေဘာ္ဒါတို႔၏ ဒါခ်ာမ်ားသို႔ သြားေရာက္ ႏႈတ္ဆက္ေနသျဖင့္ ကြၽန္ေတာ္တို႔သာ ရိွပါသည္။ “ ကဲ .. ပထမဆံုး ခ်က္ဖို႔ ျပဳတ္ဖို႔ မီးဖို အရင္တူးရမယ္ေဟ့ ” ဟု ဆိုသျဖင့္ တဲအိမ္ အျပင္ဘက္တြင္ ရွည္ေမ်ာေမ်ာ က်င္းတစ္ခု အရင္တူးၾကပါသည္။ ကြၽန္ေတာ္တို႔ က်င္းတူးၿပီးေသာအခါ ေအာင္မွဴးတစ္ေယာက္ ေပါက္ျပားမ်ား ေဂၚျပားမ်ားထမ္းလွ်က္ ျပန္ေရာက္လာပါသည္။ “ ဟေကာင္ရ ဘယ္က ဟာေတြ သြား မ လာတာတုန္းဟ .. ျပသနာတက္ေနဦးမယ္ေနာ္ ” ဟု စိုးရိမ္စြာ ေမးလိုက္မိရာ ေအာင္မွဴးက ဆရာမႀကီး၏ မိတ္ေဆြ တဲအိမ္မ်ားဆီက သြားငွားလာျခင္းျဖစ္ေၾကာင္း၊ မသကာ ပ်က္စီးလွ်င္ ေလွ်ာ္ရယံုသာျဖစ္ေၾကာင္း ေျပာေခ်၏။ ေပါက္တူး ေပါက္ျပားမ်ား ကိုယ္စီရရိွၿပီးေသာအခါ ကြၽန္ေတာ္တို႔၏ ဒါခ်ာ ရွင္းလင္းေရး စစ္ဆင္ေရးႀကီး စတင္ ေပေတာ့သည္။ မိုးေရမ်ား စိုစြတ္ေနေသာ သစ္ပင္ ၿခံဳႏြယ္မ်ားကို ရွင္းရသည္မွာ အေတာ္ လက္၀င္ပါသည္။ ခုတ္ရျပဳရလည္း လြန္စြာခက္လွသည္။ ပထမဆံုးရက္ဆိုေတာ့ အကုန္လံုးကို မရွင္းနုိင္ေသး။ အိမ္အ၀င္လမ္းနွင့္ အိမ္သာသို႔ သြားရာလမ္းကိုသာ အဓိက ရွင္းရေလသည္။ အိမ္သာမွာ တဲအိမ္၏ ေနာက္ဘက္ ခပ္လွမ္းလွမ္းတြင္ ရိွပါသည္။ ထိုအိမ္သာမွာလည္း မနွစ္က ေအာင္မွဴးတိ၊ု႔ သားသားတို႔ တစ္ေခါက္လာစဥ္က ေဆာက္ေပးခဲ႔ေသာ အိမ္သာ ျဖစ္ပါသည္။ အရင္က ဘာမွ မရိွဟု ရခိုင္ျဖစ္သူ သားသားက ေျပာျပေလသည္။ ေတာ္ေသးတာေပါ့ .. မဟုတ္ရင္ မေတြး၀ံ႔စရာ။ ႀကီးေကာင္ႀကီးမားနွင့္ ၿခံဳတိုးေနရဦးမည္။
အနည္းငယ္ ရွင္းလင္းေရး လုပ္ၿပီးေသာအခါ ညေန ၅ နာရီေက်ာ္ ေပၿပီ။ ဘာမွ မစားၾကရေသးသျဖင့္ ဗိုက္မ်ားက ဆႏၵျပကုန္ၾကေလသျဖင့္ ေအာင္မွဴးအား အစားေသာက္အတြက္ ေလာေဆာ္ရေလသည္။ စားစရာမ်ားမွာ ေမာ္စကို ကတည္းက ၀ယ္လာခဲ႔ေသာ္လည္း ခ်က္ဖို႔ ျပဳတ္ဖို႔က လိုေသးသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ခ်က္ျပဳတ္ေရး တာ၀န္ကို ထမ္းေဆာင္မည့္သူအား ေဗာလံဒီယာ ထြက္ခိုင္းရ၏။ အားလံုးကား ခ်က္ျပဳတ္ေရးကို လြန္စြာ စိတ္၀င္စားၾကဟန္တူသည္။ ကြၽန္ေတာ္ မခ်က္တတ္ဟူေသာ အသံကို တစ္ညီတစ္ညြတ္တည္း ဆိုၾကကုန္၏။ ခ်က္ဆိုလွ်င္ အင္တာနက္ေပၚက ခ်က္တင္ကိုသာ တက္ခ်င္ၾကေလရကား ထမင္း၊ ဟင္းခ်က္ဖို႔ မည္သူမွ် ထြက္မလာ။ ေနာက္ဆံုး အပတ္စဥ္ ၄၈ က ဘိုဘိုဟူေသာ ညီငယ္နွင့္ ကြၽန္ေတာ္သာလွ်င္ တာ၀န္ယူရေတာ့သည္။ သားသားကလည္း ကူညီပါမည္ဟု ကတိေပး၏။ ထိုအခ်ိန္မွစရ်္ ကြၽန္ေတာ္ ကိုဥာဏ္(စက္္မႈ)၏ မည္သည့္ အရသာဟု ေျပာျပရန္ ခက္ခဲေသာ ဟင္းလ်ာမ်ား ခ်က္ျပဳတ္ျခင္း စေလသတည္း။ ခ်က္ျပဳတ္သည္ ဆိုေသာ္လည္း အိုးခြက္ပန္းကန္က ရိွသည္မဟုတ္ေလရကား အနားတြင္ ေတြ႔သည့္ ေၾကြဇလံုႀကီးမ်ားျဖင့္သာ ခ်က္ရေလသည္။ ဘိတ္သားျဖစ္သူ ဘိုဘိုမွာ ဗမာစကားသာ ေကာင္းေကာင္း မတတ္ေသာ္လည္း ထမင္းခ်က္ကား လြန္စြာ ကြၽမ္းက်င္ေလသည္။ သူ႔ထမင္းမွာ ၀ါးစရာမလို။ အလုိလို ဗိုက္ထဲ၀င္၏။ ထို႔ေၾကာင့္ “ ညီေလးေရ … ထမနဲ နဲ႔ မွားထိုးေနသလားဟ ” ဟု ေျပာရေခ်၏။ သူကား တဟဲဟဲနွင့္။ “ အကိုကလည္း .. ခ်က္စရာ အိုးမရိွ၊ ခြက္မရိွနဲ႔ ဒီေလာက္ရတာေတာင္ ကံေကာင္း ” ဟု ျပန္ေျပာေလသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ အသာၿငိမ္ေန လိုက္ရ၏။ ဟင္း ကား ငါးေသတၱာဗူးမ်ားကို ေဖာက္လွ်က္ အာလူးသီးနွင့္ ေရာကာ ဘာအရသာမွန္း မသိေအာင္ ခ်က္လိုက္ေလသည္။ သို႔ေသာ္ အေရာင္တင္မႈန္႔ တန္ခိုးျဖင့္ စားခ်င္စဖြယ္ ျဖစ္လာ၏။
ခဏၾကာေသာအခါ ခ်က္ျပဳတ္ေရးတြင္ မပါေသာ သူမ်ားက ၅ လီတာဆန္႔ ေရသန္႔ဗူးမ်ားျဖင့္ ေသာက္ေရခပ္ ထြက္ၾကေလသည္။ ေသာက္ေရမွာ ကြၽန္ေတာ္တို႔ တဲအိမ္ဟိုဘက္တြင္ ရိွေသာ ေတာအုပ္အတြင္းရိွ ေရစိမ္႔ေလး တစ္ခုမွ သြားခပ္ရျခင္းျဖစ္၏။ ေရမွာ ၾကည္ၿပီး ေအးေနပါသည္။ ဆရာမႀကီးကေတာ့ ပီအိတ္ခ်္ဆဲဗင္း ဟု ေျပာေပသည္။ ေတာထဲေတာင္ထဲမွာ ဘယ္ဓာတ္ခြဲခန္းသြားစစ္ထားလို႔ သိေနသည္မသိ။ ကြၽန္ေတာ္တို႔ကား ထိုေရကိုပင္ ေသာက္ေရ သံုးေရ လုပ္ရေလသည္။ မသကာ ငွက္ဖ်ားပိုးေလာက္ပဲ ပါလာမွာပါဟု ကိုေအာင္မွဴးက အားေပးေခ်ေသး၏။ ေသာက္ေရခပ္က ျပန္လာေသာအခါ ေရခ်ိဳးသြားၾကရန္ ျပင္ဆင္ၾကကုန္၏။ ကြၽန္ေတာ္နွင့္ ဘိုဘိုမွာ ေရစိုေနေသာ ထင္းေခ်ာင္းမ်ားကို မီးမႈတ္ရ်္ ေကာင္းတုန္းျဖစ္ရာ မလိုက္ပါနုိင္ေသးေပ။ က်န္လူမ်ားသာ သြားၾကေလသည္။ သားသား၏ လက္ထဲတြင္ ပလက္စတစ္ ျခင္းလံုးတစ္လံုး ကိုင္ထားသျဖင့္ “ ဟ အဲဒီ ျခင္းလံုးက ဘာလုပ္ဖို႔တုန္းဟ ” ဟု ေမးမိရာ “ ေရမခ်ိဳးခင္ အခ်မ္းေျပ ၀ိုင္းျခင္း ခတ္မယ္ေလ ” ဟု ဆို၏။ အင္း .. ေရအိုင္ေဘးနား တဲအိမ္ေတြက ရုရွေတြေတာ့ ျမန္မာေတြ ျခင္းခတ္ေနတာ ျမင္လွ်င္ အထူးအဆန္း ျဖစ္ေနေတာ့မွာပဲ ဟု ေတြးမိေလသည္။ သူတို႔ကား ေရခ်ိဳးတဘက္ကုိယ္စီျဖင့္ ဆပ္ျပာခြက္မ်ားကိုင္ကာ ေကာ့ပက္ ေကာ့ပက္ျဖင့္ ထြက္သြားၾကေလသည္။ ကြၽန္ေတာ္နွင့္ ဘိုဘိုမွာ မီးထိုးရ်္ ေကာင္းတုန္း။
ေနာက္ တစ္နာရီေက်ာ္ေက်ာ္ေလာက္ ၾကာေသာအခါ သူတို႔ အဖြဲ႔ ဆူညံ ဆူညံျဖင့္ ျပန္ေရာက္လာေလသည္။ “ ၅ နာရီ ၃၅ မိနစ္ မွာ ထြက္လာတယ္၊ တို႔ ျခင္း၀ိုင္းနားကို ေရာက္တာက ၅ နာရီ ၄၈ မိနစ္၊ ျပန္၀င္တာက ၆ နာရီ ၂၀ မိနစ္ ” ဟု အပတ္စဥ္ ၄၈ မွ သူရဆိုသူ ညီငယ္က နာရီတၾကည့္ၾကည့္ျဖင့္ ေျပာဆုိေနသံကို ၾကားရသျဖင့္ “ ဟ … ဘာေတြတုန္းဟ၊ ေရခ်ိဳးသြားတာ ဒီေလာက္ အခ်ိန္မွတ္ထားစရာ မလုိပါဘူးဟ ” ဟု အာေခ်ာင္လိုက္မိရာ “ မဟုတ္ဘူး အကိုေရ႕ … ကြၽန္ေတာ္တို႔ အလာတုန္းက ျပတင္းေပါက္ကေန ေျခာင္းၾကည့္ေနတဲ႔ ရုရွမေလး နွစ္ေယာက္ စက္ဘီးထြက္စီးတဲ႔ အခ်ိန္ကို မွတ္ေနတာ ” ဟု ျပန္ေျပာေခ်၏။ တိက်လြန္းလွပါတကား။ အေသအခ်ာကို မွတ္တမ္းတင္ထားၿပီး ျဖစ္ေလသည္။ “ မနက္ျဖန္ကစၿပီး ညေန ၅ နာရီ ေက်ာ္တာနဲ႔ ေရခ်ိဳးသြားမယ္ေနာ္၊ ဘာမွ မလုပ္ခိုင္းနဲ႔ေတာ့ ” ဟု ေခါင္းေဆာင္ျဖစ္သူ ကိုေအာင္မွဴးအား တင္ျပေနသံ ၾကားရေခ်၏။ စိတ္ဓာတ္ ျပင္းထန္လြန္းလွေခ်သည္ တကား ဟု မွတ္ခ်က္ခ်မိေလသည္။ သူတို႔ကိုသာ ေျပာရသည္။ ကိုယ္တိုင္ကလည္း ေရခ်ိဳးခ်င္စိတ္မ်ား တစ္ဖြားဖြားျဖစ္လာသလိုပင္။ ထို႔ေၾကာင့္ ထမင္းအတူ ခ်က္ေနေသာ ဘိုဘိုအား ေရခ်ိဳးသြားရန္ ေျပာမည္ဟု လွည့္ၾကည့္လိုက္ရာ တဘက္ပင္ ပုခံုးေပၚတင္ၿပီး ျဖစ္ေနသည္ကို ေတြ႔လိုက္ရေလသတည္း။
………………. ဆက္ရန္……………………. ကိုဥာဏ္(စက္မႈ)
( မၾကာမီ ဇာတ္သိမ္းပါမည္ .. ဇာတ္ေက်ာရွည္ေနသျဖင့္ ေမတၱာမပို႔ၾကေစလို )
ဒါခ်ာတဲအိမ္၏ ေနာက္ေက်ာဘက္ ျမင္ကြင္း
ဒီလို ဒီလို သစ္ပင္ေတြ ဖံုးေနတာဗ်ိဳ႔
Thursday, September 11, 2008
ေႏြရာသီ တဲအိမ္မ်ားကအျပန္….( ၃ )
Saturday, September 6, 2008
ေႏြရာသီ တဲအိမ္မ်ားကအျပန္….( ၂ )
ေကာ္ဆာမိုးစကားယား ( Kosarmockaya ) ဟူေသာ ဘတ္စ္ကား မွတ္တိုင္တြင္ ဆင္းမည္ဟု ေခါင္းဆာင္ လာသူ ကိုေအာင္မွဴး က ညြန္ၾကားထားေလသျဖင့္ ကားေပၚရိွ စပီကာမွ ေရွ႔မွတ္တိုင္ ေကာ္ဆာမိုးစကားယား ဟူေသာ ေအာ္သံကို နားစြန္႔ေနရေလသည္။ မွတ္တိုင္သို႔ေရာက္ရ်္ ကားေပၚမွ ဆင္းၿပီးေနာက္ လမ္းေဘး ၀ဲယာ သို႔ တစ္ခ်က္ရႈိးလိုက္ရာ ဘယ္ဘက္မွာလည္း ေတာအုပ္၊ ညာဘက္မွာလည္း ေတာအုပ္ျဖစ္ေနသျဖင့္ ရုတ္တရက္ အံၾသသြားမိပါသည္။ “ ဟေကာင္ရ … ဘတ္စ္ကား မွတ္တိုင္သာ ဆိုတယ္၊ နွစ္ဖက္လံုး ေတာအုပ္ ေတြႀကီးပါပဲလားဟ၊ တို႔သြားမယ့္ ဒါခ်ာက ဘယ္မွာတုန္းဟ ” ဟု ထိတ္လန္႔တၾကား ေမးမိပါသည္။ လိုက္ပါလာသူ အပတ္စဥ္ ၄၈ မွ ညီငယ္မ်ားကလည္း ေခါင္းေဆာင္လာသူ ကိုေအာင္မွဴးအား “ အစ္ကို ေျပာတဲ႔ ခပ္မိုက္မိုက္ အလန္းေလးေတြက ဘယ္မွာတုန္းဗ်၊ တစ္ေယာက္မွလည္း မေတြ႔ပါလား ” ဟု နားပူနားဆာ လုပ္ေနသံကို ၾကားရေလသည္။ ခက္ေတာ့ေနပါၿပီ။ ေအာင္မွဴးကား ထိုညီငယ္မ်ားကိုလည္း မည္သို႔ မည္ပံု စည္းရံုးလာသည္ မသိ။ စတင္ အေရးဆိုကုန္ၾကေလၿပီ။ သို႔ေသာ္ ေအာင္မွဴးကား ႀကိဳတင္ေမွ်ာ္လင့္ထားၿပီး ျဖစ္ဟန္ျဖင့္ ေအးေဆး စြာပင္ “ ေနာက္ေတာ့ ေတြ႔ရမွာေပါ့ကြာ ” ဟု နွစ္သိမ္႔ေနသံကို ၾကားရေခ်၏။ သူကား ဤသို႔ ဤပံု စည္းရံုးေရး ေကာင္းလွသူတည္း။
ဘတ္စ္ကားေပၚမွ ဆင္းလာၿပီးေနာက္ ကားလမ္းေဘးတြင္ ခဏရပ္ၿပီး နားေနၾကပါသည္။ ထိုသို႔ နားေနရင္းမွ လိုက္ပါလာသူ အဖြဲ႔၀င္မ်ားကို တစ္ခ်က္ၾကည့္လိုက္မိရာ အားလံုးနီးပါး လန္ထြက္ လိပ္တက္ေနေအာင္ ရိႈးစမိုး ေကာင္းေနၾကသည္ကို ေတြ႔ရေလသည္။ အထူးသျဖင့္ ယခုနွစ္က်မွ လိုက္ပါလာသူ ကြၽန္ေတာ္နွင့္ တကြ အပတ္စဥ္ ၄၈ က ညီငယ္တို႔မွာ ဤသို႔ ဤပုံ ေတာေခါင္ေခါင္သို႔ လာရမည္ဟု ထင္မထားၾကေလရကား အ၀တ္ အစား ခပ္ေကာင္းေကာင္းမ်ားကို ၀တ္ထားမိေလသည္။ စီးထားေသာ ဖိနပ္မ်ားကလည္း ဆိုင္မွာ ဒိတ္လြန္ေနရ်္ ဒစ္စေကာင့္ခ်သျဖင့္ တစ္၀က္ေစ်းသာသာျဖင့္ မေန႔တေန႔ကမွ ေျပးဆြဲထားေသာ ဖိနပ္အသစ္ေလးမ်ားျဖင့္၊ တစ္ခ်ိဳ႔ကား ေနကာမ်က္မွန္နွင့္ ဘာနွင့္။ မနွစ္က တစ္ေခါက္ေရာက္ခဲ႔ဖူး ၿပီးျဖစ္ေသာ ေအာင္မွဴး၊ သားသား၊ ဘီစီနွင့္ ၄၇ က ညီငယ္တို႔ကမူ ကြၽန္ေတာ္တို႔ လူသစ္မ်ားအား တပ္ခြဲစ၀င္လာေသာ ဖတ္စ္ရီးယား ဗိုလ္ေလာင္း လူသစ္ ကေလးမ်ားကို စကင္းရီးယား ဗိုလ္ေလာင္းမ်ားက ရိႈးသည့္ ဟန္ပန္အတိုင္း မ်က္နွာ ၿပီတီတီျဖင့္ ရႈိးေနသည္ ကို ေတြ႔ရေလသည္။ ခဏအၾကာတြင္ ေခါင္းေဆာင္ျဖစ္သူ ကိုေအာင္မွဴးက “ ကဲ .. ပစၥည္းေတြ စံု၊ မစံု စစ္ၿပီးၿပီဆိုရင္ သြားၾကမယ္ေဟ့ ” ဟု လြန္စြာပီသေသာ ျမန္မာစကားျဖင့္ ေအာင္ျမင္ခံ႔ညားစြာ ေလာေဆာ္လိုက္ေလရာ ကြၽန္ေတာ္မွာ အၿငိမ္မေနတတ္သူ ပီပီ “ ဟ .. ဘယ္ဘက္မွာလည္း ေတာအုပ္၊ ညာဘက္မွာလည္း ေတာအုပ္နဲ႔၊ သြားမယ့္ လမ္းက ဘယ္မွာတုန္းဟ ” ဟု ေမးလိုက္မိပါသည္။ ထိုအခါ ေအာင္မွဴးက လြန္စြာ အ ရန္ေကာ ဟူေသာ အၾကည့္ျဖင့္ ကြၽန္ေတာ့္အား တစ္ခ်က္ ၾကည့္လိုက္ၿပီးေနာက္္ “ ေအး .. မင္းေရွ႔ တည့္တည့္က ေတာအုပ္ထဲကို တိုး၀င္ရမွာ ” ဟု စိတ္တက္ၾကြဖြယ္ ျပန္ေျပာလိုက္ ေလေတာ့သတည္း။
ဤသို႔ျဖင့္ ခရီးသြားစဥ္ ရုပ္မပ်က္ရေအာင္ဟု စတုိင္ထြားလာမိသူ ကြၽန္ေတာ္တို႔ လူသစ္မ်ားမွာ အထုပ္အပိုးမ်ား ထမ္းလွ်က္ ရြံ႔ဗြက္ ထူေျပာေနေသာ ေတာအုပ္ အတြင္း တိုး၀င္ရေလေတာ့သည္။ အပတ္စဥ္ ၄၈ မွ ညီငယ္တို႔မွာ ငါတို႔ေတာ့ ခံလိုက္ရၿပီဟ ဟူေသာ မ်က္နွာေပးမ်ားျဖင့္၊ အေတြ႔အႀကံဳရေအာင္ဟု လူၾကားေကာင္းေအာင္ ေျပာကာ အမွန္တကယ္က အြန္လိုင္းေပၚမွ နွစ္ပင္လိမ္ ျပသနာမ်ားကို ေရွာင္ေျပးလာသူ ကြၽန္ေတာ္တို႔ အပတ္စဥ္မွ ခ်မ္းၿငိမ္းကမူ “ သြားပါၿပီကြာ၊ ေသပါၿပီကြာ၊ မွားပါၿပီကြာ ” ဟု တစ္လမ္းလံုး ေရရြတ္လွ်က္၊ ကြၽန္ေတာ္ ကုိဥာဏ္(စက္မႈ)မွာကား တတ္သမွ် မွတ္သမွ် ေမတၱာပို႔မ်ားျဖင့္ ေအာင္မွဴးအား ေမတၱာပို႔လွ်က္ အနည္းငယ္ မတ္ေဆာက္ေဆာက္ ရိွေနေသာ ေတာအုပ္ အတြင္းမွ ေတာလမ္းအတိုင္း ဆက္လက္ခ်ီတက္ ၾကရေလေတာ့သည္။ ခ်က္ျပဳတ္ စားေသာက္ရန္ အတြက္ ယူေဆာင္လာခဲ႔ေသာ ဒန္အိုး ဒန္ခြက္မ်ားကလည္း တဂုန္းဂုန္း တဂြမ္းဂြမ္းျဖင့္ စည္းခ်က္ လုိက္ေပးေနသည္မွာ က်ဆင္းစျပဳေနေသာ စိတ္ဓာတ္ခြန္အားမ်ားကို အဆံုးစြန္ထိ ဆြဲခ်ေနသေယာင္ေယာင္။ သို႔ေသာ္ ဆရာမႀကီးကား အသက္ ၇၀ ေက်ာ္ အဘြားႀကီး ဆိုသည္မွာ ယံုနုိင္ဖြယ္ မရိွေလာက္ေအာင္ပင္ လန္းဆန္း တက္ၾကြစြာျဖင့္ ဦးေဆာင္ ေလွ်ာက္လွမ္းေနသည္ကို အ႔ံၾသဖြယ္ ေတြ႔ရေလသည္။ ျမန္မာျပည္မွာသာ ဆိုလွ်င္ ဒီအရြယ္ ဘုရားသြား၊ ေက်ာင္းတက္ေတာင္ လုပ္နိုင္ေတာ့မည္ မဟုတ္၊ သူတို႔ကေတာ့ အခုထိ သြားလို႔ လာလို႔ ၊ ကဲလို႔ ေကာင္းတုန္းဟု ေတြးလိုက္မိပါေသးသည္။
ေတာလမ္းကေလး၏ ေဘးတစ္ဖက္တစ္ခ်က္တြင္ အျမင့္ေပ ၂၀၀၊ ၃၀၀ ေလာက္ရိွမည့္ ပင္စည္ျဖဴျဖဴ ျဖင့္ ဘီရူဆာ ဟုေခၚေသာ သစ္ပင္ႀကီးမ်ားက ေနေပ်ာက္မထိုးေအာင္ အုပ္မိုးေနသည္မွာ ျမန္မာျပည္က သစ္ေတာ ႀကိဳး၀ိုင္း အတြင္း လမ္းေလွ်ာက္ေနရဘိသည့္ အလား ခံစားရပါသည္။ ေႏြရာသီျဖစ္ရ်္ ကြၽန္ေတာ္တို႔လာရာ လမ္းတစ္ေလွ်ာက္ ပူအိုက္ ေျခာက္ေသြ႔ေနေသာ္လည္း ေတာအုပ္အတြင္း ၀င္မိသည္နွင့္ ရာသီဥတုက ျမန္မာျပည္ ေဆာင္းရာသီကဲ႔သို႔ ေအးလာပါသည္။ အတန္ငယ္ တိုး၀င္မိေသာအခါ လမ္း၏ ညာဘက္ျခမ္းတြင္ မီတာ ၅၀၀ ပတ္လည္ေလာက္ က်ယ္၀န္းမည့္ ေတာတြင္း ေရအိုင္ တစ္အိုင္ကို ေတြ႔ရပါသည္။ ေရအိုင္မွာ ေတာအုပ္အတြင္း ရိွသည္ျဖစ္ရာ ေရေမွာ္ေရညိွမ်ားျဖင့္ ဖံုးအုပ္ေနပါသည္။ ကန္အစပ္တြင္သာ သစ္သားေဘာင္ျဖင့္ ေလးေထာင့္ေလး လုပ္ထားသျဖင့္ အနည္းငယ္ သန္႔ရွင္းသေယာင္ ရိွပါသည္။ “ ဒါကေတာ့ ငါတုိ႔ေရခ်ိဳးရမယ့္ ေနရာေပါ့ ” ဟု ေအာင္မွဴးက ရွင္းျပေလသည္။ “ ေရက နက္လားဟ ” ဟု ေမးလိုက္ရာ “ သိပ္ေတာ့ မနက္ပါဘူး၊ ၀ါး တစ္ျပန္ေလာက္ပါပဲ” ဟု ျပန္ေျဖေလသျဖင့္ ေက်ာစိမ္႔သြားမိပါသည္။ “ နာဂစ္မွာ မပါလိုက္ရလို႔ ငါတုိ႔ကို ဒီေခၚလာတာမ်ားလား ” ဟု ေတြးလိုက္မိပါေသးသည္။ ေရအိုင္ကို ေက်ာ္လာေသာအခါ ဒါခ်ာ သစ္လံုးအိမ္ေလးမ်ားကို ဟိုတစ္စ ဒီတစ္စ ေတြ႔လာရပါၿပီ။ လွ်ပ္စစ္မီးသြယ္ထားေသာ ေၾကးနန္းႀကိဳးမ်ား လည္း ေတြ႔ရသျဖင့္ လွ်ပ္စစ္မီးနဲ႔ ဆိုေတာ့ ေအးေဆးပါ ဟု ေျဖေတြးေလး ေတြးလိုက္မိစဥ္ ေအာင္မွဴး၏ ေက်ာပိုးအိတ္ ထဲတြင္ ဖေယာင္းတိုင္ထုပ္မ်ားကို ထိုးထိုးေထာင္ေထာင္ ေတြ႔လိုက္ရပါေတာ့သည္။ “ မင္းအိတ္ ထဲက ဖေယာင္းတိုင္ေတြက ဘာလုပ္ဖို႔တုန္းဟ၊ ဒင္နာစားရင္ ထြန္းဖို႔လား ” ဟု အာေခ်ာင္လိုက္မိရာ “ ဟုတ္ဘူးေလ၊ တို႔ဆရာမႀကီး ဒါခ်ာက လွ်ပ္စစ္မီး မရိွဘူးဟ၊ ညဆို ဒီဖေယာင္းတိုင္ေတြ သံုးရမွာ ” ဟု ျပန္ေျပာေလသျဖင့္ အမွားႀကီးမွားမိသည္မွာ ေသခ်ာသြားၿပီျဖစ္ေၾကာင္း ထင္ရွားစြာ သိလိုက္ရပါေတာ့သည္။
ေရအိုင္ေဘးအတုိင္း ကပ္ေလွ်ာက္လာစဥ္ ေအာင္မွဴး၏ “ ငါ့ညီတို႔ ဟိုမွာ အလန္းေလးေတြ၊ အလန္းေလးေတြ ” ဟု အာလုပ္သံႀကီးျဖင့္ ေအာ္ေျပာသံကို ၾကားလိုက္ရသျဖင့္ လွမ္းၾကည့္လိုက္မိရာ ေရအိုင္အစပ္က ေတာလမ္း အတုိင္း စက္ဘီးစီးက်င့္ေနၾကေသာ အသက္ ၁၂ နွစ္၊ ၁၃ နွစ္အရြယ္ ရုရွမေလး နွစ္ေယာက္ကို ေတြ႔လိုက္ရ ေလသည္။ “ အာ … ေဟ့ေကာင္ ၊ အသက္မျပည့္တဲ႔ ကေလးကို ေသြးေဆာင္ ျဖားေယာင္းမႈနဲ႔ အကုန္ အခ်ဳပ္ထဲ ေရာက္ကုန္ေတာ့မွာပဲ ၊ ကေလးမေလးေတြပါဟ ” ဟု ျပန္ေအာ္လိုက္ရ၏။ အပတ္စဥ္ ၄၈ က ညီငယ္မ်ား ျဖစ္သည့္ ဘိုဘို၊ သူရ နွင့္ သီဟတို႔မွာ ယခုမွပင္ မ်က္နွာမ်ား ရြင္လန္းကုန္ေတာ့သည္။ ကြၽန္ေတာ့္ကိုပင္ “ အို .. အကိုကလည္း ဒီ႔ထက္ႀကီးတာ၊ အရြယ္ေရာက္တာေလးေတြလည္း ရိွဦးမွာပါဗ် ” ဟု မေလွ်ာ့ေသာ ေလသံျဖင့္ ျပန္ေျပာၾကေခ်ေသး၏။ အာဂ ညီငယ္မ်ားပါတကား။ သူတုိ႔နွင့္ ကိုေအာင္မွဴးကား ေတြ႔မွ ေတြ႔တတ္ၾကပေလ၊ ေတာ္ေတာ္လည္း ညီၾကေပသည္ ဟု ေတြးကာ ၿပံဳးမိေပ၏။ သူတို႔ ေျပာသည့္ အလန္းဆိုသည့္ အတုိင္း ရုရွမေလးေတြကလည္း တကယ္လန္းၾကပါေပသည္။ အသက္ကသာ ၁၂၊ ၁၃ ေလာက္ဆိုေသာ္လည္း ၀တ္စားထားသည္က တကယ္ကို လန္ေနသည္ကို ေတြ႔ရပါသည္။ ေဖာ္ ဟုိက္ ထားၾကသည္မွာ ကေလးနွင့္ မလိုက္၊ သူတို႔ဆီက ကေလးဆိုတာကလည္း ကိုယ့္နိုင္ငံက တကၠသိုလ္ ေက်ာင္းသူ အရြယ္ဆိုေတာ့ ကိုယ့္လူ ေတြ ဘိန္းစား ဘိန္းေတြ႔သလို ျဖစ္သြားသည္မွာ ဆန္းသည္ဟု မဆိုသာေခ်။ မ်က္နွာေတြကလည္း ၿပီတီတီ စပ္ၿဖီးၿဖီးျဖင့္ လက္ကေလးမ်ား ေျမွာက္ကာ ႏႈတ္ဆက္ၾကေလေသးသည္။ ကိုယ့့္ဆီက လူမ်ားကလည္း လွမ္းၿပီး ဟိုေအာ္ ဒီေအာ္ျဖင့္ ေပ်ာ္စရာေလး ျဖစ္သြားေသး၏။ ျမန္မာလို “ ေဟ့ … ခ်စ္သူ တို႔ကို လာႀကိဳတာလား ” စသည္ျဖင့္ လည္း လွမ္းေအာ္ၾကေလသည္။ နားမလည္ရ်္သာ ေတာ္ေတာ့သည္။ မဟုတ္လွ်င္ အကုန္ အခ်ဳပ္ထဲ ေရာက္ကုန္မည္မွာ မလြဲ။
………………. ဆက္ရန္……………………. ကိုဥာဏ္(စက္မႈ)
ဒါခ်ာေတာအုပ္သုိ႔ သြားမည့္ ကားေစာင့္ေနၾကစဥ္ လက္သရမ္း ထားသည့္ ကာလူးမနာၿမိဳ႔ထဲမွ ရႈခင္းပံုမ်ား
ဂ်ပန္မေလး မီဂူမီ ၾကည့္ခ်င္သည္ဆိုေသာ ကြၽန္ေတာ္တို႔၏ ရန္သူေတာ္ႀကီးနွစ္ဦး ရုပ္တု
Sts. Cyril and Methodius
( ရုရွဘာသာ စကား၏ မူလအစ ျဖစ္ေသာ ဆလာဗ်န္းစကီး ဘာသာကို စတင္ တီထြင္ခဲ႔သူမ်ား )
ကာလူးမနာၿမိဳ႔ထဲက တစ္၀က္တစ္ပ်က္သာ က်န္ေတာ့သည့္ အုတ္ၿမိဳ႔ရိုးေဟာင္းႀကီး
မြန္ဂိုေတြကို ေတာ္လွန္ခဲ႔သည့္ နယ္စားႀကီး ယူရီဒန္းေကာ့ဗ္ ဆိုတာ သူေပါ့ သူတည္ခဲ႔တဲ႔ ၿမိဳ႔ရိုးႀကီးေရွ႔မွာ ျမင္းေပၚမွာထိုင္လို႔ …. ခန္႔ခန္႔ႀကီး
တနဂၤေႏြတံခါးဆိုတဲ႔ ၿမိဳ႔တံခါးေဟာင္းႀကီးထဲမွာ ျမန္မာေတြ စုရံုးစုရံုးလုပ္ခဲ႔စဥ္က
ဒါခ်ာကိုသြားမယ့္ ကားမ်ားရပ္ရာ ကားဂိတ္ေဘးနားက နွစ္ေပါင္း ေထာင္ေက်ာ္ေနၿပီဆိုသည့္ ဘုရားေက်ာင္းႀကီး
( ေတာ္ေတာ္လွတဲ႔ ၾကက္သြန္နီဥႀကီးေတြ ပါလားဟု မထင္ၾကေစလို )
Friday, September 5, 2008
ေႏြရာသီ တဲအိမ္မ်ားကအျပန္….( ၁ )
ေႏြရာသီ ေက်ာင္းပိတ္ရက္ရွည္ နွစ္လ အတြင္း ခရီးအေတာ္မ်ားမ်ား ေရာက္ခဲ႔ရေလသည္။ ေရာက္ေသာ ေနရာမ်ားကလည္း အင္တာနက္ နွင့္ အလွမ္းေ၀းရာ မ်ားခ်ည္းျဖစ္ ေလေသာေၾကာင့္ ပို႔စ္ အသစ္မ်ားနွင့္ မိတ္ပ်က္ေလေတာ့သည္။ ေနလြမ္းသူ ကလည္း ဘယ္ေသာင္ဘယ္ကမ္း ဆိုက္ေနေလသည္ မသိ။ နာဂစ္ေဒသ တြင္ ေရာက္ေနသည္ဟု စီေဘာက္ထဲတြင္ လာေအာ္သြားသည္ကို ဖတ္ရေလသည္။ နွစ္လေက်ာ္ အဆက္ျပတ္ ေနေသာ္လည္း ဘေလာ့ကို ၀င္ၾကည့္သည့္ အခါ မိတ္ေဆြ ေဘာ္ဒါမ်ား က တခုတ္တရ ၀င္ေမြသြားၾကေၾကာင္း၊ ဖတ္စရာ ပို႔စ္ အသစ္မရိွေသာ ဘေလာ့ အေသႀကီး ျဖစ္ေနေၾကာင္း စိတ္မေကာင္းစြာ ေတြ႔ရေလသည္။ ညီငယ္ ကိုရင္ညိမ္း၏ အၿငိမ္႔ သဘင္တြင္ တိုးေ၀ွ႔ အားေပးေနၾကသည္ကိုလည္း ပီတိျဖစ္ဖြယ္ ေတြ႔ရေလသည္။ စာေရးသားျခင္းနွင့္ အဆက္ျပတ္ေနသျဖင့္ အေရးအသားမ်ား မေကာင္းေတာ့ေသာ္လည္း ဘေလာ့ အေသႀကီး ျဖစ္ေနရွာေသာ ခ်စ္သူငယ္ခ်င္း၏ ေနလြမ္းသူ ၃ အား အသက္ျပန္၀င္ေစျခင္းငွာ ကြၽန္ေတာ္ က်္ပို႔စ္ကို ေရးပါသည္။ သည္းခံဖတ္ရႈၾကပါကုန္။
ေႏြရာသီေက်ာင္းပိတ္ရက္၏ သာယာဖြယ္ေကာင္းေသာ ေန႔တစ္ေန႔တြင္ ကြၽန္ေတာ္သည္ လြတ္လပ္ျခင္း အရသာကို စည္းစိမ္ရိွစြာျဖင့္ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ႀကီး ထိေတြ႔ခံစားေနခိုက္ မန္းေဒးလီးယက္ ဟူေသာ ဓာတုေဗဒေက်ာင္းမွ ေအာင္မွဴးဆိုသူ သူငယ္ခ်င္းက ဂ်ီေတာ့ေပၚမွ ငွက္ဆိုးထုိးသံမ်ိဳးျဖင့္ လွမ္းရ်္ ရုရွဘာသာ သင္ေသာ ဆရာမႀကီး၏ ေႏြရာသီတဲအိမ္(ဒါခ်ာ) သို႔ သြားေရာက္ ၾကမည္ျဖစ္သျဖင့္ လိုက္ခဲ႔ေစလိုေၾကာင္း၊ လိုက္ပါမည့္ လူကလည္း မ်ားမ်ားစားစား မရိွသျဖင့္ မျဖစ္မေန လိုက္ခဲ႔ေစလိုေၾကာင္း၊ လူမ်ားလွ်င္ ပြဲစည္သျဖင့္ ေပ်ာ္စရာ့ ေပ်ာ္စရာႀကီး ျဖစ္ေၾကာင္း ( အမွန္တကယ္ ေရာက္သြားၿပီး နဖူးေတြ႔ ဒူးေတြ႔ ႀကံဳရေသာအခါ ထိုကဲ႔သို႔ ၀ါဒျဖန္႔သြားေသာ အဆိုပါ ေအာင္မွဴး၏ လွ်ာကို သူအိပ္ေနစဥ္ ဓားျဖင့္ ထလွီးရန္ ႀကံစည္မိပါေၾကာင္း ၀န္ခံပါသည္ )၊ အသက္ ၇၂ နွစ္ရိွၿပီ ျဖစ္ေသာ ဆရာမႀကီး အတြက္ လူ႔ဘ၀တြင္ အသက္ဆက္ရွင္ရန္ နွစ္မ်ားမ်ား မက်န္ေတာ့ သျဖင့္ ထိုကဲ႔သို႔ အိုႀကီး အိုမ ျဖစ္ေနရွာေသာ ဆရာမႀကီး၏ ေနာက္ဆံုး အခ်ိန္ေလးမ်ားကို ေပ်ာ္ရြင္ဖြယ္ ကုန္ဆံုးေစလိုပါေၾကာင္း၊ အကယ္ရ်္ မလိုက္ပါမိရ်္ ဆရာမႀကီး စိတ္မေကာင္း ျဖစ္ကာ တစ္ခုခု ျဖစ္သြားခဲ႔ေသာ္ ထို မလိုက္ပါသူ၏ တာ၀န္သာ ျဖစ္ပါေၾကာင္း စသည္ စသည္ျဖင့္ စည္းရံုးသလိုလိုျဖင့္ အၾကပ္ကိုင္ ၿခိမ္းေျခာက္ေလေတာ့သည္။ ကြၽန္ေတာ္ ကလည္း ရသည့္ လခအသျပာေလးမွာ ကြၽန္ေတာ္၏ စည္းစနစ္ က်နစြာ သံုးစြဲမႈေၾကာင့္ လမဆန္းမွီကပင္ လကြယ္သကဲ႔သို႔ ကုန္ေနပါေၾကာင္း၊ ေဗာ့ဒ္ကာ ေလးေတာင္ နပ္မွန္ေအာင္ မေသာက္နိုင္ပါေၾကာင္း၊ ခရီးစရိတ္ အကုန္မခံနိုင္ပါေၾကာင္း စသည္ျဖင့္ ခ်ဴသံပါေအာင္ ညည္းလွ်က္ ျငင္းဆန္ရေလသည္။ သို႔ေသာ္ သူကား ငံု႔မိသဲတိုင္ တက္နုိင္ဖ်ားေရာက္ ဟူေသာ စကားပံုကို လက္ကိုင္ျပဳထားသူ ျဖစ္ေလရာ က်္ကဲ႔သို႔ အတန္တန္ ျငင္းဆန္ေနေသာ ကြၽန္ေတာ့္ကို မလိုက္ခ်င္ လိုက္ခ်င္လာေအာင္ အမ်ိဳးမ်ိဳး ျမဴဆြယ္လွ်က္ အေမရိကန္ သမၼတေလာင္း အိုဘားမား ရႈံးေလာက္ေအာင္ပင္ ထပ္မံ စည္းရံုးသည္ ျဖစ္ရကား ကြၽန္ေတာ့္မွာ ဆက္လက္ ေတာင့္မခံနိုင္ေတာ့ပဲ လုိက္ပါေတာ့မည္ဟု ကတိေပးလိုက္ရပါေတာ့သည္။ က်္သို႔ျဖင့္ ကြၽန္ေတာ္သည္ ရုရွတို႔၏ ေႏြရာသီ တဲအိမ္မ်ားဆီသို႔ တစ္ခါတစ္ေခါက္ အလည္ေရာက္ခဲ႔ရ ေလေတာ့သည္။
ကြၽန္ေတာ္တို႔သြားၾကမည့္ ဆရာမႀကီး နုိက္ဂ်ဲရွား ( ရင္းနွီးသူမ်ားက နာဂ်ာ ဟု ေခၚပါသည္ ) ၏ ဒါခ်ာမွာ ေမာ္စကိုၿမိဳ႔နွင့္ လြန္စြာေ၀းပါသည္။ မည္မွ်ေ၀းပါသနည္း ဆိုေသာ္ ေမာ္စကိုနွင့္ ခပ္လွမ္းလွမ္းတြင္ ရိွေသာ ကာလူးမနာ ဟူေသာ ၿမိဳ႔ကိုပင္ ေက်ာ္သြားပါေသးသည္။ မလိုက္လိုပါဟု အတန္တန္ ျငင္းဆိုေနေသာ္လည္း သြားမည့္ေန႔သို႔ ေရာက္ေသာအခါ ခ်ိန္းဆိုထားေသာ ေျမေအာက္ဘူတာရံုသို႔ ကြၽန္ေတာ္ ပထမဆံုး ေရာက္ရိွ ေနသည္ကို ေတြ႔ရပါသည္။ အတန္ၾကာမွ ထို ေအာင္မွဴးဆိုသူနွင့္ အဖြဲ႔ အထုပ္အပိုး ကိုယ္စီျဖင့္ ၀ရုန္းသုန္းကား ေရာက္ရိွလာပါသည္။ မ်ားျပားလွေသာ အထုပ္အပိုးမ်ားကို ၾကည့္ရင္း “ ဟ … ဘာေတြတုန္းဟ၊ မ်ားလွ ေခ်လား ” ဟု စပ္စုမိေသာအခါ အဆိုပါ ေအာင္မွဴးက “ ဟိုမွာ ေနဖို႔ ထုိင္ဖို႔ စားဖို႔ေသာက္ဖို႔ ခ်က္ဖို႔ ျပဳတ္ဖို႔ ပစၥည္းေတြေလ ” ဟု ျပန္ေျပာေလရာ ကြၽန္ေတာ့္မွာ အသာေလး ပါးစပ္ ပိတ္ေနလိုက္ရပါသည္။ အႏၱရာယ္ အေငြ႔အသက္ကေတာ့ ရေလၿပီ။ သူေျပာထားေသာ ေပ်ာ္စရာႀကီးပါ ဟူေသာ ကတိကို အနည္းငယ္ေတာ့ သံသယ ၀င္မိေလသည္။ ထို႔ေနာက္ သူနွင့္ပါလာေသာ အဖြဲ႔ကို အကဲခတ္လိုက္ရာ အပတ္စဥ္ ၄၇ က ညီငယ္ တစ္ေယာက္၊ အပတ္စဥ္ ၄၈ က ညီငယ္ ၃ ေယာက္၊ ကြၽန္ေတာ္တို႔ အပတ္စဥ္က ေဘာ္ေဘာ္ ၄ ေယာက္ ကို ေတြ႔ရေလသည္။ ကြၽန္ေတာ္ပါ ေပါင္းလွ်င္ စုစုေပါင္း ၉ ေယာက္၊ အင္း ကိုးန၀င္းေတာ့ ကိုက္ေနၿပီ၊ မိုးလင္းရင္ ေတာ့ သိရေတာ့မွာပဲ ဟု ေတြးလိုက္မိပါသည္။ မၾကာမွီ ဆရာမႀကီး ကုတ္ခ်ိကုတ္ခ်ိျဖင့္ ေရာက္လာရာ ကြၽန္ေတာ့္အား ေတြ႔လွ်င္ ေတြ႔ျခင္း ေျပးရ်္ ဖက္ကာ နမ္းရႈံ႔လွ်က္ ၀မ္းသာ အားရ ႏႈတ္ဆက္ရွာပါသည္။ ကြၽန္ေတာ္လည္း ျပန္လည္ ဖက္ရမ္းရင္း တရႈံ႔ရႈံ႔ နမ္းလွ်က္ မည္မွ် လြမ္းဆြတ္ သတိရေနပါေၾကာင္း၊ က်္ခရီးကို သြားခ်င္ေနသည္မွာ ၾကာၿပီျဖစ္ပါေၾကာင္း၊ လြန္ခဲ႔ေသာ နွစ္က မလိုက္ခဲ႔ရသည့္ အတြက္ မ်ားစြာ စိတ္မေကာင္းျဖစ္ရ ပါေၾကာင္း စသည္ျဖင့္ ဆရာမႀကီး စိတ္ခ်မ္းသာေစရန္ အလို႔ငွာ ေဖာေလေတာ့ရာ ေဘးက ေအာင္မွဴး မွာ ကားနင္းခံထားရေသာ ေဘာလံုး အစုတ္ ကဲ႔သို႔ ရႈံ႔တြေသာ မ်က္နွာႀကီးျဖင့္ မ်က္ေမွာင္က်ဳံ႔ ရႈိးျခင္းကို ခံရေလသည္။
က်္သို႔ လူစု တန္းစီၿပီးေသာအခါ ဆရာမႀကီး ဦးေဆာင္လွ်က္ ရထားခိုးစီးရန္ အဲေလ … ေယာင္လို႔ ရထားစီးရန္ အလို႔ငွာ ေျမေပၚဘူတာသို႔ တက္ခဲ႔ၾကေလသည္။ ထိုဘူတာမွာ ရုရွ၏ နာမည္ႀကီး ၿမိဳ႔ေတာ္ေဟာင္း စိန္႔ပီတာစဘတ္ ၿမိဳ႔သို႔ သြားေသာ ရထားမ်ားလည္း ထိုးဆိုက္ေလသျဖင့္ လူမ်ား ပ်ားပန္းခတ္ မ်ားျပားပါသည္။ သူတို႔စနစ္က ဘူတာရံု အ၀င္ လက္မွတ္ တစ္ခါစစ္၊ ရထားေပၚမွာ လက္မွတ္ တစ္ခါစစ္၊ ဘူတာကအထြက္ တစ္ခါစစ္ျဖင့္ ရုရွတို႔၏ စာရိတၱကို လွစ္ဟ ျပေလေတာ့ရာ ကြၽန္ေတာ္တို႔မွာ ခဏခဏ အစစ္အေဆး ခံေနရေတာ့သည္။ က်္သို႔က်္ပံု စစ္ေဆးပါလွ်က္ ရထားရေအာင္ ခိုးစီးသူမ်ားကို ေတြ႔ရေလရာ ကြၽန္ေတာ့္မွာ ထိုသူတို႔၏ ဇြဲ လု႔ံလ ကို ေအာခ် ရေလသည္။ ခ်ီးက်ဴးဖြယ္ လူသားမ်ားပါတကား။ ရထားမွာ ရုရွလို အီလက္သရိခ်ကာ ဟု ေခၚေသာ အီလက္ထရစ္ ရထားျဖစ္ပါသည္။ ခရီးေ၀းသြားေသာ ရထားမ်ားလို မဟုတ္ပါ။ ၿမိဳ႔ပတ္ရထား သာသာ အဆင့္သာ ရိွပါသည္။ ခရီးသည္ကလည္း ဘာမွ ပါသည္မဟုတ္။ သို႔ေသာ္ နွစ္သက္စရာ ေကာင္းသည္က ထြက္မည့္ အခ်ိန္နွင့္ ေရာက္မည့္ အခ်ိန္ကို လက္မွတ္တြင္ ေရးထားျခင္း ျဖစ္ပါသည္။ တကယ္လည္း တိတိက်က် ေရာက္ေအာင္ေမာင္းပါသည္။ အခ်ိန္မတိုင္မွီ ေစာေရာက္ျခင္းလည္း မရိွ။ ေစာ ေနလွ်င္ ဆိုက္မည့္ ဘူတာ မေရာက္မွီ အရိွန္ေလွ်ာ့ကာ ေျဖးေျဖးေလး ေမာင္းပါသည္။ ဘယ္လို လူမ်ိဳးေတြလဲ မသိ။ ကိုးရို႔ကားယား ေတာ့ အေတာ္ေလး လုပ္ပါသည္။ တို႔ျမန္မာနွင့္ ကြာလိုက္ေလျခင္း။
ကာလူးမနာဘူတာ သို႔ေရာက္ေသာအခါ ကြၽန္ေတာ္တို႔ အဖြဲ႔ အိုးခြက္ပန္းကန္ အထုပ္ႀကီးျဖင့္ ကိုးရို႔ကားယား ဆင္းၾကပါသည္။ ထို႔ေနာက္ ဦးေဆာင္ခ်ီတက္လာသူ ေအာင္မွဴးအား “ ေရာက္ၿပီလား ” ဟု တိုးတိုးေလး ကပ္ေမးရာ သူကလည္း “ ေနာက္ထပ္ ကား ၁ နာရီေလာက္ ထပ္စီးရဦးမယ္ ” ဟု တိုးတိုးေလး ကပ္ေျဖေလသျဖင့္ မ်က္လံုးျပဴးရ ပါေတာ့သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ “ ဟင္ … မင္းတို႔ေျပာေတာ့ သိပ္မေ၀းဘူးဆို အခု ရထားစီးတာေတာင္ ၃ နာရီေလာက္ ရိွပဟ .. ခု ကားထပ္စီးရဦးမွာလား ” ဟု ေအာ္လိုက္မိရာ သူက “ ရႈး …. တိုးတုိးလုပ္ပါဟ၊ ဟိုညီေလးေတြကို မနည္းစည္းရံုးၿပီး ေခၚလာရတာ၊ မင္းအသံႀကီး ၾကားတာနဲ႔ ျပန္ေျပး ကုန္ပါ့မယ္ဟ ” ဟု မ်က္ကလူး ဆံျပာျဖင့္ တားျမစ္ေလေတာ့သည္။ မၾကာမွီ ဘတ္စ္ကား တစ္စင္း ထုိးဆိုက္လာရာ ခရီးသည္မ်ား အေျပးတက္ၾကေလသည္။ “ ဒီ ကားနဲ႔ သြားမွာလား ” ဟု ေမးၾကည့္ရာ အဆိုပါ ဦးေဆာင္သူ ေအာင္မွဴးက ငါးသလဲထိုး အၿပံဳးျဖင့္ “ ဟုတ္ေသးဘူး … ဒီကားနဲ႔ တို႔ ဆက္စီးရမယ့္ ကား ဂိတ္ကို အရင္ သြားရမွာ၊ ၿပီးမွ ကားဆက္စီးရမွာ ” ေျပာေလရာ ကြၽန္ေတာ့္မွာ အေတာ္ေလး စိတ္ညစ္သြားေလသည္။ သားမွားၿပီ အေမရဲ႔ ဟု ေအာ္လုိက္ခ်င္စိတ္ကို မနည္းထိန္းလွ်က္ ကားေပၚသို႔ တက္ရ၏။ ေအာင္မွဴးကား မင္းတို႔ ဒီေရာက္မွေတာ့ ျပန္ေျပးခ်င္လည္း မရေတာ့ပါဘူးကြာ ဟူေသာ ေအာင္နိုင္သူ ဟန္ပန္ျဖင့္ ၿပံဳးၿပံဳးႀကီးလုပ္ကာ ကားေပၚတက္၏။ ကြၽန္ေတာ္နွင့္တကြ ဒီနွစ္က်မွ လိုက္လာၾကေသာ ညီငယ္မ်ားမွာ က်ီးၾကည့္ ေၾကာင္ၾကည့္ျဖင့္ ကားေပၚတက္ရေလသည္။
မၾကာမွီ ကာလူးမနာ ၿမိဳ႔လယ္သို႔ေရာက္လာ၏။ ၿမိဳ႔လယ္တြင္ ဒါခ်ာမ်ားရိွရာ သစ္ေတာအုပ္မ်ားသို႔ ေျပးဆြဲေသာ ကားမ်ားရပ္ရာ ကားဂိတ္ရိွသည္။ ကားဂိတ္ေဘးတြင္ ရုရွနိုင္ငံကို မြန္ဂိုတို႔ နွစ္ေပါင္း သံုးရာေက်ာ္ သိမ္းပိုက္ထား ျခင္းအား ျပန္လည္ေတာ္လွန္ခဲ႔သည့္ ရုရွ နယ္စားႀကီး ေဆာက္လုပ္ထားသည့္ အုတ္တံတိုင္းႀကီး တည္ရိွသည္။ အုတ္တံတိုင္းႀကီးမွာ ေတာ္ေတာ္ထူပါသည္။ မႏၱေလးၿမိဳ႔ရိုးထက္ ထူမည္ထင္သည္။ သို႔ေသာ္ အျပည့္ မရိွရွာ ေတာ့ေပ။ မြန္ဂိုတို႔ ဆုတ္ခြာသြားၿပီးေနာက္ အဆိုပါ အုတ္တံတိုင္းႀကီးအား တတိတိ ၿဖိဳဖ်က္ကာ အေဆာက္အဦ မ်ား ေဆာက္လုပ္ ျပစ္သျဖင့္ တစ္ျခမ္းပဲ႔ႀကီး ျဖစ္က်န္ခဲ႔ပါသည္။ ထိုအုတ္တံတိုင္းႀကီး၏ အတြင္းဘက္တြင္ နံရံေဆးေရး ပန္းခ်ီကားႀကီးမ်ား ရိွပါသည္။ ထိုပန္းခ်ီကားမ်ားေရွ႔တြင္ ကြၽန္ေတာ္တို႔ ကင္မရာ တစ္ဖ်တ္ဖ်တ္ ျဖင့္ လူအထင္ႀကီးခံရ နည္းလား ဟူေသာ စတိုင္ျဖင့္ ဓာတ္ပံုရိုက္ၾကေသး၏။ ထိုတံတိုင္းႀကီး နွင့္ မနီးမေ၀းတြင္ နွစ္ေပါင္း ေထာင္ေက်ာ္ေနသည္ဆိုေသာ ဘုရားေက်ာင္းတစ္ခု ရိွသည္။ ဘုရားေက်ာင္းေရွ႔ ကြင္းျပင္ထဲတြင္ ရုရွဘာသာစကား၏ အစျဖစ္ေသာ ဆလပ္ဘာသာျဖစ္သည့္ ဆလာဗ်န္းစကီး ဟူေသာ ဘာသာစကားကို စတင္တီထြင္ခဲ႔သည့္ ပုဂိဳလ္ နွစ္ဦးပံု ရုပ္တု ရိွပါသည္။ ကြၽန္ေတာ္တို႔၏ ရန္သူေတာ္မ်ားေပ။ သူတုိ႔ မေနနိုင္ မထိုင္နိုင္ တီထြင္ခဲ႔ေသာေၾကာင့္ ကြၽန္ေတာ္တို႔မွာ ယခု ရုရွလို သင္ေနရသည္၊ ေျပာေနရသည္။ မဟုတ္လွ်င္ အဂၤလိပ္လို ေျပာရမည္ မဟုတ္ေလာ။ ကံေကာင္းလွ်င္ ဗမာလိုပါ သင္ခ်င္သင္ရဦးမည္။ ယခုေတာ့ ထို ဆရာသမားမ်ားေၾကာင့္ ကြၽန္ေတာ္တို႔မွာ အနွီ ရုရွစာကို အသက္ မႀကီးမငယ္နွင့္ က်က္မွတ္ေနၾကရေလည္။ ( က်္ကား စကားခ်ပ္။ )
မၾကာမွီ ဒါခ်ာေတာအုပ္ မ်ားသို႔ သြားမည့္ ကားမ်ား ဆိုက္လာေလသည္။ ကားစီးရန္အတြက္ လက္မွတ္ကို ဆရာမႀကီးကပင္ ျဖတ္ေပးပါသည္။ ကြၽန္ေတာ္တို႔မွာ ဘြားေအနွင့္ ခရီးသြားေသာ ကေလးႀကီးမ်ားသဖြယ္ သူ႔ေနာက္ကေန လိုက္ရေလသည္။ သူကား အသက္ပင္ႀကီးေသာ္လည္း ငယ္ငယ္က ကြန္ျမဴနစ္မႀကီး ျဖစ္ခဲ႔ရ်္ လားမသိ၊ အေတာ္ပင္ မာထန္ထန္ ရိွေလသည္။ သူအား ေဖးမလွ်င္မႀကိဳက္၊ ကိုယ္စြမ္းကိုယ္စ ျဖင့္သာ သြားလိုေလသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ အသာ လြတ္ေပး ထားရေလသည္။ ထိုကာလူးမနာၿမိဳ႔မွာ အေတာ္ပင္ ေတာက်သည္ဟု ဆိုနိုင္သည္။ ကြၽန္ေတာ္တို႔ အား ဟိုလူက ကြက္ၾကည့္ ကြက္ၾကည့္ ဒီလူက ကြက္ၾကည့္ ကြက္ၾကည့္ျဖင့္ ရိွေလသည္။ ရုရွစစ္စစ္ ၃ သန္းနွင့္ နိုင္ငံျခားသား ၁၀ သန္း၊ ေပါင္း ၁၃ သန္းရိွသည့္ ေမာ္စကို နွင့္ေတာ့ ကြာပါသည္။ ေမာ္စကိုမွာက နိုင္ငံျခားသား မ်ားလြန္းသျဖင့္ ဘယ္သူကမွ ဂရုစိုက္သည္ မဟုတ္။ ဒီမွာေတာ့ ဂရုစိုက္ၾကပါသည္။ ကားေပၚမတက္မွီ အေပါ့အပါး သြားခိုက္ ရုရွရဲ တစ္ေယာက္ ခ်ဥ္းကပ္ လာပါသည္။ ထံုးစံအတိုင္း က်စ္ ၿပီဟ ဟု ေတြးလိုက္မိေသာ္လည္း သူကား ထိုသို႔မဟုတ္။ စံုစမ္းျခင္းသာ ျဖစ္ပါသည္။ ဒီေလာက္ မည္းသည္းေနသည့္ လူေတြကို တရုတ္ေတြဟု ထင္ေနရွာသည္။ ပတ္စ္ပို႔ ထုတ္ျပ ေတာ့လည္း အဂၤလိပ္လို မဖတ္တတ္ဟု ဆိုျပန္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ေက်ာင္းသားကဒ္ကို ထုတ္ျပေတာ့လည္း အူေၾကာင္ေၾကာင္ လုပ္ေနျပန္သည္။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ သူ႔ဖာသာ ေခါင္းကုတ္ရင္း ထြက္သြားေလ ေတာ့သည္။ ေမာ္စကို က ရဲကိုကို တို႔နွင္ေတာ့ ကြာလိုက္ဘိျခင္း။ ဟိုလူေတြက ခ်က္ဆို နားခြက္သာ မက အကုန္လံုးကို မီးေတာက္ ၾကေလသည္။ ကားေပၚေရာက္ေတာ့ အဖြားႀကီးေတြ အေဒၚႀကီးေတြနွင့္ အဘုိးအို ပစ္စင္စားမ်ားသာ မ်ားေၾကာင္းေတြ႔ ရေလသည္။ အင္းေပါ့ သူတို႔ပဲ အားအားယားယား သြားနိုင္မွာေပါ့ ဟု ေတြးလိုက္မိပါသည္။
အမွန္က ထိုသို႔မဟုတ္။ သူတို႔ ပင္စင္စားမ်ားသာလွ်င္ ဆင္းရဲသျဖင့္ ဘတ္စကား စီးၾကျခင္း ျဖစ္သည္။ က်န္္ လူလတ္ပိုင္းတို႔က ကားႀကီးကားငယ္တို႔ျဖင့္ သြားၾကေၾကာင္း ေနာက္ပိုင္းတြင္ ေတြ႔ရေလသည္။ ကားေပၚတြင္ ပါလာေသာ အေဒၚႀကီးတို႔ကား ကြၽန္ေတာ္တို႔ ျမန္မာျပည္ ေတာရပ္က အေဒၚႀကီးမ်ားနွင့္ အလြန္တူေလသည္။ ကားေပၚတြင္ ဆူညံေနေအာင္ စကားေျပာၾကသည္။ ကြၽန္ေတာ္တို႔ကို အလြန္စိတ္၀င္စားလွ်က္ ဟိုေမး ဒီေမး၊ ဟိုေျပာ ဒီေျပာနွင့္ ရိွေလသည္။ အေဒၚႀကီးတစ္ေယာက္ဆိုလွ်င္ ကြၽန္ေတာ့္ေဘး လာထိုင္လွ်က္ သူတို႔ ဒါခ်ာတြင္ မႈိမ်ား ေပါက္ေနေၾကာင္း၊ ဘယ္လို အမ်ိဳးစံုေၾကာင္း၊ ဘယ္လို အရသာရိွေၾကာင္း၊ မႈိမ်ားမွာ ႏႈတ္ရ်္ မနိုင္ေတာ့ ေၾကာင္း၊ သူတို႔ဒါခ်ာကို အလည္လာခဲ႔လွ်င္ မႈိမ်ိဳးစံုျဖင့္ ဧည့္ခံမည္ ျဖစ္ေၾကာင္းတို႔ကို အာေဘာင္အာရင္း သန္သန္ျဖင့္ ကားတစ္စီးလံုး ၾကားလုနီးပါး ေအာ္ဟစ္ ေျပာဆိုလာ ေလသည္။ မိႈႏႈတ္ထားသျဖင့္ ေပက်ံ ညစ္ပတ္ေနေသာ သူ႔လက္ႀကီးကို ကြၽန္ေတာ့္မ်က္နွာနွင့္ ထိလုနီးပါး ျဖစ္ေအာင္ပင္ လက္ဟန္ေျခဟန္ အျပည့္ျဖင့္ တကယ့္ ေတာသူမႀကီး တစ္ဦး စတိုင္ေျပာေလရာ ကြၽန္ေတာ့္မွာ ေခါင္းကို ေနာက္သို႔ ဆုတ္ဆုတ္ ေပးေနရေလသည္။ သူေျပာေနစဥ္မွာပင္ ခပ္လွမ္းလွမ္းမွ အေဒၚႀကီးတစ္ဦးကလည္း အားက်မခံ ထပ္မံေျပာဆို ျပန္ေလရာ ကားတစ္စီးလံုး ဆူညံေနေတာ့သည္။ က်န္သည့္ အဖြားႀကီးမ်ားကလည္း သတင္းအစံု၊ အေၾကာင္း အရာမ်ိဳးစံုကို ေျပာဆိုၾကရာ ဆင္းမည့္ မွတ္တိုင္သို႔ မည္သို႔ မည္ပံု ေရာက္လာမွန္းပင္ မသိေတာ့ေခ်။ က်္သို႔ျဖင့္ ကြၽန္ေတာ္တို႔၏ ဒါခ်ာ ခရီးစဥ္သည္ အုတ္ေအာ္ေသာင္းနင္းျဖင့္ စတင္ခဲ႔ေလသတည္း။
ေႏြရာသီတဲအိမ္ ဆိုသည္မွာ ရုရွလူမ်ိဳးမ်ား၏ ေႏြရာသီတြင္ လာေရာက္ အပန္းေျဖ ေနထိုင္ရန္ ရည္ရြယ္ရ်္ လူသူ မနီးသည့္ ေတာမ်ားတြင္ ေဆာက္လုပ္ထားေသာ သစ္လံုးအိမ္ေလးမ်ား ျဖစ္ပါသည္။ ရုရွလိုေတာ့ ဒါခ်ာ ဟုေခၚ ၾကသည္။ လူသူမနီးသည္မွာ ေတာ္ေတာ့္ကို မနီးသည့္ ေနရာမ်ားျဖစ္ပါသည္။ ေမာ္စကို ၿမိဳ႔အျပင္ သစ္ေတာမ်ား ထဲမွ စတင္ရ်္ ေဆာက္လုပ္ ထားၾကသည္ျဖစ္ရာ ဒါခ်ာမ်ားရိွသည့္ ဧရိယာမွာ ေမာ္စကိုၿမိဳ႔နွင့္ မိုင္ 200 ေက်ာ္ ေ၀းသည့္ ေဒသမ်ားအထိ ေရာက္ေနေၾကာင္း ေတြ႔ရပါသည္။ ဒါခ်ာမ်ားမွာ အမ်ားအားျဖင့္ သစ္လံုးအိမ္ ကေလးမ်ား ျဖစ္ပါသည္။ သုိ႔ေသာ္ တစ္ခ်ိဳ႔ လူကုံထံ မ်ားကမူ အုတ္မ်ားသံုးၿပီး တုိက္ပုေလးမ်ားသဖြယ္ ေဆာက္ထားသည္ကို ေတြ႔ရပါသည္။ ေတာႀကိဳ အံုၾကား တြင္ တည္ရိွၾကေသာ္လည္း တစ္ခ်ိဳ႔အိမ္မ်ားမွာ ေရပန္းမ်ား၊ လွ်ပ္စစ္မီးမ်ားျဖင့္ ခမ္းခမ္းနားနား တည္ရိွေနသည္ကိုလည္း ေတြ႔ခဲ႔ရပါသည္။ ရုရွတို႔မွာ ေဆာင္းရာသီတြင္ အလြန္ ေအးေသာ ရာသီဥတုကို ခံစားရၿပီးေနာက္ ေႏြရာသီတြင္ အပူဒဏ္ကို မခံနိုင္ၾကေပ။ ထို႔ေၾကာင့္ ေအးေသာ သစ္ေတာ သစ္အုပ္မ်ား အတြင္း တဲအိမ္ေလးမ်ား ေဆာက္လုပ္ အပန္းေျဖၾကဟန္ တူသည္ဟု ေတြးမိပါသည္။
…………… ဆက္ရန္……………. ကိုဥာဏ္(စက္မႈ)
အေ၀းက လွမ္းျမင္ရသည့္ ဘုရားေက်ာင္းရႈခင္း
ကြၽန္ေတာ္တို႔ ေနခဲ႔သည့္ ဒါခ်ာ
ဒါကေတာ့ ကိုဥာဏ္တို႔ ရႈိးခဲ႔ၾကသည့္ ဆလပ္သူေလး ေတြရဲ႔ ဒါခ်ာ
ဒီလို လူကံုထံေတြရဲ႔ ဒါခ်ာေတြလည္း ရိွေသးတယ္
Sunday, August 3, 2008
သတိရမိေသာ ေန႔ရက္မ်ား
ေကာ္မရွင္ေဟာလ္ (တစ္နည္းျဖင့္ေတာ့) ဘြဲ႕ႏွင္းခန္းမႀကီးထဲမွာ ကိုယ့္အလွည့္အရ ပါေမာကၡခ်ဳပ္ေပးအပ္ လိုက္တဲ့ စာအိပ္ခပ္ႀကီးႀကီးကို ထိုင္ခုံကိုျပန္ေရာက္တာနဲ႔ ေခါင္းကို ေရွ႕တည့္တည့္ၾကည့္ေနတဲ့ အေနအထား ကေန မ်က္လုံးကို ေအာက္ခ် လက္က မသိမသာ စာအိပ္ကိုေဖာက္လို႔ စာရြက္ေလးကို ဆြဲထုတ္၊ ခါးမတ္မတ္ ထိုင္ေနတဲ့အေနအထားကလည္း ပ်က္လို႔မရပါဘူး။ ဒီထဲကမထြက္ရမခ်င္း စာအိပ္ကို ဖြင့္ၾကည့္ခြင့္မရွိဘူးေလ။ ဒါက ထုံးစံပါ။ တုန္ခါေနတဲ့ လက္အစုံ တဒိုင္းဒိုင္းနဲ႔ ေဆာင့္ေဆာင့္ခုံေနေသာ တထိပ္ထိပ္ျဖစ္ေနရွာတဲ့ ႏွလုံးခုံသံ။ ေက်ာင္းဆင္းပြဲေန႔ရဲ႕ အရာရွိေလာင္း အားလုံး တစ္ထပ္တည္းေသာ တူညီေသာ ခံစားေနရမွဳ တစ္ခုပါ။ ခ်စ္သူ ရည္းစားေတြဆီက အေျဖရမယ့္အခ်ိန္ခန ရင္ခုံသံထက္ ဒီအခ်ိန္က ပိုေလးနက္မယ္လို႔ ထင္ပါတယ္။ ဟုတ္တယ္ေလ။ စဥ္းစားသာၾကည့္ၾကေပေတာ့။ စာအိပ္ထဲက စာရြက္အညိဳေလး။ သူ႔ၾကည့္ေတာ့ ဘာမွတာမဟုတ္တာရယ္။ အဲဒီထဲမွာ ကိုယ့္နံမည္နံပါတ္နဲ႔ ေဘးခ်င္းယွဥ္လ်က္မွာ တပ္အမွတ္ေတြ ခလရ(...) ခမရ(....)။ အမွတ္(...)ဘာတပ္ရင္း၊ ညာတပ္ရင္းေပါ့ေလ စသည္ျဖင့္။ ခလရ ေတြ ခမရ ေတြက နံပါတ္ေတြ ကပ္ေနေပမယ့္ ေနရာက တစ္ျခားစီလည္းျဖစ္ေနတတ္တယ္။ ဥပမာ ခလရ(၉၅) ဆို မႏၱေလး ေတာင္ေျခနား။ ခလရ(၉၄)ဆို ေဟာ ေရႊေညာင္ေရာက္သြားေရာ။ ေနာက္ ခလရ(၉၃) ဆို ဧရာဝတီတိုင္းထဲ ေျမာင္းျမကို ဆင္းသြားေလေရာ.. ဆိုေတာ့ မိမိဘဝရဲ႕ လက္ေတြ႕နယ္ပယ္ ကို အစခ်ီရေတာ့မွာဆိုေတာ့ စာရြက္အညိဳေလး ထဲက တပ္နံပါတ္က ေက်ာင္းဆင္း အသစ္သစ္ က်တ္ခြ်တ္ အရာရွိငယ္တစ္ေယက္အတြက္ ဘဝမွာ တကယ့္ကို အေရးပါအရာေရာက္လွပါတယ္။
စာရြက္ထဲမွာ ပါလာၿပီျဖစ္တဲ့ ကိုယ့္တပ္ကို အဲဒီအခ်ိန္က်မွေတာ့ ေဝးလံေခါင္းပါးလို႔ လမ္းပန္းခက္လို႔ မသြားခ်င္ ပါဘူးေတြ ဘာေတြလည္း မရေတာ့ဘူး။ ေအာင္ေဖ ေညာင္းေပဦးေတာ့ပဲ။ ရွာစမ္းရွာစမ္း ကိုယ့္နံမည္ ေဟာ ေတြ႕ၿပီ ဆိုျပန္ေတာ့ ခမရ(...) ခလရ(...) လို႔ပဲ ပါတာ။ ဘယ္ၿမိဳ႕ ဘယ္ေဒသ ဘယ္တိုင္း ဘာမွေဖာ္ျပထားတာ မရွိဘူးေလ။ တစ္ခါ တပ္ေတြ တည္ေနရာစာအုပ္မွာ ျပန္ရွာရျပန္တယ္။ ဆုိင္ရာ သိရာ နီးစပ္ရာေတြ ေမးၾက ျမန္းၾကနဲ႔ေပါ့။ ေကာ္မရွင္ေဟာလ္ထဲက ထြက္လာ သူငယ္ခ်င္း မင္းကဘယ္မွာလဲ ငါကဘယ္မွာ သိလား မသိလားေတြနဲ႔ ၿပံဳးေပ်ာ္ရႊင္ျမဴးေနၾကသူေတြ မ်က္ႏွာမွာ ပ်ားရည္ေတြလူးလို႔ အေမမိဘေတြ ညီကိုေမာင္ႏွမ မေတာ္ရေသးတဲ့ ဘာညာသရကာေတြနဲ႔ တြဲလို႔ ဓါတ္ပုံေတြရိုက္ၾက။ မ်က္ႏွာမအီမသာ မၿပဳံးႏိုင္မေပ်ာ္ႏိုင္ တပ္ေနရာ ေဝးလြန္း ေခါင္းလြန္းသူေတြကလည္း သူ႕အပူနဲ႔ သူ ။ ေဟာ အခုထိကို ကိုယ့္တပ္ဘယ္မွာ ရွိလို႔ ဘယ္မွာ ေနမွန္းမသိရေသးသူေတြကလည္း စာအုပ္ေတြ လွန္ေလွာ နည္းျပအရာရွိေတြ ခ်ဥ္းကပ္ေမးၾက အနီး အပါးက ဆရာႀကီးေတြေမးၾကနဲ႔ ပြက္ေလာကိုရိုက္ေနေရာ။ ေရ တို႔ ေလ တုိ႔ကေတာ့ ရွင္းတယ္။ location ကို အလြယ္တကူ သိႏုိင္ၾကပါတယ္။ မလြယ္ကူတာက ဒီေမာင္ Infantry သမားမ်ား။ အျဖဴေရာင္ေတြ တလြင့္လြင့္နဲ႔ ဘြဲ႕ႏွင္းႀကီးတစ္ခုလုံးမွာ ကားသံေတြ လူသံ ခရာသံေတြနဲ႔ ရွဳပ္ရွပ္ကိုခတ္ေနတာပဲ။ (ေျပာရင္းနဲ႔ ျပင္ဦးလြင္က အေနာ္တို႔အားလုံးရဲ႕ ဘြဲ႕ႏွင္းႀကီးကို လြမ္းသြားၾကၿပီထင္တယ္ေနာ္ ..ေမာင္ဥာဏ္တို႔လည္း ဒီဘြဲ႕ႏွင္းထဲကပဲ စာရြက္ေလး ရခဲ့တာပဲ.. ဟုတ္တယ္ဟုတ္)
နႏၵေအာင္တို႔ကေတာ့ ရွင္းတယ္။ ခမရ(....) ပုသိမ္ႀကီး .... သိလိုက္ၿပီ ဟဟ မႏၱေလးနဲ႔ အေၾကာင္းပါၿပီဆိုတာ။ ေဟာ အားလုံးၿပီးၿပီဆိုေတာ့ ကိုယ့္အေဆာင္ေတြကို ျပန္ၾက။ ပစၥည္းေတြသိမ္း ေက်ာင္းေတာ္ႀကီးကို ျပန္အပ္ စရာရွိတာေတြ ျပန္အပ္ၾက။ မအပ္ႏိုင္ၾကသူေတြ ေလ်ာ္ၾကေပါ့ ဒါပဲရွိတာ။ ေနာက္ေန႔ ခရီးသြားလာခြင့္အမိန္႔ moment order ေတြယူ အိမ္ေတြကို ဒိုးၾကေတာ့ဆိုၿပီး လႊတ္လိုက္ရၿပီ။ မိမိတို႔ ဒုဗိုလ္ေတြပဲ မႏၱေလးအစု ရန္ကုန္အစု အဖြဲ႕ေတြအလိုက္ ကားေတြစုငွား ေသတၱာေတြတင္လို႔ ဆိုင္ရာ တိုင္း ဌာနခ်ဳပ္ေတြကို သတင္းပို႔ဖို႔ ဆင္းခဲ့ၾကရတာ။ တစ္ခ်ဳိ႕လည္း မႏၱေလးဘူတာႀကီးကေန ဟိုဘက္ လားရွိဳးတို႔ ေျမာက္ဖက္အရပ္ ျမစ္ႀကီးနားတို႔ ဆက္သြားဖို႔ တစ္ေထာက္နားၾကေပါ့။ တစ္ခ်ဳိ႕လည္း ဘယ္တိုင္း တပ္မကို သတင္းပို႔ရမွန္းကို မေသခ်ာဘူး။ ဘယ္ကြပ္ကဲမွဳေအာက္မွန္းကို အတိအက် မသိရတာေလ။ ရန္ကုန္ကေန မီးရထားတစ္တန္ သေဘၤာတစ္တန္ သြားရမယ့္ အဖြဲ႕ေတြလည္း ဘူတာမွာ အခ်ိန္ကုန္လိုက္ သေဘၤာဆိပ္မွာ ညအိပ္လိုက္နဲ႔ မိခင္တပ္ဆိုတာႀကီးကို မေရာက္မခ်င္း ကြပ္ကဲမွဳ တိုင္းေတြကို ဒိုးၾကရတယ္။ ပါလာသမွ် ပိုက္ဆံေလးေတြကေတာ့ ၿပိဳက္ခနဲ ၿပိဳက္ခနဲပဲ။
လက္ေတြနယ္ပယ္ရဲ႕ ဘဝအစက ေတာ္ေတာ္ကို အခက္အခဲေတြ စိတ္အေႏွာင့္အယွက္ျဖစ္စရာေတြ အဆင္ မေျပမွဳေတြနဲ႔ ရင္ဆိုင္ၾကရတာၾကည့္ပါပဲ။ တိုင္းေတြ တပ္မေတြ က ခြင့္ ၁၀ ရက္ဆိုတာေပးလို႔ အိမ္ေတြကို ျပန္ အဲဒီေနာက္ တပ္ေတြကို ဆက္ခ်ီတက္ရေတာ့တာေပါ့။ အဲဒီမွာလည္း အခက္အခဲေပါင္း ေသာင္းေျခာက္ေထာင္။
ယာဥ္တန္းအႀကံဳမရွိရတာနဲ႔၊ လမ္းေၾကာင္းက clear မျဖစ္လို႔ လုံၿခံဳေရး တပ္ေတြ ေစာင့္ရတာနဲ႔။ လမ္းခရီးမွာ ၾကားစခန္းေတြ ေသာင္ေတြတင္ ညေတြအိပ္ ဆိုင္ရွိရင္ ဆိုင္မွာဝယ္စား၊ မရွိရင္ရွိတဲ့ တပ္ေတြထဲသတင္းပို႔ တြဲရ ကပ္ရနဲ႔။ လိမ္ေစာင္းေပေတလို႔။ ေက်ာင္းဆင္း ဒုဗိုလ္ဘဝ ဘာမသိညာမသိနဲ႔ မ်က္စိသူငယ္ နားသူငယ္နဲ႔ပါ။ ကိုဥာဏ္ေရးထားသလိုပဲ ခရာသံၾကားတာနဲ႔ လူက မတ္မတ္သြားတယ္။ လၻက္ရည္ဆိုင္ထိုင္ေနရင္းလည္း ရႊီ .. ဟ ဘာလဲေပါ့ စိတ္က သတိျဖစ္ေနတတ္ပါတယ္။ ဗိုလ္ေလာင္း ဘဝကေန ေန႔ခ်င္းညခ်င္း အသြင္ေျပာင္းလဲ လာရေတာ့ဆိုေတာ့လည္း အက်င့္ေလးက ပါေနေသးတယ္။
ဆက္လက္ေဖာ္ျပပါမည္…@ေနလြမ္းသူ
***ေနလြမ္းသူ ဘယ္ေပ်ာက္ေနမွန္းမသိ သျဖင့္ ကြၽန္ေတာ့္နာမည္ျဖင့္ပင္ တင္ေပးလိုက္ပါသည္။ ပို႔စ္ အသစ္ မတင္ သျဖင့္ အမ်က္ေျခာင္းေျခာင္း ထြက္ေနသူမ်ား ေက်နပ္နိုင္ၾကပါေစေသာ္၀္။ ကြၽန္ေတာ္ ကိုဥာဏ္(စက္မႈ) ကေတာ့ မနက္ျဖန္ မနက္ ၈ နာရီကစ႐်္ ေႏြရာသီ တဲအိမ္မ်ားဆီသို႔ ခရီးထြက္ပါေတာ့မည္။ ျပန္လာမွ ေတြ႔ခဲ႔ျမင္ခဲ႔ ရသည့္ အေတြ႔အၾကံဳေလးမ်ား ေ၀ငွ ပါေတာ့မည္။ နွလံုးစိတ္၀မ္း ေအးခ်မ္းၾကပါေစသား။ ကိုဥာဏ္(စက္မႈ)
Tuesday, July 29, 2008
စစ္သားနွင့္ အေမ
အေမတိုင္းသည္ မိမိရင္မွ ျဖစ္တည္လာေသာ ရင္ေသြးကို ခ်စ္ၾကသည္မွာ ဓမၼတာျဖစ္သည္။ ကမၻာမီးေလာင္ သားေကာင္ခ်နင္း ဆိုေသာစကား ရိွေသာ္လည္း တကယ္တမ္း ျဖစ္လာပါက မည္သည့္ အေမကမွ် ကိုယ့္သား ကိုခ် နင္းရက္ လိမ္႔မည္ မဟုတ္ ဟု ယံုၾကည္ပါသည္။ ထို႔ေၾကာင့္လည္း အေမ႔အား ခင္တြယ္ၾကေလသည္။ ခ်စ္ၾကေလသည္။ အေမသည္ သားသမီးမ်ားကို ငယ္စဥ္က ဆိုဆံုးမခဲ႔သေလာက္ အရြယ္ေရာက္လာၾက ေသာအခါ သားသမီးတို႔၏ တိုးတိုးေဖာ္ ျဖစ္လာေလသည္။ အေမသည္ အကာအကြယ္ေပးရာ တံတိုင္းႀကီး တစ္ခု သဖြယ္ ျဖစ္လာသည္။ ခလုပ္ထိေသာအခါ အမိကို တ လာၾကေလသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ အေမ႔ကို တမ္းတေသာ သီခ်င္းမ်ား၊ ကဗ်ာမ်ား ၊ စာမ်ား ေပၚထြန္းလာခဲ႔ေပသည္။
စစ္သား၏ အေမသည္ မိမိရင္မွ ျဖစ္တည္လာေသာ ရင္ေသြးငယ္အား ၁၈ နွစ္မွ်သာ ကိုယ္ေငြ႔ေပးလွ်က္ တပ္မေတာ္ထံ ေပးအပ္လိုက္ရေလသည္။ ထိုအခ်ိန္မွစရ်္ အေမသည္ သားျဖစ္သူအား ဆိုင္သာဆိုင္သည္ မပိုင္ေတာ့ေပ။ သား၏ ဘ၀ကို မိခင္သစ္ျဖစ္လာေသာ တပ္မေတာ္ကသာ ပိုင္ေလေတာ့သည္။ သို႔ေသာ္ သားသည္ အေမကိုသာ တမ္းတေလသည္။ အေမရင္ေငြ႔ကိုသာ ခိုလႈံခ်င္ေလသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ စစ္သားတို႔ အတြက္ အေမသည္ ကိုးကြယ္ရာ ျဖစ္လာေလသည္။ မည္သည့္ စစ္ပြဲမ်ိဳးတြင္ မဆို တစ္ဖက္ရန္သူ ပစ္လြတ္ လိုက္ေသာ က်ည္ဆန္သည္ ထိုနိုင္ငံ၏ တိုင္းသူျပည္သားထံ သို႔ မဟုတ္။ ထိုနိုင္ငံ၏ စစ္သားထံသို႔သာ ခ်ိန္ရြယ္ ပစ္လြတ္လိုက္ျခင္း ျဖစ္ရာ အေမ႔သားသည္ ထိုက်ည္ဆံကို ရင္နွင့္ ေျပးရ်္ ခံရေလသည္။ ထိုသို႔ေသာ သားမ်ိဳး အတြက္ အေမသည္ လူသူေရွ႔တြင္ ဂုဏ္ယူပါသည္ ဟု ေျပာေစကာမူ လူမျမင္ကြယ္ရာတြင္ မ်က္ရည္က်ေန ေပလိမ္႔မည္။ ေသျခင္းတရားနွင့္ ကစားေနရေသာ သားအတြက္ အေမသည္ ေန႔စဥ္ ပူေဆြး ေနရေပလိမ္႔မည္။ သို႔ေသာ္ သားျဖစ္သူသည္ အေမ႔စကားကို နားေထာင္ေတာ့မည္ မဟုတ္။ အဘယ့္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ အထက္က ေပးအပ္ေသာ အမိန္႔နွင့္ တာ၀န္ကိုသာ အစဥ္ ဦးထိပ္ထား ေနရေသာေၾကာင့္ပင္တည္း။
ထိုသို႔ေသာ သားမ်ားသည္ အေမကို ပိုရ်္ ခင္တြယ္လာေလသည္။ ပိုရ်္ တမ္းတ လာေလသည္။ အေမ မရိွေသာ ေနရာတြင္ အေမ႔ကိုယ္စား အေမ႔ ထမိန္ အထက္ဆင္စေလးကိုသာ ျမတ္နိုးရေလသည္။ ထို႔သို႔ေသာ သားမ်ား၏ စိတ္ခံစားခ်က္ျဖင့္ ေပါက္ဖြားလာေသာ ႐ုရွ သီခ်င္း တစ္ပုဒ္အား ခံစားၾကည့္ၾကပါကုန္။ သီခ်င္း ေခါင္းစဥ္မွာ “စစ္ႀကီးၿပီးဆံုးတဲ႔ အခါ…..” ဟူရ်္ ျဖစ္ပါသည္။
စစ္ႀကီးၿပီးဆံုးတဲ႔ အခါ…
ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္ ေပါင္မုန္႔ယူရန္ ေျပးထြက္လာတယ္
ကမၻာေျမႀကီးကေတာ့ နားလည္ရခက္တဲ႔ ေကာင္းကင္ႀကီးလို
တိတ္ဆိတ္ ၿငိမ္သက္လွ်က္ပါ
မတည္ၿမဲတဲ႔ ၿငိမ္းခ်မ္းမႈေလးမွာေတာ့ ဒီလိုၿငိမ္သက္ေနမွာပါ
ဘုရားသခင္က ကံတရားကို စီမံသြားပါလိမ္႔မယ္
ဟိုးအျမင့္က ၾကယ္တာရာေတြ တိတ္ဆိတ္ေနတဲ႔အခ်ိန္မွာ
တစ္စံုတစ္ေယာက္ရဲ႔ အသံဟာ တိုးတိုးေလး ထြက္ေပၚလာပါတယ္
ေမေမ…..ကြၽန္ေတာ္ အိမ္ကို ျပန္လာမယ္
ေမေမ…ကြၽန္ေတာ္ အသက္ရွင္လွ်က္ ျပန္လာမယ္
ဘုရားသခင္က ကြၽန္ေတာ္တို႔ အားလံုးကို ခြင့္လြတ္ပါတယ္
စစ္ႀကီးၿပီးဆံုးတဲ႔အခါ…စစ္ႀကီးၿပီးဆံုးတဲ႔အခါ
စစ္ႀကီးၿပီးဆံုးတဲ႔အခါ
ကြၽန္ေတာ္တို႔ရဲ႔ ရဲေဘာ္ရဲဘက္ေတြဟာ ဒဏ္ရာေတြကို ကုသၾကလိမ္႔မယ္
အသစ္ျပန္လည္ ဖြံ႔ၿဖိဳးလာတဲ႔ နိုင္ငံငယ္ေလးဟာ
အင္အားေတာင့္တင္းလာလိမ္႔မယ္
တကယ့္ကို အေရးပါတဲ႔ ဘ၀ေလးတစ္ခုလဲ အဓိပါယ္ရိွစြာ ျဖစ္လာမွာပါ
ပ်က္စီးဆံုးရႈံးမႈေတြကို ေက်ာ္ျဖတ္ၿပီး
ကိုယ့္ဘ၀ကို လြတ္လပ္စြာ ရပ္တည္နုိင္ေတာ့မွာပါ
ေမေမ…..ကြၽန္ေတာ္ အိမ္ကို ျပန္လာခဲ႔မယ္
ေမေမ…ကြၽန္ေတာ္ အသက္ရွင္လွ်က္ ျပန္လာခဲ႔မယ္
ဘုရားသခင္က ကြၽန္ေတာ္တို႔ အားလံုးကို ခြင့္လြတ္ပါတယ္
စစ္ႀကီးၿပီးဆံုးတဲ႔ အခါ…
စစ္ႀကီး ၿပီးဆံုးတဲ႔ အခါ…
စစ္ႀကီး ၿပီးဆံုးတဲ႔ အခါ…
ရန္သူကို ခြင့္လႊတ္နိုင္ဖို႔အတြက္ တစ္ခုတည္းေသာ ခံယူခ်က္ကေတာ့
အၾကင္နာတရားပါပဲ
ဒါဟာ အားလံုးအတြက္ အျမင့္ျမတ္ဆံုးပါပဲ
ဒီကမၻာငယ္ေလးထဲမွာ ရာစုနွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ
အၾကင္နာတရား ကင္းမဲ႔ခဲ႔ၾကရတယ္
တကယ္ေတာ့ ကြၽန္ေတာ္တို႔ဟာ ရန္သူေတြ မဟုတ္ၾကပါဘူး
အစြန္႔ပစ္ခံ ကေလးငယ္ေလးေတြသာ ျဖစ္ပါတယ္
ေမေမ…ကြၽန္ေတာ္ အိမ္ကို ျပန္လာခဲ႔မယ္
ေမေမ…အသက္ရွင္လွ်က္ ကြၽန္ေတာ္ ျပန္လာခဲ႔ပါမယ္
ဘုရားသခင္က ကြၽန္ေတာ္တို႔အားလံုးကို ခြင့္လႊတ္ပါတယ္
စစ္ႀကီးၿပီးဆံုးတဲ႔အခါ…
စစ္ႀကီးၿပီးဆံုးတဲ႔အခါ…
ေမေမ…ကြၽန္ေတာ္ အိမ္ကို ျပန္လာခဲ႔မယ္
ေမေမ…အသက္ရွင္လွ်က္ ကြၽန္ေတာ္ ျပန္လာခဲ႔ပါမယ္ ……..
Sunday, July 27, 2008
ပါခ်ီးေဒသ သဲေခ်ာင္းမွ လွ်က္တစ္ျပက္ တိုက္ပြဲေလးတစ္ခု
ဗိုလ္မ်ဳိးသက္ေထြး ဦးစီးထုတ္ႏွဳတ္ တစ္ဖြဲ႕မနက္ေစာေစာ ကတည္းက ေအာင္ေလာင္းရြာဘက္ သင္တန္းတက္အဖြဲ႕ေတြသြားပို႔ပါတယ္။ ဆက္သြယ္ေရးစက္အျဖစ္ အိုင္ကြန္ (လမ္းေလွ်ာက္ စကားေျပာစက္ အေသး) ေလးပဲ ယူသြားေတာ့ ပါခ်ီးပင္မ စခန္းကုန္း၊ ရင္းမွဴးရဲ႕ စခန္းကုန္း မ်ားနဲ႔ အိုင္ကြန္ က ေျပာလို႔မမိေလေတာ့ အျမင့္ဆုံးမွာ စံစားေနတဲ့ ကိုနႏၵေအာင္ကပဲ ၾကား တဆင့္ခံအျဖစ္ထိန္းေပးရပါတယ္။ မနက္ ၉ နာရီေက်ာ္ေလာက္မွာ စက္တစ္ႀကိမ္အဆက္ အသြယ္ရတာနဲ႔ စစ္ေၾကာင္းမွဴးေတြဆီကို ဘယ္ေရာက္ေနၿပီ ဆိုတာကို စကားဝွက္သုံးၿပီး ထပ္ သတင္းပို႔ရတာေပါ့။ မွန္ေျပာင္းထုတ္လို႔ ဟိုးအေဝး ထိုင္း ဘက္က ၿမိဳ႕ရြာေတြ လွမ္းရွဳိးေနရင္း ေတာင္ေတြးေျမာက္ေငးလုပ္ေနမိတယ္။ သိပ္မၾကာပါဘူး ျဖတ္လမ္း တစ္ခုကိုသုံးၿပီး လာလမ္း မဟုတ္တဲ့ ေတာလမ္းကေန ၅၄၇၉ ဘက္ကိုတက္လာမယ္ဆိုတဲ့ ညီငယ္တို႔ ေရာက္ေနရာ သဲေခ်ာင္းဘက္ကေန ေဖာင္း ေဖာင္း ဒိုင္း ဒိုင္း အုံး ကနဲ ဂ်ိမ္းကနဲ အသံေတြ စီထြက္လာတယ္။ ေသခ်ာၿပီ ကြ်န္ေတာ့္ညီေလး မ်ဳိးသက္ေထြး အဖြဲ႕ ရန္သူနဲ႔ထိပ္တိုက္တိုးၿပီ…. ထင္တ့ဲအတိုင္းပဲ စစ္ေၾကာင္းမွဴး ေတြကလည္း ဒီေမာင္ရဲ႕ စက္ထဲကို ၿပံဳၿပီးေမးၾကၿပီ … ရဲသူ ရွိလား ရဲသူ… ရဲသူ အခုခ်က္ခ်င္း ဖားဖြင့္ပါ..
(ဖားဖြင့္ပါ ဆိုတာ ကြ်န္ေတာ့္ကို ဖုန္းဖြင့္ဖို႔ ေျပာတာပါ) အဲဒါနဲ႔ ကြ်န္ေတာ္လည္း ၅ ဘတ္မရွိ တရွိ က်န္ေတာ့တဲ့ ဖုန္းေလးဖြင့္လို႔ ပါခ်ီးကုန္းက စစ္ေၾကာင္း-၂ မွဴးကို ဖုန္းဆက္ၿပီး ခ်က္ခ်င္း ေျပာရတာေပါ့။ (နယ္စပ္မွာက ထိုင္း ဖုန္းလိုင္းမိေတာ့ သုံးတာေပါ့ဗ်ာ) တစ္ဖက္ကလည္း တပ္ရင္းမွဴးကို လွဳပ္ရွားအဖြဲ႕ေတာ့ ပြဲကေနၿပီ ဆိုတာကိုလည္း ေျပာရေသးတယ္။ စစ္ေၾကာင္းမွဴး ၂ ေယာက္အမိန္႔ကို မေစာင့္ဘူး ကြ်န္ေတာ္ကလည္း မိမိအဖြဲ႕အခုခ်က္ခ်င္း ဆင္းလိုက္မယ္ လို႔ ဇြတ္အတင္း တင္ျပလုိက္တယ္။ ေတာင္ေပၚကေန ဆင္းေနရတာနဲ႔ အခ်ိန္ က်န္႔ၾကာမယ္လို႔ သူတို႔ကျပန္ေျပာလာေတာ့ ၾကာတာကေနာက္မွ ဟိုမွာက ျဖစ္ေနၿပီ ရတယ္ ကြ်န္ေတာ္ အခုပဲ ဆင္းၿပီ ဆိုၿပီးစခန္းေပၚ ဆရာႀကီးနဲ႔ ပတ္လည္ ကင္းေတြပဲ ထားခဲ့ၿပီး ကိုယ္တိုင္က အမ္ေအ-၃ နဲ႔ က်ည္ေဘာက္စ္ေတြအကုန္ဆြဲၿပီး က်န္အဖြဲ႕ေတြနဲ႔ အတင္းကို ေတာင္ေအာက္ ဘက္ကို တစ္ဟုတ္ထိုး ေလွ်ာ ဆင္းၾကေတာ့တယ္။ ဒလိမ့္ေကာက္ေကြးေတြလည္းက် ဖင္တရြတ္တြန္းေတြလည္းက် ေအာက္ လွ်ဳိထဲမွာလည္း တဒိုင္းဒိုင္း တေျဖာင္းေျဖာင္းနဲ႔ အႀကီးသံေတာ့ မၾကားရဘူး။ ေသခ်ာ ပါတယ္။ ရန္သူ႕မွာ အငယ္ေတြ (လက္နက္ငယ္) ပဲပါလာလို႔ျဖစ္မယ္။ ေတြးေနတုန္းရွိေသး ေဖာင္း ဂ်ဳိင္း ေဖာင္း ဂ်ဳိင္း ဆိုၿပီး အာပီဂ်ီ (RPG)ေတြ ဆက္တိုက္လႊတ္သံၾကားရတယ္။ ဟာ အာပီဂ်ီေတာ့ လႊတ္ၿပီေဟ့ သတိထားၾက ေနာ္။ ကိုယ္တိုင္ကလည္း ညီငယ္ ေျပာထားတဲ့ အရပ္မ်က္ႏွာ မိမိလာမယ္ဆိုတဲ့ အရပ္မ်က္ႏွာကို အနီးဆုံးခ်ဥ္းကပ္ရေသးတယ္။ မဟုတ္ရင္ တပ္ခ်င္းမွားၿပီး သမကုန္မွာကိုး။
ထင္တဲ့အတိုင္းပဲ သဲေခ်ာင္းတစ္ဖက္ ကုန္းေစာင္းကေန ရန္သူက အပိုင္ေစာင့္ၿပီး တီးေတာ့ လွဳပ္ရွားအဖြဲ႕ခမ်ာ ထင္မွတ္မထားစြာ အငိုက္မိတာပဲေလ။ ညီငယ္နဲ႔ဆရာေတြ စစ္သည္ေတြရဲ႕ ေနရာယူမွဳေကာင္းပုံနဲ႔ ပစ္အားကို ထိန္းထားပုံကို ေလးစားဖြယ္ေတြ႕လိုက္ရတယ္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ကြ်န္ေတာ္တို႔ ႀကိဳတင္ညွိထားၿပီးတဲ့ အတုိင္း ေခ်ာင္း ေရညာကေန ရေအာင္ဝင္ၿပီး ရန္သူ႔ မ်က္ေစာင္းထိုး အေနအထားကေန အနီးစပ္ဆုံးကပ္ႏိုင္ၿပီး တရစပ္ပစ္အားသုံးလိုက္တယ္။ ရန္သူအတြက္ ကံေကာင္းေစတာက အေပၚကသစ္ပင္ႀကီးေတြ အုပ္မိုးကာဆီး ထားမွဳပဲေလ။ ဒီေတာ့ စိန္ေျပာင္းတို႔၊ ၄၀ အမ္ ေခါက္ခ်ဳိးတို႔ သြယ္ဝိုက္ မပစ္ႏိုင္ေတာ့ဘူးေလ။ ရန္သူကလည္း ဒီအထာသိေနပုံရတယ္ အာပီဂ်ီေတြမ်ားမ်ား သယ္လာၿပီး ေဆာ္ေတာ့တာပဲ။ လူေတြက ေမာကလည္းေမာ ေဟာဟဲကိုဆိုက္ေနတာပဲ ။ ေဟာဟဲမဆိုက္ဘဲ ရွိမလား ဒီေလာက္ မတ္တဲ့ ေတာင္ေစာင္းကို ေဇာနဲ႔ဆင္းလာ လိုက္ၾကတာမ်ား။ ကဲ လာစမ္း။ စက္လက္သမား။ အမ္ေအ ၁၀ သမား၂ ေယာက္က ေနာက္ပစ္ကြင္း clear ရင္ ေဆာ္ကြာ ၃ လုံးစီထိ။ ပစ္ စက္လက္သၼား ဟိုးေစာင္းက ထင္းရွဴးပင္ႀကီးေတြအေျခကို။ ကြ်န္ေတာ့္ညီငယ္တို႔ အဖြဲ႕ေတြ အားတက္ၿပီး အသားကုန္ လွိမ့္ေဆာ္ေတာ့တယ္။ ရန္သူအေနအထားက အင္အား-၂ ဆနဲ႔ပစ္အားကို သုံးၿပီး လက္နက္ေတြ ဝင္ဆြဲဖို႔ႀကံထားၾကပုံရပါတယ္။ စက္လက္ရဲ႕ တရစပ္ပစ္အား ေကာင္းသလားေတာ့ မေမးနဲ႔ အနားကလူေတြကို နားေတြ အူထြက္ေနတာပဲ။ ဒါေၾကာင့္လည္း အာပီဂ်ီ(RPG) သမားႏွစ္ေယာက္လုံး ခပ္လွမ္းလွမ္းကို သြားပစ္ခိုင္းရတာ။ မဟုတ္ရင္ နားကန္းရေခ်ရဲ႕။ ညီေလး မင္း စက္လက္နားကိုလာ ကိုယ္နဲ႔ ညီ့ဆီက ၄ ေယာက္ ကိုယ့္ဆီက ၄ ေယာက္နဲ႔ ဟိုေရစပ္စပ္ ေနရာကေန ဒီေကာင္ေတြနားတိုးမယ္။ အိုေက.. အစ္ကိုႀကီးတို႔ စကူးတာနဲ႔ ပစ္အားကို ၂ ဆ တိုးမယ္ဆိုၿပီး ထိေတြ႕မွဳကို အဆုံးသပ္ဖို႔ႀကိဳးစားရေတာ့တယ္။
ကိုနႏၵတို႔ ေခ်ာင္းထဲကူးတာနဲ႔ တစ္ဖက္ကလည္း နပ္တယ္။ အသားကုန္တြယ္ေတာ့တာပဲ။ အုံး ဂ်ိမ္း…ဟာ ေဆာ္ၿပီေဟ့ လက္ပစ္ဗုံးဟ… ေရပန္းေတြဖြာထြက္…လူေတြ စုိရႊဲကုန္တာမ်ား လွလိုက္တာ တီဗြီထဲကလိုပဲ ဆိုၿပီး ေတြးမိေသးတယ္။ ဒီအေနထားဆို ၄၀အမ္ ရေလာက္တယ္ ဆရာလွေသာင္း ပစ္ဗ်ာ ၄၀ ၃ - ၄ လုံး ဆိုေတာ့ ျဖစ္ပါ့မလား ဗိုလ္ႀကီး” တဲ့ ျဖစ္တယ္ လုပ္ ၄၅ ံ ေအာက္ခ်ၿပီး သစ္ပင္ရဲ႕ ခါး ေနရာေလာက္ကို ခန္႔မွန္းၿပီးတာ လႊတ္ဗ်ာ..သတိေတာ့ထား အႏၱရာယ္မ်ားတယ္ အိုေက ဗိုလ္ႀကီး ဆိုၿပီး တြယ္ေတာ့တာပဲ။ ပထမ ၂ လုံးက ေက်ာ္ထြက္သြားတယ္။ ေနာက္အလုံးေတြ က်တာ ကြတ္တိပဲ။ ပစ္အားကို မခံတာရယ္ ကိုယ့္ဆီက ဇြတ္တိုး လာတာ ရယ္ေၾကာင့္ ရန္သူ ဟထြက္သြားၿပီး ထိုင္း ဘက္ကို ဆုတ္ခြါ သြားၾကေတာ့တယ္။ သူ႔ဘက္ကိုယ့္ဘက္ အထိအခိုက္ အက်အဆုံးမရွိ။ ဒီလိုရလဒ္မ်ဳိးပဲ ေကာင္းလိုက္တာေနာ္။ က်ည္ဆံခြံေတြေတာ့ ပုံေနတာပဲ။ လူအင္အားက ၂၀ ေလာက္ရွိပါတယ္။ ဘာပဲေျပာေျပာ ကြ်န္ေတာ့္ညီေလး မ်ဳိးသက္ေထြး တစ္ေယာက္ကေတာ့ သေဘာအက်ႀကီးက်ေနပါေတာ့တယ္။ တိုက္ပြဲကို နဖူးေတြ႕ဒူးေတြ႕ ႀကဳံဖူးသြားခဲ့ၿပီေလ။ စခန္းကုန္းေပၚ ျပန္အတက္ ၂ နာရီနီးနီးေလာက္ကို တက္ယူၾကရတယ္။ ေခြ်းေတြလည္း ရႊဲရႊဲ နစ္လို႔ ေရခ်ဳိးထားသလား မွတ္ရတယ္။ အင္း ညစာ ေတာ့ စားလို႔ေကာင္းဦးေတာ့မွာပဲ…လို႔ ။ အေပၚျပန္ေရာက္မွ ၾကည့္မိေတာ့တယ္ အားလားလား သြားပါၿပီ မရွိမယ့္ရွိမယ့္ ယူနီေဖာင္း အေကာင္းဆုံးထား ဝတ္ေနရတာေလး ေနာက္မွာ စုတ္ျပက္သက္လို႔……သြားပါၿပီ အေမရယ္။
@@@ ေနလြမ္းသူ
Friday, July 25, 2008
ကြၽန္ေတာ္နွင့္ ဆိတ္တစ္ေကာင္၏ ရာဇ၀င္
တပ္မွာ အရာရိွငယ္က ရိွရင္း တစ္ေယာက္၊ တန္းစီ တစ္ေယာက္၊ ထိုတစ္ေယာက္မွာ လူပ်ိဳ ဟူသည့္ အတိုင္း ပ်က္ကြက္ မရိွျဖင့္ ပ်င္းရိစြာ ေနရေသာ အထီးက်န္ ကာလ၏ ေန႔တစ္ေန႔တြင္ ကြၽန္ေတာ့္အား တပ္ရင္းမွဴးက ေခၚ႐်္ တာ၀န္တစ္ခု ေပးပါသည္။ “ ဖမ္းဆီးရမိတဲ႔ ဆိတ္ေတြ သိုးေတြ ႏြားေတြကို အခု ေလလံပစ္ေနတယ္၊ အဲဒါ ငါတို႔တပ္က ဆိတ္တစ္ေကာင္ ရတယ္ကြ၊ အဲဒီ ဆိတ္ကို တပ္မွာ ေမြးဖို႔ မင္းသြားယူေခ်၊ တပ္နယ္ဂိတ္ အ၀င္၀ နားက ေျခလ်င္တပ္ရင္းမွာ အဲဒီအေကာင္ေတြ အခု ေရာက္ေနၿပီတဲ႔၊ က်သင့္ေငြလည္း တခါတည္း ရွင္းခဲ႔ ” ဟု ႐ုတ္တရက္ အမိန္႔ရိွေလလွ်င္ ကြၽန္ေတာ္မွာ မေန႔တေန႔ကမွ ေက်ာင္းဆင္းလာေသာ အရာရိွ က်ပ္ခြၽတ္ေလး ျဖစ္ေလရကား ေရွ႔ေနာက္ ဘာမွ မစဥ္းစားမိဘဲ ျမန္မာလို “ ဟုတ္ ”၊ အဂၤလိပ္လို “ ရက္စ္ ”၊ ဂ်ပန္လို “ ဟိုက္ ”၊ ကိုရီးယားလို “ ေရး ” ( ဇာတ္ကားေတြထဲမွာ ၾကားမိတာကို ျပန္ေရးတာ )၊ ႐ုရွလို “ ဒါး ” ဟု ျပန္ေျပာကာ တပ္မေတာ္ ဆိုင္ကယ္ေပၚ ေကာင္းဘြိဳင္စတိုင္ တက္ခြၿပီး လီဗာကို တအားဆြဲလွ်က္ “ ၀ူး ” ခနဲ ေမာင္းထြက္ လာခဲ႔ပါေတာ့သည္။ ေနာက္မွ ေန႐်္ “ ေဟ့ေကာင္..ေဟ့ေကာင္..ဟာ..စကားဆံုးေအာင္ နားမေထာင္ပဲ ထြက္သြားျပန္ၿပီ ” ဟူသည့္ တပ္ရင္းမွဴး၏ အသံ သဲ႔သဲ႔ကိုေတာ့ ၾကားလိုက္မိသေယာင္ ရိွေခ်၏။ ဤသို႔ျဖင့္ ကြၽန္ေတာ္နွင့္ ဆိတ္တစ္ေကာင္တို႔ ၏ ဇာတ္လမ္းစေလသတည္း။
တပ္ရင္းဂိတ္၀ ေက်ာ္သည္နွင့္ ဆိုင္ကယ္လက္ကိုင္ကို ညာလက္ျဖင့္ ထိန္းကိုင္ရင္းမွ ဘယ္လက္ျဖင့္ အိတ္ထဲက ေနကာမ်က္မွန္ကို ခပ္တည္တည္ ထုတ္တပ္ကာ ဂိုက္ေပးၾကမ္းလိုက္၏။ ပခံုးအေပၚက ေရႊေရာင္ အပြင့္ေတြ မေပၚေအာင္ ထပ္၀တ္ထားေသာ ေျပာက္က်ား လက္ျပတ္ ေ၀႔စ္ကုတ္ျဖင့္၊ ဟဲလ္မက္ကလည္း မေန႔တေန႔ကမွ ေစ်းထဲက သြား၀ယ္ထားေသာ ကြန္မန္ဒိုစတိုင္ ပိုက္ကြင္မ်ားပါေသာ ဟဲလ္မက္ျဖင့္ဆိုေတာ့ ရုတ္တရက္ ၾကည့္လိုက္ရင္ေတာ့ နိုင္ငံျခားစစ္ကားထဲက မင္းသားစတိုင္ပဲ ဟုေတြးမိကာ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ ေတာ္ေတာ္ အထင္ႀကီး မိသြားေလသည္။ သို႔ေသာ္ တပ္ထားေသာ ေနကာမ်က္မွန္ကေတာ့ ညဘက္ လူမျမင္ခင္ လမ္းေဘးက ဒိုင္လွ်ိဳေလး သြား၀ယ္ထားေသာ မ်က္မွန္ ျဖစ္ေလရကား ေနကာ႐ံုသာမက ေနလံုးပင္ ေပ်ာက္ခ်င္ခ်င္။ သို႔ေသာ္ ကိစၥမရိွ။ ဟန္ကိုယ့္ဖို႔က အေရးႀကီးေလသည္။ တစ္ခ်ိဳ႔ဆိုလွ်င္ ေစ်းေပါေပါ နားၾကပ္ေလး တစ္စံုကိုသာ ၀ယ္ထားလွ်က္ ဂ်ပ္ပင္ကို အက်ီအိတ္ထဲ အသာ လွ်ိဳထည့္ကာ အမ္ပီသရီး ပဲနားေထာင္သလိုလို၊ အိုင္ေပါ့နွင့္ပဲ ခ်ိတ္ထားသလိုလို လုပ္ၾကေသးသည္ မဟုတ္ကုန္ေလာ။
ခလရ(…)သို႔ေရာက္လွ်င္ တပ္ေရးဗိုလ္ႀကီး ႐ုံခန္းသို႔ ၀င္ၿပီးေနာက္ “ အကိုႀကီး …ကြၽန္ေတာ္ အီးမီးတပ္က ေရး/ေထာက္ပါခင္ဗ်..ကြၽန္ေတာ့္ တပ္ရင္းမွဴးက အကိုႀကီးတို႔ဆီက ဆိတ္တစ္ေကာင္ ထုတ္ခိုင္းလိုက္လို႔ လာထုတ္တာပါ ” ဟု သတင္းပို႔လိုက္ေလသည္။ ထိုအခါ ခလရမွ တပ္ေရး ဗိုလ္ႀကီးက “ ေအာ္ ေအးေအး ဒါဆို ကိုယ့္ဆီမွာ ဆိတ္ဖိုးေငြ သြင္း၊ ၿပီးရင္ ဟိုဆရာႀကီးနဲ႔ လိုက္သြားၿပီး ဆိတ္ကို ေခၚသြားေပေတာ့ ” ဟု ျပန္ေျပာမွ သတိရမိသည္။ ဆိတ္ကို ဘယ္လို ေခၚသြားရမည္နည္း။ ဟိုက္…ေသၿပီ။ တပ္ရင္းမွဴးေရွ႔မွာ အင္ပရက္ရွင္ တက္ေအာင္ ဆိုၿပီး တက္ၾကြတဲ႔ ၾကက္ဖေလး စတိုင္ျဖင့္ ၀ုန္းခနဲ႔ ထလစ္လာတာ၊ ဆိတ္ေမာင္းဖို႔ ရဲေဘာ္တစ္ေယာက္ ေခၚခဲ႔ဖို႔ ေမ႔လာၿပီ။ ဒီအခ်ိန္မွေတာ့ မတတ္နိုင္။ ျပန္သြားေခၚလွ်င္လည္း တပ္ရင္းမွဴးက ေကာင္းေကာင္း ဆဲလႊတ္မွာ ေသခ်ာေနသျဖင့္ ျပန္မေခၚခ်င္။ ကဲ.. တတ္နိုင္ပါဘူး၊ ကုိယ့္အျပစ္နဲ႔ ကိုယ္ေပါ့၊ ျဖစ္သလို ၾကည့္လုပ္သြားမွပဲ ဟု ေတြးကာ ဆရာႀကီးေနာက္ကေန ကုပ္ကုပ္ေလး လိုက္သြားရေလသည္။
အခ်ဳပ္ခန္းလိုလို၊ ျခံလိုလိုဟာ တစ္ခုေရွ႔ေရာက္လွ်င္ လိုက္ပို႔ေသာ ဆရာႀကီးက ေသာ့ဖြင့္ေပးၿပီး “ ကဲ…ဗိုလ္ႀကီး …..ႀကိဳက္တဲ႔ အေကာင္သာ မ သြားေပေတာ့ “ ဆိုသျဖင့္ အထဲကို လွမ္းၾကည့္ လိုက္မိေလသည္။ တပ္ရင္းမွဴး ခိုင္းလိုက္ေသာ တာ၀န္မို႔သာ ေရြးရသည္။ ကိုယ့္အတြက္သာ ဆိုလွ်င္ေတာ့ တစ္ေကာင္မွ မႀကိဳက္ဟု ေျပာမိေပလိမ္႔မည္။ ျခံထဲက ဆိတ္မ်ားကား ပိုင္ရွင္မဲ႔မ်ား ပီပီ အစားမစားရ၊ ေရမေသာက္ရသည္မွာ မည္မွ် ၾကာၿပီ မသိ။ နာဇီအက်ဥ္းစခန္းထဲက ဂ်ဴးမ်ားေလာက္ေတာင္ ေျပာင္ေျပာင္ ေရာင္ေရာင္ မရိွေတာ့။ အားလံုး သာေခြယိုင္ကေလးမ်ား ခ်ည္းျဖစ္ကုန္ေလသည္။ အင္း …. တိရိစာၦန္ဘ၀ ေရာက္တာေတာင္ ေမွာင္ခို ဖမ္းဆီးပစၥည္း ျဖစ္ရသည့္ တိရိစာၦန္မ်ား၏ ဘ၀ မွာ သာ႐်္ ဆိုးလွေပသည္ ဟု ေတြးမိကာ တရားရသလိုလို ျဖစ္သြားမိ၏။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ “ ကဲပါ ဆရာႀကီးရာ တစ္ေကာင္မွလဲ မစြံပါဘူးဗ်ာ၊ ေရြး မေနေတာ့ပါဘူး၊ လမ္းေလွ်ာက္နိုင္မယ္ ထင္တဲ႔ အေကာင္သာ ေပးလိုက္ပါေတာ့ ” ဟု ေျပာရင္း အျပင္ကသာ ရပ္ေစာင့္ေနလိုက္ရ ေတာ့သည္။ တစ္ေအာင့္မွ် ၾကာလွ်င္ ဆိတ္တေကာင္ ဆြဲလွ်က္ ဆရာႀကီး ေရာက္လာေလသည္။ “ ဗိုလ္ႀကီးေရ ဒီအေကာင္ကေတာ့ အသန္မာဆံုး အေကာင္ ထင္တာပဲဗ်၊ ဒါပဲ ေခၚသြားေပေတာ့ ” ဆိုသျဖင့္ လွမ္းၾကည့္ လိုက္ရာ ပိုလီယို ေရာဂါသည္လိုလို ေလငန္းဖန္းေနသူလိုလို စတိုင္ျဖင့္ ယိုင္နဲ႔နဲ႔ ေလွ်ာက္လာသည့္ ဆိတ္ တစ္ေကာင္ကို ေတြ႔လိုက္ရေလသည္။
ဆရာႀကီးထံမွ ဆိတ္ကို လက္လႊဲယူလိုက္ၿပီးေနာက္ တပ္ကို ဘယ္လို ေခၚသြားရမလဲ အပူတျပင္း စဥ္းစားရ၏။ ပထမ ဆိုင္ကယ္ ေနာက္ၿမီးမွာ ႀကိဳးခ်ည္ၿပီး ေရွ႔ကေန ဆြဲၾကည့္သည္။ မရ။ ဆိတ္က မလိုက္နိုင္။ အားျပတ္ေန ေသာ ဒုကၡသည္ ျဖစ္ရကား ေနာက္က တရြတ္တိုက္ ပါလာ၏။ ဤနည္းျဖင့္ မရေတာ့ ေနာက္တစ္နည္း စမ္းၾကည့္ရျပန္၏။ လူက ဆိုင္ကယ္ေပၚက ဆင္းလွ်က္ တြန္းၾကည့္၏။ ဆိုင္ကယ္က စူပါကပ္လို ေပါ့ေပါ့ပါးပါး မဟုတ္၊ စူဇူးကီး ဆိုင္ကယ္ ျဖစ္ရကား ေလးသျဖင့္ ၾကာရွည္ မတြန္းနိုင္။ အေရးထဲ ဆရာဆိတ္က လမ္းေဘးမွာ သစ္ပင္ စိမ္းစိမ္း ျမင္တိုင္း သြားသြားစားေနရကား ဆိုင္ကယ္ကို ဆြဲလွဲေနသလို ျဖစ္ေန၏။ ထိုနည္းလည္း မစြံ။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ ဆိုင္ကယ္ကို စက္ႏႈိးၿပီး ဂီယာ ၀မ္း ထိုးလွ်က္ ညာဘက္ျဖင့္ လီဗာကို ထိန္းကိုင္ရင္း သူ႔အလိုလို ေရြ႔ေစရသည္။ လြတ္ေနေသာ ဘယ္လက္ျဖင့္ ဆိတ္ လည္ပတ္ႀကိဳးကို ဆြဲၿပီး ဆိုင္ကယ္ေဘးကေန ကပ္ေလွ်ာက္ရေတာ့သည္။ ဤသို႔ျဖင့္ အလာတုန္းက စစ္ကားထဲမွ မင္းသားစတိုင္ ဖမ္းလာခဲ႔ေသာ ကြၽန္ေတာ္မွာ အျပန္က်ေတာ့ ညာလက္တြင္ ဆိုင္ကယ္ လီဗာ၊ ဘယ္လက္တြင္ ဆရာဆိတ္ကို ဆြဲလွ်က္ မဟာသၾကန္စာ ထဲက သိၾကားမင္း လူ႔ျပည္ ဆင္းသည့္ စတိုင္သာ ဖမ္းရေလေတာ့သည္။ ေျပာက္က်ား ဂ်ာကင္ လက္ျပတ္ကို ၀တ္လွ်က္၊ ဟဲလ္မက္ကို မာန္ပါပါ ေဆာင္းကာ ေနကာမ်က္မွန္ တကားကားျဖင့္၊ ေဘးက ဆြဲလာေသာ ဆိတ္က တပဲပဲ ေအာ္ျမည္လွ်က္၊ ညာဘက္ျဖင့္ လီဗာကို ထိန္းကိုင္ထားေသာ ဆိုင္ကယ္က တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္ ခုန္ထြက္ေတာ့ မလိုလို၊ ေရွ႔ကို ေျပးေတာ့မလိုလို ျဖစ္ျဖစ္သြားလွ်က္နွင့္ ကြၽန္ေတာ့္ အျဖစ္မွာ မည္သည့္ ဘ၀က အကုသိုလ္မွန္းေတာ့ မသိ။ စတိုင္ကား ပဲ႔လွေခ်သည္။
ခလရ တပ္က ထြက္ေတာ့ ရန္ကုန္-စစ္ေတြ ကားလမ္းမႀကီးေပၚ ေရာက္လာ၏။ တပ္နယ္ေျမထဲတြင္ ဖြဲ႔စည္းပံု ပ်က္တာက အေၾကာင္းမဟုတ္။ ကိုယ့္ကို ေစာင့္ ၾကည့္မယ့္လူ မရိွ။ ယခု ကတၱရာလမ္းမေပၚဆိုေတာ့ ကားေတြက တစ္၀ီ၀ီ ျဖတ္သြားေနၾကသည္ ျဖစ္ေလရကား မ်က္နွာပူရသည့္ ဒုကၡက ပိုလာေလသည္။ အေရးထဲ ကုလားဂ်စ္ ( ၀ီလီဂ်စ္ကို လူအမ်ားႀကီးစီးလို႔ရေအာင္ ေနာက္က ေဘာ္ဒီ အရွည္ႀကီး ထပ္ဆက္ထားသည့္ ဂ်စ္ ) မ်ားေပၚတြင္ လိုက္ပါလာေသာ အျဖဴအစိမ္း၀တ္ ဆရာမေလးမ်ားက တစ္မ်ိဳး။ ေက်ာင္းဆရာမဆိုေတာ့ ဘယ္သူ႔ကိုမွ ေၾကာက္တာ မဟုတ္ေလရကား ေဘးနားက ျဖတ္သြားတိုင္း တစ္မ်ိဳးၿပီး တစ္မ်ိဳး ေအာ္ဟစ္ ေလွာင္ေျပာင္ သြားၾကေလသည္။ “ ဟယ္.. ေကာင္းဘြိဳင္ မဟုတ္ဘူးေတာ့ ဆိတ္ဘြိဳင္ ဆိတ္ဘြိဳင္ ” ဟူ႐်္ တစ္မ်ိဳး၊ “ ဗိုလ္ႀကီးက ဆိတ္လည္း ေက်ာင္းတတ္တယ္ေတာ့ ” ဟူ႐်္ တစ္သြယ္၊ “ ခ်စ္စရာေလးဟယ္.. လူကို ေျပာတာ မဟုတ္ဘူး၊ ဆိတ္ကို ေျပာတာ ” ဟူ႐်္ တစ္ဖံု အမ်ိဳးမ်ိဳး ေအာ္ဟစ္ ေလွာင္ေျပာင္သြားၾကေလရာ ကြၽန္ေတာ့္ တစ္သက္နွင့္ တစ္ကိုယ္ ဒီတစ္ခါေလာက္ အရွက္ကြဲတာ မၾကံဳဖူးေတာ့ေခ်။ တစ္ခါ အေျပာင္ခံရတိုင္း တစ္ခါ ေဒါသျဖင့္ ၾကည့္မိေလသည္။ သူတို႔ကို မဟုတ္။ ဆြဲလာေသာ ဆိတ္ကိုသာ ျဖစ္ပါ၏။ စိတ္ထဲကေန အခါခါလည္း ေမတၱာပို႔ေနမိေလသည္။ ေသခ်င္းဆိုး ဆိတ္ ..ဟူ႐်္။
ဤသို႔ျဖင့္ မယားနွစ္ေယာက္ ယူထားမိသည့္ လူလို ကြၽန္ေတာ့္မွာ ဆိတ္ကားတစ္ဖက္၊ ဆိုင္ကယ္ကား တစ္ဖက္ျဖင့္ တလႈပ္လႈပ္၊ တေရြ႔ေရြ႔ ခ်ီတက္လာရာ ညေန ေနေစာင္းမွ တပ္ကို ျပန္ေရာက္၏။ တပ္အ၀င္ ဆိုင္းဘုတ္ကို အေ၀းက လွမ္းျမင္ရသည္မွာ ဒီတစ္ခါေလာက္ က်က္သေရနွင့္ ျပည့္စံုတာ မရိွေတာ့။ တပ္အနီးသို႔ ေရာက္သည္နွင့္ “ ေဟ့ အာရ္ပီ.. အာရ္ပီ ျမန္ျမန္လာပါဟ၊ ျမန္ျမန္လာပါဟ ” ဟု တေၾကာ္ေၾကာ္ ကုန္းေအာ္ရ၏။ အာရ္ပီ ေခၚ တပ္ရဲမွာ အေလာသံုးဆယ္ ေျပးထြက္လာလွ်က္ သူ႔ဗိုလ္ႀကီး အျဖစ္ကို ျမင္ရေသာအခါ မ်က္နွာ ၿပံဳးၿဖီးၿဖီး ျဖစ္ေနေလသည္။ ၿပီးမွ မ်က္နွာပိုး အသာသတ္လွ်က္ လက္ထဲက ဆိတ္ကို လာဆြဲ၏။ “ ဘယ္ သြားထားရမွာလဲ ဗိုလ္ႀကီး ” ဟု အလိုက္ကန္းဆိုး မသိ ေမးေလသျဖင့္ လူက ေမာေမာ ေဒါသက ျဖစ္ျဖစ္ျဖင့္ “ ညေနစာ သတ္စားလိုက္ေဟ့ ” ဟု ေအာ္လိုက္ေလသည္။ ဤကဲ႔သို႔ ရြဲ႔ေျပာသည္ကိုပင္ တပည့္ေက်ာ္က မရိပ္မိဘဲ လူပ်ိဳစစ္သည္ စားရိပ္သာဘက္ ဆြဲသြားသျဖင့္ “ ေဟ့ အေကာင္… မင္းကို ရြဲ႔ေျပာတာဟ ၊ တကယ္ သြားရသလား လဒရဲ႔ ၊ တပ္ရင္းမွဴး သိလို႔ကေတာ့ ငါ့ကို ဆဲေတာ့မွာပဲ၊ သြား …. တပ္ရင္း အရာခံဗိုလ္ ဆရာႀကီး ဆီသြားအပ္ေခ်၊ ေမြးျမဴေရး ျခံထဲ ထည့္ထားလိုက္ပါလို႔ ေျပာလိုက္ ” ဟု ျပန္ေျပာရင္း ဆိုင္ကယ္ေပၚ တက္ခြကာ ထြက္လာခဲ႔ရေလသည္။ ထိုညက အေဆြေတာ္ ဆိတ္ နွိပ္စက္ထားသည္မွာ လူတစ္ကိုယ္လံုး ေညာင္းညာ ကိုက္ခဲေနသျဖင့္ ညဘက္ လုပ္ေနက် ေျခရွည္ျခင္း အမႈကို မလုပ္နုိင္ေတာ့ဘဲ အိပ္ရာသို႔ ေစာစီးစြာ ၀င္ခဲ႔ရ ေလသတည္း။ ဒီေန႔ ကံမေကာင္းပါလားေနာ္……..။
ကိုဥာဏ္(စက္မႈ)
စစ္သားကိုမွ ခ်စ္အားရက္သူ….သို႔
ဒီေန႔ေတာ့ဘာမွလည္း လုပ္စရာသိပ္မရွိတာနဲ႔ ညီကိုတစ္ေတြ တပ္ေရးဗိုလ္ႀကီးအိမ္ဘက္ ထြက္ခဲ့ၾကတယ္။ ညစာစားၿပီး အခ်ဳိေလးဘာေလး ကပ္တြယ္ရလည္း နဲသလားလို႔။ ဒီလိုပဲလူပ်ဳိဘဝက ဟိုဆိုက္ကားတြဲ ဒီဆိုက္ကားတြဲနဲ႔ အဆင္ေျပေအာင္ေနရတာ။ အိမ္ေရွ႕ကို ေရာက္မယ္မလို႔ရွိေသး မငိုနဲ႔ေလကြာ အခုက်မွ သူဇာကလည္းကြာ …တဲ့ ငိုမွာပဲ ငိုေတာ့ဘာျဖစ္လဲ..တဲ့ မသူဇာ(တပ္ေရးဗိုလ္ႀကီးကေတာ္က)က သူ႔ေယာက်္ားကို ျပန္ေအာ္တယ္။ လိုက္မလာပါနဲ႔ ကိုယ့္ဟာကို ရန္ကုန္မွာ ကိုယ့္စာကိုသင္ေနပါလို႔ ကို ဖုန္းဆက္ ကတည္းက သူဇာ့ကို ေျပာခဲ့တာပဲေလ .. သူဇာ့ဘာသာသူဇာ အတင္းလာတာကိုး။ ဘာျဖစ္လဲ လာေတာ့ ကိုယ့္ေယာက္်ားေနာက္ကိုယ္လိုက္တာတာပဲ.. အင္းလိုက္လာေတာ့ အခုသိၿပီမဟုတ္လား…တဲ့ ကိုသက္ေနာင္(တပ္ေရးဗိုလ္ႀကီး)ကလည္း ျပန္ေျပာပါတယ္။
ျဖစ္ပုံကဒီလိုပါ။ အိမ္ေထာင္က်တာသိပ္မၾကာေသးတဲ့ ကြ်န္ေတာ္တို႔ တပ္ေရးဗိုလ္ႀကီးအသစ္ ကိုသက္ေနာင္ ရွိရာ တပ္ကို သူ႔ဇနီးျဖစ္တဲ့ က်ဴတာအစ္မ မသူဇာက လိုက္လာပါတယ္။ ေက်ာင္းပိတ္ရက္ရွည္ရတုန္း။ အဲဒီထိကို ဘာမွ ျပသနာမတက္ေသးပါဘူး။ ျပသနာက မနက္က တပ္ရင္းအဝင္လမ္းတစ္ေလွ်ာက္က လယ္ေတြ ေကာက္စိုက္ပြဲ အႀကီးအက်ယ္လုပ္ ရွိသမွ်စစ္သည္ ရဲေမေတြ ေယာက္်ားမိန္းမ အတြဲေတြလိုက္ လယ္ထဲဆင္းၾက ေကာက္စိုက္ၾက လူပ်ဳိေတြအားလုံးလည္း ပ်ဳိးထုံးသယ္ၾက စိုက္ၾကနဲ႔ တအုံးအုံး ေပ်ာ္စရာႀကီး။ တပ္ေတြမွာက ကိုယ့္တပ္က လယ္စပါးကိုကိုယ္တိုင္စိုက္ၾကပ်ဳိးၾက အားလုံးကိုယ့္တပ္အင္အားေတြနဲ႔ ရသမွ် စက္ပစစည္းကိရိယာေတြနဲ႔လုပ္ၾကကိုင္ၾကတာေပါ့။ ျပသနာကအဲဒီမွာစတာပါ။
တပ္ရင္းမွဴးနဲ႔ ဒုရင္းမွဴးအျပင္ သူတို႔ဇနီးေတြပါ လယ္ထဲဆင္းပ်ဳိးထုံးေတြေျဖ စိုက္ၾကပ်ဳိးၾကလုပ္ေတာ့ အရာရွိ အငယ္ေတြနဲ႔သူတို႔ ဇနီးေတြပါလိုက္ဆင္းၾကရတာေပါ့။ ဒီေတာ့ တပ္ေရးဗိုလ္ႀကီးကေတာ္ ခနေရာက္လာတဲ့ က်ဴတာမမလည္း ထမီကိုေရမစြပ္ေအာင္ပ ဒူးအထက္ခပ္တိုတို…ဆိုၿပီး ဆင္းရေတာ့တာေပါ့။ ထုံးစံပဲဒါက။ဖိုးသားတို႔ကေတာ့ သိတဲ့အတိုင္းပဲ ပြဲဆူေအာင္ ကက္ဆက္နဲ႔ လူပ်ဳိရိပ္သာက amplifier တြဲၿပီးသီခ်င္း ေကာင္းေကာင္းေတြနဲ႔ ျမဴးထူးတက္ၾကြ သထက္ျမဴးေအာင္ဖြင့္လိုက္ လယ္ထဲဆင္းလိုက္ တစြပ္စြပ္နဲ႔ဝင္စိုက္လိုက္၊ ကန္သင္းရိုးေပၚ ျပန္တက္ လဖက္စားလိုက္ ေရေႏြးၾကမ္းေသာက္လိုက္နဲ႔။ အေတာ္ကိုဟုတ္ေနတာပဲ။ မဟုတ္တာက ညေနေရခ်ဳိးၿပီး ခႏၶာကိုယ္ လက္ေတြနာက်င္ကိုက္ခဲကုန္တာပဲ။ ျဖစ္မွာေပါ့ တစ္ခါမွမ အဲလို ကုန္းကုန္းကြကြ ေကာက္မစိုက္ခဲ့ဘူးတာေလ။ အဲဒီလိုပဲေပါ့။
ရန္ကုန္မွာ စာသင္တာေလာက္လုပ္ခဲ့ရတဲ့ က်ဴတာ မသူဇာ ခမ်ာ မေန႔တစ္ေန႔ကမွ တပ္ထဲကို ေရာက္ဖူး တယ္ရွိေအာင္ ေက်ာင္းေလးခနပိတ္တုန္းလိုက္လာပါတယ္။ တပ္ရင္း တစ္ရင္းလုံးကြ်တ္ ထြန္တုန္းဖြင့္ပြဲ ေကာက္စိုက္ပြဲေတာ္ႀကီးနဲ႔လာတိုးေနရတယ္။ တိုးတာထက္ အႀကီးေတြရဲ႕ ဇနီးေေတြ ရဲေမ(စစ္သည္ဇနီး)ေတြနဲ႔ သူလိုကိုယ္လို လယ္ထဲဆင္း ေပ်ာ္ေပ်ာ္ပါးပါး အၿပိဳင္ေကာက္ဝင္စိုက္ေတာ့ က်ဴတာလည္းမရဘူး။ တပ္ေရးဗိုလ္ႀကီးဆီ အလည္ေတြ ဘာေတြေဘးခ်ိတ္ စစ္တပ္ထုံးစံအတိုင္း သူမ်ားတန္းတူလုပ္ ကိုယ္လည္းလိုက္ပါလုပ္ေဆာင္ ရတဲ့ ရိုးရာအတိုင္း ကိုသက္ေနာင္ ကိုယ္တိုင္ကလည္း ကဲ သူဇာ လုပ္မင္းပါ ဆင္းဖို႔ျပင္ ဆိုၿပီး ဇြတ္….လယ္ထဲကို တြန္းမခ်ရုံတမယ္ ခိုင္းေတာ့တာဆိုေတာ့ မသူဇာတို႔ ပြဲပ်က္တာေပါ့။ သူ မေျပာနဲ႔ ဒီေမာင္တို႔ေတာင္ တစ္သက္နဲ႔တစ္ကိုယ္ ဒီလုိမ်ဳိး တစ္ခါမွ ေကာက္စိုက္ခဲ့ရတာမွ မဟုတ္တာ။ ေဟာ အခုညေရာက္ေတာ့ ကိုယ္လက္ေတြ ကိုက္ခဲနာက်င္ သူမ်ားေတြထက္ အေတြ႕အႀကဳံမရွိ ေနပူလည္းမိရွာ ေအာက္ကေရ ေဘာင္လႊာလႊာမွာ … ခမ်ာမွာ မငိုပဲ ခံႏိုင္ရိုးလား အခုေတာ့ သူ႔ခ်စ္ေမာင္ တပ္ေရးဗိုလ္ႀကီး ကိုသက္ေနာင္ကိုပဲ အျပစ္လုပ္လို႔ တဟီးဟီးတရႊတ္ရႊတ္ ငိုေနပါေရာလား။
အေနာ္တို႔လည္း သေဘာေပါက္လိုက္ပါတယ္။ အိမ္ ဝန္းထဲကိုမဝင္ေတာ့ဘဲ လွည့္ျပန္လာခဲ့ၾကေတာ့တယ္။ တိတ္ပါကြာ ကိုယ္ေဆးလိမ္းၿပီး သက္သာေအာင္ ႏွိပ္ေပးပါ့မယ္ေနာ္။ ကဲကဲ မငိုနဲ႔ေနာ္။ မႀကီးမငယ္နဲ႔ကြာ ၾကည့္စမ္း ရန္ကုန္က သူဇာ့တပည့္ေတြမ်ား ျမင္ရင္ေနာ္ ရွက္စရာႀကီး ေနာ္ မငိုနဲ႔…ဘာညာ…နဲ႔ေပါ့ဗ်ာ ။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ အစ္ကိုႀကီးတစ္ေယာက္ ဟိုအရင္ေန႔ေတြက ဟိုသူ႔ကိုေဟာက္ ဒီသူ႕ကိုေျခာက္နဲ႔ အခုမ်ားေတာ့ အသံေလးကိုခ်ဳိလို႔…. အင္း ကြ်န္ေတာ္တို႔လူပ်ဳိေတြပဲေအးပါတယ္။ အဲဒီလို အေျခအေနမ်ဳိးၾကေတာ့လည္း…အဟဲဟဲ ဟုတ္တယ္ေလ။ အေနာ္တို႔ မိန္းမယူခဲ့ရင္လည္း သူ ခမ်ာ ေဒၚသူဇာလိုပဲ ေနရွာမွာ…. ဆိုေတာ့ မယူေသးတာပဲ ေကာင္းပါတယ္ဗ်ာ …ေနာ္။
မွတ္ခ်က္။ ။ဒီလိုမ်ဳိးေတြေၾကာင့္ ကြ်န္ေတာ့္ညီမေလးျဖစ္တဲ့ အာမီဆိုးလ္ ကေတာ့ သူ႔ဘေလာ့ထဲမွာ ပို႔စ္တစ္ခုအေနနဲ႔ကို ထည့္ေရးမွာၾကားထားရွာပါတယ္ဗ်ာ။ သက္ဆိုင္သူ မမ ညီမမ်ား အဲဒီမွာလည္း သြားဖတ္ႏုိင္ၾကပါတယ္ခင္ဗ်ား။ @ေနလြမ္းသူ
( ေနလြမ္းသူ ခရီးလြန္ေနသျဖင့္ ကြၽန္ေတာ့္ နာမည္ျဖင့္ ပင္ တင္ေပးလိုက္ပါသည္။ ေနလြမ္းသူ အား သတိရ လြမ္းဆြတ္ေနၾကကုန္ေသာ ပရိသတ္ အေပါင္း ေက်နပ္နိုင္ၾကပါေစ.. ကိုဥာဏ္(စက္မႈ) )
Saturday, July 19, 2008
အသံတစ္ခု အေၾကာင္း
“ ရႊီး…..”
ဤအသံသည္ မည္သည့္ အသံနည္း။ ကေလးက စ ေခြးက စ သိပါသည္။ ၀ီစီသံေခၚ ခရာသံတည္း။ စစ္သားမွန္သမွ် ထိုအသံကို ရင္းနွီးရသည္။ တပ္ထဲစေရာက္ၿပီး စစ္ယူနီေဖာင္း အစိမ္းကို မ၀တ္ရေသးခင္ ကတည္းကပင္ ထိုအသံနွင့္ စတင္မိတ္ဆက္ၾကရသည္။ ထိုအသံသည္ ကၽႊန္ေတာ္တို႔အား တပ္မေတာ္တည္း ဟူေသာ မိခင္ႀကီးက ႀကိဳဆိုလိုက္သံေပတည္း။ ဗိုလ္ေရြး အဖြဲ႔တြင္ ၀င္ေရာက္ ေျဖဆိုၾကစဥ္ကတည္းက တန္းစီ တန္းျဖဳတ္ ခရာသံကို စတင္ၾကားခဲ႔ရသည္။ သို႔ေသာ္ ထိုစဥ္ကေတာ့ ၎အသံ၏ အာနိသင္ကို ေသခ်ာစြာ မပိုင္းျခားတတ္ေသး။ မေၾကာက္ရြံ႔တတ္ေသး။ အေမ႔နို႔နံ႔ မျပယ္ေသးသည္႔ ကေလးငယ္ေလးမ်ား သဖြယ္ ေျပးလိုက္ လႊားလိုက္ျဖင့္ ေပ်ာ္ရႊင္ျမဴးထူးစြာ လႈပ္ရွားၾက ကုန္ေလသည္။ သို႔ေသာ္……..မၾကာမီ။
ဗိုလ္ေရြးေအာင္ၿပီး ဗိုလ္ေလာင္းဘ၀ စတင္ေရာက္ရိွသည္နွင့္ ထိုအသံ၏ အာနိသင္ကို ေကာင္းေကာင္းႀကီး သိရေလေတာ့သည္။ မနက္ ၅ နာရီထိုးသည္နွင့္ အိပ္ရာထခ်ိန္ ခရာသံမွစတင္ကာ ခရာသံ တ႐ႊီး႐ြီးျဖင့္ ေန႔တေန႔ စတင္လည္ပတ္ေတာ့သည္။ အိပ္ရာထခ်ိန္ ခရာသံ၊ ၾကံ့ခိုင္ေရး PT ခရာသံ၊ မနက္ ရ နာရီ နိုင္ငံေတာ္ အလံ အေလးျပဳ တန္းစီ ခရာသံ၊ ေက်ာင္းသြား Academic တန္းစီခရာသံ၊ ေန႔လည္ ထမင္းစားျပန္ တန္းစီ ခရာသံ၊ ထမင္းစားၿပီး ေက်ာင္းျပန္သြားရန္ တန္းစီ ခရာသံ၊ ညေန ေက်ာင္းဆင္းခ်ိန္ အေဆာင္ျပန္ရန္ တန္းစီ ခရာသံ၊ ညေနပိုင္း ကိုယ္လက္ ၾကံ့ခိုင္ေရး PT ခရာသံ၊ ညေန ၅ နာရီခြဲ နိုင္ငံေတာ္ အလံ အေလးျပဳ တန္းစီ ခရာသံ၊ ညေန ရ နာရီ Study ၀င္ရန္ တန္းစီ ခရာသံ၊ ည ၉ နာရီခြဲ Study တန္းျဖဳတ္ ခရာသံ၊ ည ၁၀ နာရီ မီးပိတ္ အိပ္ခ်ိန္ ခရာသံ ( ဟူး…..ေမာေတာင္ေမာတယ္ ) စသည္ျဖင့္ ခရာသံမ်ားကား တေနကုန္ ဆူပြက္လွ်က္။ ကြၽန္ေတာ္တို႔မွာ သံပတ္ေပးထားသည့္ စက္ရုပ္ကေလးမ်ား အလား ခရာသံကို မခ်စ္ေသာ္လည္း ေအာင့္ကာ နမ္းလွ်က္ တေန႔တာ ကုန္ဆံုးေစရေတာ့သည္။
ဗိုလ္ေလာင္းမ်ားကား မနက္ အိပ္ရာထခ်ိန္ ခရာသံကို ငွက္ဆိုးထိုးသံ အျဖစ္ လည္းေကာင္း၊ မီးပိတ္ အိပ္ခ်ိန္ ခရာသံကို ႀကိဳးၾကာသံ အျဖစ္ လည္းေကာင္း တင္စား ၾကကုန္ေလသည္။ ခရာသံသည္ ကြၽန္ေတာ္တို႔၏ အရပ္သား စိတ္ဓာတ္မ်ားကို စစ္သား စိတ္ဓာတ္မ်ား အျဖစ္ အေရာင္ေျပာင္းေပး ေလေတာ့သည္။ ခရာသံကို ေၾကာက္ရသည္။ လန္႔ရသည္။ မေၾကာက္႐်္ မလန္႔႐်္ မျဖစ္။ တန္းစီခရာသံ ေနာက္မွ ေျပး၀င္လာသူမ်ား လူစင္စစ္က ဖားျဖစ္ကုန္ေသာေၾကာင့္ ေပတည္း။ တစ္ခါတစ္ရံ ကြၽမ္းထိုး၀င္ရသျဖင့္ ေမ်ာက္ျဖစ္ရေသာ အခါမ်ား လည္း ရိွကုန္ေလသည္။ ခရာသံကို ေၾကာက္လန္႔ရသကဲ႔သို႔ ခ်စ္ရေသာ အခ်ိန္မ်ားလည္း ရိွကုန္ေလသည္။ ထိုအခ်ိန္မ်ားမွာ တနဂၤေႏြ တပ္ျပင္ထြက္ Out pass တန္းစီခရာသံ၊ လူမႈ၀န္ထမ္း ဖက္ထိပ္ တန္းျဖဳတ္ ခရာသံ နွင့္ တစ္နွစ္တစ္ခါ ခြင့္ျပန္ရန္ တန္းစီေသာ ခြင့္ျပန္ခရာသံ တို႔ေပတည္း။ ပံုမွန္တန္းစီခ်ိန္မ်ားတြင္ ေနာက္က် တတ္သူမ်ားမွာ ထိုအခါမ်ိဳးမ်ားတြင္ လြန္စြာ ၀ီရိယ ေကာင္းၾကလွ်က္ ညာထိပ္စီးခ်ည္း ျဖစ္ကုန္ေလသည္။ သို႔ျဖစ္႐်္ ဗိုလ္ေလာင္းမ်ားမွာ ခရာသံကို မခ်စ္ေသာ္လည္း ေအာင့္ကာနမ္း ဆိုသကဲ႔သို႔ ခ်စ္ေၾကာက္ႀကီး ျဖစ္ၾက ရေလသတည္း။
ခြင့္ျပန္ဗိုလ္ေလာင္းတို႔ ပထမဆံုး ၾကံဳရသည္မွာ ျပင္ဦးလြင္မွ ဆင္း႐်္ မႏၱေလးၿမိဳ႔သို႔ စ၀င္သည္နွင့္ ထံုးေပသီး ေခၚ ကိုကို ေမာ္ေတာ္ပီကယ္တို႔၏ ခရာသံကို ၾကားရခ်ိန္တြင္ နားရြက္ကေလးမ်ား အလိုလို ေထာင္သြားတတ္ျခင္း ေပတည္း။ ဤမွ်အထိ ၀ီစီသံ တန္ခိုးကား ႀကီးမားလွေခ်ေလသည္။ ပထမနွစ္ ဗိုလ္ေလာင္း ဘ၀ ခြင့္ျပန္စဥ္ အမွတ္တရ ျဖစ္ရသည္မွာ မနက္မိုးလင္း အိပ္ရာထ႐်္ မနက္စာစားရန္ အေမ လာႏႈိးစဥ္ “ ဟုတ္.. ရိွ ” ဆိုၿပီး ခုန္ထလိုက္မိျခင္း ျဖစ္ေလသည္။ မိခင္ျဖစ္သူမွာ ႐ုတ္တရက္ လန္႔ျဖန္႔သြားလွ်က္ “ ဟဲ႔ ပလုပ္တုတ္” ဟု ျမည္တမ္းမိၿပီးမွ သားကို ၾကည့္ကာ မ်က္ရည္၀ဲရေလ သတည္း။ အေမ႔အိမ္တြင္ မနက္ အိပ္ရာႏႈိးတိုင္း မိခင္နွင့္ ရန္တက်က္က်က္ ျဖစ္ေအာင္ပင္ အိပ္ယာထ ပ်င္းတတ္လွေသာ သားေမာင္သည္ တစ္နွစ္တာဟူေသာ အခ်ိန္တိုေလး အတြင္း အိပ္ရာထခ်ိန္ ခရာသံကို ၃၆၅ ခါေလာက္ နာခံလိုက္ရေသာ အခါ ႐ုတ္ျခည္း ေျပာင္းလဲ သြားေလသျဖင့္ အေမမွာ ဂရုဏာသက္မိေလသည္။ မ်က္၀န္းတြင္ မ်က္ရည္မ်ား ရစ္၀ိုင္းလာသည္ကို သားျဖစ္သူ မျမင္ေအာင္ သိမ္းဆည္းလွ်က္ မနက္စာ အသင့္ျဖစ္ေၾကာင္း ေျပာကာ အခန္းတြင္းမွ အျမန္ထြက္ သြားေလေတာ့သည္။
ခြင့္ျပန္ကာလ ခ်စ္သူနွင့္ ေလွ်ာက္လည္စဥ္တြင္လည္း ခရာသံကို လန္႔ေနတတ္သည့္ စိတ္က ေပ်ာက္မသြား။ ေမာ္ေတာ္ပီကယ္ ခရာမႈတ္တိုင္း လန္႔ျဖန္႔ကာ ျပဴးျပဴးျပာျပာ ျဖစ္ရေလသည္။ ထိုအခါမ်ားတြင္ ခ်စ္သူက ေဘးက ေန႐်္ တခစ္ခစ္ ရယ္ေလသတည္း။ ေကာင္မေလးနွင့္ အၾကည္ဆိုက္ေနခိုက္ အနမ္းမိုးမ်ား ရြာခ်ရန္ အားယူ လိုက္စဥ္ အေ၀းတေနရာမွ ခရာသံ တစ္ခုခု ၾကားလိုက္ရလွ်င္ လူက ႐ုတ္တရက္ လန္႔ျဖန္႔သြားလွ်က္ ယူထားေသာ ဖီးလ္ ေလးမ်ား ေပ်ာက္ထြက္ ကုန္ေလေတာ့သည္။ ကိုယ္နွင့္ မဆိုင္မွန္းသိပါလွ်က္ လန္႔ေနမိ သျဖင့္ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ ေဒါသ ထြက္ရသလို ခရာကို စတင္တီထြင္ခဲ႔သူကိုပါ ေမတၱာ ေကာင္းေကာင္းပို႔ မိေလသည္။ ဤမွ် အထိ ခရာသံ ဘုန္းတန္ခိုးကား စစ္သားတို႔ အေပၚ ႀကီးမားလွေခ်သည္။
ေက်ာင္းဆင္း႐်္ အရာရိွငယ္ ဘ၀ျဖင့္ တပ္သို႔ ေရာက္ေတာ့လည္း ခရာသံမ်ားက ေပ်ာက္မသြား။ တန္းစီ၊ တန္းျဖဳတ္ ခရာသံမ်ားကား သံေယာဇဥ္ မျပတ္ ေနာက္ကေန ေတာက္ေလွ်ာက္ လုိက္လာေလသည္။ သင္တန္း တက္ရၿပီ ဆိုေတာ့လည္း အဆိုပါ မိတ္ေဆြႀကီးတို႔ကား ေနာက္မွ တေကာက္ေကာက္နွင့္။ ေရွးဘ၀က ေခါင္းေလာင္းတို႔ တူရိယာတို႔မ်ား လွဴခဲ႔ဖူးေလသလား မသိ။ ကုသိုလ္ကား ႀကီးမားလွေခ်သည္။ တပ္မွာေနစဥ္ လက္ေအာက္မွ တပ္ၾကပ္ႀကီးမ်ား၏ လက္ေမာင္းတြင္ တပ္ဆင္ထားေသာ ခရာႀကိဳးနွင့္ ခရာကို ျမင္တိုင္း ေဒါသမ်က္လံုးျဖင့္ ၾကည့္တတ္သျဖင့္ ဆရာႀကီးမ်ားမွာ ဘုမသိ ဘမသိျဖင့္ ခရာေလးမ်ားကို အသာေနာက္ပို႔ ထားရေလသည္။ ဤသို႔ဤပံု ခရာသံကို ရြံေၾကာက္ႀကီး ျဖစ္ေနေသာ ကြၽန္ေတာ္မွာ မဟာသင္တန္း တက္ရန္ ႐ုရွသို႔ သြားရေတာ့မည္ဟု သိရခ်ိန္တြင္ အတိုင္းမသိ ေပ်ာ္မိေလသည္။ ခရာသံျဖင့္ နိုးထရေသာ ဘ၀မွ ခဏတာ ကင္းလြတ္ခြင့္ရၿပီ။ ခရာသံနွင့္ ေ၀းရာသို႔ ေျပးရေတာ့မည္ဟု စိတ္ကူးျဖင့္ ႐ူးမိေလေတာ့သတည္း။
ေမာ္စကို ေဆာက္လုပ္ေရး တကၠသိုလ္ သို႔ ေရာက္ရိွၿပီး ေက်ာင္းသား အေဆာင္ေပၚ စတက္ရေသာ အခါ ေက်ာင္းသားဘ၀ကို တစ္ခါမွ မႀကံဳခဲ႔ရသူမ်ားပီပီ စိတ္လႈပ္ရွားခဲ႔ရေလသည္။ ငယ္ငယ္ကတည္းက စိတ္ကူးယဥ္ ခဲ႔ၾကေသာ တကၠသိုလ္ ေက်ာင္းသားဘ၀ကို မခံစားခဲ႔ၾကရေသာ္လည္း ယခုေတာ့ အတိုးခ်ၿပီး ေက်ာင္းသားေလး လုပ္လိုက္ဦးမည္။ ဗိုလ္ေလာင္းဘ၀ သက္တမ္း တစ္ေလွ်ာက္ တေန႔လာလည္း ဒီမ်က္နာ တေန႔လာလည္း ဒီလူ ဘ၀ျဖင့္ ၿငီးေငြ႔စြာ စာသင္ခဲ႔ရေသာ အေျခအေနမွ ေက်ာင္းသူေလးေတြ တၿပံဳႀကီးရိွေသာ စာသင္ခန္းမ်ားအတြင္း ၀င္႐်္ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသား လုပ္လိုက္ဦးမည္ ဟူေသာ စိတ္ကူးတသီႀကီးျဖင့္ အေဆာင္ေပၚသို႔ တက္ၾကြစြာ တက္ခဲ႔ေလသတည္း။ ကိုယ္ေနရမည့္ အခန္းကို ေရာက္႐်္ ခဏနား၊ ေရမိုးခ်ိဳးၿပီး ခရီးကလည္း ပန္းလာသျဖင့္ အနားယူရန္ အိပ္ယာေပၚ ေခါင္းခ်လိုက္မိစဥ္ ………။
“ ႐ႊီး……”၊ ဟူေသာ မိတ္ေဆြႀကီး အသံကို ႐ုတ္တရက္ ၾကားလိုက္မိသျဖင့္ ႐ုတ္တရက္ ေခါင္းေထာင္ထကာ ေခါင္းရင္း မွန္ျပတင္းေပါက္မွ အျပင္သို႔ လွမ္းၾကည့္မိလိုက္ေတာ့ လား..လား..၊ ေဘာလံုးကြင္း တစ္၀က္ေလာက္ အကြာအေ၀း၌ ဘားတိုက္မ်ား၊ အုတ္အေဆာက္အဦ ျဖဴျဖဴေလးမ်ားကို ေတြ႔လိုက္ရသျဖင့္ ေခါင္းနပန္း ႀကီးသြားကာ ေသခ်ာထၾကည့္လိုက္မိေတာ့ ….။ အ၀င္ဂိတ္၀တြင္ လက္နက္ကိုင္ စစ္သားမ်ား၊ ဂိတ္ အဖြင့္ အပိတ္ ေမာင္းတံ၊ အေဆာက္အဦမ်ား ယူနီေဖာင္းျဖစ္ေနမႈ၊ ဟိုက္ …ေသခ်ာၿပီ။ ဒါ စစ္တပ္ရဲ႔ သေကၤတေတြ။ ေနာက္မ်ားမၾကာမီပင္ ကြၽန္ေတာ္တို႔ အေဆာင္နွင့္ မလွမ္းမကမ္းတြင္ တပ္စြဲ ထားေသာ အင္ဂ်င္နီယာ တပ္ရင္း တစ္ရင္း ျဖစ္ေၾကာင္း သိလိုက္ရေပသတည္း။
ဤသို႔ျဖင့္ ခရာသံကို ေၾကာက္႐ြံ႔ခဲ႔ေသာ ကြၽန္ေတာ္၊ ခရာသံနွင့္ ေ၀းရာသို႔ ေျပးထြက္ခဲ႔ေသာ ကြၽန္ေတာ္၊ ခရာသံ ကင္းမဲ႔ဇံုအျဖစ္ စိတ္ကူးယဥ္ ခဲ႔ေသာ ကြၽန္ေတာ္မွာ ေမာ္စကိုတြင္ ေက်ာင္းသားဘ၀ လာျဖစ္ေနရေသာ္လည္း မနက္ ၅ နာရီထိုးသည္နွင့္ အေဆာင္ေဘးက ရုရွ စစ္တပ္၏ အိပ္ယာထခ်ိန္ ခရာသံျဖင့္ ေန႔စဥ္ နိုးထ ေနရေပ သတည္း။ ကိုဥာဏ္(စက္မႈ)
Wednesday, July 16, 2008
ေဝဒနာ အပိုင္းအစေလးမ်ား (အပိုင္း-၈)
ေရွ႕တန္းေျမကေန တပ္တစ္တပ္ကို သတ္မွတ္ကာလ ျပည့္တာနဲ႔ ေနာက္တန္း ဌာနခ်ဳပ္ ေတြကေန တက္လာတဲ့ တပ္နဲ႔ တာဝန္လဲလွယ္ စခန္းခ်ိန္း ၿပီဆိုတာနဲ႔ အလားလုံးက နဲနဲ တက္ၾကြေန ၾကပါတယ္။ ဘာလို႔နဲနဲ ရတာလဲ ေမးစရာရွိတယ္။ လဲၿပီးမွ ေျမပုံညႊန္း မပည ေတြခ်ေပးၿပီး သြားရွင္းရတာမ်ဳိးဆိုရင္ ဝန္စည္စလြယ္ အေလး အပင္ေတြနဲ႔ တပည့္ေတြပင္ပန္းစြာနဲ႔ ေတာတုိးေပဦးေတာ့။ ခ်ိန္းၿပီဆိုရင္ ေရွ႕တပ္က ေနာက္တပ္ကို ဘယ္ေနရာကေတာ့ ထူးျခားတယ္။ စားစရာဘယ္မွာ ရွာ ေရက ဘယ္လိုခပ္၊ မိုင္းက ဘယ္လိုေနရာေတြမွာ၊ ရံဖန္ရံခါ လုပ္တတ္တဲ့ အေလ့အထေတြ၊ ရန္သူ႔သတင္း၊ မိမိ တပ္ေတြ သတင္း၊ အကုန္အစံုပဲ ေျပာျပထားခဲ့ရတာ။ အဲဒီလိုၿပီး တပ္မဌာနခ်ဳပ္ကို ဘယ္အခ်ိန္ ထြက္ပါ့မယ္ ဆိုတာနဲ႔ အဲဒီအခ်ိန္ ဒိုး ေတာ့။ ဒီလိုအခါမ်ဳိးက် အထူးတလယ္ သတိထားရၿပီ။ ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ အားလုံးက ေနာက္တန္း ခဏ ျပန္နားရၿပီကြ ဆုိၿပီး စိတ္ေတြက ေပါ့ပါး သတိေတြပါ ေလွ်ာ္သြားတတ္တာ မ်ဳိးပါ။ မေတာ္ လမ္းမွာ ရန္သူ ေစာင့္ႀကိဳ ဆြဲမိုင္းနဲ႔ မိမွ ေဂၚသလိဂဲ့ ရတတ္တယ္။ တပ္မေတာ္မွာ ဒါမ်ဳိးေတြက ျဖစ္တတ္ခဲ့ၾကလို႔။ ဒီေတာ့ တပည့္ေတြ မွာေနက်အတိုင္း ပါးစပ္ေတြ ပြစိပြစိ အသံမထြက္ ေျခလွမ္း ၁၅ လွမ္းထက္ ပိုၿပီး ကပ္မေနဖို႔၊ ကလုံဂြမ္ ဒုံဂြမ္ အသံဗလံေတြ လုံေနေစဖို႔ ထပ္တလဲလဲ ဒါပဲ အာေပါက္ေအာင္မွာ ေနရတယ္။
အရမ္းေတြ တက္ၾကြၿပီး ပြိဳင့္(ေရွ႕ေျပး) တပ္ခြဲက လွိမ့္ဆင္းေနရင္လည္း အလယ္မွာ အတန္း စစ္ေၾကာင္းႀကီးက ျပက္ထြက္ၿပီး ေရွ႕ေနာက္ မဆက္မိေတာ့ပါဘူး။ ဒါမ်ဳိး မေတာ္လို႔ ရန္သူက ဆြဲမိုင္းနဲ႔ ေစာင့္ေနခဲ့ရင္ အဲဒီလို အဆက္ျပက္ အစုအဖြဲ႕ေနရာ ေရြးၿပီး တြယ္တတ္ပါတယ္။ ကိုယ္တိုင္လည္း MA-3 ကို အသင့္အေန အထားနဲ႔၊ မသင့္လို႔ကမရဘူး၊ ပစ္ဟဲ့ခတ္ဟဲ့ ဆို ပစ္စရာအတို (ခ်စ္စႏိုးအေခၚ) ပစၥတိုေလးက ဘာမွ အလုပ္မျဖစ္ပါဘူး။ တကယ္တမ္း အံက်ပါးက် သူတင္ကိုယ္တင္ ေဆာ္လို႔ရတာက ဒီ ေသနက္အရွည္ MA-3 ပဲေလ။ ဆိုေတာ့။ ခရီးေတာ့ အေတာ္ေပါက္တယ္၊ ျမန္တယ္၊ ေအးေလျမန္ေပ မကိုး အျပန္ခရီးပဲဟာကို။ ဒီလိုနဲ႔ သံဘိုရြာ ဗ်ဴဟာကိုေရာက္ အုပ္ခ်ဳပ္မွဳလုပ္ ၿပီးတာနဲ႔ ဖင္ပူေအာင္ မနားဘူး ခ်က္ခ်င္း ကားေတြ အသင့္ျပင္ တင္ ထြက္ၾကတာ။ ေဟာ ညေနေစာင္း ပဲႏြယ္ကုန္းကိုေရာက္တယ္။ ထုံးစံအတိုင္း တပ္မေတာ္ စစ္ရထားက အသင့္ေစာင့္လို႔။ ပဲႏြယ္ကုန္းဘူတာမွာ ပစၥည္းေတြ ကားေပၚကေန ရထားေပၚေျပာင္းတင္ရ စုံမစုံက ေသခ်ာစစ္ရတယ္။ တစ္ခုေပ်ာက္တာနဲ႔ အေလ်ာ္ေပးလို႔လဲ ရတာမ်ဳိးမဟုတ္။ ေပ်ာက္ ျပဳတ္က် က်န္ခဲ့လို႔ ကြိဳင္တက္ရင္ ကို(တပ္ခြဲမွဴး)ေတြပဲ problem ကိုက္မွာ။ ဒီေတာ့ လူေရာ လက္နက္ေရာ စုံမစုံထပ္စစ္။ ေနရာေသခ်ာခ်ရတယ္။ ၿပီးမွ ထမင္း ဟင္းခ်က္ ေရခပ္တာလုပ္ၾကတယ္။ က်က္တာနဲ႔ ခ်ဳိင့္ေလးနဲ႔ထည့္ ပန္ကန္ျပားေလးကိုင္ (ဒီတစ္ခါေတာ့) ပန္းကန္ျပားေလး ကိုင္ပါတယ္။ အဟဲ ၿမိဳ႕ေပၚေရာက္ၿပီ လူေတာ သူေတာ မသင့္ေတာ္ဘူးေပါ့ေနာ….
ထံုးစံအတုိင္း အငယ္ေတြစုၿပီး အေၾကာ္ေလး နဲနဲဝယ္လို႔ စားၾကေပါ့။ အားလုံးၿပီးၿပီး ဆိုတာနဲ႔ ေနလည္းဝင္စျပဳၿပီ။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ရဲ႕ စစ္ရထားလည္း ပဲႏြယ္ကုန္းကေန ဟိုဘက္ မႏၱေလးကို ဦးတည္ ဘီးစလွိမ့္တယ္။ ဒီေတာ့မွ ဟူး ဝူး ဆိုသက္ျပင္းခ် လိုက္မိေတာ့တယ္။ တင္းထားတဲ့ attentions ေတြ ေလွ်ာ့ပစ္လိုက္ၿပီ…. အခုမွပဲ ကေလးလူႀကီး က်ားမ လူလူသူသူေတြ ျပန္ျမင္ ရတဲ့အျဖစ္ေလ။ ေတာထဲမွာ ဒီမ်က္ႏွာနဲ႔ ဒီမ်က္ႏွာ ေန႔ရွိသေရြ႕။ လွ်ပ္စစ္မီးေရာင္လက္လက္ ကားမီးလက္လက္ေတြ ျမင္ရျပန္ေတာ့ စိတ္မွာတစ္မ်ဳိးႀကီးပဲ။ ကိုယ့္တပ္ခြဲလိုက္အတြဲမွာ အရာရွိတပ္ခြဲမွဴးေတြ ကိုယ္စီ ခုံမရွည္တရွည္ေလးမွာ ပုဆိုးႏြမ္းေလး ျဖန္႔ခင္း ေက်ာဆန္႔ ဒူးေကြးလို႔။ ဆရာ ၁ ေယာက္စီက အေပၚနားမွာ ကင္းသမားနဲ႔အတူ စကားတစ္ေျပာေျပာနဲ႔။ လူတို႔ ပစၥည္းဘာညာ ျပဳတ္က်မွာစိုးလို႔ ကင္းထားရတာ။ အိပ္တဲ့သူက အိပ္ၿပီ။ သီခ်င္းေလး ၿငီးတဲ့သူက ၿငီးလို႔။ ေတာင္ငူဘူတာကို ည (၁၂)နာရီ ေလာက္ ဝင္ေတာ့ ခနရပ္ထားပါဦး လို႔ တိုင္း(တပခ) အမိန္႔နဲ႔ ေက်ာက္ခ်ထားရတယ္။ ဒါနဲ႔ပဲ ကိုယ့္အတြဲကိုယ့္တပ္ခြဲက ဆရာေတြ ေအာက္ဆင္းမယ့္သူ ေသနက္လုံးဝ မယူဖို႔၊ ကင္းသမားေတြန႔ဲ ဆရာ-၂ ေယာက္ အေစာင့္ ေနဖို႔ေျပာၿပီး ကိုနႏၵတို႔ လည္း စုစု စုစုနဲ႔။ ဘူတာထဲက အလင္းဆိုင္ႀကီးေတြမွာ လူေတြနဲ႔ စည္ကားလို႔။ အားလုံးပိုက္ဆံေတြစုလိုက္တယ္။ ကြ်န္ေတာ္က ၈၀၀ ၊ ကိုတိုးႀကီးက ၁၅၀၀ ကိုႏိုင္ဝင္းက တစ္က်ပ္မွကို မရွိေတာ့တာ။ ညီငယ္ေတြကိုေတာ့ ကင္းလြတ္ေပးလိုက္တယ္။ ကင္းလြတ္ခြင့္ မေပးလဲ မရွိၾကေတာ့ဘူး။ သိေနတယ္။
ဗိုလ္မွဴးစိုးခိုင္ ဦးေဆာင္ၿပီး လကၻရည္ ဆိုင္ႀကီးဘက္ကို ထြက္ခဲ့တယ္။ အံမယ္ တပည့္ လူပ်ဳိ စစ္သည္ေတြ စားလို႔ေသာက္လို႔ ။ အင္းေပါ့ေလ သူတို႔က လကုန္တုန္းက ေနာက္တန္းက လစာေပးနဲ႔ လစာကိုယ္စီပါလာၾကတာကိုး။ ဒီေမာင္မ်ားက ဘယ္က လစာပါမလဲ။ အင္းဝ ဘဏ္ႀကီး ေရွ႕တန္းမွာ ဘဏ္ခြဲလာဖြင့္ေပးရင္ေတာ့ အိုေကမွာ။ ဒါေတာင္ လက္မွတ္က နဲနဲလြဲေနပါတယ္ ေမာင္ေလး ဆိုရင္ ဒုကၡ။ (အဲဒီျပသနာကလည္း ခနခန ႀကဳံၾကရတယ္) ဆိုင္နားေရာက္ေတာ့ ခနကြာ ဆိုၿပီး ဗိုလ္မွဴးကၿငိမ္ၿပီး စဥ္းစားေနတယ္။ ေရာ့ ညီေလးနႏၵ မင္းနဲ႔ ေနာက္ အငယ္ ၁ ေယာက္ပဲသြားၿပီး ကိုယ္တို႔မွာသမွ် ကိုယ္စီကို ပါဆယ္ဆြဲလာ ခဲ့လိုက္ ေတာ့ကြာ..တဲ့။ ကြ်န္ေတာ္လည္း အမ္… ဘယ္လိုျဖစ္တာလဲေပါ့။ ဗိုလ္မွဴးဆီက အသံထြက္ လာတယ္။ မင္းတို႔ ငါတို႔ ပုံစံေတြလည္းၾကည့္ဦး ဆံပင္ေတြက ဖရိုဖရဲ ယူနီေဖာင္းအေရာင္က လြင့္လို႔ အရာရွိေတြ ဆုိင္ထိုင္ၿပီး တပည့္ေတြက်ေတာ့ မထိုင္ရဘူးလား… ဒို႔ပဲ ဝယ္စားႏိုင္ ေသာက္ႏိုင္လား ဒီလိုပုံစံေတြလား ဆုိၿပီး အရပ္သားေတြ တစ္မ်ဳိးျမင္ၾကလိမ့္မယ္။ တစ္ခ်ဳိ႕ လစာမပါ ေနာက္တန္းက ေငြမလာတဲ့ တပည့္ေတြလည္း ငါတို႔ထိုင္ၾက အုပ္စုလိုက္ စားၾက ေသာက္ၾကတာကို ျမင္ၿပီး အားငယ္ စိုးရြံ႕စိတ္ေတြ ဝင္ကုန္လိမ့္မယ္ကြ ဒီေတာ့ ညီေလးပဲ သြားဆြဲလာခဲ့ကြာ ဒို႔ ညီကိုတစ္ေတြ တြဲေပၚမွာ ဖေရာင္တိုင္ေလးထြန္းၿပီး ေပ်ာ္ေပ်ာ္ပါးပါး လၻက္ရည္ေလးနဲ႔ ပါလာတာေလး မုန္႔ေလး ခဲၾကတာေပါ့ မဟုတ္ဘူးလား ကိုတိုးႀကီးရာ ေႏွာ ဆိုေတာ့ သိပ္ေကာင္းတာေပါ့ ဗိုလ္မွဴးရာ… တဲ့ ။ ကိုတိုးႀကီးကလည္း….။ အဲဒီညက ဘာလို႔လဲ မသိ ေတာင္ငူဘူတာမွာ တိုင္း(တပခ)က ဆက္ထြက္မိန္႔ ေစာင့္ေနရင္း ကိုနႏၵေအာင္တို႔ အသဲစြဲ ေပါ့စိမ့္ေလးနဲ႔ ဆိတ္သား ခ်ပါတီေလးနဲ႔ ရထားတြဲ ေမွာင္ေမွာင္ေပၚမွာ ဖေရာင္တိုင္မီး မွိန္မွိန္ေလးထြန္းလို႔ ညီကိုတစ္ေတြ စကားေျပာလိုက္ စလိုက္ေနာက္လိုက္နဲ႔ အိုး တကယ္ကို ဘဝအေမာေတြ ေမ့သြားေျပေပ်ာက္သြားေတာ့တာပါပဲ။
