သိေစခ်င္လို႔ပါ

အဆက္ေလးၿပီးေအာင္ ဆက္ရဦးမယ္ ဆိုေပမယ့္ ဒီလအတြင္းေရးခဲ့သမွ် ပို႔စ္ေတြျပန္ ရွဳစား လိုက္ေတာ့ လားလား မနည္းေတာ့ၿပီပဲ။ ေတာ္ၾကာ ဒီဘေလာ့ဂါ အားတိုင္းယားတိုင္း ပို႔စ္ေတြ လွိမ့္တင္ေနတယ္ လုပ္ၾကမွာစိုးရေသးတယ္။ ေနာက္ရွိေသးတယ္ ကိုဥာဏ္ ေရးတဲ့ပို႔စ္ေတြ ကြ်န္ေတာ္က comment ေပးလိုက္ ကြ်န္ေတာ့္ထဲကို ကိုဥာဏ္က ေပးလိုက္နဲ႔ အခ်င္းခ်င္း ေရးၿပီး အတူေနၿပီး ေပးေနၾကေသးတယ္ ထင္မွာစိုးရေသးတယ္။ အတူတူ ဘေလာ့ေလးကို ေရးတင္ေနၾကတာဆိုေပမယ့္ သူက တစ္ေနရာ ကြ်န္ေတာ္က တစ္ေနရာမွာပါ။ တူတာက သူေရာကြ်န္ေတာ္ေရာက တစ္ၿမိဳ႕တည္းသား တစ္ေက်ာင္းတည္းထြက္ ဝါသနာတူခဲ့ၾကတာ။

ေနာက္တူတာ သူေရာကြ်န္ေတာ္ေရာ ျမန္မာနဲ႔ေဝးရာ တစ္ေနရာစီမွာ။ အတူတူစစ္သားေတြပဲ ဆိုၾကပါစို႔ ။ ဒီမွာတင္စကြဲ သြားပါတယ္။ သူမွာ သူ႕အေတြ႕ႀကဳံ ဗဟုသုတနဲ႔ သူ႔တပ္အေၾကာင္း အျပည့္အဝ ရွိထားတယ္။ ဒါေပမယ့္ ယူနီေဖာင္း အစိမ္းခ်င္းတူသည့္တိုင္ သူ႔တပ္ရဲ႕ ပင္မ အဓိက လုပ္ငန္းေတြ ဘာေတြလုပ္ရတယ္ ဆိုတာ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ထဲထဲဝင္ၿပီး သိမထားပါဘူး ဆိုေတာ့က တူေတာ့တူပါ၏ But မတူလည္းမတူပါခင္ဗ်ာ။ ဘေလာ့နဲ႔ပက္သက္လို႔ တစ္ခုခု အေရးတႀကီးေျပာစရာေပၚလာၿပီဆို သူက အြန္လိုင္းမရွိ ကြ်န္ေတာ္က နက္မရနဲ႔ ဘယ္လုိမွ ဆက္သြယ္လို႔မရတာ လည္း ခနခန။ ဖုန္းေခၚရေအာင္လည္း အႏွီ Oversea Call ကို သူလည္း ကြ်န္ေတာ့္ကို မေခၚသလို တစ္လေနမွ အိမ္ကို တစ္ခါေတာင္ ဇြတ္မွိတ္ေခၚတတ္တဲ့ ကြ်န္ေတာ္ ကလည္း သူ႔ဆီကို ေတာ့ မေခၚေရးခ် မေခၚေလ။

အရင္ဘေလာ့ေလး စုေတ ငုပ္လွ်ဳိး အျဖစ္ဆိုးၿပီး ေနာက္ရက္မွာ သူပဲ ဒိုင္ခံ ျပန္လည္အစပ်ဳိး အသက္သြင္းေတာ့တာပါ။ ဒါကိုလည္း ကြ်န္ေတာ္ ပို႔စ္တစ္ခုအေနနဲ႔ ေနလြမ္းသူ2 ျပန္လာၿပီ မွာ ေက်းဇူးတင္ရသူ အားလုံးကုိ ေဖာ္ျပေပးခဲ့ပါတယ္။ တစ္ခါတစ္ခါက်လည္း ရင္ထဲကျဖစ္ေပၚလာတာေလးေတြ ပို႔စ္တစ္ခု အေနနဲ႔ ဘေလာ့စာမ်က္ႏွာေပၚ တင္ေပးခ်င္စိတ္ျဖစ္မိပါတယ္။ ခံစားရတာေလးေတြကိုပါ။ ဒါေပမယ့္ ကြ်န္ေတာ့္ရဲ႕ အဓိက ရည္ရြယ္ခ်က္ လမ္းေၾကာင္း ေပၚကေန ေသြဖယ္သြားၿပီး ပရိတ္သပ္နဲ႔ ေနသားက်ေနၿပီျဖစ္တဲ့ ရသပ်က္ယြင္းသားမွာ လုံးဝ မလိုလားလုိ႔ပါ။ ေမးလ္ ကိုယ္စီကိုယ္စီပို႔ၿပီး အားေပး အႀကံေတြေပး သိခ်င္တာေလးေတြ ေမးျမန္းၾကတဲ့ တစ္ခ်ဳိ႕ စီေဘာက္စ္မွာ ဘာမွ မထားခဲ့သူေတြရဲ႕ ဆႏၵ သူတို႔ကိုျပန္လည္ေျဖၾကားေပးတဲ့ ပို႔စ္ တစ္ခု မၾကာခင္မွာ တင္ေပးပါ့မယ္။

တကယ္ပါ။ တစ္ခါတစ္ခါဆို ကြ်န္ေတာ္ ေရးခဲ့တဲ့ မွင္ေတြ ျပန္႔ၿပီး တစ္ခ်ဳိ႕စာလုံးေတြ ဖတ္မရေတာ့တဲ့ ဒိုင္ယာရီ စာမ်က္ႏွာေလးကို ျပန္ျပန္ ဖတ္မိတိုင္း ကြ်န္ေတာ္ကိုယ္တိုင္ ကို အဲဒီ ေတာေတာင္ထဲျပန္ေရာက္သြားသလို ခံစားရတယ္။ ေရးခဲ့သမွ် အေၾကာင္းအရာတိုင္း ဒီမွာသာ ျပန္တင္ရရင္ ေသခ်ာတယ္ ကြ်န္ေတာ္.......................။ (နားလည္ေပးပါပရိတ္သပ္ႀကီးရယ္ ကြ်န္ေတာ္ ဒီေလာက္ထိ ခ်စ္ခဲ့တာကို) အဟဲ။ ကိုဥာဏ္ကိုယ္တိုင္ကို ကြ်န္ေတာ့္ ပို႔စ္ေတြတစ္ခ်ဳိ႕ဖတ္ဖတ္ၿပီး သူမသိတာေလးေတြ ျပန္ျပန္ေမးတတ္တယ္။ ကြ်န္ေတာ့္ကို သူက ဒီထက္မ်ားမ်ား တင္ဖို႔ ဇြတ္တိုက္တြန္းတယ္။ မင္းက ထမင္းစားခ်ိန္ ေဒါင္ ဆိုတာနဲ႔ ဆင္းၿပီး ကိုယ့္ႀကိဳက္တာကို ယူစားရေနရတာ။ တို႔လို ထမင္းဟင္းလည္း မခ်က္ရ ေက်ာင္းလည္း အေဝးႀကီးသြားရတာမဟုတ္နဲ႔ တဲ့ ကဲ။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ပါ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ၂ ေယာက္ေပါင္းၿပီး ဒီထက္မက ေကာင္းေအာင္ ႀကိဳးစားေနပါတယ္။ ေဆးက တစ္ေကာင္ရွိေသးတယ္ သူလည္း အတူတူပဲ။ ေနာက္ သုတ ရသ တစ္ခု အေနနဲ႔ သူ႕ကို အားျဖည့္ေပးဖို႔ ေျပာထားတယ္။ သူ႔စာနဲ႔သူ လုံးခ်ာလည္ေနေသးလို႔ ခ်မ္းသာေပးထားတာ။ အခါမလပ္ လာေရာက္ ဖတ္ရွဳအားေပးေနတဲ့ သူငယ္ခ်င္း မိတ္ေဆြမ်ား ဘေလာ့ဂါရပ္ဝန္းမွ အမ်ဳိးမ်ား ( အားလုံးပါတယ္ အယူေတြလြဲ မူေတြကြဲ လို႔ ေနာက္ဆုံးေတာ့ ျမန္မာျပည္မွာ ေမြးခဲ့တဲ့ ျမန္မာ အားလုံး ) မအားလပ္တဲ့ၾကားက တံခါးမလွပ္ဘဲ ဝင္ေရာက္ဖတ္ရွဳသြားသူမ်ား ၊ မ်က္စိလည္လမ္းမွား ေျခရာခ်န္ထားထြက္ခြါသြားသူမ်ားပါ မက်န္ ကြ်န္ေတာ့္ဆီေရာက္တာနဲ႔ အေႏွာင့္ယွက္မ်ားမွ ခနတာ ကင္းေဝး သြားၾကတယ္ဆိုရင္ပဲ ဝမ္းသာပီတိ ၾကည္ႏူးမိပါေၾကာင္း ............................................................................................

@@@ ေနလြမ္းသူ