ကြ်န္ေတာ္ဘဝတစ္စိတ္တစ္ေဒသမွာ ရင္ဆိုင္ေတြ႕ႀကံဳခဲ့ရတာေလးေတြ၊ ေနာင္ေတာ္ညီေတာ္ သူငယ္ခ်င္းမ်ားနဲ႔ စစ္သည္အဆင့္အတန္းအားလုံး ထိေတြ႕သိျမင္ခံစားခဲ့သမွ်ေလးေတြကို ေပါင္းစပ္လို႔ ရသတစ္ခုအျဖစ္ ရေစျခင္းငွာအင္တာနက္စာမ်က္ႏွာေလးေပၚတင္ေပးလိုက္တာျဖစ္ပါတယ္

Saturday, July 5, 2008

ပြိဳင့္-၅၄၇၉ ေတာင္ထိပ္စခန္း

ျမန္မာ-ထိုင္း နယ္စပ္မ်ဥ္းနဲ႔ ကိုက္(၄၀၀၀) ေက်ာ္မွာ တည္ရွိပါတယ္။ အျမင့္ေပကေတာ့ ေရး ထားတဲ့အတိုင္းပါပဲ။ ၅၄၇၉ ေပ ျမင့္ပါတယ္။ တကယ့္ကို ေက်ာက္ေတာင္ထိပ္ စခန္းႀကီးပါ။ ေရတစ္ခါခ်ဳိးဖို႔ ဆင္းရင္ ၁၁း၀၀ နာရီေလာက္ကဆင္း မြန္းလြဲ ၁ နာရီခြဲေက်ာ္မွ စခန္းေပၚ ျပန္ေရာက္ပါတယ္။ ဒါေတာင္ ဘာ အေလးအပင္မွ မပါဘူး။ အေပၚလည္း ျပန္ေရာက္ေရာ လူတစ္ကိုယ္လုံး ေရေလာင္း ထားတဲ့အတိုင္းပဲ ေခြ်းေတြက ရႊဲနစ္ေနတာပါ။ တစ္ေန႔တစ္ေန႔ ေရခပ္ဆင္းရတဲ့ တပည့္ေတြ တကယ္ကို သနားဖို႔ေကာင္းပါတယ္။ ထမင္းခ်က္ဖို႔ ေသာက္ဖို႔ ေရ တစ္ေန႔ကို တပ္စိတ္လိုက္ ၂ ေခါက္ဆီ ဆင္းခပ္ရတာနဲ႔ကို ေတာ္ေတာ္ခိုင္သြားပါၿပီ။ စခန္းေပၚက ေက်ာက္ေတာင္ ေက်ာက္သားေတြကေတာ့ မဲနက္ၿပီး ယမ္းေငြ႕ေတြ ရိုက္ထားၾကပါတယ္။ ပါခ်ီး စခန္းႀကီးက်တာကို မိမိတို႔ဘက္က ျပန္တိုက္စဥ္က ကာကုန္း ဒီေတာင္ထိပ္ကို ဟိုးအေနာက္ေျမာက္မွာ က်န္ခဲ့တဲ့ ေအာင္ေလာင္းရြာ အေျမာက္စခန္းကေန ၁၂၀ မမ အေျမာက္နဲ႔ တိုက္ရိုက္ထိမွန္ က်ေရာက္ေအာင္ ပစ္ခဲ့ၾကလို႔ပါ။ သြပ္မိုး ပ်ဥ္ကာ ဓမၼာရုံနဲ႔ အထဲမွာ ေက်ာက္ဂူတြင္းကရတဲ့ ေပၚေတာ္မူ(ေက်ာက္စိမ္းေရာင္) ျမတ္စြာဘုရား ကိုယ္ေတာ္တစ္ဆူ ကိန္းဝပ္ေတာ္မူပါတယ္။ ဖူးရခဲတယ္လို႔ ပေလာင္ေတြက ေျပာစမွတ္ျပဳ ထားၾကပါတယ္။ ပေလာင္လူမ်ဳိးက ဗုဒၶဘာသာပဲ မ်ားတယ္လို႔ သိရပါတယ္။

ထိုင္းဘက္အျခမ္း ႏွင္းဆီၿခံစိုက္ပ်ဳိးေရး အေစာင့္ေတြက ပန္းစီးႀကီးေတြ ၃ ရက္တစ္ခါ ေအာက္ နားက ေနာ္လဲရြာ ပေလာင္ရြာသား ေတာင္ယာပ်ဳိးခင္းလာလုပ္သူေတြနဲ႔ ထည့္ေပးၿပီး စခန္းက စစ္သည္ေတြ ေရခပ္လာတာနဲ႔ အဲဒီရြာသား(သို႔) ရြာသူ တစ္စုက လက္ဆင့္ထပ္ကမ္းလို႔ ဘုရားပန္းအၿမဲကပ္လွဴၾကပါတယ္။ ႏွင္းဆီ အနီ၊ အဝါ ၊ အျဖဴ ၊ ၾကက္ေသြး တစ္ခ်ဳိ႕အေရာင္ ကြ်န္ေတာ္ကို မေခၚတတ္ပါဘူး။ စေနသားကြ်န္ေတာ္ ဘုရားကို ႏွင္းဆီပန္းကပ္ခြင့္ရတာ တကယ္ကို စိတ္ေအးခ်မ္း ဝမ္းသာရတယ္။ ထိုင္း ႏွင္းဆီၿခံ သမားေတြကိုပါ ေမတၱာပို႔ေပး ပါတယ္။ စားရတဲ့ဟင္းလ်ာကေတာ့ ပိန္းဥႏုႏုေလးေတြ ဟင္းခ်က္၊ ကေလာပီနံဥ ၊ တစ္ျခား အရြက္ေလးေတြ ေရဆိပ္ ေတာင္ယာပိန္းခင္းထဲက ရတာေလးေတြနဲ႔ေပါ့။ ေကာင္းတဲ့ အခ်က္ တစ္ခ်က္က ထိုင္း ဖုန္းလိုင္းမိေတာ့ တာခ်ီလိတ္ကဝယ္ခဲ့တဲ့ ဖုန္းကဒ္ေလး ဖုန္းဟန္းဆက္ အစုပ္ေလးနဲ႔ ဖုန္းေျပာလို႔ရေနပါတယ္။ တာခ်ီလိတ္-၅၂၆ က ညီေလး (ေက်ာင္းတုန္းက 47th guardian ) ဆီဖုန္းဆက္ၿပီး ျပည္မက သတင္းေတြ သင္တန္းေတြ ၊ က်ဳိင္းတုံက ကိစၥေတြ၊ ပရီးမီးယားရွစ္ အႏုိင္အရွဳံးကအစ ေတာထဲေရာက္ေနသည့္တိုင္ update သိေနရျခင္းပါ။

မေကာင္းတဲ့အခ်က္က ေလတဟူးဟူးနဲ႔ ရာသီဥတုက ဆိုး၊ ညည စိတ္မခ်။ ယခင္ပါခ်ီး ပင္မ စခန္းႀကီး က်ခဲ့စဥ္က ဒီေတာင္ထိပ္စခန္းကို အရင္တက္သိမ္းၿပီး သမသြားခဲ့တယ္ဆိုတဲ့ ရာဇဝင္ကလည္း သတိအၿမဲေပးေနသလိုႀကီး။ စခန္းတဲေတြ အုိဗာဟတ္ေတြ အမိုး မလုံလို႔ သပ္ကယ္ ဆင္းခုပ္ရင္လည္း အဆင္းအတက္နဲ႔တင္ အခ်ိန္က ကုန္ေနၿပီ။ တစ္ေန႔ကို ေရ ပုံမွန္တစ္ခါ မခ်ဳိးဘဲ မေနႏိုင္တဲ့ ကြ်န္ေတာ့္အတြက္ တက္ရဆင္းရတဲ့ ဒုကၡ။ သုံးဖို႔စြဲဖို႔ တစ္ေန႔ ၂ ႀကိမ္ေရဆင္းခပ္ရတဲ့ တပည့္ေတြရဲ႕ ဒုကၡ။ ကာလာရွည္လ်ား ခံကတုတ္ပစ္က်င္းေတြနဲ႔ ေခါင္ကတုတ္ေတြ အုိဗာဟတ္ တုန္းေတြ ေဆြးျမည့္တာေတြ အစားထိုးဖို႔ (အစားထိုးတာက လြယ္တယ္) ဆင္းခုပ္တာလည္း လြယ္တယ္။ ျပန္ၿပီး ထမ္းတင္ရမယ့္ ဒုကၡ။ တစ္လတစ္ခါ ဒီေတာင္ထိပ္ထိ တပ္ရင္းမွဴး (သူလာခ်င္တဲ့ ေတာလမ္းကလာၿပီး) တက္စစ္မယ္ဆိုတဲ့ အခ်က္ႀကီးက သတိေပးေနေသး။ စခန္းမွာသီးပင္စားပင္ ရွင္ေအာင္စိုက္ရမယ္ဆိုတဲ့ ဒုကၡ။ ကင္းသမားေတြ ညည မိုးမေျပာနဲ႔ ဆီးႏွင္းေပါက္ေတာင္မလုံၾကရွာတဲ့ ဒုကၡ။ တစ္ခုေတာ့ အဲဒါေကာင္းတယ္ ကင္းသမားေတြ အိပ္ မငိုက္ေတာ့ဘူး။

ဝန္းက်င္ျမင္ျမင္သမွ် အေပၚကေနစီးမိုး ျမင္ေနရတဲ့ ျမင္ကြင္းႀကီးက ဘာကို လြမ္းမိသလိုလို သတိရမိသလိုလိုနဲ႔ ေနာက္တန္း(မိုင္းခတ္)မွာ အတြယ္အတာ မရွိတဲ့ ကိုယ္ေတာင္ ဟိုလိုလို ဒီလိုလိုႀကီးျဖစ္ေနေသးတာ။ ေနာက္တန္း တပ္ထဲမွာ ကေလး မီးဖြားၿပီးစနဲ႔ မိန္းမ၊ ကေလးေတြ ေက်ာင္းတက္ဖို႔ အဆင္ေျပပါ့မလား၊ က်ဳိင္းတုံေက်ာင္းသြားတက္တဲ့ သားေလး သမီးေလး ေငြေၾကးအဆင္ေျပပါ့မလား၊ ယူထားတဲ့အေၾကြးေတြနဲ႔ မိန္းမနဲ႔ ကေလးေတြ အဆင္မွ ေျပၾက ရဲ႕လား၊ ေယာကၡမနဲ႔ ခယ္မ ခဲအိုေတြ အလည္ေရာက္ေနတာ သူတို႔ေရာအဆင္ေျပ ၾကပါ့မလား လားလားလား အစသျဖင့္ မိန္းမနဲ႔ သားသမီးကေလးေတြန႔ဲ အိမ္ေထာင္သည္ စစ္သည္ေတြဆို သူတို႔ စိတ္ထဲဘယ္ေလာက္ေတာင္ ပူပင္ေသာက ေရာက္ေနၾကမလဲ…. ေနာက္တန္းေနရ ခနတာက ဒီလုိနဲ႔ ကုန္သြား။ ၿပီးတာနဲ႔ ေရွ႕တန္းဆိုၿပီးထြက္လာခဲ့ၾကရျပန္။ ေနာက္တစ္ခါ သင္တန္းတက္ဆိုၿပီး ေနာက္တန္းျပန္ သင္တန္းျပန္တက္ ပိုက္ဆံကမေလာက္မငွ။ လိန္ပိန္ ေစာင္းၿပီး ထုံးစံအတိုင္း သင္တန္းဆင္း ေရွ႕တန္းကိုျပန္ေရာက္လာျပန္။ လူပ်ဳိစစ္သည္ေတြပဲ ေအးတယ္။ ၾကည့္ရျမင္ရ ေရွ႕တန္းေျမမွာ ပိုေပ်ာ္ေနၾကပုံပဲ။ ဘာအပူအပင္မွလည္း မရွိေနၾက ေသာကပြားမေနၾကဘူး ေကာင္းလိုက္တာမ်ား။ ကြ်န္ေတာ္လား … အဟဲ မရွိပါၿပီေကာလား။

ရွားရွားပါးပါး ၉ တန္း ၁၀ တန္းႏွစ္ေတြကတည္းက အတန္းထဲမွာ ပန္းေလးေတြေပး စာအုပ္ ငွားၿပီး ၾကားထဲကို ကဗ်ားေလးေတြ စားေလးေတြေပးလို႔ သံေယာဇဥ္ႏြယ္ၿပီး ခ်စ္သူေတြ ျဖစ္ခဲ့တဲ့ ရည္းစားဦး အခ်စ္ဦး… ၇ ႏွစ္ၾကာခ်စ္သူေတြျဖစ္ခဲ့ၿပီးမွ ကြ်န္ေတာ္ေရွ႕တန္း ကရင္ ျပည္နယ္က ျပန္ေရာက္လာခ်ိန္မွာ သူ႔အတြက္ အခ်ိန္မေပးႏိုင္ခဲ့ ႏွစ္သိမ့္ ေပ်ာ္ရႊင္မွဳေတြ မေပးႏိုင္ခဲ့တဲ့ ကြ်န္ေတာ့္ ပ်က္ကြက္မွဳေတြကို သိရွိလို႔ အျမင္မွန္ေတြရ စစ္သားကို ခ်စ္ရ မလြယ္ပါ့လားဆိုၿပီး ထားသြားခဲ့တဲ့ေနာက္ပိုင္း။ ဘဝမွာ တြယ္တာစရာက ခ်စ္ေသာ မိဘ ၂ ပါး၊ ခ်စ္လွစြာေသာ တစ္ဦးတည္းေသာ ညီမ၊ ငယ္ငယ္တြဲေလာင္းကတည္းက အတူေပါင္းခဲ့တဲ့ အခုေတာ့ ေရျခားေျမျခားေနတဲ့ Five Star (s) သေဘၤာေပၚကသူငယ္ခ်င္း၊ ကိုရီးယားက တစ္ေကာင္၊ စကၤာပူက ကိုေပါက္၊ ကယားျပည္နယ္ထဲက တိေမြးကု ဆရာဝန္၊ ရန္ကုန္က နဲ႔ စိုက္ပ်ဴိးေရး ဆရာ ကိုမိုး ၊ အႏွီေမာင္ ကို္ဥာဏ္(စက္မွဳ)နဲ႔ intake တူ DI ေရာက္ ညီဝမ္းကြဲ (စိုင္းစုိင္းရဲ႕ သူငယ္ခ်င္း မ်ားစြာထဲကလို မ်က္ရည္ေတြဝဲၿပီး သတိရ) ပုသိမ္ႀကီး မိခင္တပ္က လက္ဦးဆရာသမား၊ ေနာက္ အဘ(အေဖေခၚခဲ့သူႀကီးေလ) သြန္သင္ခဲ့တဲ့ စီနီယာဂ်ဳိး အရာရွိ အစ္ကိုႀကီးမ်ား ညီငယ္မ်ား ၊ ေသာ္ေဖာ္ေသဖက္ ဆရာႀကီး ဆရာ စစ္သည္မ်ား ……….. မ်ား မ်ားစြာေသာ မ်ားစြာေသာ …မ်ားေပါ့ဗ်ာ ေတာင္ထိပ္ကေန အလုပ္မရွိ အကိုင္မရွိ ထိုင္လိုက္ ထလိုက္နဲ႔ သတိေတြ အတုန္းလိုက္ အတစ္လိုက္ကို လွိမ့္ရေနေတာ့တာပါပဲလား။။။။။။။။။။။။။

@@@ By ေနလြမ္းသူ

1 comments:

Anonymous said...

ငယ္ေလးေရာမပါပူးလား.... ?