ကြၽန္ေတာ္နွင့္ ဆိတ္တစ္ေကာင္၏ ရာဇ၀င္

တပ္မွာ အရာရိွငယ္က ရိွရင္း တစ္ေယာက္၊ တန္းစီ တစ္ေယာက္၊ ထိုတစ္ေယာက္မွာ လူပ်ိဳ ဟူသည့္ အတိုင္း ပ်က္ကြက္ မရိွျဖင့္ ပ်င္းရိစြာ ေနရေသာ အထီးက်န္ ကာလ၏ ေန႔တစ္ေန႔တြင္ ကြၽန္ေတာ့္အား တပ္ရင္းမွဴးက ေခၚ႐်္ တာ၀န္တစ္ခု ေပးပါသည္။ “ ဖမ္းဆီးရမိတဲ႔ ဆိတ္ေတြ သိုးေတြ ႏြားေတြကို အခု ေလလံပစ္ေနတယ္၊ အဲဒါ ငါတို႔တပ္က ဆိတ္တစ္ေကာင္ ရတယ္ကြ၊ အဲဒီ ဆိတ္ကို တပ္မွာ ေမြးဖို႔ မင္းသြားယူေခ်၊ တပ္နယ္ဂိတ္ အ၀င္၀ နားက ေျခလ်င္တပ္ရင္းမွာ အဲဒီအေကာင္ေတြ အခု ေရာက္ေနၿပီတဲ႔၊ က်သင့္ေငြလည္း တခါတည္း ရွင္းခဲ႔ ” ဟု ႐ုတ္တရက္ အမိန္႔ရိွေလလွ်င္ ကြၽန္ေတာ္မွာ မေန႔တေန႔ကမွ ေက်ာင္းဆင္းလာေသာ အရာရိွ က်ပ္ခြၽတ္ေလး ျဖစ္ေလရကား ေရွ႔ေနာက္ ဘာမွ မစဥ္းစားမိဘဲ ျမန္မာလို “ ဟုတ္ ”၊ အဂၤလိပ္လို “ ရက္စ္ ”၊ ဂ်ပန္လို “ ဟိုက္ ”၊ ကိုရီးယားလို “ ေရး ” ( ဇာတ္ကားေတြထဲမွာ ၾကားမိတာကို ျပန္ေရးတာ )၊ ႐ုရွလို “ ဒါး ” ဟု ျပန္ေျပာကာ တပ္မေတာ္ ဆိုင္ကယ္ေပၚ ေကာင္းဘြိဳင္စတိုင္ တက္ခြၿပီး လီဗာကို တအားဆြဲလွ်က္ “ ၀ူး ” ခနဲ ေမာင္းထြက္ လာခဲ႔ပါေတာ့သည္။ ေနာက္မွ ေန႐်္ “ ေဟ့ေကာင္..ေဟ့ေကာင္..ဟာ..စကားဆံုးေအာင္ နားမေထာင္ပဲ ထြက္သြားျပန္ၿပီ ” ဟူသည့္ တပ္ရင္းမွဴး၏ အသံ သဲ႔သဲ႔ကိုေတာ့ ၾကားလိုက္မိသေယာင္ ရိွေခ်၏။ ဤသို႔ျဖင့္ ကြၽန္ေတာ္နွင့္ ဆိတ္တစ္ေကာင္တို႔ ၏ ဇာတ္လမ္းစေလသတည္း။

တပ္ရင္းဂိတ္၀ ေက်ာ္သည္နွင့္ ဆိုင္ကယ္လက္ကိုင္ကို ညာလက္ျဖင့္ ထိန္းကိုင္ရင္းမွ ဘယ္လက္ျဖင့္ အိတ္ထဲက ေနကာမ်က္မွန္ကို ခပ္တည္တည္ ထုတ္တပ္ကာ ဂိုက္ေပးၾကမ္းလိုက္၏။ ပခံုးအေပၚက ေရႊေရာင္ အပြင့္ေတြ မေပၚေအာင္ ထပ္၀တ္ထားေသာ ေျပာက္က်ား လက္ျပတ္ ေ၀႔စ္ကုတ္ျဖင့္၊ ဟဲလ္မက္ကလည္း မေန႔တေန႔ကမွ ေစ်းထဲက သြား၀ယ္ထားေသာ ကြန္မန္ဒိုစတိုင္ ပိုက္ကြင္မ်ားပါေသာ ဟဲလ္မက္ျဖင့္ဆိုေတာ့ ရုတ္တရက္ ၾကည့္လိုက္ရင္ေတာ့ နိုင္ငံျခားစစ္ကားထဲက မင္းသားစတိုင္ပဲ ဟုေတြးမိကာ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ ေတာ္ေတာ္ အထင္ႀကီး မိသြားေလသည္။ သို႔ေသာ္ တပ္ထားေသာ ေနကာမ်က္မွန္ကေတာ့ ညဘက္ လူမျမင္ခင္ လမ္းေဘးက ဒိုင္လွ်ိဳေလး သြား၀ယ္ထားေသာ မ်က္မွန္ ျဖစ္ေလရကား ေနကာ႐ံုသာမက ေနလံုးပင္ ေပ်ာက္ခ်င္ခ်င္။ သို႔ေသာ္ ကိစၥမရိွ။ ဟန္ကိုယ့္ဖို႔က အေရးႀကီးေလသည္။ တစ္ခ်ိဳ႔ဆိုလွ်င္ ေစ်းေပါေပါ နားၾကပ္ေလး တစ္စံုကိုသာ ၀ယ္ထားလွ်က္ ဂ်ပ္ပင္ကို အက်ီအိတ္ထဲ အသာ လွ်ိဳထည့္ကာ အမ္ပီသရီး ပဲနားေထာင္သလိုလို၊ အိုင္ေပါ့နွင့္ပဲ ခ်ိတ္ထားသလိုလို လုပ္ၾကေသးသည္ မဟုတ္ကုန္ေလာ။

ခလရ(…)သို႔ေရာက္လွ်င္ တပ္ေရးဗိုလ္ႀကီး ႐ုံခန္းသို႔ ၀င္ၿပီးေနာက္ “ အကိုႀကီး …ကြၽန္ေတာ္ အီးမီးတပ္က ေရး/ေထာက္ပါခင္ဗ်..ကြၽန္ေတာ့္ တပ္ရင္းမွဴးက အကိုႀကီးတို႔ဆီက ဆိတ္တစ္ေကာင္ ထုတ္ခိုင္းလိုက္လို႔ လာထုတ္တာပါ ” ဟု သတင္းပို႔လိုက္ေလသည္။ ထိုအခါ ခလရမွ တပ္ေရး ဗိုလ္ႀကီးက “ ေအာ္ ေအးေအး ဒါဆို ကိုယ့္ဆီမွာ ဆိတ္ဖိုးေငြ သြင္း၊ ၿပီးရင္ ဟိုဆရာႀကီးနဲ႔ လိုက္သြားၿပီး ဆိတ္ကို ေခၚသြားေပေတာ့ ” ဟု ျပန္ေျပာမွ သတိရမိသည္။ ဆိတ္ကို ဘယ္လို ေခၚသြားရမည္နည္း။ ဟိုက္…ေသၿပီ။ တပ္ရင္းမွဴးေရွ႔မွာ အင္ပရက္ရွင္ တက္ေအာင္ ဆိုၿပီး တက္ၾကြတဲ႔ ၾကက္ဖေလး စတိုင္ျဖင့္ ၀ုန္းခနဲ႔ ထလစ္လာတာ၊ ဆိတ္ေမာင္းဖို႔ ရဲေဘာ္တစ္ေယာက္ ေခၚခဲ႔ဖို႔ ေမ႔လာၿပီ။ ဒီအခ်ိန္မွေတာ့ မတတ္နိုင္။ ျပန္သြားေခၚလွ်င္လည္း တပ္ရင္းမွဴးက ေကာင္းေကာင္း ဆဲလႊတ္မွာ ေသခ်ာေနသျဖင့္ ျပန္မေခၚခ်င္။ ကဲ.. တတ္နိုင္ပါဘူး၊ ကုိယ့္အျပစ္နဲ႔ ကိုယ္ေပါ့၊ ျဖစ္သလို ၾကည့္လုပ္သြားမွပဲ ဟု ေတြးကာ ဆရာႀကီးေနာက္ကေန ကုပ္ကုပ္ေလး လိုက္သြားရေလသည္။

အခ်ဳပ္ခန္းလိုလို၊ ျခံလိုလိုဟာ တစ္ခုေရွ႔ေရာက္လွ်င္ လိုက္ပို႔ေသာ ဆရာႀကီးက ေသာ့ဖြင့္ေပးၿပီး “ ကဲ…ဗိုလ္ႀကီး …..ႀကိဳက္တဲ႔ အေကာင္သာ မ သြားေပေတာ့ “ ဆိုသျဖင့္ အထဲကို လွမ္းၾကည့္ လိုက္မိေလသည္။ တပ္ရင္းမွဴး ခိုင္းလိုက္ေသာ တာ၀န္မို႔သာ ေရြးရသည္။ ကိုယ့္အတြက္သာ ဆိုလွ်င္ေတာ့ တစ္ေကာင္မွ မႀကိဳက္ဟု ေျပာမိေပလိမ္႔မည္။ ျခံထဲက ဆိတ္မ်ားကား ပိုင္ရွင္မဲ႔မ်ား ပီပီ အစားမစားရ၊ ေရမေသာက္ရသည္မွာ မည္မွ် ၾကာၿပီ မသိ။ နာဇီအက်ဥ္းစခန္းထဲက ဂ်ဴးမ်ားေလာက္ေတာင္ ေျပာင္ေျပာင္ ေရာင္ေရာင္ မရိွေတာ့။ အားလံုး သာေခြယိုင္ကေလးမ်ား ခ်ည္းျဖစ္ကုန္ေလသည္။ အင္း …. တိရိစာၦန္ဘ၀ ေရာက္တာေတာင္ ေမွာင္ခို ဖမ္းဆီးပစၥည္း ျဖစ္ရသည့္ တိရိစာၦန္မ်ား၏ ဘ၀ မွာ သာ႐်္ ဆိုးလွေပသည္ ဟု ေတြးမိကာ တရားရသလိုလို ျဖစ္သြားမိ၏။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ “ ကဲပါ ဆရာႀကီးရာ တစ္ေကာင္မွလဲ မစြံပါဘူးဗ်ာ၊ ေရြး မေနေတာ့ပါဘူး၊ လမ္းေလွ်ာက္နိုင္မယ္ ထင္တဲ႔ အေကာင္သာ ေပးလိုက္ပါေတာ့ ” ဟု ေျပာရင္း အျပင္ကသာ ရပ္ေစာင့္ေနလိုက္ရ ေတာ့သည္။ တစ္ေအာင့္မွ် ၾကာလွ်င္ ဆိတ္တေကာင္ ဆြဲလွ်က္ ဆရာႀကီး ေရာက္လာေလသည္။ “ ဗိုလ္ႀကီးေရ ဒီအေကာင္ကေတာ့ အသန္မာဆံုး အေကာင္ ထင္တာပဲဗ်၊ ဒါပဲ ေခၚသြားေပေတာ့ ” ဆိုသျဖင့္ လွမ္းၾကည့္ လိုက္ရာ ပိုလီယို ေရာဂါသည္လိုလို ေလငန္းဖန္းေနသူလိုလို စတိုင္ျဖင့္ ယိုင္နဲ႔နဲ႔ ေလွ်ာက္လာသည့္ ဆိတ္ တစ္ေကာင္ကို ေတြ႔လိုက္ရေလသည္။

ဆရာႀကီးထံမွ ဆိတ္ကို လက္လႊဲယူလိုက္ၿပီးေနာက္ တပ္ကို ဘယ္လို ေခၚသြားရမလဲ အပူတျပင္း စဥ္းစားရ၏။ ပထမ ဆိုင္ကယ္ ေနာက္ၿမီးမွာ ႀကိဳးခ်ည္ၿပီး ေရွ႔ကေန ဆြဲၾကည့္သည္။ မရ။ ဆိတ္က မလိုက္နိုင္။ အားျပတ္ေန ေသာ ဒုကၡသည္ ျဖစ္ရကား ေနာက္က တရြတ္တိုက္ ပါလာ၏။ ဤနည္းျဖင့္ မရေတာ့ ေနာက္တစ္နည္း စမ္းၾကည့္ရျပန္၏။ လူက ဆိုင္ကယ္ေပၚက ဆင္းလွ်က္ တြန္းၾကည့္၏။ ဆိုင္ကယ္က စူပါကပ္လို ေပါ့ေပါ့ပါးပါး မဟုတ္၊ စူဇူးကီး ဆိုင္ကယ္ ျဖစ္ရကား ေလးသျဖင့္ ၾကာရွည္ မတြန္းနိုင္။ အေရးထဲ ဆရာဆိတ္က လမ္းေဘးမွာ သစ္ပင္ စိမ္းစိမ္း ျမင္တိုင္း သြားသြားစားေနရကား ဆိုင္ကယ္ကို ဆြဲလွဲေနသလို ျဖစ္ေန၏။ ထိုနည္းလည္း မစြံ။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ ဆိုင္ကယ္ကို စက္ႏႈိးၿပီး ဂီယာ ၀မ္း ထိုးလွ်က္ ညာဘက္ျဖင့္ လီဗာကို ထိန္းကိုင္ရင္း သူ႔အလိုလို ေရြ႔ေစရသည္။ လြတ္ေနေသာ ဘယ္လက္ျဖင့္ ဆိတ္ လည္ပတ္ႀကိဳးကို ဆြဲၿပီး ဆိုင္ကယ္ေဘးကေန ကပ္ေလွ်ာက္ရေတာ့သည္။ ဤသို႔ျဖင့္ အလာတုန္းက စစ္ကားထဲမွ မင္းသားစတိုင္ ဖမ္းလာခဲ႔ေသာ ကြၽန္ေတာ္မွာ အျပန္က်ေတာ့ ညာလက္တြင္ ဆိုင္ကယ္ လီဗာ၊ ဘယ္လက္တြင္ ဆရာဆိတ္ကို ဆြဲလွ်က္ မဟာသၾကန္စာ ထဲက သိၾကားမင္း လူ႔ျပည္ ဆင္းသည့္ စတိုင္သာ ဖမ္းရေလေတာ့သည္။ ေျပာက္က်ား ဂ်ာကင္ လက္ျပတ္ကို ၀တ္လွ်က္၊ ဟဲလ္မက္ကို မာန္ပါပါ ေဆာင္းကာ ေနကာမ်က္မွန္ တကားကားျဖင့္၊ ေဘးက ဆြဲလာေသာ ဆိတ္က တပဲပဲ ေအာ္ျမည္လွ်က္၊ ညာဘက္ျဖင့္ လီဗာကို ထိန္းကိုင္ထားေသာ ဆိုင္ကယ္က တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္ ခုန္ထြက္ေတာ့ မလိုလို၊ ေရွ႔ကို ေျပးေတာ့မလိုလို ျဖစ္ျဖစ္သြားလွ်က္နွင့္ ကြၽန္ေတာ့္ အျဖစ္မွာ မည္သည့္ ဘ၀က အကုသိုလ္မွန္းေတာ့ မသိ။ စတိုင္ကား ပဲ႔လွေခ်သည္။

ခလရ တပ္က ထြက္ေတာ့ ရန္ကုန္-စစ္ေတြ ကားလမ္းမႀကီးေပၚ ေရာက္လာ၏။ တပ္နယ္ေျမထဲတြင္ ဖြဲ႔စည္းပံု ပ်က္တာက အေၾကာင္းမဟုတ္။ ကိုယ့္ကို ေစာင့္ ၾကည့္မယ့္လူ မရိွ။ ယခု ကတၱရာလမ္းမေပၚဆိုေတာ့ ကားေတြက တစ္၀ီ၀ီ ျဖတ္သြားေနၾကသည္ ျဖစ္ေလရကား မ်က္နွာပူရသည့္ ဒုကၡက ပိုလာေလသည္။ အေရးထဲ ကုလားဂ်စ္ ( ၀ီလီဂ်စ္ကို လူအမ်ားႀကီးစီးလို႔ရေအာင္ ေနာက္က ေဘာ္ဒီ အရွည္ႀကီး ထပ္ဆက္ထားသည့္ ဂ်စ္ ) မ်ားေပၚတြင္ လိုက္ပါလာေသာ အျဖဴအစိမ္း၀တ္ ဆရာမေလးမ်ားက တစ္မ်ိဳး။ ေက်ာင္းဆရာမဆိုေတာ့ ဘယ္သူ႔ကိုမွ ေၾကာက္တာ မဟုတ္ေလရကား ေဘးနားက ျဖတ္သြားတိုင္း တစ္မ်ိဳးၿပီး တစ္မ်ိဳး ေအာ္ဟစ္ ေလွာင္ေျပာင္ သြားၾကေလသည္။ “ ဟယ္.. ေကာင္းဘြိဳင္ မဟုတ္ဘူးေတာ့ ဆိတ္ဘြိဳင္ ဆိတ္ဘြိဳင္ ” ဟူ႐်္ တစ္မ်ိဳး၊ “ ဗိုလ္ႀကီးက ဆိတ္လည္း ေက်ာင္းတတ္တယ္ေတာ့ ” ဟူ႐်္ တစ္သြယ္၊ “ ခ်စ္စရာေလးဟယ္.. လူကို ေျပာတာ မဟုတ္ဘူး၊ ဆိတ္ကို ေျပာတာ ” ဟူ႐်္ တစ္ဖံု အမ်ိဳးမ်ိဳး ေအာ္ဟစ္ ေလွာင္ေျပာင္သြားၾကေလရာ ကြၽန္ေတာ့္ တစ္သက္နွင့္ တစ္ကိုယ္ ဒီတစ္ခါေလာက္ အရွက္ကြဲတာ မၾကံဳဖူးေတာ့ေခ်။ တစ္ခါ အေျပာင္ခံရတိုင္း တစ္ခါ ေဒါသျဖင့္ ၾကည့္မိေလသည္။ သူတို႔ကို မဟုတ္။ ဆြဲလာေသာ ဆိတ္ကိုသာ ျဖစ္ပါ၏။ စိတ္ထဲကေန အခါခါလည္း ေမတၱာပို႔ေနမိေလသည္။ ေသခ်င္းဆိုး ဆိတ္ ..ဟူ႐်္။

ဤသို႔ျဖင့္ မယားနွစ္ေယာက္ ယူထားမိသည့္ လူလို ကြၽန္ေတာ့္မွာ ဆိတ္ကားတစ္ဖက္၊ ဆိုင္ကယ္ကား တစ္ဖက္ျဖင့္ တလႈပ္လႈပ္၊ တေရြ႔ေရြ႔ ခ်ီတက္လာရာ ညေန ေနေစာင္းမွ တပ္ကို ျပန္ေရာက္၏။ တပ္အ၀င္ ဆိုင္းဘုတ္ကို အေ၀းက လွမ္းျမင္ရသည္မွာ ဒီတစ္ခါေလာက္ က်က္သေရနွင့္ ျပည့္စံုတာ မရိွေတာ့။ တပ္အနီးသို႔ ေရာက္သည္နွင့္ “ ေဟ့ အာရ္ပီ.. အာရ္ပီ ျမန္ျမန္လာပါဟ၊ ျမန္ျမန္လာပါဟ ” ဟု တေၾကာ္ေၾကာ္ ကုန္းေအာ္ရ၏။ အာရ္ပီ ေခၚ တပ္ရဲမွာ အေလာသံုးဆယ္ ေျပးထြက္လာလွ်က္ သူ႔ဗိုလ္ႀကီး အျဖစ္ကို ျမင္ရေသာအခါ မ်က္နွာ ၿပံဳးၿဖီးၿဖီး ျဖစ္ေနေလသည္။ ၿပီးမွ မ်က္နွာပိုး အသာသတ္လွ်က္ လက္ထဲက ဆိတ္ကို လာဆြဲ၏။ “ ဘယ္ သြားထားရမွာလဲ ဗိုလ္ႀကီး ” ဟု အလိုက္ကန္းဆိုး မသိ ေမးေလသျဖင့္ လူက ေမာေမာ ေဒါသက ျဖစ္ျဖစ္ျဖင့္ “ ညေနစာ သတ္စားလိုက္ေဟ့ ” ဟု ေအာ္လိုက္ေလသည္။ ဤကဲ႔သို႔ ရြဲ႔ေျပာသည္ကိုပင္ တပည့္ေက်ာ္က မရိပ္မိဘဲ လူပ်ိဳစစ္သည္ စားရိပ္သာဘက္ ဆြဲသြားသျဖင့္ “ ေဟ့ အေကာင္… မင္းကို ရြဲ႔ေျပာတာဟ ၊ တကယ္ သြားရသလား လဒရဲ႔ ၊ တပ္ရင္းမွဴး သိလို႔ကေတာ့ ငါ့ကို ဆဲေတာ့မွာပဲ၊ သြား …. တပ္ရင္း အရာခံဗိုလ္ ဆရာႀကီး ဆီသြားအပ္ေခ်၊ ေမြးျမဴေရး ျခံထဲ ထည့္ထားလိုက္ပါလို႔ ေျပာလိုက္ ” ဟု ျပန္ေျပာရင္း ဆိုင္ကယ္ေပၚ တက္ခြကာ ထြက္လာခဲ႔ရေလသည္။ ထိုညက အေဆြေတာ္ ဆိတ္ နွိပ္စက္ထားသည္မွာ လူတစ္ကိုယ္လံုး ေညာင္းညာ ကိုက္ခဲေနသျဖင့္ ညဘက္ လုပ္ေနက် ေျခရွည္ျခင္း အမႈကို မလုပ္နုိင္ေတာ့ဘဲ အိပ္ရာသို႔ ေစာစီးစြာ ၀င္ခဲ႔ရ ေလသတည္း။ ဒီေန႔ ကံမေကာင္းပါလားေနာ္……..။
ကိုဥာဏ္(စက္မႈ)