ကြ်န္ေတာ္ဘဝတစ္စိတ္တစ္ေဒသမွာ ရင္ဆိုင္ေတြ႕ႀကံဳခဲ့ရတာေလးေတြ၊ ေနာင္ေတာ္ညီေတာ္ သူငယ္ခ်င္းမ်ားနဲ႔ စစ္သည္အဆင့္အတန္းအားလုံး ထိေတြ႕သိျမင္ခံစားခဲ့သမွ်ေလးေတြကို ေပါင္းစပ္လို႔ ရသတစ္ခုအျဖစ္ ရေစျခင္းငွာအင္တာနက္စာမ်က္ႏွာေလးေပၚတင္ေပးလိုက္တာျဖစ္ပါတယ္

Wednesday, June 18, 2008

ေနရစ္ခဲ႕ေတာ႕ ဆလပ္သူေရ(၃)…..


ဟင္းခ်က္စရာထည့္ထားေသာ ေက်ာပိုးအိတ္ကို လြယ္လ်က္ mild seven တစ္လိပ္ကို ဖြာရင္းမွ ေျဖးေျဖးခ်င္း ကၽႊန္ေတာ္ လမ္းေလ်ာက္ လာခဲ႕ပါသည္။ လမ္းေလွ်ာက္ရင္း လည္း အေတြးမ်ားက ဟိုတစ္စ ဒီတစ္စ ျဖင့္။ ျမန္မာနိွင္ငံ မွာ ျမန္မာမေလး တစ္ေယာက္ ဒီလိုအခက္အခဲနွင့္ ရုတ္တရက္ ႀကံဳလိုက္ရင္ေရာ ငါတို႕ရဲ႕ စိတ္ထားျဖဴစင္လွ ပါသည္ဆိုေသာ ကိုေရႊျမန္မာ တို႕က ကိုယ့္လူမ်ိဳး အခ်င္းခ်င္း နားလည္မႈရိွစြာ အလြယ္တကူ ကူညီၾက ပါ႕မလား။ နိွင္ငံျခားမွာ ေရာက္ေနေသာ ျမန္မာမေလး တစ္ေယာက္ ဆိုရင္ေရာ နိုင္ငံျခားသား တစ္ေယာက္က အလြယ္တကူ ကူညီပါ႕ မလား စသည့္ လားေပါင္း မ်ားစြာကို စိတ္ထဲမွာ ေမးျမန္းရင္း ဘာလို႕မ်ား တို႕လူသားေတြမွာ ေစတနာတရားေတြ၊ အၾကင္နာတရားေတြ တစ္ေျဖးေျဖး နည္းပါး လာၾကတာ ပါလိမ္႕ ဟု သက္ျပင္းတစ္ခ်က္ ကို ေျဖးေလးစြာ ခ်လိုက္မိ ပါသည္။ စဥ္းစားရင္း စဥ္းစားရင္းမွ တရား ပဲ ရလာသလိုလို အသိတရားပဲ ဝင္လာသလိုလို ျဖစ္လာသျဖင့္ ေတြးလက္စအေတြး မ်ားကို ျဖတ္ေတာက္လိုက္ရ ပါသည္။ ဘာသာမဲ႕ တို႕ တိုင္းျပည္မွာ ေနရင္း တရားေပါက္သြားရ်္ မျဖစ္ေသး။ ေရွ့၊ ေနာက္၊ ဘယ္၊ ညာ ကလည္း သတိ ထားရေသး သည္ မဟုတ္ေလာ

အေဆာင္္သို႕ ျပန္ေရာက္ၿပီး ကြန္ျပဴတာေရွ့ ေရာက္သြားေသာအခါတြင္ ႀကံဳခဲ႔ရေသာ အျဖစ္အပ်က္တို႕က ဘယ္ ေရာက္သြားမွန္း မသိေတာ့။ ရုရွ NO အဖြဲ႕ ဟု လူသိမ်ားေသာ Viagra သီခ်င္းတစ္ပွဒ္ကို အသံကုန္ ဆူညံေစလ်က္ ရုရွ ေရာက္ ျမန္မာ ေက်ာင္းသားမ်ား၏ လုပ္ငန္းခြင္သို႕ ဝင္ရျပန္၏။ ထိုလုပ္ငန္းခြင္ကား ထမင္း၊ ဟင္း ခ်က္ျပဳတ္ ရျခင္းေပ တည္း။ လူ႕ဘဝတြင္ ခက္ခဲ ပါသည္ဆိုေသာ လုွပ္ငန္းမ်ား သို႔မဟုတ္ အသက္စြန္႔ရမည့္ တိုက္ပြဲႀကီးမ်ားကို ဆင္ႏြဲမည္ေလာ၊ ထမင္း ဟင္းခ်က္ရန္ မီးဖိုေခ်ာင္ ဝင္မည္ေလာ ဟု ေရြးခ်ယ္ခိုင္းပါက ဒုတိယေျမာက္ အရာကို ငါျငင္းပယ္မည္ ဟူေသာ စာေရးဆရာ တာရာမင္းေဝ ၏ စာသားကို ပင္ရြတ္ျပရ ပါလိမ္႔မည္။ က်္မွ်အထိ ခ်က္ျပဳတ္ျခင္း အလုပ္ကို ေၾကာက္ရြံ႕ မုန္းတီး ပါေသာ္ျငားလည္း ငါ့ဝမ္းပူဆာ မေနသာ ဆိုသည့္ အတိုင္း မည္သည့္ အရသာ ဟုေျပာျပရန္ ခက္ခဲေသာ ဝက္စာလိုလို၊ စြပ္ျပဳတ္လိုလို ဟင္းမ်ားကို ႀကိဳးစား ခ်က္ျပဳတ္စားေသာက္ရင္း ျဖင့္ပင္ တစ္ေန႕တာ ကွန္ဆံုး ေစရေတာ့သည္။ ထမင္း၊ ဟင္း ခ်က္ မီးဖိုေခ်ာင္ဝင္ရေသာ အလုပ္ကို မိန္းကေလးတို႕ ၏ တာဝန္ဟု တရားဝင္ သတ္မွတ္ေပးခဲ႕ ေလေသာ ေရွးျမန္မာ လူႀကီးမ်ား ကိုပင္ ေက်းဇူးတင္မိေသးေတာ့သည္။ ( မွတ္ခ်က္။ တာဝန္သိ ျမန္မာ အမ်ိဳးသမီးမ်ား အား ေလးစားဂုဏ္ယူပါ ေၾကာင္း က်္ေနရာမွ ေနရ်္ မွတ္တမ္း တင္အပ္ပါသည္ )။

ဒီလိုနွင့္ ပဲ ကၽႊန္ေတာ္တို႕၏ ပံုမွန္ ဘဝသံသရာ ႀကီးက ဆက္လက္ လည္ပတ္ ရပါေတာ့သည္။ ေန႔စဥ္ ေက်ာင္း တက္၊ စာသင္ခန္းထဲဝင္၊ ဆရာသင္သမွ် သိသိ မသိသိ လိုက္မွတ္၊ အခ်ိန္တန္ ေက်ာင္းဆင္း၊ ကြန္ျပဴတာေရွ႕ ေရာက္၊ chat ေလးတက္၊ ဘာညာ ဘာညာ ေလွ်ာက္ေျပာ စသည္ျဖင့္ နိုင္ငံျခား ပညာေတာ္သင္ တို႕၏ ျပဳၿမဲ တာဝန္မ်ား ကို ျပဳလုပ္ေနရင္း ျဖင့္ ပင္ နွစ္ပတ္ ဟူေသာ အခ်ိန္က ကုန္သြားပါေတာ့သည္။ အခ်ိန္ေတြ ကုွန္လာသကဲ႕သို႕ ကၽႊန္ေတာ္တို႕ ၏ အမိေျမကို လြမ္း တတ္သည့္ စိတ္မ်ားကလည္း ၾကာေလ နည္းေလ ျဖစ္ရမည့္ အစား ပိုပိုၿပီး ရင့္သန္လာေန သည္မွာ သဘာ၀ တရားကို ဆန္႕ က်င္ေနသည့္အလား။ အလြန္လွသည္ဟု ထင္ခဲ႕မိေလေသာ နွင္း (snow) တို႕ကို လည္း လမ္းေလွ်ာက္ရခက္လိုက္တာ ဟု အျပစ္ျမင္လာ ခဲ႕ရၿပီ။ ခ်စ္စရာေကာင္း လွသည္ဟု မွတ္ယူခဲ႕ေလေသာ ရုရွမေတြကို လည္း ျမင္ပါမ်ားေတာ့ ရုိးလာခဲ႕ၿပီ။ တေန႕ တေန႕ ကြန္ျပဴတာေရွ႕ ထိုင္ထိုင္ ၿပီး အခ်ိန္ကုန္ေနရေသာ လူတစ္ပိုင္း ကြန္ျပဴတာ တစ္ပိုင္း ေတြလည္း ျဖစ္မွန္း မသိ ျဖစ္လာ ခဲ႕ရသည္။ ထိုကဲ႔သို႕ ပ်င္းရိၿငီးေငြ႔ ဖြယ္ တစ္ေန႔ၿပီး တစ္ေန႕ ေက်ာ္ျဖတ္ေနရေသာ ကၽႊန္ေတာ္တို႕ အတြက္ ေပ်ာ္စရာ၊ ခ်စ္စရာေကာင္းေသာ ေန႔တစ္ေန႕ေတာ့ ရွိပါသည္။ ထိုေန႕မွာ လကုန္ရ်္ လခ ထုတ္ေသာ ေန႔ပင္တည္း။

ရွိသမွ် အေၾကြး ဆပ္ရေတာ့မည္။ အိမ္ကို ဖုန္းဆက္ရေတာ့မည္။ လတစ္၀က္ေလာက္က စၿပီး ျပတ္လပ္ခဲ႕သမွ် အတိုးခ် စားေသာက္ရေတာ့မည္ စေသာ အိပ္မက္ ကိုယ္စီ ျဖင့္ ကၽႊန္ေတာ္တို႔ တက္ၾကြေလ့ ရွိေသာ ေန႔တစ္ေန႔ လည္းျဖစ္ ပါ၏။ ယခုလည္း လစာထုတ္ ၿပီးကာစ ျဖစ္သျဖင့္ အိမ္သို႔ ဖုန္းဆက္ရန္ ဖုန္းကို ထုတ္ၿပီး balance ေခၚလိုက္ေတာ့ ဖုန္းထဲ မွာ No money ျပေနသည္။ ဖုန္းကေလးကသာ လူလို စကားေျပာ တတ္မည္ ဆိုလွ်င္ “ခင္ဗ်ားႀကီး မတရားဘူး …က်ဳပ္ ကို ကုမဏီ က ထုတ္ထားတာ ဖုန္းဆက္ဖို႕၊ အခ်င္းခ်င္း ဆက္သြယ္ဖို႕ ထုတ္ထား တာဗ် …ခုေတာ့ ခင္ဗ်ားက ဖုန္းထဲကို ေငြ မထည့္ပဲ ႏႈိးစက္ေပးဖို႕၊ နာရီၾကည့္ဖို႕ ေလာက္ပဲ သံုးေနတာ က်ဳပ္သိကၡာ က်တယ္ဗ်..” ဟု ေျပာေနေလာက္ၿပီ ဟု စဥ္းစား မိရင္း ဖုန္းပိုက္ဆံ ထည့္ရန္ စာသင္ေဆာင္ ဒုတိယထပ္ရိွ ဖုန္းပိုက္ဆံ ထည့္ေသာ ေနရာသို႕ တက္လာခဲ႕ မိသည္။ စက္ေရွ႕ မွာ လူေတြ မ်ားလွခ်ည္လား။ ေက်ာင္းသူေတြေရာ ေက်ာင္းသားေတြပါ စက္ေရွ႕ မွာႀကိတ္ႀကိတ္တိုး စည္ကားေနသည္ကို ေတြ႕လိုက္ရသည္။ ဒီေကာင္ေတြ အားအားယားယား ဖုန္းပဲ ဆက္ေနၾကတဲ႕ ေကာင္ေတြ ပါလား ဟုေတြးရင္း ၀င္ေရာက္ တန္းစီ လိုက္ရသည္။ ကြန္ျမဴနစ္နိုင္ငံေဟာင္း ဆိုေတာ့ လည္း ေနရာတကာ တန္းစီေနရေတာ့ တာပဲေလ။ တေရြ႔ေရြ႔ နဲ႕ ကၽႊန္ေတာ့္ အလွည့္ေရာက္လို႔ ဖုန္းနံပါတ္ေတြကို စက္ထဲမွာ ရိုက္ၿပီး ပိုက္ဆံကို ထိုးထည့္လိုက္ပါသည္။ စက္ထဲ ပိုက္ဆံ ၀င္သြားသည္နွင့္ ေနာက္လူမ်ားကိုအားနာသျဖင့္ ေဘာင္ခ်ာျဖတ္ပိုင္း ထြက္လာသည္ အထိ ေစာင့္မေနေတာ့ပဲ လွည့္ထြက္ လိုက္စဥ္ “ ဒီမွာ ရွင့္ ေဘာင္ခ်ာ မယူေတာ့ဘူးလား..” ဟူေသာ မိန္းကေလး အသံတစ္ခုကို ၾကားလိုက္ရသည္။ ေတာ္ေတာ္ လွ်ာရွည္တဲ့ ေကာင္မေလးပဲ..ကိုယ္ဘာသာ မယူခ်င္လို႔ မယူတာကို..” ဟု စိတ္ထဲက ေျပာလိုက္မိရင္း ခပ္စြာစြာ အသံရွင္ ေလးကို လွည့္ၾကည့္မိေတာ့..“ ဟင္….မာရီယာ…”….
…..ဆက္ရန္…. ကိုဥာဏ္(စက္မႈ)

0 comments: